Oké ik wilt toch even mijn verhaal doen, ik ben benieuwd of mijn gevoelens normaal zijn en of andere moeders zich hier ook in herkennen. Begin sept is ons zoontje geboren, ik ben echt helemaal stapel gek op hem en tot over mijn oren verliefd en het gevoel groeit iedere dag! De laatste weken van mijn zwangerschap waren heel erg zwaar, ik had last van bekkeninstabiliteit en ik kon letterlijk alleen nog maar in bed liggen en op de bank zitten verder deed ik al niet veel meer. Ik ben met 41 en halve week ingeleid en heb best een zware bevalling gehad maar ik kijk er wel met een goed gevoel op terug, ons zoontje was bij de geboorte 4700 gram(echt een joekel dus). Ik heb enorm veel pijn gehad aan mijn bekken na de bevalling en het duurde best een tijdje voor ik weer helemaal op de been was, ik dacht eigenlijk dat dit normaal was en iedere vrouw dat wel zo ervaart na een bevalling ik bedoel er is toch een kindje uit gekomen. Na de kraamweek begon de drama, ons zoontje huilde veel.. echt heel veel en toen mijn man weer moest werken trok ik het niet meer. Ik vond het enorm zielig voor hem maar ik vond het zelf ook heel zwaar en wist gewoon niet meer wat te doen. Vaak had ik een gevoel van waarom wil ik dit ook alweer en ik wil gewoon even geen moeder zijn, ik heb heel veel gehuild en sombere gedachtes gehad. Ik heb het bespreek baar gemaakt bij mijn huisarts en ik heb een nummer meegekregen van een maatschapelijkwerker waar ik eventueel een gesprek mee aan kan gaan(nog niet gedaan). Toen ons zoontje 2,5 maand was gingen we over op Nutramigen voeding vanwege verdenken van koemelkallergie en het was echt een ander kind, het gaat sindsdien ook echt super goed met hem!! Ook met mij gaat het goed alleen soms om de kleinste dingen kan ik mij toch weer erg down, somber en verdrietig voelen, alsof die depressieve gevoelens altijd nog een beetje op de achtergrond aanwezig zijn. Ook voel ik mij soms nog erg rot om die eerste weken, ik heb totaal niet genoten de roze wolk was totaal niet roze maar eerder een grote donder wolk. Nu is een vriendin van mij pas bevallen, haar zwangerschap verliep vlekkeloos en een hele fijne snelle bevalling en het kindje drinkt en slaapt ook echt heel goed. Ik vindt het oprecht erg fijn voor hun maar ergens voel ik mij daardoor zn aansteller. En waarom kan het bij haar wel allemaal zo goed verlopen en bij mij niet? En zijn die gevoelens die ik nu soms nog heb iets waar ik wat mee moet gaan doen of hoort dit er gewoon bij als nieuwe moeder? Ik ben vooral dus op zoek naar herkening. Of het een soort van postnatale depressie is dat weet ik niet en dat vraag ik mij af, ik dacht namelijk altijd dat dat veel heftiger was.
Ja ik herken het. Eigenlijk exact. Ons zoontje begon vanaf nacht twee te huilen (verborgen reflux) en is na 4-5 maanden gestopt. Vreselijk vond ik mijn verlof! Ik was een wrak, gejaagd, onzeker, angstig, durfde de deur niet uit gevoelens van waar ben ik aan begonnen tot ik wil dit niet meer. En veel huilen, niets echt leuk vinden..echt vreselijk. Ik ben bij het cb en huisarts meerdere malen in huilen uitgebarsten. En toen ik dacht het kan echt niet meer ging ik werken en werd het beter maar pas na een jaar was ik mezelf. Ik heb vernomen van de huisarts etc dat dit wel degelijk postnatale gevoelens zijn. Een pnd komt in verschillende gradaties. Heel eerlijk ben ik nu ooo bang voor juli wanneer ik beval van nummer twee. Ik heb echt angst om weer in zon periode te komen en dat wil ik niet. Ik ga dus wel preventief praten... Ik zou zeggen zoek hulp want het is zwaar en hulp heb je nodig. Ok heb en voel me ook vaak een aansteller als het daarom gaat ware het niet dat ik juist iemand ben die altijd heel gelijkmatig nuchter en sterk us. Ik WEET dus gewoon dat die periode door hormonen kwam en dat het niet mijn schuld is. Ik hoop dat je wat rust kunt vinden. Sterkte!!
@ Hopsatee, Veel dingen die je schrijft herken ik volledig zoals dat jou verlof vreselijk was, ik had dat ook ik moest weer werken en dacht nou lekker dan dit was mijn verlof dan.. Ik had er niks aan gehad ik voelde mij vreselijk en moest weer werken, maar op het werk hoefde ik even geen mama te zijn dus ergens vond ik het ook welweer prettig. Ik snap je angst wel voor hoe het straks gaat na de 2e bevalling, ik heb dat nu al wel eens dat ik denk nee ik wil dit eigenlijk niet nog een keer mee maken. Goed dat je nu al met iemand gaat praten, dat gaat je zeker weten helpen!! Hopelijk ervaar je nu wel de roze wolk, die wens ik je van harte toe! Ik vindt het 'fijn' te horen dat jij dit ook zo ervaren hebt en ik dus niet raar ben ofzo maar dit toch echt vaak voorkomt(helaas). Heb jij ook last gehad van schuld gevoel naar je zoontje toe?
Ik ben er achter gekomen dat er veel vrouwen zijn met de gevoelens die ik had dus wat dat betreft: je bent zeker niet alleen! In het begin heb ik me echt wel schuldig gevoeld ja, maar hij is nu 2,5 dus nu niet meer gelukkig. Al ben ik wel bang dat als ik het weer krijg ik me voor 2 kids schuldig voel.. Wat vind je partner ervan?
Ik had ook precies het zelfde! Bij mij is toen wel een vastgesteld door de huisarts en psycholoog. Het gaat nu gelukkig beter, mijn dochtertje is van 5 sept dus net zo oud als jou zoontje (wel met 38 weken geboren). Begon ook de vanaf de 2de nacht te huilen en ook verborgen reflux. De roze wolk was heeeeel ver te zoeken! Ik heb nu ook al enige tijd thuis hulp en daarmee gaat het super goed nu, ik heb gesprekken een psycholoog ook daarnaast en een vangnet van ouders en schoonouders en familie die altijd voor mij klaar staan. Praten moet je zeker gaan doen ookal denk je nu dat het niet nodig is. Het is ook ter voorkoming! En je bent niet raar ofzo hoor! Veel vrouwen hebben er last van maar er wordt gewoon niet over gepraat helaas..
In mijn omgeving lijk ik juist een van de weinige te zijn met deze gevoelens, of niemand spreekt zich uit dat kan natuurlijk ook. Die angst kan je natuurlijk ook bespreekbaar maken bij diegene waar je mee gaat praten, hopelijk heb je er nu geen last van! Mijn partner snapt goed dat het mij nog dwars zit al zegt hij dat hij mij een hele goede moeder vindt, hij is erg lief voor mij en heeft in die moeilijke tijd vaak de zorg voor onze kleine man op zich genomen. Mijn partner gaf ook aan dat het mij vast goed zal doen als ik met iemand ga praten.
oh heel herkenbaar! Mijn verhaal in het kort: in verwachting van een tweeling, perfecte zwangerschap en voldragen tot 38 weken, ingeleid 1ste natuurlijk geboren 2de spoedkeizersnede <- oorzaak van de ellende.... Na 4 dagen mocht ik naar huis met 2 gillende baby's non-stop deed het alleen en mijn moeder hielp zoveel ze kon....ik deed alles maar de pijn in mijn onderbuik bleef, op een gegeven moment liep ik krom van de pijn dit was 1 week na thuiskomst en toen met ambulance naar het ziekenhuis gebracht: gynaecoloog bekeek me en zei: ja een keizersnede doet pijn...had die maar een echo gemaakt........... Weer thuis weer strugelen en paar dagen later barstte de bom letterlijk: en bal met pus liep zo uit me wond en ging door de grond van de pijn weer ambulance en dit keer snachts en werd naar het OLVG gebracht: onder narcose een echo gedaan en resultaat: pus was in mijn lichaam gestroomd het zat in mijn baarmoeder, achter mijn lever en longen en het veroorzaakte ernstige sepsis (bloed vergiftiging) moest direct geopereerd worden..meerdere keren met drains en liters antibiotica en mijn moeder was alleen thuis met 2 huilbaby's toen opgenomen in het ouder kind cetrum werden mijn dochters overgebracht en heb ik daar vertoeft 4 weken lang, eenmaal thuis bleek mijn tweeling verborgen reflux te hebben, na veel gezeik en na weken heen en weer naar de dokter die dacht dat ik een overbezorgde moeder was bleek ik toch gelijk te hebben... Ik kan nu pas met 6 maanden zeggen dat ik geniet van mijn kinderen, maar ervoor dacht ik: wat heb ik gedaan, waarom wou ik dit of zelfs spijt gevoelens.... Mensen zeiden geniet ervan hé? ik dacht alleen maar: waarvan? geen roze wolk babytijd gemist...Gelukkig ben ik nu niet meer zo down, omdat alles beter gaat.
Ik lees hier zooooo veel herkenning. Je bent niet de enige, praten praten en praten. Wij houden ons voor dat we dankzij de kleine meid enorm veel geleerd hebben. Overigens kan ik haar gehuil nog steeds slecht verdragen maar dat is ook een beetje hoe moeder natuur t bedacht heeft. Lieve lach en lief geluidje blijven gelukkig langer bij. Die roze wolk is wat ons betreft net zo'n legende als mama slaapt als baby slaapt.