Ha dames, Ik zoek wat herkenning of wil dit misschien gewoon even van me af schrijven... Korte achtergrond info: mijn man en ik hebben een dochter van 4 jaar en zoon van 10 maanden. Van dochter spontaan en snel zwanger, daarna bbz gehad, eileider verwijderd en dat bleek later mijn enige werkende eileider te zijn geweest. Daarna met IVF zwanger geworden van onze zoon. Nu hebben we altijd al de wens gehad voor een gezin met 3 kinderen. Ook na de geboorte van onze zoon zeiden we beide dingen als "volgende keer... etc." Ik merkte dat toen hij een halfjaar oud was (in september) het bij mij wel weer begon te kriebelen. Ook omdat de kans groot is dat we opnieuw aan een ivf traject moeten beginnen en ik me er nu meer bewust van ben dat dat lang kan duren. Uitgebreid met mijn man over gehad, hij wilde t nog niet zo snel maar snapte mijn gevoel wel. Ook beide uitgesproken dat we het liefst iets minder leeftijdsverschil zouden willen dan tussen dochter en zoon, en dat het qua leeftijd (ik ben nu 34) wel goed is om niet zo lang te wachten. In november heb ik na lang wikken en wegen besloten om een sabbatical te nemen van mijn werk. Ik werk als verloskundige (zzp'er) en de onregelmatige uren waren gewoon niet meer te combineren met twee kinderen én de onregelmatige en extreem vele uren van mijn man als medisch specialist. Het plan is om in 2021 (of 2022 als er een zwangerschap tussendoor zou komen) een aanvullende opleiding tot echoscopiste te gaan doen zodat ik daarna regelmatiger uren kan werken. Daar wilde ik eerst in 2020 mee starten maar het lukte niet om op tijd een stageplaats te vinden. Daarom dus gekozen voor eerst een sabbatical (werk nog wel wat maar héél weinig). In die beslissing speelde mee dat we besloten hadden om in 2020 voor een derde te gaan. Ik zou begin januari het ziekenhuis bellen voor een afspraak, we verwachten dat daar nog wel een paar weken overheen gaan. Onze zoon wordt begin maart 1 jaar, we hadden besproken dat we vanaf dan het een mooi leeftijdsverschil zouden vinden en niet meer te dicht op elkaar. En nu zegt mijn man 2 weken terug dat hij twijfelt of hij überhaupt wel een derde wil... Ik weet hoe dat komt, hij zit niet lekker in zijn vel. Enorme werkdruk, deels door uitval van collega's. In december is hij ook twee weken flink ziek geweest terwijl hij dat anders nooit is, net een weekje vakantie gehad maar toen was hij moe en prikkelbaar. Hij zit echt tegen overspannenheid aan, dat geeft hij zelf ook toe. En helaas is dat niet een tijdelijk iets, maar zie ik dit al een paar jaar aankomen. Het gaat in golven: een paar maanden is hij niet te genieten, dan gaat de druk er iets af gaat het een paar maanden beter tot de volgende drukke periode. Het vervelende is dat hij er niet structureel iets aan wil doen: werk anders indelen, minder werken, beter leren ontspannen of met iemand praten. Allemaal onzin volgens hem, er is nu eenmaal niks aan te veranderen dat hij het druk heeft. Zijn onwil om iets structureel te veranderen stoort me en het maakt me verdrietig en boos dat hij hierdoor twijfelt aan een derde kind. Als we er over praten zegt hij dat hij het afgelopen jaar heel zwaar vond. Dat was het ook, we zijn namelijk ook nog verhuisd toen onze zoon 8 weken oud was. Verhuizen hoeft de komende jaren niet meer, dus dat zal een volgende babytijd veel minder stressvol maken. Hij zegt ook dat hij het niet ziet zitten dat alles nog drukker wordt met een derde. Maar in feite verandert er voor hem niets want ik zorg (zeker doordeweeks) eigenlijk in mijn eentje voor de kinderen en doe ook alle nachten alleen. De keren dat hij er sinds de geboorte van onze zoon 's nachts uit is gegaan zijn op 1 hand te tellen. Eigenlijk is de verdeling gewoon dat hij heel veel werkt en dat ik al het andere doe. Oké, dit wordt een beetje onsamenhangend verhaal geloof ik... Waar het op neerkomt is dat ik er van baal dat we in eerste instantie samen de wens hadden voor een derde en ook samen een concrete beslissing hadden genomen wanneer we iets met die wens zouden doen. En dat ik mede gebaseerd op dat concrete plan mijn leven en carrière plannen heb aangepast en dat hij nu terugkrabbelt. Ik snap dat ik hem geen kind door zijn strot kan duwen en dat wil ik ook niet. Dat heb ik hem ook gezegd. Heb ook gezegd dat ik snap dat hij niet lekker in zijn vel zit en dat het daarom misschien niet het juiste moment is. Als we erover praten zegt hij alleen maar dat hij het niet weet en het er nu niet over wil hebben... Heb het 2 weken laten rusten en gisteren opnieuw ter sprake gebracht maar hij wil het er nog steeds niet over hebben. En ik had me erop verheugd om in januari hiermee te gaan starten
Ik snap dat het heel vervelend echt gewoon naar voelt als je niet op een lijn zit met je partner over je kinderwens. Het voelt enorm als een onvervulde wens waar eveneens een enorme drang naar is. Echter, als ik je verhaal zo lees en met name hoe slecht je partner zich eigenlijk voelt, lijkt het mij geen ideale situatie voor een nieuwe zwangerschap en een pasgeborene. Tijdens een eventuele zwangerschap ga je met nog 2 kleine kinderen ook meer hulp van je partner nodig hebben. Ook na de bevalling ga je meer hulp nodig hebben en je weet hoe de slopend de eerste slaaploze weken/maanden/jaren kunnen zijn + hoeveel ze ook een relatie kunnen veranderen. Als hij tegen een burnout aanzit of misschien al een burnout heeft, gaat hij zich misschien juist nog meer overbelast voelen en dan gaat het alleen maar neerwaarts. Een gelukkig gezin van vier met een liefdevolle, ontspannen en geduldige partner/vader lijkt mij dan fijner dan een oververmoeide chagrijnige en niet te genieten partner, met wel nog een 3e kindje erbij. (Ik hoop dat ik niet bot overkom en ik snap ook je wens volledig en wil het absoluut niet bagatalliseren)
Och ja dit is zo lastig! Heeft het IVF traject ook lang geduurd? veel pogingen? Ik heb eigenlijk geen tips, behalve dat ik hem wel snap.... Ik dacht zelf altijd 3 kinderen te willen, maar de 1e hebben we 5 jaar over gedaan met MMM en heeft een aangeboren afwijking. 2e is spontaan gekomen. Lang dacht ik een 3e te willen maar door de drukte rondom de 1e, werk ed heb ik zelf aangegeven het toch niet te willen. Mijn man maakt het niks uit. Succes!
Op dit moment trekt hij het gewoon niet. Stress van het gehele traject is misschien te veel. Niet eens een 3e kind wellicht naar de zh bezoekjes, hormonen die jij gaat spuiten ( wat wellicht jou ook prikkelbaar maakt ) zijn zh bezoekjes die hij er tussen moet proppen. Onzekerheid of het wel of niet gaat lukken. Wellicht ff babywens in de kast zetten en hem de kans geven aan zichzelf te werken . Moeilijk wellicht maar net als bij geen ivf kun je leeftijd verschil niet plannen .start traject wellicht wel maar dan houdt het op. Kan zo 5 jaar duren met hoop stress en teleurstelling. Misschien houdt dat hem tegen. Het gehele traject . Wellicht duidelijk afspraken maken . Tot hoever wil je gaan voor een 3e Het is ook kosten plaatje. Niet persee nu maar ook de toekomst. Nog een mond te voeden, nog meer verantwoordelijkheid. Ik wilde altijd 3/4 kinderen maar na 3 zwangerschappen en 2 kinderen waarvan jongste zorgen kindje bijde besloten niet meer voor nog een kindje te gaan. Zware beslissing en uiteindelijk ook gesteriliseerd. Merk dat er af en toe echt nog wel eierstokken rammelen en ik heel graag nog meer kinderen had gewild maar ik weet dat het niet verstandig is. Hier zullen geen kinderen meer komen maar kriebelen zat het denk altijd blijven doen
Ik snap jullie beiden. Altijd gedroomd van een derde, eindelijk is het dan zover en spreekt je man zijn twijfels uit. Hij loopt op zijn tenen vanwege werk, maar als een “echte” man wilt hij geen hulp accepteren. Jij als vrouw zorgt voor jullie kinderen, dus jij krijgt het extra werk op je bord en snapt dus niet helemaal waarom hij opeens van gedachte verandert is. Mannen komen van mars en vrouwen van Venus, verhaal. Bij ons is t een beetje anders. Man wilde graag 4 kinderen, ik eerst eigenlijk maar 1, maar zoonlief was zo goed gelukt... een tweede kon er wel vanaf. Maar ik ben twee zwangerschappen van begin tot eind zo misselijk geweest dat ik heel eerlijk gezegd heb tegen mijn man, sorry maar dit kan ik geen derde/vierde keer aan. 30+ keer overgeven op een dag gaat je niet in de koude kleren zitten. Samen gekozen om blij te zijn met de twee gezonde kinderen die we hebben. Laat het even bezinken, en probeer, zodra het weer wat zonniger wordt, het er nog eens over te hebben. Wat zon doet vaak wonderen voor het humeur en de kijk op het leven. Ik hoop dat je man bijtrekt en dat jullie dan toch samen kunnen gaan voor een derde kindje. En hopelijk dat hij er dan ook van kan genieten.
Deze situatie lijkt me echt heel moeilijk. Uiteindelijk moet je het beide willen en erachter staan. En momenteel is je man niet echt in staat om jou ook te kunnen steunen. Ik ben nu wel zwanger van de derde en dit is wel echt mijn zwaarste zwangerschap. En dan staat jullie misschien eerst nog wel een heel zwaar voortraject te wachten. Heel moeilijk, vooral ook omdat hij er niet echt over wil praten. En jij wil juist heel graag, hebt erop gerekend en je plannen erop aangepast.
Dankjewel voor jullie reacties! Jullie hebben gelijk, het is dus niet het juiste moment, het leven is ook niet te plannen en natuurlijk moet je met zn tweeën achter de keus voor nog een kindje staan. Wat me vooral zo boos en verdrietig maakt is dat ik het gevoel heb dat mijn wensen het onderspit delven. In de maanden september t/m november hebben we veel gepraat en gereflecteerd op een hele hectische periode daarvoor. Beide onregelmatig werk, verhuizen, baby erbij, het was echt heftig. We hebben toen tegen elkaar uitgesproken wat we beide graag willen "bereiken", wat zijn onze wensen en doelen. Voor hem is dat het bereiken van een bepaalde functie binnen zijn vakgebied. Iets dat wel mogelijk is, maar alleen als hij de komende jaren dit werktempo volhoudt én ook in zijn (nu al schaarse) vrije tijd nog aanzienlijk wat doet. Het is wel echt zijn droom, en ook zeker realistisch, maar wel met keihard (blijven) werken. Mijn droom is altijd geweest een groot gezin. Daarbij denk ik aan 3 of 4 kinderen, wie weet nog meer, maar in ieder geval de wens voor meer dan 2. Mijn werk vind ik ook heel erg leuk maar na lang wikken en wegen realiseerde ik me dat ik gewoon nu niet beide kan hebben, tenminste, niet met hoeveel mijn man werkt. Natuurlijk zijn er oplossingen als nanny's maar dat wil ik niet. Ik geniet van mijn kinderen en wil ze zoveel mogelijk van ze meemaken. Ze zijn nu klein en ik heb de leeftijd om ze te dragen/baren, over 15 jaar kan ik nog steeds verloskundige zijn maar hun kindertijd komt niet meer terug. De conclusie was dus: ik stop tijdelijk met werken (als het goed bevalt misschien wel langer dan een jaar) zodat ik dat gezin kan managen waar ik van droom en hij zijn carrière wensen kan najagen. (Ook mijn keus om over een jaar een echo-opleiding te gaan doen ligt in die lijn, als verloskundige werken vind ik leuker maar is gewoon niet haalbaar in deze situatie.) Ondertussen heeft hij wel een nieuwe stap gemaakt in zijn carrière waardoor hij vanaf februari nóg meer gaat werken. Dat kan, want ik ben dus thuis. Maar nu we de stappen zouden gaan zetten voor mijn wens trapt hij op de rem.... Het voelt zo oneerlijk! Maar ja, ik kan hem niet dwingen om nog een kind te krijgen.
@Muisje2016 Laat hem jouw stukje lezen, misschien helpt dat. Ik begrijp helemaal hoe je je voelt. Jouw wensen en verlangens zijn niet meer en niet minder belangrijk dan de zijne maar voor jou voelt het alsof hij jouw wensen zo aan de kant schuift. Probeer hem toch zo ver te krijgen dat hij hulp krijgt. Maak een afspraak bij de huisarts en dan deel je hem mee dat die afspraak staat. Doet hij het niet voor zichzelf dan op z'n minst voor jou. Ik hoop dat jullie er uit komen. Graag nog een kindje willen en je partner wil niet, dat doet pijn.
Hoi TS, Wij hebben onze wens een half jaar uitgesteld. Of zelfs dat niet, de afspraak stond eerst over een half jaar. Toen hebben we geen ac gebruikt met 'we zien wel', en nu toch weer aan de ac tot na de eerste verjaardag van de jongste. En dat vind ik al een dingetje. Dus ik snap jouw gevoel heel goed! Ik denk dat je man wel nig meer kinderen wil, maar het voor nu afkapt in de hoop dat hij er even niet mee bezig hoeft te zijn en zich op zijn doel kan focussen. Hij zal je waarschijnlijk ook vertellen dat het positief is voor het gezin, want meer financiële zekerheid. Of niet? Ik vind het liefdevol van je dat je hem zijn kansen gunt. Nu is mijn ervaring met mannen in het algemeen dit: als je iets geeft zijn ze niet dankbaar. Van mijn man heb ik geleerd: vraag altijd iets terug. Niet omdat je dat wilt of nosig hebt, maar om te voorkomen dat er over je heen wordt gelopen. Dat is best zakelijk in een relatie, maar werkt heel goed hier. Soms vraag ik alleen een dankjewel, maar soms ook wat groters. Je beschrijft dat jij je doelen opzij zet, zodat hij de zijne kan halen. En nee, je kunt hem niet dwingen nog een kind te willen. Maar in mijn igen is hij het je verschuldigd om het gesprek hierover aan te gaan zo vaak als jij er behoefte aan hebt. Dat is dus wat ik in deze situatie van hem terug zou vragen. Je offert veel voor hem op. En je hebt er al die tijd op gerekend dat er nog een zwangerschap en kind zouden komen. Hij kan niet van je verwachten dat je dat zomaar los kunt laten als hij dit opeens niet meer wil of denkt te willen. Toch denk ik dat je je geen zorgen hoeft te maken en dat hij (zeker als je je naar hem kunt blijven uitten) wel bijdraait. Je hebt ook volkomen gelijk! Jouw dromen zijn net zo belangrijk als de zijne!
Ik snap je gevoel ook goed TS. Mijn situatie is niet hetzelfde, maar bij ons speelde wel een tijdje dat ik er al klaar voor was en mijn partner nog niet. Ook dat voelde een beetje als dat ik me aanpaste aan hem. Het was geen groot issue, maar ik voelde het soms wel. Kan me voorstellen dat dat bij jou nog veel sterker speelt. Het enige wat je kunt doen denk ik is erover blijven praten zolang het je nog dwars zit. Af en toe even laten rusten tussendoor, maar toch ook eerlijk blijven dat je het niet kunt loslaten. En communiceer heel duidelijk wat het allemaal met je doet. Welke verlangen je voelt, welke emoties het oproept dat hij er nu anders in staat, enz. En vraag door bij hem, wat er allemaal bij hem speelt. Wees duidelijk naar hem, dat je van hem verwacht dat hij met je praat, omdat het een belangrijk onderwerp voor je is. Je hoeft niet te accepteren dat hij de deur dicht gooit, je kunt wel begrip opbrengen dat het voor hem uitdagend is op dit moment.
Dankjewel voor je reactie! Je slaat precies de spijker op zijn kop Dit is inderdaad hoe mijn man ook in elkaar zit en zelf moet ik dat "zakelijke" in een relatie wat meer leren. Ik heb de neiging om te geven ook al geeft hij niet iets terug tot ik op het punt kom dat ik ontplof en dan in zijn ogen onredelijk ben om iets kleins óf 'oude koeien uit de sloot haal'. Maar dat is dan bij mij opgebouwd uit telkens iets (stilzwijgend) iets terug verwachten en het niet krijgen. Het is inderdaad veel beter om hier duidelijker en open over te zijn. Ik vind je suggestie dat ik terugvraag om te blijven praten een hele goede. Ik denk uiteindelijk ook dat hij wel bijdraait. Toen ik laatst liet merken dat ik er erg verdrietig over was zei hij dat het wel goed komt, maar dat hij meer tijd nodig heeft. Dat snap ik op zich, maar ik heb de behoefte om er wel over te blijven praten en niet in vage termen als "voorlopig niet en misschien wel nooit". Kan me voorstellen dat jij ook niet blij bent met weer aan de ac als jullie het eerst een beetje op zn beloop zouden laten. Dat is bij ons ook wel een nadeel: zonder eileiders kan je echt niet spontaan zwanger worden. Wij gebruiken dus ook geen ac maar weten eigenlijk zeker dat we voor een zwangerschap ivf nodig hebben. Dus de optie op zn beloop laten hebben we niet, het is óf de molen in of niet.
Ja, zo'n medisch traject is ook heftig. En vijf jaar bij jullie, poeh! Snap ook goed dat je dat niet meer wil. Wij hebben wat dat betreft eigenlijk best mazzel. Ik ben 3x binnen 3 maanden na stoppen met de ac zwanger geworden: eerst miskraam, direct daarna onze dochter en toen zij 1,5 was een bbz. Na mijn bbz waarbij een eileider werd verwijderd lukte het niet meer om zwanger te worden. We hebben het een jaar geprobeerd (want in theorie heb je nog een goede eileider over waarmee je zwanger kan raken) en dat jaar was zwaar. Ik had toen ook veel last van de nasleep, fysiek en mentaal, van de bbz. Na een jaar een kijkoperatie gehad en toen was meteen duidelijk dat ik geen werkende eileider meer had en dat ivf de enige optie was. En toen was ik na de allereerste verse tp zwanger van onze zoon. Dus in mijn ogen viel dat traject wel mee. Maar dat is ook meteen een verschil tussen mijn man en mij: hij is een pessimist, ik een optimist Hij herinnert zich vooral wat zwaar en moeilijk was, ik kijk meer naar de leuke dingen en vind (zeker achteraf) dat het wel meeviel, zoals ook de babytijd Alleen wat betreft opnieuw een traject in, daarin zijn we juist omgewisseld. We hebben nog 2 cryo's en mijn man is er van overtuigd dat ik daarmee dus heel snel weer zwanger ben. Ik houd juist meer rekening met de kans dat ze niet goed ontdooien of niet blijven plakken en we een nieuwe ivf poging moeten doen. Daarom voel ik meer "haast" en hij absoluut niet.
Valt mee, omdat de jongste echt nog heel jong is. Maar als mijn man over een half jaar opeens zou twijfelen of terugkrabbelen... dan moet er wel gepraat worden
Dankjewel! Ja, misschien moet ik het hem inderdaad laten lezen. Ben soms beter in iets opschrijven dan het verwoorden. Helaas heb ik een keer een afspraak voor hem gemaakt bij de huisarts en daar werd hij echt boos om... Toen maar weer afgezegd. Ik vind het sneu voor hem dat hij niet goed in zijn vel zit, maar enorm frustrerend dat hij geen hulp wil. Weet ook dat ik hem niet kan dwingen maar pfff... Dit zorgt bij ons de afgelopen maanden echt wel voor ruzie.
Ik zal mijn verhaal delen want het klinkt mij heel bekent maar hoeft natuurlijk zo niet zijn... We dachten vaker aan deerde. Een jaar terug heb ik het uitgesproken en kreeg twijfelachtige response. Omdat ik steeds meer druk oplegde en erover begon van een en andere kwam er scheiding voorbij dat hij niet eens deerde wil maar eigen scheiden wil. Te druk op werk opleiding etc en hij weet het niet meer en bla bla. Ik snapte niets van. Probeerde om te praten en tja 2 kids en 16 jaar samen... Na twee maanden veel praten en ik ben zelfs advocaat al ingehuurd etc zegt hij dat hij toch wilde blijven en kind wil ja. Dat het zwarte periode was voor hem en hij wist het niet meer etc. Nou ik blij alles gesproken bijgelegd en na paar weken kwam ik erachter dat hij iemand anders had 3 maanden lang. Ofwel ze heeft mijzelf op straat aangesproken en vertelde alles omdat hij haar liet zitten. Toen was ik net 4wk zwanger. Ik confronteerde mijn man ermee, hij zegt dat hij in slechte periode zat depressie en midlife crisis en wist niet meer want ik ben te druk altijd met kids en werk en alles etc en toen kwam ze op pad en heeft hem verlichting gegeven etc nou klassieker dus . Hij heel er spijt van alles houd van mij wil blijven etc etc...we in intensieve relatietherapie etc.. ik kwam wonder bij wonder bovenop maar in september verliezen we het kind met 15 wk zwangerschap. We gaan zeker voor de deerde onze relatie is goed ik weet zeker dat hij zoiets niet meer doet dankzij relatietherapie en hij wil deerde kind ook heel graag dat zit prima maar ik heb toen 4 maanden in hell geleefd. Als ik geen druk zal opleggen voor deerde en waarom niet etc elke dag vragen zou dat allemaal niet bovenop komen dus daar ben ik blij om dat ik zo heb gehandeld... Ik heb het hem vergeven hoe moeilijk het ook is en ik weet dat hij dat nooit meer zal doen maar dus tja mijn ervaring als de man ineens geen kind wil is verre van positief
Jouw man klinkt een beetje als mijne. Mijn man kan nieuwe dingen alleen oppakken op zijn werk als het thuis stabiel is. En andersom. Dus in de periode dat hij enorm druk was op zijn werk in een nieuwe functie, kon hij het niet aan om ook nog die stabiele thuisbasis om te gooien. Toen hij eenmaal 3 maanden bezig was en hij op zijn werk een plek in zijn nieuwe rol had gevonden kon hij het aan om aan veranderingen thuis te denken. In mijn mans geval dus zeker geen onwil, alleen een soort zelfbescherming om met de situatie om te gaan en te voorkomen dat hij om zou vallen. Hij noemt het zijn eigen ‘voorkom burn-out’ strategie. Hij kon het in die periode ook niet aan om continue door mij geconfronteerd te worden met de vraag ‘wanneer nou een derde’. Na een enorm goed gesprek waarin hij dit uitlegde en ik ook kon vertellen hoe het voor mij voelde, vroeg hij mij om af te wachten en er helemaal niet over te beginnen tot hij weer stabiel op zijn werk was. Moeilijk was dat!! Ik moest echt regelmatig op m’n tong bijten als hij weer gave verhalen had over zijn werk of raakte zelf geïrriteerd als de oudste kinderen vervelend thuis waren (dan dacht ik dat dat er wel nooit een baby zou komen). Bij ons duurde dat uiteindelijk 3 maanden na de start van zijn nieuwe functie. Op een avond kwam hij er zelf mee. Echt wat een geluk! Als jouw man dit ook heeft, is het misschien beter om, hoe moeilijk ook, er over te praten en samen een periode af te spreken om het er niet over te hebben. Natuurlijk is het belangrijk dat hij weet hoe jij er over denkt, en het stukje over jouw dromen vind ik echt super goed verwoord. Maar wees daarna ook bereid om het te laten rusten tot hij zijn rust heeft gevonden. Zonder stabiliteit kunnen ze geen grote veranderingen aan.
Zo, da's wel een heftig verhaal. Goed om te lezen dat het tussen jullie nu weer ok is. En wat verdrietig van jullie kindje.
Dat klinkt inderdaad zoals mijn man! War goed dat jouw man dit ook onder woorden kon brengen, kan me voorstellen dat dat voor jou al scheelt. Uiteindelijk hoop/denk ik dat wij ook op zoiets uit zullen komen: even wachten totdat zijn werk in rustiger vaarwater is en dan wil hij waarschijnlijk wel een derde. Hij is alleen niet zo goed in dat soort dingen uitleggen. Bij hem is het meer: mijn hoofd is vol, error, ik zeg op alles nee of "weet niet".
Hier heeft het ook ongeveer 9 jaar huwelijk en 2 kinderen geduurd voordat hij zeg doorkreeg wat ik al lang vermoedde . Soms hebben ze gewoon een plaat voor hun kop!
Hier heeft iets soortgelijks plaatsgevonden. Ik herken ook het er niet over willen hebben. Hier hebben we het uiteindelijk over gehad aangezien ik me op die momenten niet gehoord en gewaardeerd voelde. Hij sprak toen uit dat ik het op momenten kon vragen wanneer hij zijn hoofd nog vol had van de dag, of juist net een ontspannen moment met het gezin had. Hier hebben we afspraken over gemaakt in de trant van: we hebben het er dinsdagavond over als de kinderen in bed liggen. Hierdoor wisten we beide waar we aan toe zijn En ik weet niet of je mag generaliseren. Maar mijn man moest ook eerst wennen aan het idee van nog een kindje, na wat bedenktijd zaten we altijd op een lijn. Nu ben ik het alleen die twijfelt voor een 4de, toch bang voor een ongezond kindje... Veel succes samen. Jullie komen er vast uit!