hee, Mijn naam is lelou Ik heb een missed arbortion gehad, zo ong 2 mnd geleden.GVD Ik ben 22 jaar, en was net 3 mnd met mijn lieve vriendje toen ik zwanger werd. Het was een ongelukje, maar wel zo welkom!!! alleen het vriendje moest er erg aan wennen, en wou liever dat ik abortus liet doen. Maar dat nooit, ik heb namelijk toen ik 18 was een abortus gedaan en het er daar erg moeilijk mee gehad, hulp gehad enzo. dus de keuze stond vast dit kindje ging er komen, en vriendje begon het stiekem ook wel heel erg spannend en leuk te vinden, ouders ook. Dus alles ging super goed, ik zou mijn studie gewoon afmaken en we waren al bezig om iets te vinden om te wonen voor ons drietjes, totdat we naar de verloskundige gingen voor de eerste echo. Spanned dat het was. Maar ze kon niks zien, mischien een te lege blaas, of een vergissing in de datum dachten ze, dus okee nieuwe afspraak gemaakt. Week later weer niks te zien en liet ze de term missed abortion vallen... kon echt mijn tranen niet inhouden, eenmaal buiten met een afspraak voor het ziekenhuis voor een inwendig onderzoek, moest ik heel erg huilen en werd ik heel erg bang... En begon mijzelf af te vragen dat mijn lichaam zich toch wel heel stil hield., In het ziekenhuis werd mijn grote angst bevestigd. het was al dood gedaan bij 6 wkn, terwijl we bijna bij de 3 mnd waren. GODVERDOMME!!!! Nu 2 mnd verder en beetje bijgekomen, zou ik zo graag weer zwanger willen worden, en dit is nou ook het vervelende: Ik weet niet of er meerdere zijn die gewoon heel sterk dat gevoel hebben om mama te worden, zwanger te zijn, ik kan zo goed met kindjes babys overweg dat t bijna wel een natuurtalent is.( zeggen mijn vrienden o.a) Ik weet dat ik gewoon heel graag jong mama wil worden, en doordat ik laatst het ook echt bijna zou zijn heb ik het nu heel moeilijk.Mijn vriendje wil nu geen kind meer, pas over een aantal jaar mischien. dus heb ik gewoon dikke pech. Opeens sta je buiten niet meer zwanger en moet je weer verder met je oude leven, terwijl ik dat gewoon niet wil. Het laat me niet los. En hoop niet depressief te worden hierom. liefs lelou. Hoop dat jullie op dit forum wat tips hebben voor mij. hoe je om moet gaan met zwanger willen worden maar het kan niet...ofzo
Wat een naar verhaal. Ik kan me voorstellen dat je nog steeds de gevoelens hebt van graag een kindje te willen. Maar ik denk wel dat het heel erg belangrijk is dat jullie het beide willen. Waarom heeft je vriend besloten nog te willen wachten?? Ik vind het heel moeilijk om hier een advies in te geven, maar ik hoop dat je je er doorheen slaat. Het gaat je vast lukken !! Veel sterkte de komende tijd. Liefs sappie
Ik ben "BabyDream" ben vandaag nieuw op forum, heb pcies hetzelfde meegemaakt. Bij ons was het alleen wel gepland en keken er erg naar uit. Beide hadden in vorige relaties zoiets van: Nooit geen kinderen". Maar nu dus wel. Hoera, ik was eindelijk zwanger... en na 12 weken voor de echo. Daar was dus nix te zien, ja een vruchtje van ws 6 wk oud. Dus na 6 wk is het opgehouden met groeien. Dat deed zo zeer!!! Maar dus ook missed abortion. Heb nog gewacht met curretage (als ik het zo goed schrijf) maar kwam er alsnog niet uit. Moest dus weg gehaald worden. Kwam heel raar uit narcose, moest een nacht blijven op afd gyneacologie... (al zo leuk ) En de dag daarna kon ik naar huis, leeg... Nu zijn we hard aan het klussen, maar is nog steeds nix in aantocht. Dit alles was september vorig jaar gebeurd. Dus zoals je leest, je bent egnie de enige...... (schrale troost misschien)
Hoi Lelou, He, wat een rotervaring om zo je kindje te verliezen! Ik leef met je mee, ik heb het zelf net ook mee gemaakt. Werd zwanger van mijn ex-vriend, die er in eerste instantie ook helemaal niet blij mee was en abortus wilde. Maar ik voelde ook heel sterk een 'moederinstinct' en zou het desnoods alleen zijn gaan doen. Helaas op de eerste echo bleek ook het kindje niet meer te leven, gestopt met 9 weken. Het is ook voor mij een heel nare en verdrietige ervaring geweest. Ik heb 2 weken gewacht en toen een spontane miskraam gekregen. Ik voe nu zelf, net als jij, dat ik heel graag moeder wil worden, het heeft een heel diep verlangen in me wakker gemaakt. Maar... ik heb helemaal geen relatie op het moment, dus... ik weet niet hoe ik het ga doen. Daar komt bij dat ik zowat 35 ben, dus niet echt alle tijd van de wereld meer! Ik zit hier ook best over te piekeren. Er zijn ook vrouwen die voor bewust alleen kiezen, maar of ik dat wil......... Dat is wel jou voordeel, meid, dat je nog zo jong bent! En je weet nooit hoe je relatie zich ontwikkelt, misschien is je vriend er over een jaar of over twee jaar wel aan toe. Dan weet je in ieder geval beter of je relatie er stevig genoeg voor is om het samen te doen. En dan ben je nog steeds een jonge moeder. Ik ken die drang, dat diep verlangen naar een kindje dus sinds kort ook. Wow, ik heb me nog nooit zo heerlijk gevoeld als die weken dat ik zwanger was, dat gevoel mis ik nu ook. En gek genoeg zegt mijn omgeving nu dat ze dat allang wisten omdat ik zo goed met kinderen kan opschieten (ik werk ook met kinderen). Volgens mij is het een kwestie van evenwicht vinden tussen dat oer-verlangen en dan ook nog slim en praktisch zijn. Zo kijk ik er in ieder geval voor mezelf nu naar ... En misschien helpt het je ook om naar de dingen te kijken die je wel hebt in je leven die fijn zijn. Ik ben vandaag voor 't eerst na de miskraam weer gaan werken en dat doet me wel goed merk ik. Heb wel zin om me op mijn werk te storten voorlopig... Nou, ik weet niet of je wat hebt aan mijn reactie! Wens je veel sterkte met het verwerken van de miskraam. sterkte, liefs, Wietske
bedankt voor de reacties, geeft toch steun. En ik zal ook meer gaan kijken naar de dingen die ik wel heb, en me niet blindstaren op een kindje. Ik geloof dat het zeker nog gaat komen, wanneer dan ook. Tis gewoon met momenten heel zwaar,. En mijn vriendje wil nog geen kindje omdat hij er zelf nog niet echt klaar voor is, ben zijn eerste echte vriendinnetje en hij is nog teveel bezig met andere dingen wat ik ook respecteer.Hij vind het zeker wel kut dat dit niet goed is gegaan. Maar voor hem is het zo minder tastbaar, niet eens een echo gezien ( wat voor mannen heel belangrijk is om het ook echt een beetje te voelen) dus ja. Ik heb gewoon t probleem dat ik teveel denk met mijn gevoel dan verstand, En wietske, voor jou lijkt het me ook lastig nu je eenmaal dat oergevoel hebt gevoelt. Sterke meid liefs jo
Lieve lelou, Ook ik weet precies wat een schok een 'missed abortion' teweeg brengt. Je denkt 12 weken zwanger te zijn, en stort hard van je roze wolk op de grond als je verteld wordt dat het niet goed is. Nu nog heb ik het af en toe moeilijk, op 15 mei jl. ging er ineens een schok door me heen bij het idee dat ik die dag uitgerekend zou zijn als alles goed gegaan was. Tja, "als alles goed gegaan was... " , die zin heb ik de afgelopen maanden zoveel gezegd. Inmiddels alweer een aantal maanden en nog twee (spontane) miskramen verder, heb ik bij tijd en wijle nog steeds mijn emo-momenten. Lieve schat, je bent nog zo jong (sorry voor het cliché). Geef het de tijd, zeker als je vriendje het eigenlijk nog niet zo ziet zitten, en gezien de recente gebeurtenissen. Ik had ook altijd het gevoel dat ik jong moeder wilde worden, maar met mijn toenmalige vriend moest ik er echt niet aan denken, en hij ook niet trouwens. Nu ben ik getrouwd sinds bijna drie jaar, en nu willen we wel, maar nu blijven ze niet plakken. Ook gemeen We hebben veel gepraat en gezegd dat als het niet lukt, we niet koste wat het kost doorgaan met proberen, geen medische mallemolen a.u.b. Maar dan gaan we andere leuke dingen doen, want we hebben het met zijn tweeën ook al heel goed. Sterkte met alles een plaatsje geven, en met het 'beteugelen' van het oergevoel. Groetjes, Wendy
Ik heb het zelfde meegemaakt en wil ook heel graag een kindje. Het is echt niet gek als je graag kinderen wil en het laat weg halen voor een vriend dat je snel weer zwanger wil worden... Ik wens je veel sterkte.