Och jeetje. Nee dat heeft gelukkig nog nooit iemand tegen mij gezegd. Daar ben ik ook altijd zo bang voor. Ik zou daar ook helemaal depressief van worden en nergens meer naar toe durven. Hoe durven ze!
Nee, niet echt. Ik heb er later bij de arts er wel over gesproken dat ik met haar niet meer om tafel wilde. Mijn man ging steeds met zoon naar het bureau....ze vroegen wel waarom ik niet meekwam en dat heb ik toen ook eerlijk aangegeven dat ik van haar agressieve houding erg ben geschrokken. Ze zei : "we komen voor het kind, niet voor de ouders...." ik heb zelf bij het cb gewerkt, maar hier had ik nog nooit van gehoord
Ik heb tijdens mijn eerste zwangerschap wat neerslachtigheid gehad, was niet heel overheersend. Zwangerschap was wel heel zwaar qua lichamelijke klachten. Toen erg zware bevalling gehad en erg veel moeite gedaan voor borstvoeding wat niet goed lukte. Toen een behoorlijke postnatale depressie gehad. Had ook geen hechting bij mijn zoon, was vreselijk onzeker over alles. De hechting kwam na een paar weken. De depressie ging weg toen ik stopte met borstvoeding (na 3 maanden) en ik een paar keer ongesteld was geweest. Ik denk dat ik me 5 maanden na de bevalling weer normaal voelde. Heb destijds nooit hulp gezocht. Schaamde me teveel denk ik. Had overigens wel een makkelijke baby. Toen hij 10 maanden werd ik weer zwanger. Wederom allerlei lichamelijke klachten en dus weer een rot zwangerschap. Dit keer behoorlijk depressief ook. Bij week 25 hulp gezocht omdat ik het nu beter wilde aanpakken dan de vorige keer en niet weer zo'n rot start als bij de eerste. Verloskundige heeft me doorverwezen naar een therapeut. Het heeft de depressie niet weggenomen maar het is fijn om er met iemand over te praten. 7 weken geleden ben ik bevallen en ik ben nog steeds neerslachtig. Ik heb nu maar een maand borstvoeding gegeven en ben hier expres mee gestopt omdat de hormonen bij borstvoeding aanwezig blijven en de depressie versterkt of in stand houdt. Wat wel een enorm verschil is, is dat ik me direct gehecht voelde aan mn kind. Ze voelde gelijk van mij. Komt denk ik dat ik al moeder was. De eerste keer waren al die gevoelens nieuw en snapte ik het nog niet ofzo. Ook ben ik niet meer onzeker en een stuk makkelijker. De baby doe ik er nu gewoon bij terwijl ik bij de eerste continu overal over aan het nadenken was. Scheelt misschien ook dat het leeftijdsverschil klein is. Maar goed... Ik ben nog steeds niet vrolijk en behoorlijk neerslachtig bij vlagen terwijl ik wel echt blij bij ben met mijn tweede kind en ook echt geniet. Heel dubbel is het. Ik heb nog steeds hulp van de psycholoog. Het is uitzingen tot alle hormonen weer tot bedaren komen. Verder heb ik geen andere psychische stoornis en ben ik normaal vrolijk. Wel perfectionistisch, dingen goed willen doen, competitief, piekerig.
De kans op herhaling is klein! Maar snap dag je daar bang voor bent. Ik ben 1-1-16 bevallen en postnatale depressie gehad. Heel erg heftig.... sinds april dit jaar weer volledig aan het werk en gister een licht positieve test in handen. Ben er ook bang voor maar ga uit van het positieve.