he meiden.. wij zijn al 1 1/2 jaar bezig...en 2 slechte semenanalyses verder.. zwanger worden op de natuurlijke manier is heel klein.. daarom willen mijn lief en ik binnenkort de families in lichten over wat er speelt in ons leven... maar eerlijk gezegt vind ik dat zooo moeilijk...krijg al pijn in mn maag als ik daar aan denk... hoe hebben jullie dat gedaan??? hebben jullie tips?? hoe te beginnen met vertellen??
hier geen ervaring mee, maar ik snap dat dit erg moeilijk is. Toch wel goed om het te vertellen. Dus een rustig avondje afspreken en het dan toch delen met de familie. Heel veel sterkte!
Ik heb het verteld toen ze bij me in het ziekenhuis op visite kwamen nadat ik acuut geopereerd was aan een cyste op mn eierstok die door hormoon behandelingen ontstaan was. (cyste zelf is geen probleem... dat trekt normaal wel weer weg.. alleen als hij om zijn as draaid en de bloed toe en afvoer naar je eierstok afsluit is het een ander verhaal )
ik zou het inderdaad ook vertellen.. mensen kunnen je steunen.. Hoe je het gaat vetellen is inderdaad lastig, maa rik zou er geen doekjes om wenden... Succes meid! En succes met toch zwanger raken! Duim voor jullie
@flippo dank je meid!! @flippo123 je hebt het dus verteld omdat het niet anders kon...of waren jullie het van plan om het te gaan vertellen?? jullie zijn al een tijdje bezig zeg!! praten jullie er nu heel erg open over na de familie toe??
@bjanc dank je meid!! altijd heb je gedacht van woww als ik straks zwanger ben vertel ik t zo en zo aan mijn (schoon)ouders...dat weet je al een hele lang tijd..maar vertellen dat het niet lukt..is een ander verhaal!! ik ben het helemaal met je eens dat ze ons dan kunnen steunen!! bedankt voor het duimen...fijne zwangerschap verder!!
Ik heb geen ervaring maar wil je graag succes wensen. En ik hoop erg voor je dat je toch snel een kleintje mag dragen!!
@babytjuh: We wilden het wel gaan vertellen aangezien we zouden beginnen met de IUI behandelingen maar goed toen kwam dit tussendoor en moesten we t wel vertellen. We zijn idd al een aardig tijdje bezig, nu de 36e maand en heeeel wat behandelingen en operaties verder. We praten er niet veel over... maar dat is persoonlijk... ik wil namelijk niet te veel geconfronteerd worden met het feit dat mijn lichaam niet functioneerd en gewoon niet goed afgeleverd is en tja er zat geen garantie op mn lichaam toen ik t kreeg Maaar daarintegen mogen famillie en vrienden wel gewoon alles vragen natuurlijk en ik geef t zelf aan wanneer ik het er wel of niet over wil hebben. Als je namelijk je famillie e.d. volledig op de hoogte houd dat je continu de vraag krijgt rond je NOD: en en is het gelukt??? Daar zaten wij niet op te wachten zeg maar omdat dan heel je prive naar de knoppen gaat zeg maar, voor ons gevoel dan! Suc6 meis en doe waar je je goed bij voelt in ieder geval!!
Bij ons wisten we in het begin al dat het niet vanzelf zou gaan en dat wij de mmm in moesten. Wij hebben het onze ouders mijn zusje (die ziet het gelijk als er iets is) en sinds 2 maanden weet mijn broer het ook. Wij wilden het graag aan hen vertellen omdat we wisten dat het zwaar zou worden en we op die manier altijd steun kunnen zoeken en krijgen. Gelukkig wordt er niet wekelijks naar gevraagd wat ze weten dat het moeilijk voor ons is.
Wij zijn nu drie jaar bezig. Toen mijn zus zwanger werd, kwamen steeds meer vragen naar ons toe. Mijn man en ik zijn al meer dan elf jaar samen en hebben al lang een kinderwens. Mijn zus is onlangs getrouwd met haar vrouw en had nooit een uitgesproken kinderwens. Familie had dan ook eerder gedacht dat wij zwanger zouden worden en ze vroegen er dan ook steeds meer achter. Eerst hield ik me altijd van de domme, maar na een tijdje zei ik gewoon dat het niet lukte aan mijn naaste familie (want alles werd ook moeilijker). Ondertussen is mijn zus haar kindje al een jaar... Ik werd in augustus zwanger maar dat is in december na 17 weken fout gelopen. Als mensen me vroegen of ik gemakkelijk zwanger was geraakt ze ik ook eerlijk dat het meer dan twee jaar had geduurd. We hadden toen al wat ziekenhuisgesprekken gehad en gingen net starten met IUI en clomid, maar dat was niet meer nodig. Na mijn late miskraam is iedereen echt heel bezorgd en ben ik gewoon open en eerlijk over alles. Maandag heb ik enkele onderzoeken in het ziekenhuis en vanaf augustus starten we met IUI en hormonen. Door alles wat we hebben meegemaakt voel ik echt heel veel steun van zowel collega's (ik werk op een school met kleine kinderen en een jong team) als familie. Voor mezelf helpt het echt dat mijn omgeving op de hoogte is. Het IS gewoon zwaar, dus een beetje begrip en steun is dan ook heel welkom....
Ik heb er geen ervaring mee, maar we zijn wel druk aan het klussen voor onze 1e. Ben vorig jaar sept. gestopt met de pil. Het wil nog niet echt lukken en heb ook last van hele onregelmatige cyclus, dus de vraag wanneer we het beste kunnen klussen spookt veel door mijn hoofd. Ik denk wel dat als het eind vh jaar nog niet gelukt is we naar de huisarts stappen. De medische wereld geeft je namelijk een jaar om het "zelf" te doen, in dec. zouden we dan 1,3 jaar bezig zijn. We worden er ook niet jonger op(ik ben 29 en mijn man wordt a.s. aug. 31). Echter, mijn (schoon)ouders weten dat we niet lang meer met kinderen wachten. Dat we bezig zijn weten we ze niet. Maarja, die zijn ook niet gek. Maar het gaat ze idd geen bal aan! Dan krijg je een druk op je te liggen. En het is prive. Ik zou echter in jullie situatie wél gaan vertellen hoe de vork in de steel zit. Dan kun je steun krijgen en hoef je geen pijnlijke vragen te verwachten of je nu al eens bezig bent met een gezinnetje te stichten(hoewel ik dat een brutale vraag vind, maar dat terzijde). Ik zou het zelf alleen aan de mensen vertellen die het dichts bij je staan, zoals (schoon)ouders, broers/zussen, evt. opa's & oma's, beste vrienden. Daarna kun je altijd kijken of je het de hele fam. verteld. Maar vaak gaat dat soort "nieuws" als een lopend vuurtje rond... Heel erg veel sterkte hiermee, en ik hoop dat jullie op een dag een jullie eigen kleintje mogen verwelkomen!
Poe moeilijk. Ik merkte echt dat na de 30 en 2 jaar getrouwd te zijn mensen best heel brutale vragen durfden te stellen: 'al 2 jaar getrouwd en nog geen kindje?'. Ik werd snel zwanger maar had op dat moment net een miskraam gehad. Hoe moet je dan in hemelsnaam op zo'n opmerking reageren? Ik heb geen ervaring met jouw vraag, maar zou het ophangen aan iets concreets, bv een komend ziekenhuisbezoek. Zo zou ik voor mezelf proberen te voorkomen dat het een te emotioneel gesprek wordt. Verder zou ik het alleen aan de direct naaste familie (en vrienden) vertellen. De ooms en tante's horen het dan wel weer via hen. Veel sterkte en ik hoop dat er een kleintje gaat komen voor jullie!
@flippo123 ik denk ook niet dat ik zou vertellen wanneer mijn NOD is..maar gewoon willen kletsen wanneer t nodig is..ik heb ook wel dat ze mij ten alle tijden mogen vragen hoe en wat..ik kan me voorstellen dat als t verteld word..dat ze er ook mee 'zitten' dus ook graag hun ei kwijt willen! meid ik hoop dat het gauw raak mag zijn bij jullie!! @wendy fijn dat jullie het kwijt kunnen..en het gelijk verteld hebben!! lucht het op?? zitten jullie al lang in de MMM?? succes meid!! @querida hier houden we ons ook al een lange tijd van de domme..vooral zwager vind dat hij er elke x maar weer naar moet vragen!! :x maar door binnenkort open te zijn hoop ik dat zulke vragen niet meer komen!! fijn dat jouw omgeving jullie steunen!! het is ook niet niks allemaal!! heel veel succes met jullie 1e IUI!! @nora dank je meid!! miss kun je gaan beginnen met ovulatietesten eb/of temperaturen?? daardoor krijg je meer inzicht in je cyclus!! succes!! @stella inderdaad mensen vinden altijd van alles...en ze hebben altijd een mening!! hier zou ik het graag willen vertellen zonder dat een 1e afspraak in t zh gepland staat..maar hoe doe je zoiets?? wij willen het ook alleen aan mijn ouders/ broer en zijn ouders/broer vertellen...een ander (of familie) heeft wat mij betreft er niks mee te maken!! gefeliciteerd meid!!
Mijn schoonouders hebben we het pas verteld toen we zwanger waren, die zijn zo van het oordelen zonder iets te weten enzo dus dat wilde ik niet. Mijn moeder heb ik het wel verteld, maar dan kan ik alles tegen zeggen dus dat was geen probleem.
Misschien heb je niet goed gelezen... maar ik schreef dat mijn hele famillie er van op de hoogte is alleen dat ik ze niet ga vertellen wat mijn NOD is na een behandeling... om de stress e.d. zo laag mogelijk te houden...
Wat goed dat jullie het gaat vertellen! Mijn neef en zijn vrouw deden dat niet, maar schoten iedere keer uit hun slof als iemand anders wel zwanger was of vroeg of ze een kinderwens hadden. Dat schoot natuurlijk niet op. Iedereen wist dat het niet lukte nadat mijn aangtrouwde nicht pissig was op mij toen ik wel zwanger raakte, maar ze bleven weigeren erover te praten. Dat deed pijn want we zijn een heel hechte familie die eigenlijk wel een hoop delen met elkaar ik zou eens beginnen met wie het meest dichtbij je staat, en vertellen 'je vraagt weleens wanneer wij aan kinderen beginnnen, nou we zijn al een tijdje bezig maat het wil maar niet lukken..' dan ben je al een heel eind. Veel sterkte! En ik hoop dat je toch snel zwanger mag raken.
Ik heb het zelf ook nooit aan mijn tantes en nonkels verteld. Maar op een familiefeest kwam mijn zus met haar dochtertje van 10 dagen oud aan. Bij het afscheid nemen voelde ik duidelijk dat mijn familie meer wist dan ik zelf dacht. We waren toen twee jaar bezig.... Achteraf vroeg ik aan mijn ouders of ze misschien iets verteld hadden en ze zeiden dus van wel (na vele vragen, want mijn man en ik zijn van alle nichten al het langst samen en het is een echte babyboom bij ons. 14 achterkleinkinderen op 6 jaar tijd, je moet dus niet vragen....) Toen ik dan uiteindelijk vertelde dat we zwanger waren, waren er zelfs enkele tantes aan het wenen van ontroering!!! Echt ongelooflijk.... dus ja, toen het na 17 weken mis liep heb ik hen dan ook gemaild met het verhaal (praten lukte niet en ik heb op deze manier heel veel steun gehad). Soms is het wel lastig dat iedereen het nu weet, maar wat wil je? We zijn 32, getrouwd, hebben enkele wereldreizen gemaakt en wonen sinds drie jaar in ons aangekocht huisje.... Je moet de mensen dan ook geen blaasjes wijsmaken he, die weten zelf ook wel genoeg. In ieder geval, ik ben er wel van overtuigd dat, moest ik hopelijk toch ooit (ja , ben momenteel wanhopig) mama mogen worden, dan zal ons kindje héél welkom zijn!
Wij hebben het de beide ouders verteld toen het niet lukte bij de eerst. En duidelijk gevraagd om het niet aan iemand te vertellen omdat ik niet steeds al die vragen wilde. Maar mijn schoonmoeder kon haar mond niet houden, dat heeft mij veel pijn gedaan, ik dacht dat ik ze kon vertrouwen. Toen ik het vroeg of ze het verteld had maar zeggen dat ze hè niet had gedaan, terwijl dat ik van meedere mensen had gehoord dat ze het van mijn schoonmoeder hadden gehoord. Dus bij de tweede hebben we niks gezegd.
Toen we voor de intake ivf/icsi gingen hebben we aan de ouders verteld dat het spontaan niet lukte en we daarom naar het ziekenhuis gingen voor hulp, in de hoop dat het dan wel zou gaan lukken. Rest van de familie heeft het nooit geweten.