Sinds de bevalling ben ik veranderd in één of andere overbezorgde moeder die 24/7 bang is dat mijn kind wat overkomt . Bang voor onweer als we in bed liggen. Want wat als de bliksem dichtbij inslaat en door de drukgolf het raam barst, dan komen de scherven misschien wel in bed bovenop hem terecht. Bang om langs het water te lopen. Als er net op dat moment ineens een plotselinge windvlaag komt die de kinderwagen omblaast ligt hij in het water. Bang om over te steken. Wat als ik een auto over het hoofd zie? Bang om hem bij mijn moeder achter te laten als ik ergens heen moet waar hij niet mee kan. Stel er gebeurt wat... Als hij in de box ligt te slapen ga ik iedere paar minuten kijken en voelen of hij nog ademt. Steeds als hij zich verslikt in de melk en begint te hoesten ben ik bang dat hij stikt. Om zo maar even een paar voorbeelden te noemen. Vanmorgen was hij lelijk gekrabt door de kat (niet met opzet, kat zag hem in een dolle bui over het hoofd en denderde over hem heen). Hij huilen, ik huilen, bloed gedept en al huilend aan de telefoon gehangen met de huisarts. Daarna hem meteen in de wagen gelegd en erheen gegaan, kwam er pas halverwege achter dat ik nog in mijn pyjama liep... Assistente had het ontsmet en gezegd dat er verder geen reden tot paniek was, kat is een binnenkat dus geen straatvuil bijvoorbeeld aan de nagels. En toch ben ik de hele weg naar huis nog aan het huilen geweest en nu nog lang niet gerustgesteld. Is dat normaal, zo'n angst de eerste tijd? Neem aan dat dat wel over gaat, toch? Zijn dat resterende hormonen? Hoort het bij het "ontzwangeren"? Iemand ervaring?
Klinkt als hormonen die nog een beetje dol doen + je moet nog wennen om een moeder te zijn en de verantwoordelijkheid die daar bij hoort, dat is eng,er komt veel op je af en is zeker onder invloed van hormonen pittig.praat erover met je partner en mocht je het idee hebben dat het teveel overheerst geef dit ook aan.zorgen maken is normaal maar het moet jou leven niet gaan overheersen.
Klinkt best normaal hoor. En van de kat zou ik destijds ook over de rooie zijn gegaan. Ben echt niet overbezorgd maar heb zowiezo het eerste jaar heeeeeel vaak gecontroleerd of hij nog wel ademde.Om eerlijk te zijn denk ik dat bijna elke moeder dat wel doet. Nu is hij 2 maar als ik naar bed ga luister ik altijd nog in de deuropening of ik hem wel hoor ademen.
Ik vind het eerlijk gezegd wel wat zorgelijk klinken. De angst is wel normaal, die krijg je helaas gratis bij het moederschap inderdaad. Maar ik vind het wel erg ver gaan.. Misschien heb je vriendinnen/familie om hier over te praten, om het wat lucht te geven. Dat helpt vaak al enorm. Dat kan je zelf vaak beter relativeren. Ik meen me je naam te herinneren, ben je inderdaad alleenstaand met een mk achter de rug? (Dan is de voog nog meer gespannen na de geboorte natuurlijk)
Eens met Maja246, ik vind het ook wel wat zorgelijk klinken. Tuurlijk maak je je zorgen als je voor het eerst moeder bent, maar zoals jij het nu omschrijft gaat dat ook om dingen die echt niet snel zullen gebeuren (zoals onweer, windvlagen). Kijk inderdaad eens of je er met iemand in je omgeving over kan praten, of misschien is er ergens in de buurt of bij je cb wel een mogelijkheid om met andere (nieuwbakken) moeders in contact te komen, zodat zij je kunnen helpen je angst te relativeren. En probeer verder echt te genieten van je zoontje. De tijd dat ze klein zijn gaat zo snel voorbij, en het zou jammer zijn als je je de hele tijd zorgen maakt terwijl dat echt niet nodig is
Ik had dat ook vrij erg. Steeds luisteren aan de babyfoon, kijken hoe ze erbij lag, bang dat melkresten haar ziek zouden maken, dat ik in de auto het water in zou rijden etc etc... De angsten zijn een heel stuk minder maar ze zijn er nog steeds. Dat komt gewoon omdat er iemand in je leven is gekomen die je zo ontzettend dierbaar is, waar je meer dan van wie dan ook van houdt en dus absoluut niet kwijt wil raken Zolang je nog normaal functioneert en t geen invloed heeft op de baby (dat je echt niet meer naar buiten zou durven bijv) gaat t vanzelf over denk ik
Wel alleenstaand, geen mk. Zou verder niet weten met wie ik kan praten, behalve mijn zusje. Vriendinnen wonen ver weg (dus praten gaat via Facebook en dat helpt toch minder goed) of hebben zelf geen kinderen dus herkennen het niet. Enkel mijn zusje dus, die heeft twee kleintjes waarvan 1 2,5 week jonger dan mijn zoontje. Dus die vraag ik wel eens of ze bepaalde angsten herkent en dan praten we erover. Maar ja, dat helpt alleen omdat ik dan weet dat zij dat ook wel heeft, maar het gaat niet over. Het is niet zo dat het me belemmerd. Ik durf nog steeds naar buiten . Maar loop liever aan de kant van de straat waar geen water is bijvoorbeeld en met oversteken kijk ik soms bij groen licht zo lang of alle auto's echt gestopt zijn voor hun rode licht dat tegen de tijd dat ik naar de overkant durf het voetgangerslicht alweer begint te knipperen. Dat schiet niet op zo natuurlijk. (Maar dat heeft er ook mee te maken dat op het kruispunt vlakbij mijn huis waar ik vaak overheen moet best vaak door rood wordt gereden).
Ik slaap prima. Hij slaapt bij mij in bed, als hij een nachtvoeding nodig heeft hoef ik alleen maar mijn ogen te open en hem aan te leggen. En als hij klaar is met drinken slapen we meteen weer verder.
Ja dat herken ik! Ik had dat in het begin heel erg. Maar ik had dan ook erg last van mijn hormonen. Had een huilbaby, voelde mezelf totaal niet goed, veel huilen, bang zijn, angst hebben...achteraf denken we zelfs beetje tegen pnd aan ofzo. Bij mij ging het na het stoppen met de bv (Niet dat je dat moet doen hoor!!!) over. Ik denk dat de hormonen toen wat minder voor mij werden. Rond diezelfde tijd ging ik ook weer werken en moest ik hem wel loslaten. En toen hij een half jaar was was ik niet meer constant bang. En nu is hij 1,5 en ben ik nog wel in grote lijnen bang dat mijn zoontje iets overkomt (want ja, he ik wil natuurlijk niet dat er iets met hem gebeurd!!) Maar niet meer op de manier zoals het eerst was en zoals jij het nu omschrijft. Bij mij werkte tijd en het tot rust komen van de hormonen dus wel. Ze zeggen niets voor niets 9 maanden op en 9 maanden af
De zorgen krijg je er gratis bij helaas maar het moet wel 'leuk' blijven. Hoe ouder hij wordt hoe minder controle je erover gaat hebben en als je weer moet werken moet je ook een beetje vertrouwen hebben dat hij bij de plek waar hij heen gaat het overleefd ik checkte ook vaak of ze nog ademde in het begin maar ben verder vrij goed in loslaten. ik bel bijv ook nooit naar het kdv hoe het gaat, ik vertrouw er wel op. het lijkt me vooral voor jezelf gewoon heel zwaar.. is het een idee om een keer naar de huisarts te gaan die je misschien kan doorverwijzen naar iemand om een keer mee te praten (een professional). bedoel het niet heel zwaar, maatschappelijk werk of een praktijk ondersteunende psycholoog (die bestaan). Je hebt trouwens via het cb ook 'stevig ouderschap'. misschien geeft dit je het zetje om wat relaxeder te worden en wat meer te ontspannen. veel sterkte!
Ik vind het ook wel heftig klinken en zou ook net als wat anderen zeggen het eens aankaarten bij de ha of het cb, zeker omdat je aangeeft niet echt mensen hebt om mee te praten. Het is nu nog niet op een problematisch punt maar soms kan dat snel gaan en dan is het misschien fijn dat je al eens af en toe een gesprek hebt gevoerd met iemand. Je komt absoluut over als iemand die het alleenstaand moederschap prima aankab maar even face to face met iemand sparren kan al zo veel rust geven. Succes!!
Met de huisarts praten gaat niet helpen, dat is er eentje die zich ook veel te snel zorgen maakt dus waarschijnlijk ga ik daar alleen maar met meer zorgen weg Wat werken betreft: ik moest vanmorgen werken en hij was voor het eerst bij de oppas. Had haar gevraagd halverwege even een update en een foto te sturen zodat ik wist hoe het ging. Maar verder ging dit best goed eigenlijk.
Ik herken het heel erg... Toevallig net zelf een topic geopend omdat ik me zorgen maak om mezelf. Onze dochter heeft forse verborgen reflux en kan daardoor niet op haar rug liggen. Door alle waarschuwingen van cb enzo ben ik inmiddels als de dood dat ze stikt of sterft aan wiegendood. Ik slaap hierdoor zelf nog amper, en ben echt aan het eind van m'n latijn. Tips heb ik niet voor je, maar misschien is het fijn te lezen dat je niet de enige bent.
Wat fijn dat het zo goed gaat bij de oppas! Vond het ook wel wat heftig klinken namelijk, je eerste stukje. Probeer ook te relativeren. De kans dat W door de wind in het water beland is erg klein en ik neem aan dat je de wagen ook gewoon vast hebt. Gewoon alles op het moment van paniek relativeren. Is lastig, maar helpt hier wel altijd goed. Heb zelf trouwens vlak na de geboorte van N een ehbo cursus voor kinderen en baby's gedaan en dat gaf mij ook veel rust.
Herkenbaar! Hier dochter van 2 maanden en ik ben ook snel bezorgd. Mijn grootste angst momenteel is dat ze ziek wordt van haar eerste inenting die ze vandaag moet krijgen. Hele nacht niet geslapen... Tips heb ik helaas niet voor je
Het klinkt heel erg bekend hoor. Hier na 5 jaar mmm eindelijk een dochter gekregen in 2011. Ik liep om de 3 minuten naar haar toe. Kijken of haar buikje nog op en neer ging. Als ik twijfelde aaide ik over haar wang en dan bewoog ze wel. Liet haar geen minuut alleen boven ze sliep altijd bij mij of in de box. Maar oh wat heb ik er nu mja niet echt spijt want ik wilde het beste voor mijn meisje. Maar nu na bijna 5 jaar en nog elke dag problemen met in slaap vallen. Valt het me soms wel zwaar hoor. En even realistisch je durft niet langs het water te lopen. Maar wel bij jou in je bed laten. Met het risico op overhitte. Erop liggen onder de deken uit bed vallen. Mm klinkt niet echt logisch
Juist niet. Bij mij in bed voelt het veiligst, hij ligt dichtbij me zodat ik hem in de gaten kan houden en meteen kan reageren mocht hij bijvoorbeeld stoppen met ademen. Ik vind in een eigen bedje en zeker een eigen slaapkamer veel gevaarlijker. Natuurlijk slapen we wel veilig. Hij kan er niet uitvallen want er staat iets tegen die kant van het bed aan. Hij kan ook niet onder het dekbed komen want die heb ik niet meer, ik draag een vest in bed om warm te blijven. En hij ligt enkel in een slaapzak en niet tegen mij aan gepakt dus oververhit raakt hij ook niet.
Die kun je ook niet geven natuurlijk, het is niet verplicht. Maar ja, dan krijg je weer de angst dat ze ziek wordt onder inenting, ik ken het .