Ben nu een dikke 2 weken geleden bevallen van ons prinsesje. Ik geniet er enorm van dat ik kan knuffelen en genieten van ons meisje, maar toch mis ik het zwanger zijn enorm! Als ik een zwanger buikje zie passeren dan voel ik vanbinnen echt een gemis (ben zelfs jaloers ). Ik zou zo terug mijn buikje willen. Het speciale gevoel dat je je beebje voor je alleen hebt. Die stampjes, gewoel, ... Al heb ik de laatste weken vervloekt omdat ik zo ongeduldig was om ons meisje te zien. Zo hard mis ik het zwanger zijn nu. Het is gewoon zo speciaal het zwanger zijn... Kan het gewoon zelfs niet goed uitdrukken hoe ik me nu voel . Zou zo terug zwanger willen zijn! En begrijp me niet verkeerd. Ons meisje zou ik echt niet meer kunnen missen! Ben zo blij met haar, maar nu is ze niet meer alleen van mij . Ben ik de enige die het zwanger zijn zo mist? Ik voel mij zelfs een beetje schuldig omdat het lijkt dat ik niet blij ben dat ons prinsesje er is, terwijl dat helemaal niet zo is. Zou me echt geen leven meer zonder haar kunnen voorstellen. Hopelijk is het even een fase en gaat het stilletjes voorbij .
Herkenbaar! Heel erg zelfs! Vooral dat gevoel van samen 1, dat vond ik zo gaaf! Gaat vanzelf over haha. Geef de hormonen even tijd om tot rust te komen.
Had ik in het begin ook heel erg, maar het gaat inderdaad vanzelf over! Ik miste het nog eens extra omdat ik zo plots ben bevallen met 37 weken en er eigenlijk nog niet echt klaar voor was. Ik zou wel heel graag nog een keer zwanger willen zijn maar dat sterke gevoel dat ik net na de bevalling had, heb ik op het moment niet meer. Het waren toch vooral hormonen denk ik! Geniet van je meisje!
Hahaha, herkenbaar ! Ik dacht de 1e weken : wat is het toch rustiger, zwanger zijn Toen was een buik ok, nu erger ik me terug aan mijn buikje (tja, de ene heeft vet in haar billen, de andere in haar buik ) Bij een volgende zwangerschap ga ik er extra van genieten !
Ondanks de gekneusde ribben die ik er aan over hield, zou ik zo mijn dikke buik terug willen. Ik vond het heerlijk dat hij veilig in mijn buik zat. Het is zo mooi en bijzonder om zwanger te zijn! Maar de glimlach van onze kleine zou ik nu voor geen goud willen missen. Kon het maar allebei he, dat je ze even snel terug kon stoppen, zonder pijn en moeite. Volgend leven maar als kangoeroe terugkomen??
Ik heb soort van hetzelfde.... Ik ben nog zwanger en supernieuwsgierig naar ons mannetje, maar tegelijkertijd wil ik hem eigenlijk niet delen en heb ik zoiets van: blijf maar lekker in mamma's buik tot je 18 bent ofzo
Ik had het ook,maar ik heb bewust afscheid genomen van het zwanger zijn omdat ik wist dat hij de laatste was. Dat fijne samen zijn,geweldig gevoel was dat.Ook al heb ik dat 17 jaar geleden meegemaakt bij mijn dochter,het was deze keer heel anders e supergenieten. Ik heb enorm genoten van het zwanger zijn en stiekem vind ik het jammer dat ik niet 10 jaar jonger ben (dan was er vast nog 1 bij gekomen).
Idd dat veilige gevoel dat niemand hem kwaad kan doen mis ik ook al. Het gevoel van altijd samen zijn. En dat terwijl ik echt niet kon wachten op de bevalling! Hij zou ook de laatste zijn maar aangezien ik nog erg jong ben komt er hier misschien nog wel ooit een kindje, maar toch vind ik elke dag die voorbij gaat al emotineel het is toch weer een dag die je niet terug kan spoelen. Het gaat ook echt snel allemaal daarom probeer ik er intens van te genieten en echt alle details op te slaan op mijn harde schijf
Hier hetzelfde. Vooral de eerste weken had ik het heel erg. Ook wel eens de gedachten van: zat ze nog maar in mijn buik dan was het allemaal minder spannend en nieuw en hoefde ik me niet zo veel zorgen te maken. Nu mis ik het nog steeds. Als ik iemand zie die zwanger is ben ik ook wel een beetje jaloers.
Ik heb het nu nog. Een collega vertelde van de week dat ze zwanger was en dan ben ik echt jaloers...wil dat niet voelen maar het komt gewoon.
Haha ik mis het ook!!!! Ik heb er nu 2 en we zijn compleet nu! Dus das al helemaal t ergste ervan nooit meer zwanger zijn pfffff
Ik mis mijn buik ook heel erg.... zelfs nu nog na 5 maanden. Ondanks dat mijn zwangerschap verschrikkelijk was, mis ik het.
Blij te horen dat ik niet alleen ben. Begon mij al raar te voelen haha . Hier komt er nog wel een tweede al zal het nog wel even duren. Nu maar genieten van ons meisje en dan zien we wel. Het gevoel is al minder sterk al zal het nog wel een lange tijd blijven hangen .
Ik ken dat gevoel, voel het al 4 jaar! De tweede is een verrassingskindje en zit heel kort op de eerste. Ik heb altijd gedacht dat er een derde zou komen, maar gezien de omstandigheden zal het daar niet van komen. Ik heb dus nooit echt afscheid genomen van het zwanger zijn. Ook het accepteren dat er geen derde komt vind ik soms moeilijk. Dus als ik een buik zie, dan voel ik het
ahhh je bent niet de enigste. Was net bevallen en wilde zo weer zwanger zijn. Niet zo verstandig maar nu ondertussen 5,5 maand verder en dat gevoel is niet minder er op geworden. Zou zo weer met alle liefde 9 maanden lang kotsen en niet slapen. ondanks dat ik dat tijdens mijn zwangerschap flink heb vervloekt hahaha.
Ik heb dat ook. Bij mijn eerste had ik een spoedkeizersnede na een inleiding bij 38 weken. Alles ging op een manier dat ik niet had gewild maar ik was niet voldoende assertief om op dat moment in te grijpen. Daarna miste ik mijn buik zo gigantisch. Ik wilde het liefst meteen weer zwanger zijn om alles nog 1x over te doen maar dan beter. Bij mijn tweede had ik bij 38 weken een geplande keizersnede en werd er naar mijn wensen geluisterd. Toch heb ik weer gigantisch mijn buik gemist en nog steeds (zoon is inmiddels 2 maanden). Ik denk dat het ook te maken heeft met hormonen en dat ik beide keren "moest" bevallen zonder dat ik of mijn baby's er klaar voor waren. Ben blij dat ik niet de enige ben. Is toch een beetje een taboe.
Vreselijk herkenbaar, helaas. Meteen na mn 1e bevalling miste ik het zwanger zijn. Mn buik, de schopjes, bezoekjes aan de vk enz. En ook het bevallen zelf, wat vond ik het gaaf. Gevoel bleef aanhouden en werd alleen maar sterker en toen mn dochtertje 8 maand was was ik weer zwanger. En nu ook direct na de bevalling mis ik het.... en nu nog sterker dan de eerste keer omdat ik nu weet dat het nooit meer terug zal komen, 2 kindjes is gewoon genoeg. Heb tranen met tuiten zitten huilen bij de verloskundige met de nacontrole, vreselijk idee om daar nooit meer te komen. Volgens haar moet het slijten... maar ipv dat het minder wordt lijkt het elke dag alleen maar erger te worden en ben ik inmiddels gewoon jaloers als ik een zwangere vrouw zie lopen..
Ooooh wat komen je woorden me bekend voor. En ik dacht nog wel dat ik eigenlijk niet helemaal goed was, toen ik dat voelde, maar hier precies hetzelfde gehad... Maar het gevoel gaat ook over. Voel nog wel een soort van" apart" gevoel als ik een zwangere vrouw zie lopen, maar ik kan ontzettend van m'n zoontje genieten!! En nu zou ik het niet meer anders willen. Weet wel dat als het ons ooit nog een keer gegeven is, dat ik meer en intens van m'n zwangerschap ga genieten, ook de laatste weken
Dat gevoel heb ik ook heel sterk, 3 maanden na de bevalling nog steeds! Zo sterk dat ik nu het liefste al aan een tweede zou willen beginnen, maar we wachten toch nog maar even haha.