Hoi lieve meiden, Ik weet dat er al veel forums hierover zijn, maar omdat er al veel zijn met een hecht clubje, wil ik kijken of er 'nieuwe' mensen met mij hun verhaal willen vertellen. Ik ben op 7 februari bevallen van ons zoontje met 22+6weken zwangerschap. Waarom....? Ik ben in het verleden van mijn dochtertje bevallen met 29+2weken zwangerschap, en die doet het geweldig!! Mijn kleine prinses!! Dus nu stond ik weer onder controle van de gyn en kreeg ik vanaf week 16 elke week een proluton spuit om mijn baarmoeder rustig te houden. Totdat ik spontane weeen kreeg, en niet naar het ziekenhuis mocht waar ik van ons dochtertje ben bevallen omdat ik onder de 24weken zat. Is nu 24uur ons zoontje geboren. Hij heeft heel eventjes nog geleefd. En uit de onderzoeken is niks gekomen, dus ben zo boos, waarom? En daarom kan ik het zo moeilijk een plekje geven en loslaten. Hij was perfect, dus waarom, stoot de natuur het af? Ik hoop hier met jullie ons verhaal te kunnen delen. Liefs xx
Jeetje meid wat heftig... gecondoleerd. Geen woorden of verklaring voor maar wil jullie heel veel sterkte wensen de komende tijd! Weet niet zo goed wat ik moet zeggen maar wilde wel even reageren...
verschrikkelijk heel veel sterkte met het verlies van jullie zoontje! heb je geen zwakke baarmoedermond? kreeg je wekelijks metingen? hebben ze nog geprobeerd om het te remmen?
ukkie1985, thanks.... liefde88, bij mijn dochtertje was mijn baarmoeder in een keer weg, maar daar kreeg ik nu wekelijks een spuit voor. en nu begonnen de weeen ineens en was mijn baarmoedermond nog goed. dus ze denken geen zwakke baarmoedermond en ik had om de 2weken een meeting. maar daar was nu toch niks op te zien want die bleef goed. dus heb ook gevraagt of ik de volgende keer een bandje mag om mijn baarmoedermond, maar dat kan dus niet want in het geval van mn zoontje was het nog gevaarlijk geweest. en ze hebben het niet geprobeerd te remmen.... en daar heb ik moeite mee..... misschien had ik het een week kunnen rekken. liefs xx
Hallo lieve Sweetty, Allereerst gecondoleerd met het verlies van je mooie kindje... Ik weet helaas hoe heftig en vooral oneerlijk dit voelt. Op 5 februari ben ik bevallen van mijn zoontje Tycho*. Hij was in mijn buik overleden toen ik 31 weken zwanger was. Ook herken ik je gevoel van 'waarom'! Waarom moeten we dit doormaken? Jou zoontje was ook gezond, hij had het kunnen doen. Dat is ook bij ons zo. Ze hebben geen oorzaak voor zijn overleden kunnen vinden. Hij was gezond! Daar wordt je dan mee naar huis gestuurd en moet je het mee doen. Ik denk dat we nu door de moeilijkste tijd gaan? Het verdriet is er, de leegte in je buik en in je handen. Er is geen baby om voor te zorgen... Ik vindt het zo lastig om constant de confrontaties tegen te komen van andere baby's, goed bedoelde maar vervelende reacties van mensen... En daarnaast moeten we hiermee om leren gaan, en doorgaan met leven. Omgaan met de vragen waar we nooit antwoord op krijgen? Ik denk vaak aan de laatste echo, een week voordat hij is overleden. Ik kreeg een extra groei-echo omdat Tycho* iets voorliep qua groei. Waarom heeft ze toen niets gezien? Wat als ze wel iets had gezien? Dan had hij gehaald kunnen worden? Dan had hij het misschien kunnen halen? Wat als...... Veel sterkte voor jou!!! X
Lieve robentes, Jullie ook nog gecondoleerd met jullie zoontje. En ja waarom....? Blijft moeilijk. Kwamen jullie er bij een echo erachter, dat jullie zoontje was overleden? Of zelf omdat je geen bewegingen meer voelde? Ik wist dat ik ging bevallen en dat ons Keaden maar even zou leven. Maar de klap voor jullie..... Je hele wereld stort in. Zo klote als er geen oorzaak word gevonden, daar moeten wij het maar mee doen. Maar daardoor blijft de vraag waarom..... En zeker als alles goed en gezond was. En de goed bedoelde adviezen van mensen, komen soms hard aan. Je bent nog jong, het zou zo moeten zijn, enz.... Dat maakt het verlies niet minder erg. Onze Keaden was zooo gewenst. En ik mis het zwanger zijn, ik tel nog steeds mijn weken af, en zal dat blijven doen tot de uitgerekende datum van 7 juni. Hebben jullie jullie zoontje gecremeerd of begraven? Heel veel liefs, en sterkte....
Heel veel sterkte met het verlies van jullie zoontje. Ben je wel onderzocht op stollingsafwijkingen? Ik heb het antifosfolipidensyndroom en werd daar pas op getest na een miskraam met 8 weken en nadat ik twee kindjes had verloren met 22,5 en 23,5 weken. In eerste instantie zeiden ze weer dat ze niks hadden gevonden en kwam ik zelf met het antifosfolipidensyndroom, maar dat leek ze onwaarschijnlijk. Gelukkig werd ik overgedragen aan een gespecialiseerde arts die mij toch wilde testen anders hadden wij misschien weer zonder antwoorden gezeten. Beide keren ben ik bevallen van levende kindjes, en zijn ze overleden doordat ze te vroeg werden geboren doordat ik vroegtijdige weeen kreeg. Mijn placenta zag er goed uit, mijn baarmoederhals was twee dagen van te voren nog helemaal dicht en ons kindjes groeide goed. Er zijn natuurlijk vrouwen die nooit antwoorden krijgen helaas, maar ik zou wel proberen om zelf op onderzoek uit te gaan en proberen om alle mogelijke oorzaken uit te sluiten. De meeste bekende oorzaken zijn heel makkelijk te behandelen. Ik zit nu aan de bloedverdunners en mijn kansen zijn van 20, of zelfs minder naar 80 procent gegaan. Dus mijn eerdere zwangerschappen waren vrij kansloos.
lieve mrsb, wat erg dat het jullie 2x is overkomen. ik vind dit al zo moeilijk en zwaar en hoop dat het nooit meer gebeurd. maar het is wel goed wat je zegt, ik ga er achterna. ik loop nu in een streek ziekenhuis, maar wil naar het ziekenhuis waar mijn dochtertje is geboren, omdat daar ook de nicu afdeling is en misschien zijn zij toch wat verder. maar wil het daar graag voor leggen. ben je nu weer zwanger? liefs x
Gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje! Ook ik herken je gevoel. Waarom moet ons dit over komen? Hadden ze dan echt niets kunnen doen? Onze zoon is met 40,3 weken doodgeboren. Toen de weeën begonnen en de verloskundige langskwam was alles nog goed en 2 uur later kon ze geen hartje meer vinden. Een echte oorzaak is nooit gevonden, waarschijnlijk kon hij de stress van de weeën niet aan. Verder was hij helemaal perfect en gezond! En dan zit je thuis met niets! En denk je alleen maar hoe kan het zo laat nog verkeerd gaan. Alles stond en staat nog steeds klaar voor een kindje. Je denkt hèhè eindelijk het is begonnen nog even dan hebben we hem levend in onze armen. Het gene waar ik nog vaak aan moet denken is hoe ik ooit nog heb kunnen bevallen, want de weeën bleven natuurlijk gewoon doorgaan. En vooral ga ik dat ooit nog een keer aankunnen. Ben nu weer lekker aan het werk en merk dat ik daar ook echt aan toe was en dat ik me steeds beter ga voelen! Heel veel liefs en veel sterkte de komende tijd!
Lieve Ellie86, Wat erg..... en jullie ook nog gecondoleerd met het verlies van jullie kindje. Wat moet dat verschrikkelijk zijn geweest, dat je gaat bevallen en denk over een paar uurtjes heb ik hem in mn armen en dat ze dan geen hartje meer kunnen vinden. En dan nog gewoon bevallen. Ik ben ook gewoon bevallen en heb 24uur weeen om de minuut gehad. En dan al wetende dat ons zoontje na de bevalling zou overleden. Al die pijn en dan weten dat je daarna niks hebt. Maar ik ben achteraf wel blij dat ik gewoon bevallen ben en hem meteen op mijn borst kreeg gelegt. Hier was ook alles al klaar voor zijn komst. Omdat we wisten dat het risco erin zat dat hij te vroeg zou komen. Heb je gewoon 16weken verlof gehad? Ik ben nu ook nog niet aan het werk, het is nu 8weken geleden. Maar soms denk ik wel, laat me maar weer werken om ook in het gewone ritme weer te komen. En ook voor mijn dochtertje. Maar soms denk ik ook ik kan het nog niet aan. En ik hoop het ook nooit meer mee te maken, dat zou ik niet trekken. Heel veel sterkte, liefs xx
Helaas verdrietige verhalen hier. In november 2012 zijn wij ons kind verloren met 23 weken. Ik wil iedereen hier heel veel sterkte wensen in de zó moeilijke tijd. Praat, huil, rouw om je kind. Geef in een relatie elkaar de ruimte, iedereen verwerkt het verdriet op een andere manier en in eigen tempo. Doe wat goed voelt. Beetje bij beetje pak je het leven weer op, maar het gaat met ups en downs. Probeer zo gelukkig mogelijk weer te worden!
Wij zijn ons dochtertje in januari 2013 verloren na 23 weken zwangerschap. Ook ik wil jullie veel sterkte wensen in de aankomende tijd, het zal niet makkelijk zijn, maar jullie zullen merken dat zo nu en dan de zon toch weer eens gaat schijnen. Neem de dagen zoals ze komen en proberen niks te forceren is mijn advies. Probeer dus niet te snel te gaan. Laat je ook vooral niet dwingen het 'een plekje' te geven door je omgeving en blijf over jullie kindjes praten als dat goed voelt. Ze horen bij jullie!
Lieve rikigf en joyofliving, Dank jullie wel voor jullie lieve berichtjes. En wat erg dat jullie het ook hebben moeten meemaken. Ik herken wel wat jullie zeggen, wij willen graag dat mensen over ons zoontje blijven praten maar in praktijk verzwijgen de meeste mensen hem. Zo voelt het voor ons alsof hij niet heeft bestaan, terwijl hij altijd deel van ons gezin uit maakt. En de happy momenten.... vind ik soms moeilijk omdat ik me eigen dan weer schuldig voelt tegenover ons zoontje. Maarja we moeten door en ons dochtertje helpt goed..... (voor afleiding) Maar blijft moeilijk. Mis hem zo..... Knuffel liefs xx
Heel veel sterkte meis. Ook wij zijn onze tweeling verloren door vroegtijdige weeën, had veel last van harde buiken, en een verweekte en verkorte baarmoedermond. Ze zijn met 21 weken gezond geboren maar te klein om te overleven buiten de baarmoeder. Ik mis onze kindjes ook verschrikkelijk. Ik weet hoe je je voelt. Heel veel sterkte x
Wat een heftig verhaal. Gecondoleerd... Ik kan het gevoel niet delen, maar ik kan mij voorstellen dat het verschrikkelijk moet zijn geweest. Wil jullie heel veel sterkte wensen de komende tijd!
Lieve Wish2, Jullie ook gecondoleerd met het verlies van jullie kindjes!! Maar is er bij jullie wel een oorzaak gevonden voor de vroegtijdige weeen en de verkorte baarmoedermond? Ik heb a.s donderdag een kijkoperatie om mijn baarmoeder goed in kaart te brengen. Dus ben benieuwd wat er uit komt. Ik wens jullie ook alle sterkte toe en hopelijk in de toekomst een kindje dat hier bij jullie kan zijn. Lieve Prinsesje14, Bedankt voor je lieve berichtje!!! Liefs xx
Heftige verhalen om te lezen.... Zelf ben ik 11 april bevallen van een zoon Roan bij 16 weken zwangerschap. 3 dagen eerder zijn mijn vliezen gebroken en waarom?! Roan deed het op dat moment goed. Helaas kreeg ik hoge koorts. Ben aan de antibiotica gegaan en moest afwachten tussen hoop en vrees. Het werd vrees..... Nu is er bloedonderzoek gedaan en de placenta is opgestuurd voor onderzoek. Over 2 weken volgt de uitslag. Hopelijk krijgen we antwoord op onze vragen, maar bereid me erop voor dat er niets uit gaat komen. Op dit moment ben ik nog thuis, maar voel de druk om weer aan het werk te gaan. De ene dag wil ik graag en de andere dag moet ik er niet aan denken. Heftig de emoties. Lichamelijk voel ik me ook niet 100%. Heb nadien veel bloedverlies gehad.
Lieve Anitap, Gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje.... ik hoop dat er een verklaring komt voor jullie. en de ene dag is zeker de andere niet. geef jezelf de tijd om alles goed te verwerken. en laat je emoties toe. De kijkoperatie was goed verlopen. De bovenkant van mijn baarmoeder is recht, dus geen hartvorm zoals ze wel dachten. Maar mijn tussenschot was erg groot en dik, dus die konden zij niet verwijderen. Moet 19 mei terug naar de gyn en zij zal al contact opnemen met een gyn/arts in Haarlem die het tussenschot kan verwijderen. En dan heeft mijn baarmoeder meer de "gewone" vorm. En moet in de toekomst een zwangerschap langer duren. Dus goed nieuws..... Alleen weer een operatie, maarja hopelijk voor een goed doel!! Liefs xx