Na bijna een jaar is het gewoon niet altijd leuk meer...

Hey meiden

Wat een gezellige club is het inmiddels geworden!
Al vind ik het echt jammer dat voor zoveel leuke meiden het zwanger raken wat langer lijkt te duren.

Wij hebben na lang overleg besloten dat we voorlopig even stoppen van november tot en in april. Ivm werk en mijn studie en ook omdat ik het op dit moment gewoon niet zo leuk meer vind. Dat wordt tijdelijk even aan de pil. Ik blijf hier gewoon meelezen en hoop heel snel alleen maar positieve verhalen en mooie testen te zien!

Liefs

 

Heel erg bedankt voor de lieve reacties!

@Suusjelove: waarom ik tijdelijk de pil slik? Omdat we een pauze nemen van een aantal maanden. Zonder anti-conceptie ga ik me nog steeds elke maand zorgen maken over of het misschien toch raak is. Dat wil ik nou juist even niet. Ik vind een half jaar wel overkomelijk.
En ik ben ook niet bang voor het ontpillen. Het is maar voor kort en ik heb daar ook nog nooit last van gehad. Die cyclus loopt als een klok, we mikken gewoon niet goed

@MirandaK: thanks voor je opbeurende verhaal. Het kan dus echt. Ik herken het gevoel ook. En voelt des te oneerlijker dat het nu niet gaat zoals ik het bedacht had.

 

Hallo lizzy ik zal je ons verhaal vertellen, en dan zul je begrijpen dat ik jou gevoel heel goed begrijp!!
In juli 2008 besloten wij voor een kindje te gaan, helaas duurde dit ontzettend lang.
Een jaar later was ik nog niet zwanger en de moed zakte me flink in de schoenen, je begint dan toch te twijfelen zou ik wel zwanger kunnen raken en wat als het nooit zou lukken??
En besloten we toch maar een afspraak te maken in het ziekenhuis.
Zo gezegd zo gedaan, 16 oktober 2009 hadden we een afspraak.
Maar ik wilde zeker zijn dat ik wel een eisprong had dus besloten we in de maand september 2009 ovluatie testen te gebruiken.
En wonder boven wonder bleek ik 9 oktober 2009 zwanger te zijn van ons eerste wondertje.
Deze zwangerschap verliep ontzettend goed.
Ik was nooit ziek alleen af en toe een beetje moe!!
Helaas had ik op een zondag middag toen ik inmiddels al 33 weken zwanger was, bloed verlies.
Toch na lang twijfelen de vk gebeld en ik moest meteen naar het ziekenhuis komen.
Later bleek dat mijn lichaam zich aan het voorbereiden was op de geboorte.
Wat een spannende tijd was dat zeg!!
Eén ding wist ik zeker dat we een jongen zouden krijgen, ondanks dat we geen 20 weken echo hadden gehad wist ik het gewoon zeker!
Naar lang overleg kreeg ik weeënremmers en longrijpinginjecties.
En uiteindelijk is ons mannetje mooi blijven zitten tot 35.6.
Ik ben toen ingeleid omdt ik al 48 uur gebroken vliezen had en ik een gbs bacterie bij me droeg.
Naar 3,5 uur was ons mooie mannetje er.
Hij is geboren op 21-05-2010.
Wij hebben hem met trots de naam Déan gegeven!!

Toen ons mannetje 10 maanden was besloten wij voor een tweede ukkie te gaan.
Met in ons achterhoofd natuurlijk de lange wachttijd bij ons mannetje.
Maar wonder boven wonder bleek ik meteen de eerste maand zwanger te zijn.
Het vreemde was dat ik onbewust al gevoeld heb.
Zoals uit de vragen hier op zwp blijkt had ik een raar gevoel als van een balonnetje in mijn buik.
En ja hoor ik bleek zwanger op 13 april 2011.
Helaas was mijn moedergevoel goed, en mijn reactie naar mijn man ook.
Ik vertelde hem 1 dag naar mijn positieve test dat ik twijfelde en dat ik het gevoel had dat ons kindje het niet zou halen of dat het niet gezond op de wereld zou komen.
En helaas bleek mijn gevoel goed toen ik op 17 april 2011 begon te vloeien.
2 dagen nadat ik begon te vloeien verloor ik ons kleine mensje wat zo gewenst was.

Toch besloten wij naar dit enorme verdriet niet al te lang te wachten met een tweede ukkie.
We zeiden tegen elkaar we zien het wel wanneer het komt we gebruiken niets, maar we zien het wel.
En wonder boven wonder bleek ik 13 mei 2011 alweer een positieve test te hebben.
Wat waren wij blij, dat ons die slopende wachttijd voor een tweede kindje bespraard werd.
Alles verliep goed mijn testen waren knal positief dus nadat wij met 6 weken het hartje hadden gehoord dachten wij, het is goed.
Het vreemde echter was wel dat ik 13 mei testen met een cbdigital met indicator die gaf aan 1 a 2 weken 1 week later gaf hij echter aan 3+.
En ondanks die knal testen bleek ons kleintje elke controle 1 week achterstand te hebben.
Dat was best frustrerend aangezien ik toch zeker wist wanneer ik mijn ei had.
Deze had ik namelijk voor het eerst in mijn leven gevoeld, en dus na de mk van april.
Ik had dat besproken met de vk omdat ik zo ongie achtige krampjes had en dus dacht dat mijn cyclus van slag zou zijn door mijn mk van april, mijn vk vertelde mij toen dat het mijn ei wel eens kon zijn en idd 1 dag later was het weg.
Maar met 8 weken mocht ik weer naar de gyn en ook hier zagen wij en hoorde wij het hartje stevig kloppen.
Wij waren zo blij en vertelde het aan de mensen om ons heen.
Maar helaas bleek bij de 10 weken echo bij de vk dan ons kindje niet meer leefde.
Het bleek echter al 1 a 2 dagen naar de vorige echo gestopt te zijn met leven.
Deze mk voelde ik ook al aankomen.
Onze afspraak stond op zaterdag, maar ik had een vervelend gevoel maar ik dacht dat kan ook wel komen door de vorige miskraam.
Maar ik besloot toch die maandag te bellen!!
De vk was heel lief en zei dat ik de volgende dag al mocht komen!!
Nou dat hebben we dus gedaan.
En ook hier bij deze mk voelde ik onbewut dat het niet goed was en waarom?
Omdat ik weer snoepgoed at en de weken ervoor walgde ik daarvan!!
Ik heb in die tijd dit gedichtje geschreven.

Heen en weergeslingerd tussen hoop angst en verdriet,
de gevoelens verschillen qua sterkte niet.
Een gelijkmatigheid van emoties die elkaar versterken,
omdat ik het verlies nog niet heb kunnen verwerken.
Hopend op een nieuwe zwangerschap,
angst voor een nieuwe miskraam, daarvoor zet ik me al schrap.
Verdrietig door de miskramen die zijn voorgegaan,
zie ik mezelf, weer met een positieve test in handen staan.
Een kans op een baby waar ik zo naar verlang,
maar de negatieve emoties houden me onder dwang.
Uit die emoties probeer ik nu te geraken,
zodat ze plaats voor blijdschap kunnen maken.

Uiteindelijk donderdags naar de gyn geweest en helaas is het bevetsigd wat de vk al zei. Dat ons kindje helaas niet meer leeft.
Deze week nog afwachten en dan volgende week een curretage.
Vind het zo dubbel en hard.
Wetende dat een abortus op de zelfde manier verricht word.
Ik hoop en bid daar echt voor, dat het kindje van zelf komt.
Wat een pijn en verdriet maken wij weer mee.
En waarom zou ik wel van de daken willen schreeuwen, waarom moeten wij dit weer meemaken?
Ik heb een kaart gemaakt.
Die wil ik ergens in huis ophangen om het een plaatsje te geven dat wij ons kleine wonderje verloren zijn.

Lief klein mensje je voelde zo dichtbij,
Voor Déan een klein zusje wat waren wij blij.
Die droom die duurde maar even, je hartje klopte niet.
Je mocht niet verder leven, dat doet ons veel verdriet.
Wij weten wij moeten nu verder, en dus laten wij jou gaan.
Maar nooit zullen wij vergeten, dat jij hebt bestaan!

Uiteindelijk heb ik 30 juni 2011 de eerste curretages gehad.
En op 6 juli de tweede.
Ik zag ontzettend op tegen de curretage die ik moest ondergaan.
Helaas kwam het niet vanzelf op gang.
Ik wilde dit wel heel graag want, ik wilde het een plekje kunnen geven en rustig zelf afscheid kunnen nemen van ons kleine wondertje wat zo welkom was.
Maar helaas ging die keuze ook over omdat de gyn vond dat het niet langer kon wachten
Ik heb uiteindelijk 4 weken met een dood kindje rond gelopen.
En dat idee, iets doods bij je te dragen vond ik ook niet fijn, maar andersinds wilde ik het zelf doen.
Ik moet zeggen dat ik heel bang was, en dacht wat als ik er niet uit kom en mijn gezinnetje achter laat.
Ik weet nog dat ik de dag daarvoor aan marcel vroeg, of hij me wilde beloven dat mocht ik er straks niet meer zijn, of hij er dan aub voor wilde zorgen dat Déan papa en mama zou blijven zien voor Déan opa en oma boes!(mijn ouders)
Maar het is mij 100 % mee gevallen, ik had een super lieve gyn.
Die zelfs nog even bij me kwam staan tijdens me narcose hij fluisterde me nog in dat het goed zou komen, en dat hij me er door heen zou slepen.
En voor ik het wist werd ik al weer wakker.
Begon toen even te huilen.
Ik heb weinig bloed verloren maar 300 cc.
Emotioneel is het een ander verhaal een week later kreeg ik emotioneel echt de klap.
Ik ben leeg, ik ben ons wondertje kwijt, de hoop die je houdt dat ze misschien wel een verkeerde echo hebben gemaakt, die hoop is weg.
Als ik had kunnen kiezen en ik het geestelijk ook had kunnen opbrengen te wachten tot het spontaan zou komen, dan had ik dat liever gedaan.
Want dan had ik ons kindje een waardige plek kunnen geven en dan had ik het graag willen begraven.
Maar die keuze heb ik nu niet.
Het idee dat het zo in ene weg is.
Ene week maak je nog plannen, volgend jaar zijn we met zijn 4e, en nu ben je aan het overleven met zijn 3e.
Vandaag vertelde Marcel mij, dat het hem ook ontzettend pijn deed, en dat ook hij de tijd nodig heeft om te herstellen van alle verdriet dat ons gezinnetje moet doorstaan.
Dit deed mij erg goed.
Wetende dat ik me niet aan stel en dat het hem ook raakt.

En 6 juli 2011 de tweede.
Deze curretage viel echter ontzettend tegen ik ben ruim 3,5 uur op de ok geweest.
en heb 800 cc bloed verloren.
Emotioneel vond ik deze curretage ook veel zwaarder dan de eerste.
TOen ik voor nacontrole kwam bleek dat ik een partiële mola zwangerschap had.
Het was een klein meisje wat we verloren zijn.
Ik moest vanaf dt moment elke week bloed prikken todat ik stabiele bloedwaarde zou hebben.
In eerste instantie werd ons verteld 1 jaar niet zwanger te mogen worden en 1 jaar een stabiele bloedwaarde, als dat niet zo zou zijn dat mijn waardes niet of onvoldoende zouden dalen dn zou er zelfs chemokuur aan te pas komen.
Maar wat zijn wij opgelucht dat we uiteindelijk 2 maand geleden positief nieuws hebben gehad uit nijmegen.
En dat ik weer zwanger mag worden.
NU hopen dat een klein broertje of zusje voor Déan niet zo lang op zich zal laten wachten.
Helaas werd ik gsiter weer ongie, en dan voel ik me zo rot.
Weer een maand dichter bij me uitgerekende datum met een lege buik!!
Dat doet zo pijn.
Het is moeilijk om met die gevoelens om te gaan!
Maar ik probeer positief te blijven nu denk ik zo als het nog 1 jaar duurd kan ik daar ook niets aan veranderen!
Dus dan moet ik maar optimaal genieten van het mooie mannetje dat we al hebben!
En ik had heel graag 2 kisd binnen 2 jaar gewild dat gaat echt niet meer lukken maar nu bekijk ik het maar positief en denk ik als het wel nog een jaar duurd dan gaat ons manntje bijna naar school en dan kan ik me dan ook meer op de baby concetreren!
Een ding geef de hoop nooit op.
Hoe moeilijk dat ook is!
Ik wens je veel sterkte en ik hoop echt meis dat je heel snel zwanger mag zijn van een gezonde baby boy or girl!!!

 

Oh ja wat betreft de pil een mooie keuze dat jullie daar zo samen uit gekomen zijn.
Maar houdt wel in je achterhoofd dat je dan straks ook weer moet ontpillen!
Kan je misschien beter voor iets aan zonder hormonen zoals een condoom!
liefs mamavand

 

@MamavanD: we zijn elkaar al een paar keer eerder tegengekomen maar ik kende jou hele verhaal nog niet.
Wat vreselijk veel ellende en hoeveel kan iemand verdragen. Ik hoop dat na al deze ellende je nu heel spoedig weer zwanger mag zijn en van een mooie zwangerschap kunt genieten al kan ik me voorstellen dat je nu extra alert en angstig zult zijn.

Voor wat betreft je advies over de pil, ik ben één van de gelukkigen die geen last heeft van ontpillen. In het verleden niet en toen ik de mirena had werd ik ook elke 28 dagen ongesteld. Na het verwijderen van de Mirena heb ik er ook geen last van gehad. Ik zit er dus niet zo over in. En ik wil mezelf voornamelijk even rust geven. Dan neem ik het risico van ontpillen maar op de koop toe.

Heel veel sterkte meid en heel bijzonder dat je dit wilde delen.

Dikke knuffel

 

hey lizzy oke dat is fijn dat je geen last hebt van ontpillen.
Ik blijf wel denken dat het bij ons er wel degelijk mee te maken heeft!
Want toen ik exact 1 jaar zonder de pil was was ik wel zwanger!
Ik had overigens ook een strakke cyclus!
En ook van 28 dagen!
Liefs mamavand

 

Dat lijkt me echt afschuwelijk, want je wilt zo graag beginnen! Ik besef me maar al te goed hoe makkelijk ik het op dat gebied heb hoor.

Hier vandaag mijn langverwachte NOD. Omdat ik afgelopen maandag al wat bruinverlies had wist ik al dat het niet raak is. Het heeft alleen nog niet door gezet. Voor de zekerheid draag ik wel een tampon. Daar zit een veegje oud bloed op, meer ook niet. Het is frustrerend, mijn borsten beginnen minder pijn te doen en ik weet dat het vandaag of morgen gaat doorbreken. En toch houd je stiekem hoop. Ook al had ik gister een hagelwitte test.

 

meiden dank je voor jullie lieve reacties het is ook niet niks geweest maar we gaan vrolijk verder.
Ik denk en voel het wel zo dat ons meisje wat we verloren zijn ons wel geleerd heeft om te vertrouwen en dat het echt wel goed komt.
En dan nog een de ontiegelijke dankbaarheid die we daaruit geleerd hebben.
Elke dag bekjiken we met een lach want we hebben hier een kern gezond mannetje lopen.
En ik denk dat dat ook het gee is wat ervoor zorgt dat ik op de been blijf
Ik moet wel voor ons mannetje!!!

 

Hallo allemaal,

Ik zou ook graag met jullie mee willen schrijven.
Al op vele forums meegeschreven, maar daar is bijna iedereen onderhand zwanger en ik heb toch echt behoefte om met meiden te praten die in 'hetzelfde schuitje' zitten.

Ik zal me even in het kort voorstellen;
Mijn naam is Jo en ik kom uit het noorden.
Ik ben in de zomer van 2010 getrouwd met de liefde van mijn leven. We wonen samen met ons hondje en twee katten.

We zijn in maart/april gestopt met het gebruiken van een condoom. Doordat ik ooit een longembolie heb gehad mag ik geen pil gebruiken, dus ontpillen was niet nodig.

Helaas bleek uit onderzoek dat het zaad van mijn man slecht was. Uit latere onderzoeken blijkt tóch dat het allemaal goed is, maar dan zit je in de medische molen. Na vele onderzoeken zijn we beiden gezond verklaard.

In augustus/september dit jaar was het raak, helaas is dit geeindigd in een mk bij 6 wk. We hebben dus nu wel weer hoop dat het op de spontane manier lukt. We hebben wel voorgenomen om per januari te starten met IVF in eigen cyclus.

Zo een heel verhaal, zal nu even op jullie reageren

Mamavand; heftig zeg! Komt aan he zo'n mk! Helemaal als je dan ook nog gecurreteerd e.d. moet worden. Ik hoop dat je snel een wondertje in je armen mag houden.

Lizzy; wat kan je lichaam je altijd lekker voor de gek houden he Ik weet dat ik niet zwanger ben bij bruin verlies. Bij mijn zwangerschap verloor ik nl helemaal niks... Succes in elk geval!

Helaas kan ik niet verder teruglezen terwijl ik dit schrijf...
Zal de volgende keer op de rest reageren!!!

Liefs Jo