Pas geleden ben ik bevallen van mijn eerste kindje. Sinds de bevalling botert het niet zo tussen mij en mijn man. Ik zie de hele relatie niet meer zitten. Om een paar voorbeelden aan te halen: ik sta op dit moment overal alleen voor. Ik geef BV en dat vergt veel energie en tijd..ik vind dat je dan ook mag verwachten dat de vader wel een andere rol in kan vullen om je te ontzien. Bij het bereiden van eten word altyd verwacht dat ik er bij ben..ben ik dat niet dan ligt de bende daarna wel op me te wachten..heel het gasfornuis zit onder en hij zal niets uit zichzelf doen.. ik voel me bezwaar om iets te vragen en neem daardoor ontzettend veel hooi op mijn vork.. Zo zijn we na 4 weken ook nog niet samen naar buiten geweest.. hij doet wel boodschappen maar met ons kindjezijn we nog niet nr buiten geweest..ik heb het meerdere keren gevraagd maar hij stelt andere prioriteiten..als er een familie lid is die hulp nodig heeft staat hij metene klaar ook met hele onnozele dingen maar voor mij doe thij niets. Ik ben intussen zover dat het me allemaal niet meer zoveel doet. Hij is de hele dag weg en tkan me nu weinig meer schelen..het eerste wat hij doet als hij thuiskomt is slapen want hij heeft het naar zn mening zo zwaar. Natuurlyk houdt ik veel van hem mr we hebben samen gekozen voor een gezin en ik sta er helemaal alleen voor en die mening deeld hij niet! Wat zouden jullie in myn situatie doen..?
+1! En dan niet in de zin van:je doet niks, je laat me alles alleen opknappen, maar meer: ik voel me alleen, mis het samen zijn etc. Dan val je hem niet gelijk aan (volgens mij voelen mannen zich snel aangevallen namelijk). Sterkte. Ik ken het dat het na de bevalling ook geen roze wolk kan zijn met je relatie. Hoe rot is dat. Je moet van alles verwerken en bent doodop van de bevalling waarna uitrusten er niet bij is natuurlijk en dan het gevoel hebben dat je niet op één lijn zit is enorm rot. Ml hier moest nogal wennen aan de situatie en kreeg ineens twijfels over de toekomst. Moet kunnen maar praat erover!!
Praten en je bedenken dat je zeker niet de enige bent. Ik hoor dit heel vaak en herken het deels ook wel. Probeer elkaar te begrijpen. Ook voor je man is dit een grote verandering en ze voelen zich vaak buiten spel staan. Zo'n kleine baby is niet veel aan voor ze en ze voelen wel erg veel verantwoordelijkheid. Praat, stel je open en verwijt hem niets.
Inderdaad, praat met elkaar. Ik herken je verhaal heel erg. Mijn vriend was ook bijna elke avond weg. Hij houdt echt wel super veel van mij en de kinderen, maar hij had het gewoon echt niet door dat hij zo vaak weg was. Heel vaak over gepraat, heel vaak aangekaart op allerlei manieren maar zonder resultaat. Op een dag was ik het zo beu dat ik een keer tegen hem zei dat ik me net een alleenstaande moeder voelde, dat het enige verschil was dat ik meer moest koken en meer moest wassen. Dat was voor hem echt een eye opener. Normaal ben ik niet zo pinnig van mezelf, ik zou ook echt niet bij hem weg gaan om die reden, maar rustig praten wierp nooit zijn vruchten af. Wat ik probeer te zeggen is dat hij het zelf waarschijnlijk amper door heeft. Probeert het in ieder geval: het is voor kinderen heel belangrijk om een vader en een moeder te hebben. Succes
Waarom heb je hem nodig om naar buiten te gaan? Ga gewoon? En laat die vaat lekker staan, komt ie zichzelf wel weer tegen. Doe dan ook niets voor hem. En inderdaad, praat erover.
Misschien denk je dat hij niks doet, maar is hij er op een andere manier voor jou, jullie. Mannen weten doorgaans ook gewoon niet hoe om te gaan met een nieuwe levensfase, voor hen is het natuurlijk ook wennen alleen zij staan er een beetje bij aan de zijlijn. Betrek hem erbij, op een positieve manier, niet een aanvallende manier. Ga vooral niet een definitieve beslissing nemen nu om het te beëindigen jullie relatie want daar krijg je spijt van. Deze fase moeten jullie gewoon overleven. Denk dat 98% gewoon deze hele eerste fase overleefd. Ben je daar doorheen ben je vast sterker dan ooit samen. Ik herken het allemaal hoor! Komt goed!
Indd praten. Probeer jezelf ook in hem te verplaatsen. Het is voor hem ook nieuw, misschien voelt hij zich erg verantwoordelijk als kostwinner en minder als verzorgen en gebroken nachten (ook al hoef je niet op om bv te geven) zijn vermoeiend als je de volgende dag weer gewoon op het werk wordt verwacht. Snap overigens wel heel goed hoe jij je voelt hoor!
Heb je dit al eens in een gesprek naar voren gebracht? Ik zou er eens rustig voor gaan zitten en vertellen hoe jij je voelt. Is hij sinds de bevalling zo, of had hij zijn prioriteiten voor de bevalling wél op orde? Is hij echt 180 graden gedraaid of was het altijd al een beetje zo, maar sinds de bevalling alleen erger?
Inderdaad, praten, niet verwijten. En als er iets moet gebeuren, vraag (niet eis) dan gewoon of hij dat even doet. Zoals bijvoorbeeld de keuken opruimen, de vaat doen etc. Voor jou is er heel veel veranderd in je leven, maar voor je man even goed! Hij moet daar ook aan wennen!
Praten, praten, praten! En maak idd geen verwijten naar elkaar, maar probeer voor elkaar te zorgen! Zijn leven staat net zo goed als de jouwe op de kop, probeer begrip voor elkaar te hebben.
Ik vind dat jullie wel makkelijk zeggen dat de man zijn leven op zijn kop staat en dat een kleine baby niets aan is voor hem. Dat vind ik geen reden om je vrouw er dan maar mee te laten zitten. Verder ben ik het er wel mee eens dat jullie moeten praten ts.
De periode na de bevalling vergt heel veel van je relatie. Slapeloze nachten, nazwangeren, je hormonen gieren door je lichaam, vermoeidheid, weinig tot geen intiemheid. Het allerbelangrijkste middel is blijven communiceren. De eerste paar weken hebben wij ook helemaal niks samen gedaan en bleef ik dagenlang thuis met de kleine. We waren gewoon te moe en dan komen ook nog eens die darmkrampjes. Geef duidelijk aan wat je wel en niet aankan. Een klein beetje hulp kan geen kwaad en vooral geef complimenten aan elkaar. Je voelt je al zo belabberd na een bevalling en het voelt goed als je elkaar daardoor waardeert. En maak van je hart geen moordkuil. Om meteen een einde te maken aan je relatie vind ik overdreven. Beter voorkomen dan genezen!
Zo'n man overkomt toch ook vanalles? In eens voor alles verantwoordelijk, inclusief zijn vrouw, het aanspreekpunt etc. En vaak ook maar 2 dagen verlof en dus op zijn werk draait ook alles gewoon door. Vind dat je dat dat niet moet onderschatten. En als hij uit zichzelf niet helpt moet je hem maar stimuleren of een schop onder zijn kont geven.
Er zijn best veel relaties die spaak lopen na het krijgen van een kindje. Voor beiden veranderd er veel. Voor de vrouw is het kleine hummeltje het allerbelangrijkste in haar leven en alles moet daar voor wijken. Heel normaal omdat je compleet verliefd bent en het beschermings instinct hebt. Voor de man is zijn vrouw, ineens niet meer haar zelf, niet meer zijn vrouw. Maar moeder! Dit is een grote verandering. Daarnaast is er natuurlijk ook sprake van een heel andere invulling van tijd. Veel aandacht gaat naar de baby. Dag en nacht moet je voor zo'n hummeltje klaar staan. Praat met elkaar! Neem de tijd om samen te groeien in het ouderschap. Vind elkaar terug als partners. En probeer het nieuwe ritme en prioriteiten met elkaar te bespreken. Sommige dingen gaan niet vanzelf. Ik en mijn vriend zijn inmiddels bijna 11 jaar samen. Dolgelukkig waren we na de geboorte van ons eerste kindje. IK verweet mijn vriend dat hij nooit wat met onze dochter deed. Nooit even alleen een stukje wandelen met haar en meer van dat soort dingen. Echter durfde hij dit niet te doen omdat ik hem elke keer een beetje het gevoel gaf dat hij het verkeerd deed. Door hem alles uit handen te pakken en alles zelf te willen doen. Zo zie je maar een verhaal heeft 2 kanten. Dus praat met elkaar. Succes!
Een vrouw ook en zij loopt er ook niet voor weg. Je moet de klus samen klaren hoor, niet alleen de vrouw.
Idd! Alsof het voor de vrouw niet nieuw is. Voor mij voelde het soms ook beangstigend. Ik ben verantwoordelijk voor dit hummeltje, doe ik alles wel goed? Dat soort dingen. Snap best dat het voor een man wennen is. Wij voelen de kleine en bouwen al een band op. Maar dat dat een excuus kan zijn dat hij niks doet, vind ik onzin.
Ik heb wel eens gehoord dat je de eerste 1000 dagen na de geboorte van je kindje niet zulke drastische beslissingen zou moeten nemen als bij je vent weggaan om bovenstaande redenen. Communiceren! En nu zit je nog onder de hormonen. Ik heb de eerste maanden wel 7x per dag gedacht dat ik zou vertrekken. Gelukkig ebte dat gevoel weer weg...