Na de bevalling van mn eerste heb ik ook een PND/gewone depressie gehad. Beetje onduidelijk welke van de twee Heb anderhalf jaar toen AD geslikt onder begeleiding van een psycholoog dit heeft toen erg goed geholpen. Toen afgebouwd omdat we graag zwanger wilde worden van de tweede. Zwangerschap verliep goed maar toch zag ik er wel tegen op na de bevalling. De eerste was een spoedkeizersnede geworden. Gelukkig kon ik nu met mn man en gyn de bevalling van te voren goed doorspreken en besloten we gezamenlijk tot een geplande ks. Ook heb ik uit voorzorg besloten om geen borstvoeding gaan geven zodat ik alle energie kon bijzetten om zelf goed te herstellen lichamelijk én mentaal! Toch ben ik 2 weken na de bevalling weer met AD begonnen. Ik voelde me zo onzeker en was zo bang voor een herhaling van de PND dat ik in overleg met huisarts, vk en mn man heb besloten om maar gewoon AD te gaan slikken omdat me dat toen zo goed had geholpen. Een heel goed besluit geweest, het is goed met me blijven gaan ook al had ik wel mn ups en downs. Nu twee jaar later sta ik op het punt om de AD voorgoed te gaan afbouwen. Mn leven is in een rustig vaarwater terecht gekomen. Mn man is zijn studie aan het afronden (dit bracht veel drukte bij mij te weeg omdat hij elk vrij moment aan het studeren is) Onze kinderwens is klaar. Kortom het wordt tijd om het weer zelf te gaan doen, zonder AD. K voel me gesteund door mn man en familie. Ik heb geleerd waar mn grenzen liggen in de afgelopen jaren. Ik weet wanneer ik op de rem moet trappen en als ik dat zelf niet zie dan ziet mijn man dat gelukkig ook erg goed. Ik weet dat ik altijd gevoelig zal blijven voor een depressie, dat weet ik gewoon van mezelf. Maar ik voel me nu wel een stuk sterker dan een aantal jaren geleden. Ik heb geleerd om mijn grenzen beter te bewaken!
Ben nooit meer de oude geworden na dat mijn oudste geboren was. Wel na een paar jaar stabieler kind werd groter de druk alleen werd minder( ondanks ik alleen verder ging met mijn zoon toen) na de tweede ging het redelijk in het begin maar toch ben ik weer van die berg afgevallen. Begin nu te accepteren dat ik nooit meer was wie ik was maar ik meer en meer begin te leren wat mijn beperking is in het leven. Accepteren zal ik het denk nooit niet( wil niet ziek of een psychische aandoening hebben) nou ja wie wel. Dacht dus bij de eerste dat gebeurt me nooit meer MIS. Ik zeg nu geen nooit nooit meer. Je bent er gevoelig voor en het beste is om daar op bedacht te blijven. Deze week ging het na een paar maanden in eens wat minder. En nu herkende ik het meteen. Vandaag wat actiever geweest en merkte van he knap er weer wat van op. Fijn dat jij uit het dal klimt t.s.
Wat een hoop herkenning! Ik ben ook erg depressief geweest, helaas is het bij mij chronisch geworden Ik heb meerdere malen om hulp gevraagd, maar het lijkt nergens door te dringen... Op dit moment heb ik wel ondersteunng bij mijn zwangerschap, omdat ik merk dat ik het best heftig vind en het fijn is om af en toe even mijn hart te luchten, maar voor mijn gevoel is het niet genoeg. Helaas zien ze in net ziekenhuis de noodzaak van individuele therapie niet in, ook al heb ik er meermaals specifiek om gevraagd
Saffron, en de huisarts dan? Kan die je niet doorverwijzen? Lijkt me verschrikkelijk dat je je zo voelt en niet geholpen wordt!
Rozeroos, ik weet wat het sporten hoort te doen, maar ik merk er echter nu na 6 weken nog niks van. Ik vind het nu heerlijk om te doen, ga er met een goed gevoel heen, maar het klikt ook met de anderen. Helaas zijn zij al veel langer bezig en vallen er steeds meer weg en zit ik straks weer tussen allemaal nieuwen, dat maakt het weer moeilijker voor mij.
Dit probleem heb ik ook. Ik zit dan nu nog steeds in een pnd en een zo erge dat ik soms me babytje gewoon niet eens wil zien of vasthouden!! Ik hoop dat dit overgaat, want als ik een wat betere dag heb dan vind ik het vreselijk dat ik mijn kindje dagenlang niet eens heb willen aankijken. En ook mijn man en ik willen een groot gezien met wel 4 of 5 kinderen, maar hierdoor durf ik het niet meer. Van mijn man mag ik ook geen kinderen meer nemen, want hij vind dat ik wel gelukkig moet kunnen zijn en van mijn kinderen, maar ook zeker van mijn eigen leven moet kunnen genieten. En dat is nu gewoon absoluut niet zo. Kom ik er ooit overheen??? Geen idee, ik ga er in ieder geval heel erg hard aan werken en ik push mezelf tot het uiterste, want ik ben zelf opgegroeid met een moeder met depressies en dat heeft mij heel erg getekend en dat weiger ik dat dat bij mijn eigen meiden gebeurd!! Wat bij mij wel goed helpt als ik het even niet meer zie zitten. Ik ga dan (vaak huilend van angst) voor de spiegel staan en kijk mezelf echt in de ogen aan en zeg dat ik van mezelf hou. En dat ik sterk moet blijven om hier doorheen te komen. Maar wat het belangrijkste is is dat je het wel moet menen als je dat tegen jezelf zegt! Sterkte meid, ik geloof dat we hier doorheen kunnen komen zolang we sterk blijven en vooral in beterschap blijven geloven.