Ik kan mij 1 rake klap herinneren. Mijn zusje en ik waren aan het auwehoeren, en vlogen echt steeds om de tafel heen. Hij had er zo schoon genoeg van dat hij doet zijn harde pantoffel uit en veegt mij zo op mijn rug. Ik heb een potje zitten grienen in de andere kamer. En toen was het ook wel klaar, vanaf toen dacht ik er wel om dat ik wat eerder ging luisteren. Ik was een heel makkelijk kind dus bij mij was ook niet veel slaag nodig. Ik was heel rustig en luisterde goed....En nee dat heeft niets te maken met een opvoeding zonder tik want ik ben de jongste van de 6 en ik heb er een aantal bij dat waren echt monsters en luisterden nooit en altijd dwars dus ja die kregen om die reden wel vaak een tik.
Ik heb als kind heel veel klappen gehad van mn moeder, en dan echt tegen mn hoofd aan en een enkele keer ook zelfs op me gespuugd....eigenlijk was ik een heel braaf kind dus kan me niet herinneren dat ik echt vervelend was. Ik ben hier geestelijk wel door aangetast....maar durf er met haar niet over te praten. Onze band is nu iets beter sinds mn zoon er is en ze past zelfs een dag op en dat lijkt goed te gaan, maar vertelt hij ooit dat om hem slaat dan hoef ik haar nooit meer te zien. Ik geef mn zoon bij hoge uitzondering een tik tegen zn luier, maar zal hem nooit slaan.
Ik heb ook weleens een tik gehad op dat moment ben je boos wat ik me kan herrineren maar heb er nooit van geleden had het er pas met mijn broertje en zusje over dat die tikken nooit pijn deden :-D Waarschijnlijk veel meer pijn aan de hand van mijn vader of moeder. Maar geen traumas door ofzo hoor TOP band met mijn ouders <3
ik, ze noemde het altijd opvoedkundige tikken. in feite was het gewoon er alles uitrammen aan eigenwaarde en meestal om redenen die nogal plausibel waren zo niet helemaal geen grond hadden. een enkele keer had ik natuurlijk wel wat gedaan maar dat gebeurde niet zovaak omdat ik heel de dag veel te druk was met "pleasedrag" te vertonen om maar 1 dag buiten schot te blijven. wat natuurlijk vrijwel nooit lukte. de opvoedkundige "tik"was een harde klap met de vlakke hand midden in je gezicht of tegen je hoofd. regelmatig ben ik naar huis geschopt en naar boven of heb dingen naar mijn hoofd gehad variérend van houten klompen tot noem maar iets op. ik heb uiteindelijk het topic gelezen waar dit topic aan afgeleid is ik wilde dat eigenlijk niet. ik werd spontaan misselijk van bepaalde mensen en hun ideeén. er zijn blijkbaar nog steeds mensen die denken dat je respect erin kunt slaan. je kon je nooit verdedigen om het simpele feit dat hij dat niet dulde. hij was de ouder een kind had niks te willen,het was immers "maar" een kind. elke discussie in begon met "kop dicht of ik sla hem dicht" ik was degen die moeilijk was in huis terwijl ik me juist in allerlei bochten duwde om maar zo "lief" mogelijk te zijn. dit alles heeft geduurd tot ik 17 was, op mijn 15 ben ik uit huis gegaan en op mijn 17e ben ik de confrontatie met hem aangegaan met knikkende knieén. dat was de laatste dag dat hij nog echt iets zinvol tegen mij heeft gezet ( ik ben nu 41) met mij viel niet te praten ik was veel te moeilijk. nog steeds vind hijd t hij in zijn recht stond en dat het"maar"opvoedkundige tikken waren. we moesten maar gewoon luisteren, zo simpel was het. maar zo simpel was het dus niet. hij vond altijd wel wat namelijk. ik had geen respect voor mijn ouders wel angst heeeeel veel angst end at heeft tot mijn 30 e geduurd. nu voel ik alleen nog walging weerzin en medelijden. ik heb totaal geen goede band met ze en zie ze alleen als ik er echt niet onderuit kan zonder gezeik te krijgen. ik tel dan de minuten af tot ik weer weg mag.ik heb niks met die man, helemaal niks. het heeft me gemaakt tot wie ik ben, onzeker en onrustig,hard en met weinig vertrouwen in mensen, altijd bezig het anderen naar hun zin te maken, maar vooral vol woede. ik heb nooit gezegd dat hij een lul is, dat misschien niet, maar ik denk het elke dag opnieuw. en ik zal het hem ook nooit vergeven. niet dat hij tot inkeer zal komen, maar al mocht er een wonder gebeuren hij zal mijn vergeving niet krijgen. voor de mensen hun tikken verantwoord vinden en serieus denken dat hun kinderen ze later zullen respecteren. je slaat ( of tikt als je het perse zo wilt noemen) er nooit respect in alleen uit! of het nu kleine of grote tikken zijn, meer ga ik er niet over zeggen.
Ik kreeg geen tikken, wel een piek tegen me oor. En dat deed zeer hoor in de winter! Ooit 1 klap, platte hand in me gezicht gehad van me vader, was ook gelijk de laatste x, want toen kwam mijn super mama even inspringen
Van mijn moeder kreeg ik zo nu en dan een tik op mijn billen. Mijn echte vader die toen nog in beeld was, daar was ik echt bang voor. Die schreeuwde echt heel hard en die sleurde me ook zoals ik vaker heb gelezen zo de trap op. Meestal omdat ik niet goed at. Mijn stiefvader heeft me behalve ooit echt een keer een flinke mep en een klomp die niet goed aankwam, in mijn pubertijd , nooit aangeraakt. Wel flink geschreeuwd en gevloekt maar ja, dat deed ik tegen hem ook. Ik zal proberen mijn zoon nooit een tik te verkopen. Mijn man doet het sowieso nooit! Zelf merk ik wel dat ik af en toe de neiging heb om zijn hand weg te tikken als ik voor de zoveelste keer gezegd heb dat hij ergens niet aan mag komen, niet hard hoor, maar wel ff pets omdat ik er dan al 100 x voor ben opgestaan. Maar ja, dat maakt geen indruk op hem. Dus dan zet ik hem meestal maar weg.
Ik ben nooit geslagen, wel een paar keer hardhandig aan m'n arm naar m'n kamer 'gesleurd'. Maar dan was ik ook wel erg ver gegaan, ik was echt een monsterpuber . Ben blij dat mijn ouders me nooit geslagen hebben. Ze hadden ook echt wel overwicht zonder ons te slaan. Ik weet eigenlijk niet waarom, maar we luisterden en respecteerden ze wel (meestal ).
Ik heb nooit een tik of iets dergelijks gehad, mijn broer daarin tegen 1 keer een pak op zijn billen.. De 2e x dat hij iets stouts had gedaan rende hij naar boven stopte een kussen in zijn pyamabroek en liep daarna na beneden met een gezicht van kom nu maar.. mijn ouders versteld en ze moesten er zelfs om lachen.. Dus toen werd het voor straf een paar minuten op de trap zitten..
Wij hebben ze vroeger wel eens der van langs gekregen, met de slipper og pollepel op de billen of een schop onder de kont, dat heeft ongeveer geduurd tot onze puberteit. Niet dat ik er schade van heb opgelopen hoor, ik kreeg niet vaak tikken en ach had ze ook wel eens "verdiend"
Dat klopt niet, ik heb ook weleens een tik gehad ( pak op mijn broek of pets op de hand) en heb niets anders dan respect voor mijn ouders, maar gezien jouw verleden, snap ik dat je er anders over denkt.
Ergens kan mij wel vinden in de reactie van BLUP. Alleen ben ik van mening dat dit meestal geld door klappen uit onmacht/macht/frustratie. Niet bij een enkele corrigerende tik. Ik heb idd een vriendin gehad die te pas en te onpas in elkaar getimmerd werd door haar vader, en ook wel door haar moeder. Zij zei altijd tegen me: moet je niet menen dat ik hun ooit eens een traan laat zien! Ik laat mijn zwakte niet zien dat vinden ze alleen maar prettig. EN 1 x raden hoe deze meid geworden is: Keihard en respectloos. Ze was zelf ook erg agressief tegen leeftijdsgenoten. Ze had echt scheit aan de wereld. ZIelig is het gewoon! Maar dit gedrag bereik je niet door een TERECHTE corrigerende tik hoor.
Ik heb één keer van m'n vader een flinke pets op m'n billen gehad, en die had ik eigenlijk wel verdiend ook.
Mijn moeder sloeg nooit, die pakte een velletje op je bovenarm! Mijn vader sloeg wel... Allebei nooit met regelmaat, maar het gebeurde wel! En ik hou nog steeds heel veel van ze
Oh en dat je respect 'eruit slaat' enkel door een tikje tegen de pamper vind ik de grootste onzin allertijde! Ik heb zelfs onwijs veel respect voor mijn ouders, durf zelfs te zeggen meer als mensen in mijn omgrving voor hun ouders hebben!
Oh ja hoor, of nou ja... een tik niet echt. Ze grepen me meestal bij de arm, dan werd in de gang in gebonjourd en kreeg ik soms nog een schop in de kont na. Of ik kreeg een draai om de oren. Echt slaan hebben ze nooit gedaan en ook zéker niet in het gezicht. Mijn moeder heeft altijd geroepen dat ze dat nooit zou doen. Ik denk niet dat ik er slechter van ben geworden, of ik het zelf ook zou doen weet ik niet... kan ik ook nog geen uitspraken over doen nu natuurlijk. De laatste draai om de oren kan ik me nog heel goed herinneren trouwens. Ik was 15 en zwaar aan het puberen, ik was echt een kreng in die tijd. Komt m'n moeder er aan, geeft me een draai om de oren en roept dat ik naar boven kan gaan. En ik grijp naar m'n oor, kijk haar stomverbaasd aan en zeg: jemig, dát is lang geleden!? Lagen we allebei dubbel van het lachen Sloeg ook helemaal nergens op, een 15-jarige een draai om de oren geven. Die is gek
Mijn vader niet, mijn moeder wel. Ook vaak zat naar boven onder een tree aan te raken, een draai om mijn oren kon ik ook krijgen en helaas zat ik aan tafel naast mijn moeder haha, mijn zus zat `veilig´ naast mijn vader . Heb er niks aan overgehouden en heb niet anders dan diep respect voor beide ouders. Wel is het zo dat ik bij mijn vader altijd alles eerlijk durfde op te biechten omdat ik wist dat hij altijd rustig zou blijven en het gesprek aan zou gaan, waarna ik dan wel mijn verdiende straf kreeg. Hoewel ik het super knap vind als je zo geduldig kunt zijn, nam ik ook gemakkelijk een loopje met mijn arme papa !
Mijn vader sloeg mij vroeger elke dag, of gooide me van de trap. Het enigste wat mijn moeder deed was toekijken omdat, ze niks durfde. Voor mijn zusje deden ze altijd alles en op mij reageerde hij alleen maar zijn frustratie af. Ik heb altijd gehoopt dat ze zouden gaan scheiden zodat het klaar was. Doordat het elke dag gebeurde kwam ik vaak niet thuis omdat, ik niet durfde of kwam midden in de nacht. Uiteindelijk ben ik depressief geworden en heb een zelfmoord poging gedaan waardoor ik in het ziekenhuis op de IC lag. Toen zag mijn vader pas in wat die al die jaren had gedaan. Ik ben daarna op mijn 17de het huis uit gegaan. Mijn band met mijn ouders is heel slecht ik ga er dan ook bijna nooit naar toe, kan het hem nog steeds niet vergeven en me moeder ook niet. Mijn dochter gaat wel 1x per week daar naar toe omdat, ze dat zelf wil. Op mijn relatie en opvoeding heeft het wel veel effect. Mijn vriend schreeuwt wel eens tegen de kinderen waardoor ik helemaal in paniek raak en er meteen tussen spring. Ik ben altijd bang dat die ze ineens zou slaan, terwijl ik eigenlijk wel weet dat die het niet doet. Ik bescherm hun dus ook de hele tijd en neem het eigenlijk altijd voor hun op. Ik zal dus zelf ook nooit mijn kinderen ook maar 1 tik geven, als ze iets doen wat ze niet mogen doen. Ook als ik het buiten wel eens zie dat iemand een tik geeft aan zijn kind, raak ik al weer helemaal in paniek van binnen.
ik heb ook wel eens een paar flinke tikken gekregen van m'n ouders. dan rende ik de trap op en dan kwam m'n vader me achteraan, toen sloeg ik ook weleens wat treden over ja. ik kan me herinneren dat dit was omdat ik m'n ouders vreselijk zat te treiteren, uitdagen, brutaal zijn, dus duidelijk de grens aan het opzoeken was en na meerdere waarschuwingen van hen ging ik nóg even een stapje verder (te ver dus). tja... eigen schuld dus. dit kwam sporadisch voor, meestal werd ik stevig aan de arm gepakt. ik weet nog wel dat ik een keertje bij een klasgenootje op de lagere school aan het spelen was en broertjes van haar (stuk of 3) hadden wat uitgevreten. Toen kwam pa even tussen beiden en die jongetjes moesten één voor één 'over de knie' en er werd er even lustig op los geramd. Dat vond ik toch zo raar en ik was helemaal onder de indruk.