Vaak genoeg een slag tegen m'n achterhoofd of in m'n gezicht, maar de voorkeur ging uit naar schelden. Je psychisch en emotioneel helemaal onderuit halen. Puntje bij paaltje, vond ik de slagen het minst erge... De psychische en emotionele mishandeling heb ik nog steeds last van. Wij maken er dus een punt van, om niet te schelden, geen denigrerende woorden te gebruiken tegen onze kleine. Die littekens wil ik hem besparen.
Ik heb wel eens een tik gehad. Maar ben nooit geslagen. Op het moment dat ik die tik dan kreeg had ik het ook al wel (achteraf) heeeel erg bont gemaakt. Ik was een verschrikkelijke puber, en wist het bloed onder iemands nagels vandaan te halen. Overigens kreeg ik de tikken van mijn moeder, mijn vader heeft mij nooit aangeraakt. Owh en mijn moeder tikte niet met vlakke hand maar met haar vingers, man dat deed zeer, de vingers stonden er de volgende dag nog op. Op dat moment voelde het heeeeel onrechtvaardig, maar mijn moeder zorgde er altijd voor dat we nadat ik was afgekoeld een gesprek hadden wat ik nou had gedaan, op die momenten snapte ik het wel
Tuurlijk heb ik als kind wel eens een tik gehad, van zowel mijn vader als mijn moeder. Maar dan had ik het ook echt wel heel erg gemaakt hoor, ze sloegen echt niet zomaar en zeker niet extreem hard of vaak, gewoon een tik en de gang op. Ik heb er verder geen vervelende gevoelens bij (gehad) het hoorde er gewoon bij