Hallo allemaal, Mijn naam is Ruby en ik ben 25 jaar de meeste zullen denken pff wat jong je hebt nog alle tijd maar voor mijn gevoel is dat niet zo omdat onze dochter alweer bijna 8 wordt. 16 jaar was ik toen ik na 1x stoppen met de pil zwanger werd: zwanger zo snell en iedereen heeft het over ontpillen, hoe kan dat wat moet ik doen helllppp, al die gedachtes gingen door mijn hoofd en ook de gedachte dat ik dit kindje op zou voeden tot iets moois. Weghalen nee nooit. Helaas werd ik met 27 weken ernstig ziek en bleek ik het Hellp-Syndroom te hebben waardoor ze met 31 weken is geboren aangezien ik zo ziek was en ze niet wisten of ik het zou overleven moest ik onder algehele narcose en dan wordt je wakker krijg je een foto van je kindje te zien en op zo poleroid foto lijkt het heel wat ik dag op dat moment ze is zo groot als een op tijd geboren kindje helaas was de realiteit anders ze woog maar 1370 gram en was 38 cm. maar zo sterk als dat ze nu is zo sterk was ze vroeger ook al na 6 weken mocht ze naar huis 2 kilo schoon aan de haak wat was ze voor andere klein maar voor mij was ze al zoooooooo groot en toen begon een heftig jaar ziekenhuis in ziekenhuis uit, fysio hier fysio daar ik die nog lang niet herstelt was (pas na 7 jaar was me bloed schoon), operaties etc. En dan ben je 17 jaar zit je nog op school en stond je er alleen voor want vriendje lief was bij het woord ''zwanger'' hard weggelopen... Toen me dochter 1 was ontmoette ik een oude vriend waar ik nu alweer 6,5 jaar samen mee bent... Alles gaat goed, heb een mooi huisje ben klaar met studeren, heb me rijbewijs gehaald Romy zit in groep 4 en doet het super behalve concentratie problemen heeft ze er niks aan over gehouden, heb een prachtig kamertje over alleen dat kamertje is na 6 jaar nog steeds niet gevuld met een ledikantje en het aller belangrijkste een baby'tje... Ik lees hier dagelijks mee en dan lees ik dat mensen al balen na ronde 6 dat het nog niet lukt en dan denk ik oo ik weet nog zo goed dat ik toen naar de dokter ging omdat het niet lukt en moet je nu kijken want wij zijn al 72 rondes verder 6 lange jaren van hoop en verdriet en het lukt gewoon niet... Nu mijn leven al lang op orde is en alles goed zit wil het gewoon niet lukken: ''komt het door het hellp-syndroom???, komt het omdat ik het zo graag wil???, komt het door moeder natuur, of komt het omdat me vriend wel goed zaad heeft maar niet helemaal perfect.. Wat het ook is het verdriet wordt elke maand groter de angst dat het nooit gaat lukken maakt me nog banger, er is nog een optie ivf iedereen zeg doe dat gewoon ja makkelijk praten voor vele want ivf doe je niet 1...2....3.... want je moet zoveel doorstaan en wat als het na die 3 vergoedde pogingen ook niet lukt dan is al me hoop weg nu kan je nog dromen en fantaseren want je kan nog stappen ondernemen maar wat als die stappen ook niet meer kunnen... Om je heen krijgen moeders kinderen waarvan je denk dit kan gewoon niet waar zijn, sommige hebben geen geld maar wel 4 kids en zwanger van de 5e, sommige hebben geen huis en zijn toch al zwanger van de 3e en ga zo maar door... Ik lees hier veel mee maar heb nog geen moeders/vrouwen zien staan die net als mij al zolang bezig zijn en mijn vraag is dus ook zijn er vrouwen die net als ik al jaren bezig zijn en zitten daar ook vrouwen tussen die alsnog spontaan zwanger zijn geworden.. Want elke maand denk ik dat ik zwanger ben elke maand weer die teleurstellingen. elke maand heb ik pijnlijke borsten voor mijn menstruatie dat hoort kennelijk bij mij maar net als nu heb ik geen pijn maar wel al een week overtijd en ja de test blijft negatief maar toch ga je hoop houden want ik heb nu geen menstruatie klachten en normaal wel zou het dan toch raak zijn??? en zulke vragen gaan elke maand door mijn hoofd, mensen zeggen laat het los maar hoe laat je iets los wat je zo verschrikkelijk graag wil. Me dochter wordt ouder ik wil niet dat zij dalijk 18 is en ik zwanger bent want ik gun het haar ook zo graag een broertje/zusje... Sorry voor mijn lange verhaal maar het wordt tijd dat ik het eens deel... Succes voor iedereen die bezig is, of zwanger is of net een kindje heeft mogen krijgen... Liefs Ruby
Hoi Ruby, wat erg voor jullie..snap dat je er radeloos van word. ik heb er geen ervaring mee, ik hoop dat je hier iemand vind. sterkte ermee, en vooral welkom natuurlijk. groetjes muntje
Hoi Ruby, Wat een heftig verhaal meid. Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is als je al zo lang een onvervulde kinderwens hebt. Ben je al onder behandeling van een gynaecoloog? Voordat je aan IVF begint zijn er nog heel veel onderzoeken nodig en daarna zijn er ook nog eerst andere behandelingen mogelijk. IVF is inderdaad niet iets wat je "zomaar" even doet, mensen die hier niet mee te maken krijgen denken daar veel te makkelijk over. Een collega van mij heeft ook jaren een onvervulde kinderwens gehad, en de artsen konden geen oorzaak vinden waarom ze niet zwanger werd. Ze heeft een aantal keer een IUI behandeling gekregen, dit is minder ingrijpend dan IVF. Daar is ze één keer zwanger van geworden, maar helaas een miskraam. Tijdens een pauze is ze alsnog spontaan zwanger geworden. Ik weet niet precies hoe lang ze bezig was, volgens mij vijf of zes jaar. Als je nog niet onderzocht bent door een gynaecoloog, laat je dan zo snel mogelijk doorverwijzen door je huisarts. Je bent inderdaad nog jong, maar zo lang niet zwanger is zeker reden voor onderzoek. Ik wens je heel veel sterkte. Liefs, Aislyn
Heb het al meer in mijn directe omgeving gezien! Na 5-6 jaar spontaan zwanger terwijl ze eigenlijk uitbehandeld waren. (Man heel slecht zaad) Je weet maar nooit, de wonderen zijn zeker de wereld nog niet uit!
Bedankt voor jullie reacties, wij lopen inderdaad al bij de arts, ben rond een half jaar proberen naar de huisarts gegaan toen nog lachend. na een half jaar weer terug gegaan toen al iets minder lachend maar ach een jaar wat is dat nou (dacht ik toen) hup doorverwijzing, bloedonderzoeken etc ivm het hellp- syndroom. Niks verontrustends, de gyn. heeft toen daarna nog uitstrijkjes gemaakt baarmoeder en eierstokken onderzocht had enkele blaasjes op me eierstokken maar volgens hem heel normaal, daarna is me vriend getest en omdat zijn zaad niet heel beweeglijk is traag zaad dus en het feit dat we al 6 jaar toen dat moment bezig waren zei hij dat ivf gelijk hoog op zijn lijstje stond. waarom weet ik eigenlijk neit zo goed nu daaraan denkend want de vorige stap zou bij ons ook misschien prima werken dan spuiten ze zijn zaad gelijk goed, want het ligt niet aan mij, maar goed wat ik in het berichtje hier voor schreef ben bang voor als het dan ook niet lukt nu heb je nog hoop en kan je elke avond dromend in slaap vallen en ben na het hellp zo bang geworden voor pijn, ziekenhuizen en alles ja het is moeilijk en na het hellp zou ik gewoon een zorgeloze spontane zwangerschap willen.. het is moeilijk en inderdaad de wonderen zijn de wereld nog niet uit liefs ruby
Bij ons was het probleem ook slecht zaad (zowel beweeglijkheid en hoeveelheid onvoldoende). Ik snap dat de arts je eerder met IVF zal laten beginnen omdat je al zo lang bezig bent. Toch denk ik dat het de moeite waard is om IUI te proberen. Dat is een stuk minder ingrijpend en het geeft je toch wat extra kansen. Je kunt daarna altijd nog doorgaan met IVF, en gezien je leeftijd is er nog geen echte haast bij. Ik vond het toen ook heel moeilijk om eerst nog de IUI te moeten doen, maar achteraf toch blij geweest met die extra kansen. En uiteindelijk ook nog spontaan zwanger geworden, en dus geen IVF nodig gehad. Natuurlijk blijft het niet leuk om naar het ziekenhuis te gaan, maar het zal je kansen wel vergroten. Het is niet makkelijk om de keuze voor IUI/IVF te maken. Ik hoop uiteraard dat je uiteindelijk ook nog een spontaan wondertje mag verwelkomen. Ik heb zelf wel de keuze gemaakt voor behandelen omdat de gedachte dat ik niet alles er aan had gedaan om zwanger te worden voor mij onverdraaglijk was. Maar dat zul jij voor jezelf moeten bepalen. Liefs, Aislyn