Ptss al hebben en dan bevallen.

Praat erover met je verloskindige of gyn en zorg dat je een omgeving creëert waarin je je veilig voelt. Ik heb geen PTSS maar wel een traumatische bevalling gehad. Nu krijg ik extra begeleiding om te zorgen dat ik ontspannen de bevalling in kan gaan.
In mijn geval is er een kans van 25% dat ik weer een heftige bloeding krijg. Ik vind het dan juist erg belangrijk dat ik weet hoe de artsen zich voorbereiden en wat er precies gedaan wordt om de gevolgen te minimaliseren.

Zet voor jezelf op een rijtje waar je precies bang voor bent, op die manier is het ook makkelijker voor de mensen die je bevalling begeleiden om daarmee om te gaan. Daarnaast kunnen cursussen je ook een beetje voorbereiden op wat gaat komen, bij mij was dat een grote hulp en dat ga ik nu zeker weer doen.

 

Ik had PTSS ontwikkeld na seksueel misbruik. Toen ik als 18-jarige onverwachts zwanger bleek speelde het weer enorm op. Zag vreselijk tegen de bevalling op en ben onder begeleiding van de psycholoog in het ziekenhuis geweest (omdat ik op dat moment verder niet meer onder behandeling was). Ik wilde door de angst voor de bevalling niet eens meer zwanger zijn. Een geplande keizersnede was geen optie in het ziekenhuis, en wilde ik na het gesprek met de gyn ook echt niet (deels geen gevoel in je lijf, overgeleverd aan de gyn, zelf geen controle etc.), maar we hebben wel een plan opgesteld waar ik mij fijn bij voelde.

Bij mij hield dat o.a. in alleen de noodzakelijke persoon bij de bevalling (vk en verpleegkundige of kraamhulp), alleen toucheren als ik dat wil of als het echt noodzakelijk is, geen toeters en bellen aan mijn lijf tenzij noodzakelijk, niemand raakt mij aan verder etc etc. Mijn man wist daarnaast ook heel goed hoe en wat en hij kon zeker mee helpen mijn grenzen te bewaken. Uiteindelijk een hele soepele bevalling gehad en alles bleek 'voor niets'. Aan de andere kant gaf het plan, de gesprekken met psycholoog/vk/man mij misschien ook net dat zetje vertrouwen proberen te hebben in het verloop.

 

Waar ben je bang voor? Je ptss is veroorzaakt door een ongeluk, daar horen andere triggers bij dan iemand die ptss geeft vanwege negatieve seksuele ervaringen.

Het kan je helpen op concreet te maken waar je angst ligt en waarvoor je bang bent. Is dat herbeleving wanneer je in het ziekenhuis bent? Of is dat de angst voor een spoedoperatie? Dat kan je vooraf bespreken met je verloskundige, zodat bepaalde beslissingen zorgvuldiger genomen kunnen worden en meer besproken met jou kunnen worden als het zover is.

Door er vooraf samen over te praten kan een deel van je angst mogelijk weggenomen worden.

 

Ik heb ook ptss chronisch Door seksueel misbruik etc. Maar heb mijn eerste bevalling wat best lang duurde en eindigde in spoedkeizersnede niet als trauma ervaren omdat ik steeds dacht ik doe het voor goed doel en mag straks een wonder vast houden probeer het op je af te laten komen en niet teveel lezen op Internet want daar staan soms echt spook verhalen op en daar help je jezelf niet mee geef het ook goed aan aan je arts die je begeleid tijdens de bevalling en probeer beetje zen te worden Door ontspannen heel veel succes iig

 

Dat zijn hele concrete zaken die voor jou als een trigger kunnen werken. Hopelijk is dat niet het geval, omdat een bevalling een andere situatie is, maar zo te lezen kan je wel al wat concrete (mogelijke) triggers benoemen. Dat is goed.

In dit geval zou ik bijvoorbeeld regelen dat je nooit alleen gelaten wordt. Kan je vriend er bijvoorbeeld altijd bij blijven, of is dat niet voldoende het moet het altijd iemand zijn van de medische staf? En spreken over de angst om je machteloos te voelen: dat de arts/verloskundige niet iets doet zonder jouw in te lichten wat en waarom het gebeurt.

100% uitsluiten dat je angstig wordt kan niet, maar je kan wel nagaan wat voor jou mogelijke prikkels zijn en die vooraf proberen weg te nemen. Zo ga je hopelijk met een beter gevoel de bevalling tegemoet, waardoor je met meer vertrouwen de bevalling ingaat en je een gewone bevalling mag meemaken.

 

Ik ga binnenkort onderzocht worden op Ptts dus ik kan niet helemaal mee praten. Wel heb ik veel misbruik mee gemaakt en heb ik een angststoornis. Dus dat komt aardig in de buurt.

Het belangrijkste is dat er niet teveel mensen zijn. Weiger zoizo studenten en artsen in opleiding. Zorg dat er vertrouwde mensen in de buurt zijn. Zoals bijv je moeder die je erbij kan roepen als je dr nodig hebt.

Niks zal veranderen aan het feit dat het merendeel niet in je eigen handen ligt. Je zal je moeten overgeven aan de situatie. Maar wat ik wel kan vertellen is dat angst voor angst vaak erger is dan de realiteit.

Ik was 9 maanden heel bang voor de bevalling. Toen de weeën begonnen kwam er een rust en een doelgerichtheid over me heen. Focus je op je baby. Elk pijntje etc brengt je dichter bij je kleine wondertje.

Uiteindelijk heb ik een week vrij veel flashbacks gehad. En nu af en toe nog een beetje. Maar als je je kleintje ziet en vast houd is dat niet meer belangrijk. Alles draait vanaf dat moment om je baby.

 

Ik heb geen ervaring, maar misschien kun je ook een doula overwegen bij de bevalling. Google zal je wijzer maken.

Succes en veel sterkte er mee, lijkt me niet niks!