Ik ga even mijn verhaaltje doen, aangezien dit ook een soort van luchttopic is. ik heb een dochter van bijna vier, de eerste zwangerschap ben ik opgenomen in het ziekenhuis voor bijna vier weken. onze meid wou komen met 31.5 weken, dit is geremt met remmers! Gelukkig heb ik haar vol kunnen dragen tot ruim 38 weken, toen is ze ingeleid. dit omdat ik die weken in het ziekenhuis lag met het HELPP syndroom. Vorige week moest ik bloed prikken voor de bloedplataatjes (die je bloed stollen) De gyn zou me bellen voor de uitslag. zo gezegd zo gedaan,de bloedplaatjes waren al aan het schommelen. en ze zijn nu alweer gedaalt! 1 van de symptomen van het HELPP syndroom.. dit was bij onze dochter ook het geval. een normaal mens heeft er zo rond de 150. bij mij zijn het er nu 121. Dus volgens hem zijn ze nu al verder het dalen. En dat met 22 weken zwangerschap. mijn hart zat in de keel! Nu zijn er natuurlijk eerst vriendinnen die zeiden: ,, hoe hoog is de kans op een tweede keer'' mijn antwoord was, zo rond de dertig procent. ik moest het positief blijven zien, natuurlijk WIL ik dit wel, maar mijn mama instinkt verteld me echt dat er wat gaat gebeuren. daarmee zeg ik niet dat er iets GAAT gebeuren, maar ik maak me zorgen. als er nog 1 symptoom bij komt, bijvoorbeeld eiwit in urine, of een hogere bloeddruk kan ik direct worden opgenomen.... wat is de reactie? ,, dat had je kunnen verwachten'' sommige mensen weten niet beter te vertellen. ik bedoel, wij kiezen voor een tweede dat klopt. maar omdat zo te zeggen. ik was er stuk van gisteren... normaal is mijn man nuchter, echt TE nuchter, maar nu? nu niet ... hij vroeg me een lijst te maken van wat er nog moest komen (voor de beeb is meestal toch mijn zaak qua kleren e.d.) en ook vroeg hij wat er gebeuren moest. dit jaar zouden wij een keuken laten tekenen en plaatsen voordat de tweede komt. maar ja, dat brengt veel stress mee. stel dat ik moet worden opgenomen, dan staat hij er alleen voor met de kleine meid en dan nog al die zooi. ik heb al een heleboel geregeld. schoonmoeder is geboren in het jaar 1800 (haha) en die zegt: ,, laat het gaan, wees tevree met wat je hebt'' ze begrijpt niet dat ik alles in orde wil maken. nu ben ik dus al bezig met een soort lijstje voor de baby en met de kamer wat ik ermee wil doen. ik moest ff klagen, de kans is trouwens erg groot dat ik er terrecht kom in het ziekenhuis. (zegt de gyne) dit gevoel had ik al vrij vlot hoor en toch denk je dan.. ik stel me aan. nu ik dit verhaal tik ben ik behoorlijk emotioneel, en toch erg bang. ook zegt mijn gevoel nu, slechte moeder omdat ik toch aan een tweede ben begonnen. ik wil het beste voor de kindjes.... Bloedplaatjes zorgen voor de stolling van het bloed ik ben ingeleid met mijn dochtertje omdat ik er maar 80 van de 150 overhad. zo.. dit gezeur is er weer heerlijk uit. wie heeft er nog een tip voor me? suggestie? of.. wat dan ook? X mij!
Sjonge, heb helppsyndroom van dichtbij meegemaakt bij mijn schoonzusje: da's nogal wat! Dat je nu weer verhoogde kans loopt, nou, ik kan me wel voorstellen dat je er toch voor gaat hoor! En ook al kom je nu in het ziekenhuis te liggen: maakt je echt geen slechte moeder hoor! Dat overleeft je dochtertje heus wel, papa is toch gewoon thuis dan? Emotioneel zou ik zeggen: stop met je verzetten tegen hoe de situatie nu eenmaal is. Verstandig om die keuken te laten zitten en alvast een lijstje te maken met wat er nog komen moet, maar hou het verder daarbij en laat het gebeuren zoals het gebeuren gaat! Hoe drukker je je erover maakt, hoe meer stress en hoe hoger je bloeddruk: dat kun je nu echt niet hebben! Doe rustig aan, hoe meer je kunt denken van: OK, het is zoals het is, hoe beter voor jou en jullie nieuwe kindje. En ook voor je dochter en je man, trouwens: je verandert er toch niets aan, dan kun je maar beter met de stroom mee gaan, in plaats van er tegenin te blijven zwemmen! Sterkte in ieder geval!
Jeetje, dat is nogal wat! Ik zou ook de keuken laten zitten, en verder inderdaad een lijstje maken met alles wat je nodig hebt voor de baby. Papa moet het maar even rooien met de kleine als je weer het ziekenhuis in moet. Veel sterkte hoor, ik zal voor je duimen dat het beter gaat dan de vorige keer. Groetjes Marijke
Hoi meis, Ik ken het gevoel een klein beetje, niet zo extreem als bij jou maar toch. Heb bij mijn eerste zwangerschap ook meer dan 5 weken in het ziekenhuis gelegen met vroegtijdige weeen en nierbekkeninfectie. Niet zo heftig als Hellp dus maar wel die vreselijke afhankelijkheid van alles en iedereen. Ben nu net zwanger van een tweede en ben zo bang om dit opnieuw mee te maken. Vorige keer was mijn mannetje er alleen voor mij en kon hij na zijn werk nog even langskomen in het ziekenhuis. Nu is onze kleine meid er en met zijn drukke baan, een huishouden etc zou dat voor hem een regelrechte hel zijn. Dus ik doe nu echt gewoon super rustig aan, ga op tijd liggen en laat me vooral niet opjagen door allerlei toestanden. Het is allemaal geen garantie, maar ik kan het maar proberen. Natuurlijk weet ik dat het bij hellp wel anders ligt en je daar pro-actief weinig tegen kan doen... Maar probeer je gewoon vast te houden aan het positieve. Je hebt wel 70% kans dat het goed gaat dus hou dat in gedachten. En moest het toch weer gebeuren dan slaan jullie je daar wel door. HEt wordt zwaar maar het zijn maar een paar maandjes. Wat zijn nu die maanden op een gans leven... Sterkte meid!
Heey! wil je dat niet zeggen niet zo heftig als ik? 5 weken is lang.. en dat doet verrekt pijn hoor meid! en niet alleen de pijn, maar ook de heleboel er om heen. (ziekenhuis opname, 5 week is toch een hele lange tijd vol met onzekerheid e.d.) ik heb nu inmiddels HEEL veel kans om opgenomen te worden. (meer dan 30%) nu omdat het eerste symtoom er al is. de dalende plaatjes... oppas genoeg voor de kleine meid, schoonmoeder kan Full time oppassen als het moet , vriendinnen en van alles.. de gyne zei ook, de bloedresultaten leiden af, en het schommelt nu al bij u. ik schrok heel erg. maar idd. ik ga uit van het positieve. ik ga een lijst maken straks en dan langzamerhand eens kijken. ik moet het afhebben voor de 30e week van de zwangerschap. dan weet ik zeker dat ik gerust kan ademen. dat betekent bijna twee maandjes.. pffttt haha,. het komt goed!
Rozemarijke Bedankt voor de lieve reactie.. ik denk dat je gelijk hebt betreft de keuken. ik zit te nestelen denk ik... Marijke gelukkig is er voldoende oppas in de buurt... alleen hoop ik niet dat hij zich voorbij sjeest. het komt goed! lief dat jullie me ff gerust stellen allemaal. ik moet echt relexen nu. de bloeddruk kan idd omhoog door stress, maar ze nemen me pas op als die extreem hoog is. of wanneer er iets afwijkends te zien is wat blijvend is. (dus heel hoog!) en een beetje stress kon het niet extreem verhogen, alleen een klein beetje. aaaaaaahhh alles komt goed, ik ga d'r helemaal voor. xx
Och meid, die nesteldrang kan je er niet bij hebben nu. Probeer die keuken idd los te laten en denk maar zo: de babykamer hoeft ook niet perfect te zijn! Dat kan je altijd later nog opknappen, dat je kleine eerst een tijdje bij jullie slaapt. En laat iedereen maar voor je rennen hoor en zoals Rozemarijke zegt: ga mee in de stroom. Je hebt je energie nodig voor belangrijkere zaken, die moet je niet gebruiken om te piekeren (zeg ik heel wijs ) En mensen die zeggen dat je dit had kunnen weten of dat je hier zelf voor hebt gekozen, oh die zou ik graag in de nek grijpen! Die mensen snappen echt niet hoe het werkt, die kinderwens en de angst die je al hebt. Alsof jij ervoor kiest om HELPP te krijgen? Meid, heel veel sterkte en ik hoop dat je de kleine nog een paar weken bij je kan houden!
hallo vlinder84. Ze bedoelde meer van, het was te verwachten.. mensen zien de ernst er niet snel van in, hoeft ook niet, maar die loze opmerkingen vallen dan zo fout. bij onze dochter kwamen de praatjes van , beter een zeven maands kindje dan een negen, dat was gezonder.. haha. moet je nagaan. vaak zeggen mensen dingen die niet zo bedoelt zijn.. echt.. het is vaak houding.. dat geldt ook voor een vlinderkindje, wat zeg je tegen zo iemand? ik bedoel, jij moet ook reacties hebben gehad waar je niets mee kon doen. dat is ook al zoiets... echt heel fijn, nu moet ik maar eens actie gaan ondernemen betreft de keuken.. die mag nog wel ff wachten dan.. bedankt!
Ja, mensen weten zich idd geen houding te geven en gaan de boel dan maar bagetalliseren. Maar dat voelt voor jou als een schop na! Wat je gewoon zou moeten zeggen is: 'wat erg, ik weet niet goed wat ik moet zeggen want ik vind het moeilijk voor jou dat je dit nu weer mee moet maken. Kan ik iets voor je doen?' Ik zou dat persoonlijk liever horen, gewoon eerlijk zijn. Zelfde geldt voor vlinderkindjes! Gewoon eerlijk zijn en je gevoel laten spreken.
Weet niet zo heel goed wat het HELP-syndroom is. Maar t klinkt allemaal lekker heftig Meid ik hoop dat je niet of iig erg laat nog opgenomen moet worden zodat je toch nog lekker thuis kan rond spoken. En rust helpt misschien niet zo veel maar dan maar denken dat alle beetjes helpen, toch? Die keuken bestaat nu gewoon ff niet En je kleine meid daar komt t ook helemaal goed mee met al die hulp/oppasers. Even pas op de plaats en aan jezelf denken. En ga je nou niet schuldig voelen omdat je kans had t weer te krijgen hoor! Het is potdorie n KANS niet n vast staand feit. Moet je je hele leven op kansen inrichten? Dan kom je de deur niet meer uit hoor. Weet je wel hoeveel kans je hebt om n ongeluk te krijgen? Of hoeveel kans je hebt om n blessure te krijgen? Of ontslagen te worden? Sommige kans berekeningen zijn nuttig en daar moet je naar luisteren...anderen semi nuttig zodat je weet dat de mogelijkheid er in zit...en anderen kan je vergeten. De 2e is jou kans om weer HELP te krijgen. Nuttig maar niet doorslag gevent Heel veel sterkte!
http://www.freya.nl/web_medisch/hellp.php het klopt ook wat jullie zeggen, het is een kansje. toch maak ik me wel wat zorgen.. en ja, ik weet dat het goed komt. maar ik ben zoals jullie het al lezen, slecht in hoofd en bijzaak scheiden... moet ik nog leren denk ik. vaak leg ik de lat hoog, en toch weet ik dat de gezondheid van de tweede erg belangrijk is. maar ook je moederinstict, tijd geleden een blaasontsteking met bloed. en toen voelde ik aan mijn lichaam al dat er iets niet okay was. dit niet uitgesproken, ook nam de GYN weinig tijd voor me. maar nu neemt hij me wel iets serieuzer. hij vindt het ook wel vervelend.. maar goed, het is niet uit te sluiten das met alles wel zo. al om al komt het wel in orde.. bedankt allemaal!