hallo meiden, heb hier en daar wat rondgeneust op dit forum, maar ben het onderwerp nog niet tegengekomen. Wij willen graag kinderen, maar volgens mij ben ik er nog niet helemaal aan toe...of het zijn onzekerheden, ik weet het niet!! Het zou ons 1e kindje worden, ben vorig jaar sept. gestopt met de pil, ook omdat ik er steeds meer klachten van had. Ik heb wel wat meer "moedergevoelens" gekregen, als ze me een baby in de handen drukken en zeggen:"zorg er maar voor" dan lig ik daar niet wakker van. Maar waar ik nog niet aan toe ben is zwanger zijn....Ik zie daar best tegenop! Is dit herkenbaar? zou ik er dan nog niet aan toe zijn of is het meer angst voor het onbekende? Ik ben een heel onafhankelijk type; doe altijd alles zelf(huishouden, boodschappen, etc.), vraag eigenlijk nooit hulp, zelfs niet aan mijn man We hebben een melkveebedrijf en ben gek op dieren, ik verzorg de kalveren en heb mijn "konijnen-hobby"(ga binnenkort voor het eerst mee doen in de fokkerij met een bepaald ras). Ik ben heel bang dat ik 1 of ander wrak wordt als ik zwanger ben. Hele dag kotsend boven de plee, oververmoeid, later last van zo'n enorme buik die in de weg zit en wie weet wat nog meer...Zie mezelf helemaal voor me als een soort gehandicapte die geen puf meer heeft voor de hobby's/werkzaamheden "naast" het zwanger zijn. Ik weet ook wel dat dit niet realistisch is, maar die gedachte beangstigd me wel! Wie o wie herkend dit? en hoe ga je er mee om? ben je inmiddels zwanger en valt het allemaal mee? Groetjes!!
Hmmm, dit heb ik absoluut niet... Ik kijk er naar uit om dat allemaal te hebben, zelfs de kwaaltjes Eerder had ik dat wel, dan kon ik er ook niets over horen. Als er bijvoorbeeld wat over een bevalling werd gezegd, werd ik er echt misselijk van. Dit heb ik gelukkig niet meer, ik kijk er zelfs naar uit, zo graag wil ik Misschien komt dat bij jou ook nog wel
Ik hoop het! Ik was eerder ook nooit zo'n type dat boven een kinderwagen ging hangen om een baby te bewonderen, of met peuters wou spelen, nu vind ik het heel erg leuk/schattig/lief. Ik zie mezelf ook wel voor me met een kind, maar het zwanger zijn en de baby-tijd zie ik nog niet echt voor me. Ik denk dat het nog wel komt, maar mss moet ik er ook maar gewoon aan beginnen, haha!(of het me allemaal vreselijk erg voorstellen, dan valt het in het echt allemaal mee ) Tis in ieder geval niet zo dat ik helemaal géén kids wil!
Zou me daar niet zo druk om maken hoor, een heel groot deel heeft helemaal geen klachten.. like me Dit is mn derde zwangerschap, mijn man is hele dagen van huis ivm eigen zaak en fulltime baan. Heb 2 kleine kinderen om voor te zorgen. Heb nooit hoeven overgeven tijdens mn zwangerschappen, geen last van rug, bekken of whatever. Het enige wat ik nu wel fijn vind is dat mijn man even de vuilniszakken weggooit want daar moet ik een eind voor lopen, maar voor de rest gaat het prima
Hmmm, ik kijk er juist naar uit om zwanger te zijn en inderdaad allemaal kwaaltjes te hebben (die erop wijzen dat ik zwanger ben). En ik kijk er juist erg naar uit om onze kleine vast te hebben of gewoon naar te kijken, maar ik wil nog niet denken aan eventuele problemen of de bevalling zelf, ik denk zo van dat zie ik op dat moment wel en dan pak ik het probleem dan wel aan. persoonlijk denk ik ook dat als je er overnadenkt dat het veel erger in je hoofd kunt halen dan dat het misschien werkelijk zal worden. Je weet pas hoe het is als je ermee bezig bent.
ja de redenen die ik lees zijn meer onzekerheden, je bent bang dat je nergens meer aan toe komt...je niet meer de dingen kunt doen die je graag doet maar dat valt echt mee... ik denk dat iedereen welleens van die momenten heeft gehad van, lukt het wel?ben ik er wel aan toe? Maar dat verdwijnt vanzelf hoor zodra het zo ver is. maar als je er voor je gevoel nog niet aan toe bent en enorm twijfelt kun je er ook nog even mee wachten...
jah, ik kijk er juist naar uit! De dikke buik, het zorgen enz! Je bent nu? 18? zie ik aan de geboortedatum? Misschien goed nog 2 jaartjes te wachten. Ik bedoel, niet omdat je 18 bent, maar ik kan me voorstellen dat je wat tijd nodig hebt om aan het idee te wennen maar ook om alle dingen die je eng vind, of bang voor bent te relativeren?
1983 was 28 jaar geleden, niet 18 jaar, of je moet een andere geboortedatum zien dan wij Mijn ervaring is dat je er wel in groeit eigenlijk. Je weet toch niet wat je kan verwachten en voor je echt een kind in je armen hebt ben je (gelukkig) al heel wat maandjes verder. Wij zijn dan wel wat later begonnen (ik word zometeen 33 en mijn man is 35) maar we zijn er ingerold met het motto 'als we het nog willen, dan maar nu, waarom ook niet' en het is goed uitgepakt. En soms baal ik wel een beetje als ik weer eens niet kan uitslapen maar over het algemeen is het best heel erg leuk zo'n kindje
Ik zou er als je niet 100% zeker bent of je er aan toe bent er eigenlijk nog niet aan beginnen. Of je moet redenen tot haast hebben natuurlijk (leeftijd, medisch oid)
Hmm. Als je zelf al aangeeft dat je er nog niet aan toe bent, zou ik zeker nog even wachten hoor! Tuurlijk heb je maanden de tijd om aan het idee te wennen (sowieso maand of 8 voor de baby er is, en wellicht nog een hele poos voor het raak is), maar je moet er wel volledig achter staan..
Een vriendin van mij zei: Ik wil niet zwanger zijn, maar de baby van de schappen in de HEMA kunnen halen. Zij zag er ook enorm tegen op! Toen ze eenmaal zwanger was, vond ze het echt geweldig!
als ik jou was zou ik over een half jaartje kijken hoe je er dan over denkt, en niet teveel horror verhalen lezen. zwanger zijn moet juist leuk zijn, en ja je krijgt wel wat klachten maar als je de baby voelt trappen en je buik ziet bewegen heb je dat er wel voor over.
Vooraf kun je niet voorspellen wat het wordt, maar ALS dit het scenario wordt, is het maar tijdelijk he? En wat is erger: 9 maanden beroerd zijn, of geen kindje hebben? Dat soort vragen zou ik mezelf vooral stellen in jouw geval...
Je ziet op tegen een zwangerschap, maar hoe sta je tegenover het moederschap? Ik denk dat dat de belangrijkste vraag is. De zwangerschap duurt zo'n 40 weken als alles gaat zoals het moet, maar daarna heb je een baby. Ben je DAAR aan toe? Dat is belangrijker, denk ik Succes met alle overwegingen.
inderdaad verkeert gezien, dat dat er 93 stond ipv 1983, Ik ben het eens met de rest, als je nu al twijfels hebt.. ik zou wachten.. doe de ingen die je nog wil doen en dan komt het vanzelf. Bij de een komt dat vroeger als bij de ander.. Om nu te zeggen je groeid erin.. stel dat je het daadwerkelijk verschikkelijk vind en uiteindelijk ook absoluut niet tevreden bent met je nieuwe leven.. kindje kun je niet terug stoppen.. Maar goed, voor de een werkt dat wel, voor de ander niet.. succes met het maken van je keuze!
Voor mij niet herkenbaar, maar een vriendin van me had dat ook. Haar baby is nu 3 maanden trouwens. Ze kon zichzelf ook niet als moeder voorstellen en was bang voor de bevalling. Ze was ook bang dat ze niets meer kon. Alles is haar reuze meegevallen (behalve het vet overtijd lopen dan). Ze is er in mee gegroeid en heeft er absoluut geen spijt van. Tsja, en de zwangerschapsklachten daar kan je toch niks over zeggen. De een krijgt ze wel, en de ander niet. De een heeft er veel last van, de ander niet. Het is vooral de vraag: wil je een baby van jullie 2..
ik herken dit maar al te goed.. laat ik voorop stellen dat ik dol op kinderen ben! overal waar ik kom vind ik het juist leuk, kinderen in de buurt. en ook werk ik met kids, dus het gevoel voor kinderen ligt het niet aan. ik ben ook bang voor een vervelende zwangerschap! en heb de twijfel ook erg lang gehad, ben ik er wel aan toe! bij mij was het inderdaad het onbekende.. maar ook mijn vriend had dit wel! dit heeft even geduurd, maar is nu weg.. ik ben gestopt met de pil en zit nog steeds te wachten op mn eerste echte ongesteldheid.. (of zwangerschap) ik ben er in die tijd aardig aangewend dat we proberen zwanger te worden, en nu kijk ik er juist naar uit!! Wel houd ik in mn achterhoofd dat, als ik zwanger ben, ik nog wel weer even een terugval kan krijgen en misschien wel weer angstig wordt.. maar wie weet gaat het juist harstikke goed!! success!!!!
Tsja, je weet het nooit met zwanger zijn, de 1 fietst er doorheen, bij de ander is het zwaarder. Ik was zo'n pechvogel en heb idd 9 maanden kotsend boven de wc gehangen. 12 kilo afgevallen en voelde me dus waardeloos. Toen ik er in zat leek het eindeloos te duren. Maar ik kan je zeggen: het is het allemaal waard, en achteraf is het toch ook maar een korte tijd. En er zijn ook hele leuke en bijzondere dingen, je kindje voelen schoppen, de echo's, het hartje horen, leuke spilletjes kopen, namen verzinnen. En dat moment dat je versgeboren, glibberige kindje op je buik wordt gelegd is zo heerlijk. Als je toe bent aan een kindje, lat angst voor het zwanger zijn je dan niet tegen houden. Het is maar zo'n korte periode, en wat daarna komt is geweldig.
Ik snap hoe je je voelt. Ik wil heeeeel graag een kindje. Maar zie ook op tegen de zwangerschap. Toch houd mij dit niet tegen.. Als je er in zit is er geen toch geen weg maar terug. Heb ergens last van een overgeef fobie ofzo. Vind dat echt vreselijk. Al is de laatste x in mijn kindertijd.
Ik herken het Nora! In een ander topic had ik ook al iets geschreven over onze keuze (of mijn keuze..., m'n man heeft altijd al de wens gehad om kinderen te krijgen) Ik ben 31 jaar en had niet zoveel met kinderen, wel schattig om te zien en vroeger veel opgepast enzo. Maar zelf kinderen....teveel beren op de weg. De verantwoordelijkheid voor een kind, of ik dat wel kan enzo. En of ik dan niet zo'n moeke wordt die alleen nog maar over dr kinderen kan praten enzo. Daarbij ben ik ook zelfstandig, eigen inkomen, lekker actief met sporten, leuk sociaal leven. Ik dacht ook wel, komt bij mij die knop ook nog, van dat ik het voor 100% wil. En dat is wel gebeurd, afgelopen zomervakantie keek ik er in ene met een andere bril naar. Kijk, die dikke buik waar je je zorgen om maakt en hoe je je gaat voelen weet je natuurlijk niet. Maar die dikke buik is er niet meteen... En ik heb genoeg vriendinnen die nog heel actief zijn (eentje is nu 31 weken en sport nog fanatiek op de sportschool, wel met minder gewicht, ze is alleen iets moeier dan normaal). De ander heeft veel klachten van misselijkheid, bekkenklachten. Het blijft een lastige keuze denk ik. Sommigen meiden weten al vanaf heel jong dat ze moeder willen worden, ik vond het vooral eng en het onbekende idd! Wat als, en dan??! Leuk dat jullie een melkveebedrijf hebben! Lijkt me best veel werk! Ik wil je heel veel succes wensen met je keuze!