Van tevoren heb ik altijd gezegd 'Neeee, dat gaat mij niet gebeuren!'.. Als mijn man en ik het over een tweede kindje hadden en hij dan bang was om nooit zoveel liefde te kunnen voelen voor een tweede als voor onze eerste, kon ik dat niet begrijpen. Ik had daar totaal geen last van. En dan las ik weer iets over een schuldgevoel naar de oudste toe en ook dat ging mij echt nóóit overkomen. Shit, het is toch gebeurd. Niet zozeer het houden van, maar meer dat schuldgevoel is toch wel wat mij nu veel bezighoudt. De hormonen gieren natuurlijk door mijn lijf en nu met 27 weken begin ik toch dat schuldgevoel naar mijn zoon te ontwikkelen. Ik vind het zielig voor hem dat we zijn leventje helemaal op zijn kop gaan zetten en dat de aandacht straks verdeeld moet worden. Niet dat ik nu hele dagen alleen maar met hem bezig ben, hoor, hij kan zich bijvoorbeeld vaak prima zelf vermaken.. Maar net zoals ik overal wel om kan huilen (gisteren huilde ik omdat ik een cadeautje dubbel kreeg voor mijn verjaardag en me daar rot om voelde), zo ook hierom. Ik probeer mijn zoontje zoveel mogelijk bij de zwangerschap te betrekken, voor zover hij het begrijpt met zijn 21 maanden. Hij gaat mee naar de verloskundige en dan luisteren we samen naar het hartje. Ik vertel hem over de baby, ik kijk filmpjes met hem van pasgeboren baby's, ik heb een boekje gekocht van een beertje dat grote broer wordt, hij aait af en toe over mijn buik en geeft er nu ook soms kusjes aan en als we vragen waar de baby is dan kan hij dat aanwijzen. Al denk ik dat dat voor hem nog ontzettend moeilijk te begrijpen is, want voor onszelf is het soms al heel onwerkelijk dat er écht een kindje in mijn buik zit. Hoe gaan jullie om met het schuldgevoel richting je oudere kindje(s)? Ik denk dat het fijn is als je het kunt relativeren allemaal, maar door die hormonen is dat soms wat lastig
Aaww ik herken het en het is heel normaal dat je je daar druk over maakt en dat zal nog wel even zo blijven (Sorry dat is mischien niet iets dat je wilt horen) maar het gaat echt allemaal goed komen..echt waar! Zoals je nu bezig bent doe je het al heel goed en tuurlijk zullen er momenten zijn dat de grote broer even moet wachten omdat jij bezig bent met de baby maar daar ontkom je niet aan en je doet hem er echt niet mee tekort.
O en om antwoord op je vraag te geven..Mijn kindjes zijn 7 5 en 3 weken. Hoe ik het doe; ik probeer zoveel mogelijk te doen wat ik altijd deed en ze begrijpen heel goed dat ze soms even moeten wachten. Joh meid ik heb 3 kindjes en ben alleen dus als ik het kan lukt het jou ook echt wel. Daar zijn we mama's voor
Begrijpelijk. Hier zwanger, dochter van bijna vier jaar, volop in verbouwingen inclusief een nieuwe kamer voor dochter, en een geboorte die ongeveer samenvalt met de start van het schooljaar.... Het is veel, maar het kan even niet anders. Ik probeer vooral te focussen op het feit dat zij er ook bij wint. Een broertje in huis, dat is vooral toch heel fijn - nu en in de toekomst? Je focust nu heel erg op de nadelen, het aandacht delen etc, maar er zijn toch ook veel voordelen?
Lellebel: dankjewel voor je lieve woorden! Het komt ook wel goed, ik geloof er wel in dat het beter gaat worden, haha. Maar voor nu zijn dat toch van die dingen waar je je dan heel druk om kan maken! Shakes: ja, dat laatste, daar heb je gelijk in. Dat zat ik me vanochtend ook te bedenken, eigenlijk precies de dingen die je benoemt. Maar de nadelen blijven toch knagen!
Heb ik eerlijk gezegd nog niet bij stil gestaan maar komt omdat mijn zoontje alweer wat ouder is en het juist allemaal heel goed begrijpt. Hij wordt namelijk 8 volgende maand. Maar ik weet wel dat het anders zal zijn voor hem vanwege het leeftijdsverschil is hij natuurlijk gewend om al 8 jaar lang met ons alleen te zijn en al onze aandacht te krijgen maar straks moet hij die aandacht delen met zijn zusje. Maar dat maakt hem allemaal niks uit zegt hij en hij begrijpt het ook dat ik dalijk echt weer moet zorgen voor een baby die nog niks zelf kan en dat hij nog meer zelf moet doen en mij af en toe even kan helpen door wat aan te geven ofzo. En ik blijf hem ook die 1 op 1 aandacht geven zoals hij al die jaren gewend is. Dus samen de hort op en dat zijn zusje dan lekker thuisblijft bij papa. Het zal voor ons ook weer een omschakeling zijn want na 8 jaar is het wel weer even anders met een baby erbij natuurlijk. Maar denk dat het goed is dat je je zoontje er al bij betrekt al heeft hij het denk ik niet echt door dat er een zusje bijkomt maar wat ik zou doen ook na de bevalling hem het gevoel geven dat hij er ook nog is maar dat hij soms toch even moet wachten omdat je met je dochtertje bezig bent. Ik denk dat het straks helemaal vanzelf gaat.
Ik herken het, maar in de praktijk bleek ik na de bevalling juist nóg meer van beide kindjes te houden. De oudste samen met de jongste zien, dat versterkt het gevoel echt voor beiden! Iets dat ik nooit van te voren kon bedenken. Het is ook niet dat ik liefde moet delen, er kwam gewoon meer liefde bij. Heel cliche maar waar... En nu is de jongste 2, oudste 4, en horen zij gewoon bij elkaar. Het heeft de oudste echt goed gedaan dat ze een zusje kreeg, en de jongste heeft ook zoveel aan haar grote zus! Natuurlijk moeten ze soms op elkaar wachten, maar daar leren ze ook veel van!
Ik heb twee zonen van bijna 3 en 5 en die zijn echt sinds zoonlief 2 er is gék op elkaar. Tijdens de zwangerschap heb ik me ook wel eens zorgen gemaakt of het niet moeilijk of zielig voor hem zou zijn, maar ze zijn zooo gek op elkaar! En de eerste weken deed ik babyzoon veel in de draagdoek, waardoor ik heel veel tijd had om met grote zoon spelletjes te doen etc. lekker knutselen, wandelen. Inmiddels ben ik 40 weken zwanger van nr. 3 en heb ik dat schuldgevoel niet, omdat ik weet hoe ontzettend leuk het is om een broertje/zusje te hebben.
ShineBright: dat is natuurlijk een heel verschil met mijn situatie, haha. Denk dat er voor beide wel wat te zeggen is! Jouw zoon is het inderdaad zó gewend om alleen te zijn.. Aan de andere kant kun je het hem uitleggen. Bij mij is dat andersom, over een jaartje weet mijn zoontje niet beter.. Is alleen iets lastiger om hem nu voor te bereiden. Fuddey: aaah, zo lief, als ik eraan denk dat het hier zo zal gaan dan smelt ik inderdaad al helemaal! Ik voel altijd al heel veel extra liefde als ik mijn zoontje iets heel liefs of knaps zie doen bijvoorbeeld (extra liefde is niet het goede woord, gewoon heel erg veel trots), dus dan dat beeld voor me met zijn kleine zusje straks.. Ik word er al bijna emotioneel van! Denk dat ik me een beetje aan dat soort gedachten moet vasthouden! Bloembloem: goed dat je de draagdoek benoemt, die ga ik inderdaad ook gebruiken! Ben echt van plan om haar heel veel daarin te vervoeren, maar ook binnen gewoon op die manier bij mij te houden. Zo kan ik de baby dichtbij houden en tegelijkertijd gewoon aandacht aan zoontje geven. Heb mijn zoontje toen pas met een maand of 3 gedragen, en dan echt af en toe (vond dat zo'n gepriegel steeds). Denk als ik de baby nu gewoon zoveel mogelijk probeer te dragen, dat ik gewend raak aan het knopen en dergelijke (heb ook een Tula, maar daar is ze in het begin nog te klein voor) en dat het toch wel heel fijn is!
Hier ook veel gedragen, dat werkte idd heel goed; ik kon zo van alles met de oudste doen, jongste zeer tevreden, en zo kon de oudste ook heel goed wennen aan de aanwezigheid van de jongste. Nog steeds draag ik de jongste als de oudste naar school gaat; dan heb ik even tien minuten de volle aandacht voor de oudste en kan ze op school laten zien wat ze gaat doen bv. Eerder op de psz speelde ik dan 15 minuutjes mee. In het begin las ik de oudste ook altijd voor als ik de jongste voedde, dat werkte ook heel goed; zo waren voedingen voor de oudste ook heel fijn en knus. Op een gegeven moment hoefde dat voorlezen niet meer en ging de oudste gewoon even zelf iets doen. En idd, die mooie momenten maken me zoooo trots! Ze kibbelen nu ook wel, maar ook dat maakt me trots, haha! Zien hoe de jongste voor zichzelf opkomt, zien hoe de oudste tegengas leert accepteren; ze lossen het meestal allebei weer zelf op, mooi!!
Ja herkenbaar hoor! Dacht ook dat het wel mee zou vallen maar soms overvalt het schuldgevoel me! Gek toch.. En ook weer niet! Erover praten is goed, of erover schrijven zoals hier natuurlijk Wij knuffelen veel, besteden er ook veel aandacht aan en hij heeft zin in de komst van z'n zusje (hij is 3,5) maar toch vind ik het wel een beetje spannend hoor! Ook vooral rondom en na de geboorte wanneer de baby heel veel aandacht nodig heeft..
Ik had dit vooral toen we bezig waren om zwanger te raken van de 2e. Meer koudwatervrees denk ik. Nu ben ik 23 weken zwanger en heb (nog) helemaal geen last van dit gevoel. Ik zeg altijd tegen mezelf dat mijn dochter (die dus straks de oudste is) al bijna 4 jaar lang alleen alle aandacht heeft gehad op het moment dat haar broertje komt. Zij heeft dus veel meer 1 op 1 aandacht gehad dan haar broertje ooit zal krijgen. Dat relativeert Daarnaast zie ik vooral dat dochter het heel leuk vind dat er iemand bij komt. Zij speelt slecht alleen, maar is zo graag in de buurt van andere kinderen dat een broertje voor haar juist heel leuk is. Ik betrek haar erbij, we hebben al 'afspraken' gemaakt dat ze straks met de baby in bad mag en dan moet helpen met de haren wassen van de baby, omdat zij weet hoe dat moet. De baby gaat ze verhaaltjes voorlezen, ze gaat mama helpen met flesjes geven. Ik leg haar heel veel uit en we praten er veel over. Kortom, loslaten en van het positieve uitgaan. Dat het voor je oudste juist ook heel leuk kan zijn en dat het negatieve vooral in jouw hoofd zit.
Ik had het heel erg in de kraamweek. Oudste volledig van slag, sliep amper, vaak huilen. Ik zei heel vaak tegen mijn man, joh wat hebben we haar aangedaan. Het heeft echt wel even geduurd voor alle rust weer terug was, en soms vond ik het weer moeilijk. Maar nu ze al een tijdje de allerbeste maatjes zijn is het het allemaal zo waard geweest! Nu denk ik, dit zusje is het beste wat haar is overkomen! Hier ook in het begin de kleinste heel veel gedragen. Soms vroeg de oudste dan ineens waar ze was, ze had totaal niet door dat zeer in de buurt was!
Fuddey en Esther: leuk om te lezen dat het dragen jullie goed bevallen is! Ben heel benieuwd hoe het in de praktijk zal zijn. Zoesje: fijn om te weten dat je hier niet alleen in bent, hè? Het is zo'n stom gevoel, je begint niet voor niks aan een tweede (in mijn geval dan in ieder geval sowieso).. En dan is het zover en begin ik er ineens zenuwachtig van te worden, van hoe moet dat dan allemaal, is dat dan niet zielig, etc.. Het helpt inderdaad om erover te praten, ik vind het fijn om deze reacties te lezen! Misscoco: daar heb je zeker gelijk in! Ik zeg nu al steeds dat ik oprecht blij ben voor zoontje dat hij straks een zusje heeft, mede omdat hij van mij wel wat van zich mag leren afbijten (hij is soms een beetje te lief, laat zijn speelgoed van zich afpakken, geeft zijn koekje weg enzo). Daarnaast vindt hij andere kindjes echt ontzettend leuk! Als we in de speeltuin zijn of iets is hij vooral heel druk met naar alle kindjes zwaaien en wil hij ze het liefst allemaal even knuffelen. Dus in dat opzicht doen we er vast goed aan! En tóch word je onzeker! Haha! Stom hè..
Hier hetzelfde verhaal. Zoontje is nu 21 maanden en ik ben 34 weken zwanger van zn zusje. Waar ik me vooral schuldig over voel is dat ik nu niet met hem alles kan. Lang spelen op de grond, lekker ravotten enz. Ik vraag me wel af hoe het strakjes gaat als ze er is maar ik vertrouw erop dat het goed komt. Hij is heel zorgzaam en ik denk dat hij me straks steeds wilt helpen en daardoor krijgt ook hij weer aandacht!
Ik heb een super hechte band met mijn 7-jarig dochtertje. Ben heel lang single mama geweest, en wij zijn dus echt 2 handen op 1 buik. Nooit gedacht aan of gepland op een tweede kindje. Nu is het dus wél zo ver, en ik voel me ook vaak heel dubbel. Ik ben zo bang dat ik ofwel mijn dochter ga "achteruit" steken eens het babytje er is, ofwel dat ik nooit zoveel van het nieuwe babytje ga houden als van haar. Heel moeilijk soms, zeker met hormonen die alles controleren!
Heel herkenbaar. Tussen nr 1 en 2 zit ongeveer 1,5 jaar. Na de bevalling van nr 2 wilde de oudste 2 weken langs niets met mij te maken hebben, daarna werd het langzaam beter. Maar ze vond het verschrikkelijk, een broertje. Tijdens voedingen sloeg ze hem, niet meer luisteren etc. En ik tranen met tuiten huilen omdat ik het voor beide zo vervelend vond. Dochter die niet met haar gevoelens uit de weg kon en zoonlief omdat hij die klappen mocht opvangen etc. Toen de jongste uit zichzelf dingen kon gaan doen werd het beter en werd mijn schuldgevoel ook minder. En nu ben ik weer zwanger. Dochter is nu ruim 3 (3j3m) en zoontje is bij de geboorte 22 maanden. Dus we beginnen zo vast weer opnieuw met alle heisa, en ook nu is er weer schuldgevoel. Maar ik weet nu tenminste écht dat het weer beter wordt.
Esmyralda: die behulpzaamheid, dat scheelt inderdaad enorm! Dat is wel een goede, mijn zoontje wil ook met alles helpen en uiteraard laat ik hem dat dan ook doen. Daar had ik nog niet eens bij stilgestaan, maar dat gaat ie vast leuk vinden! Ik kan ook niet zo lang meer op de grond zitten, ik pak nu een kussentje en ga daar dan op zitten. Maar maximaal 10 minuten en dan is het wel weer klaar eigenlijk, anders kan ik niet meer opstaan haha! Of dat ik helemaal uitgeblust ben als we alleen naar de speeltuin zijn geweest ofzo. Maar hij kan zich gelukkig ook prima zelf vermaken! Khaleesi: dat is helemaal moeilijk lijkt me, ja! Ga je het haar vertellen na de 12 weken? En heb je al een idee hoe ze gaat reageren? Vraagt ze nooit om een broertje of zusje? A1988: ooh jeetje, mijn zoontje zit nu ook in de fase waarin hij slaat! Hopelijk is het tegen die tijd minder geworden.. Hij is 10 dagen ouder dan jouw zoontje zie ik. Hier zit er straks 2 jaar tussen (21 november uitgerekend). Wel prettig ja, dat je nu weet dat het goed gaat komen. Het begin zal vast even lastig zijn, maar het zal inderdaad beter gaan. Het is voor iedereen even wennen!
Heb een klein beetje (oke, redelijk veel) schuldgevoelens vanwege het feit dat ik nu minder aandacht voor mijn zoontje van ruim 3,5 kan opbrengen vanwege de extreme vermoeidheid. En ben dan ook nog alleenstaand, dus er is ook niemand die dat van mij kan overnemen. Maar ik zie verder eigenlijk alleen maar voordelen voor mijn oudste kind. Een broertje of zusje krijgen, superleuk voor hem! Hij is zelfs nu al heel blij met de baby op komst en benoemt hem ook vaak (De baby gaat ook mee boodschappen doen he? Baby gaat ook mee tv kijken he?) en mijn buik krijgt elke dag knuffels en kusjes. Dus ja, ik zit wat dat betreft op een roze wolk en heb je wellicht niet zoveel aan.