Hoi dames, Ons zoontje is nu ruim 10 maanden en we beginnen langzaam aan een tweede kindje te denken. Mijn vriend wil het heel graag, ik ook maar zit eigenlijk met iets in mijn maag.. Heb een prima zwangerschap gehad, super snelle en heftige bevalling. Nu was ons zoontje de eerste 3 maanden echt een huilbaby, en ik heb tegen een postnatale depressie aangezeten (door familie optijd aan de bel getrokken) Voel me eigenlijk de laatste maanden pas weer echt goed. Nu zou ik graag wat ervaringen willen horen van dames die iets soortgelijks hebben gehad en nu een tweede kindje hebben gekregen of willen. Ik wil het dus heel graag alleen houdt dit me op een of andere manier een beetje tegen.... Liefs Anna
Ik denk dat ik zou wachten, maar ik heb geen kinderen dus vind dat lastig.. Ik denk dat je moet doen wat jou een goed gevoel geeft en als jij het idee hebt dat je beter nog even kunt wachten dan zou ik dat doen
Heb juist wel het gevoel dat ik ervoor wil gaan samen, ben er heel erg mee bezig. Maar denk dat ik onbewust bang ben dat het zich weer gaat herhalen.. Terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn natuurlijk, daarom zou ik graag verhalen horen van mama's die hetzelfde hebben (gehad) Bedankt voor je reactie! Anna
Het kan zo anders gaan bij een volgende zwangerschap.... Na mijn eerste had ik ook een pnd, 20 maanden onder behandeling geweest. Daarna eigenlijk meteen weer zwanger geraakt, en ik had een (lichamelijk) zwaardere zwangerschap dan de eerste. Na de keizersnede ging het eigenlijk hartstikke goed. En elke dag gaat het steeds beter! Ik geniet, het was voor mij hartstikke goed, ik was zo boos op alles om me heen dat ik niet kon genieten van mijn zoontje toen hij baby was. Nu kan ik het wel, en ik kan je vertellen... Ik ben nog nooit zo intens gelukkig geweest als nu. Volg je hart....
Fijn om te horen dat het zo anders kan zijn. Ik heb de eerste maanden ook echt niet genoten.. daar voel ik me soms nog steeds schuldig over.. zoals ik al zei begin ik pas de laatste maanden van mijn zoontje te genieten, en terwijl ik nog heel goed weet hoe ik me daarvoor voelde begint toch de wens voor een tweede kindje te komen! Zou het zo erg vinden als ik er weer niet van kan genieten de eerste tijd, of als we weer een huilbaby krijgen.... Maar idd, elke zwangerschap en elk kind is anders, maar toch blijft die angst
Misschien dat je het juist bij de tweede beter aankan. Je moet niet vergeten dat je die ervaring meeneemt, waardoor je er bij de volgende anders tegenaan kijkt en er misschien ook wel heel anders mee omgaat. Ik begrijp je heel goed, je zoontje is nog erg jong, dus het is nog niet zolang geleden. Volg je hart inderdaad en ga ervoor wanneer jij voelt dat je er klaar voor bent.
Ik zit eigenlijk een beetje met het zelfde. Alleen is mijn dochter al 9. Ik was 17 toen ik haar kreeg en dat was best heftig. Ik heb ook tegen een Pnd aangezeten toen. Ik was alleen, dus geen vader. Nu, jaaaaren later heb ik een hele lieve vriend, een mooi huis, zekerheid. Alleen een kleintje mist nog Mijn vriend wil het heel graag en ik ook. Alleen de angst dat ik weer zo over mijn toeren raak... Dat speelt iedere dag ik mijn hoofd. Kan ik het nu wel? Denk ik dan. Terwijl het toen heel goed gegaan is qua opvoeding en verzorging. Alleen het is zo'n impact op je leven. Ik vind het dood eng. Ben ik er wel klaar voor? Ik wil het wel graag. Maar die angst is er
Ja daar zit wel wat in Hij is idd nog jong, maar ik heb 2 jaar leeftijdsverschil altijd heel mooi gevonden. Denk dat het allebei wel voor en nadelen heeft, veel of weinig leeftijdsverschil.. Daarbij was ik na 2 rondes zwanger, is een miskraam geworden, werd daarna niet meer ongesteld dus kreeg onderzoeken enz. Uiteindelijk clomid geslikt en weer na 2 rondes zwanger. Maar daar is uiteindelijk wel een jaar overheen gegaan, dat heb ik ook nog in mijn achterhoofd, dat het goed weer een jaar kan duren.
Heftig, op je 17e, alleen, en een pnd.... Kan me voorstellen dat je er meezit, blijft toch in je achterhoofd zitten he zoiets! Hier hetzelfde, wil het ook heel grag, maar toch die angst idd... Zou het zo mooi vinden om echt van de eerste maanden te genieten!
Mijn eerste was ook redelijk heavy. Zou ingeleid worden ivm zwangerschapsjeuk. Zware bevalling, placenta die niet kwam, mee naar de ok, veel boedverlies, bloedtransfusie, bv die niet voorspoedig liep etc.... Kon 6 weken weinig lopen. Baby heeft veel gehuild, bleek na 6 weken kma. Daarna ging het gelukkig super met beide. Toch na 10 mnd voor een 2e gegaan... Na 2 rondes alweer zwanger. Met een makkelijke zwangerschap en nog makkelijkere bevalling? Weer super snel, maar zonder kleerscheuren etc. Ik zat paar uurtjes later thuis op de bank en kon de 'wereld aan'. Dus het kan heeel anders zijn. Ik heb mezelf ook voorbereid op een traag herstel, maar dus helemaal niet nodig gehad.. Ik denk ook wel dat je je beter kan voorbereiden en daardoor ook meer aankan?! En dan nog kan het een hele andere kind zijn zonder huilen oid.
Herkenbaar die angst! Ik heb gelukkig geen pnd gehad maar door een hele heftige zwangerschap en dingen die tijdens de zwangerschap en daarna gebeurden, wel na verloop van tijd lichtelijk overspannen geraakt. Nu is onze dochter 2,5 en komt ee tweede kindje steeds vaker ter sprake maar ik ben bang om door alle drukte eromheen weer in een dip te raken en me rot te voelen. Twijfels alom. Het ene moment gaat het minder.met me en het andere moment kan ik de hele wereld aan. Lastig lastig....
Nog even ter aanvulling. Net las en reageerde ik via mijn mobiel dus ik kon niet alles goed lezen. Wat Stitch zegt, over die ongelooflijke boosheid dat herken ik heeeeel erg. Vooral mijn schoonmoeder kon niets goed doen in mijn ogen en haar alleen al in de buurt hebben maakte me al woest. Tijdens mijn zwangerschap is mijn lieve oma overleden en dat zij niet heeft geweten dat we een meisje gekregen hebben, was ook lang niet te verteren. Ook kreeg mijn moeder een hersentumor (achteraf goedaardig) tijdens mijn zwangerschap. Denk dat dat ook wel mee heeft gespeeld, plus dat ik op een week of 6 na heel de zwangerschap hondsberoerd geweest ben. En MamaZe, jouw woorden zijn heel wijs. Je kent je valkuilen nu en je hebt (helaas) de ervaring. Maar toch, niemand heeft de garantie dat het dit keer anders zal gaan en dat maakt me bang, zeker gezien dat er al een uk rondhobbelt die ook aandacht opeist. Ook heeft mijn man een baan waarbij ik er heeeeel veel alleen voor sta omdat hij om de week van huis is, dus ik moet mezelf zien te redden. Lastig allemaal he?
Dat is voor mij ook heel herkenbaar ikbenlief, het ene moment down en het andere moment kan je alles aan... Moet zeggen dat ik ook voor mijn zwangerschap af en toe niet lekker in mijn vel zat, misschien ben ik daarom bang dat alles zich herhaald. Omdat het toch een beetje 'in me zit' ofzo.... Het lijkt me ook moeilijk om de aandacht te verdelen over 2 kindjes, een peuter vraagt idd ook veel aandacht. Lastig ja, mijn gevoel zegt echt JA, en hoop zo dat ik me dan gelukkig voel als er een baby bijkomt.. maar daar kan niemand iets over zeggen natuurlijk Lfs Anna