Beste meiden, mijn vriend en ik zijn sinds september 2008 bezig voor een wondertje. Een jaar later bleek dat mijn vriend slecht zaad heeft en dus zijn wij de mmm in gestapt. Bij mij blijkt gelukkig keer op keer alles goed (altijd stipt ongesteld, eisprong voelbaar, HSG onderzoek was keurig, samenlevingstest was goed enz.). Gisteren heb ik eindelijk de eerste IUI gehad. Maandag de eerste vaginale echo, dinsdag de tweede, zag er allemaal heel goed uit. Dinsdag avond pregnyl geprikt en gisteren dus de inseminatie. Gisteren was ik zo overdonderd door alles en zo bekaf dat ik de dag als in een roes heb beleefd. Vandaag is dat helaas heel anders, want ik ben ontzettend emotioneel, moet om alles huilen en ik voel me ontzettend waardeloos en negatief. En dat terwijl ik toch blij zou moeten zijn, omdat ik eindelijk de behandeling heb ondergaan, waar ik zo lang op heb moeten wachten!!! Ik geloof er niet in ooit zwanger te mogen worden en ik zie als een berg op tegen de 2 wachtweken, die nu volgen. Zijn er meiden die deze emoties herkennen? Zouden het bijwerkingen kunnen zijn van pregnyl? Heeft iemand nog tips over hoe ik deze periode wat positiever door kan komen? Alle tips en reacties zijn welkom, want ik weet het echt even niet meer! DANK!!!!!
@nati: ik denk dat het idd een combi is van de pregnyl en de hele MMM die je nu overdondert en veel (nieuwe) gevoelens los maakt. dat is heel normaal en hoort er denk ik wel een beetje bij. daarbij is pregnyl dus een zwangerschapshormoon, en kan je daar erg labiel en huilerig van worden misschien helpt het je, dit ook te beseffen, en ook dat (het deel dat de pregnyl veroorzaakt ) weer over gaat? na een dag of 10 moet het weg zijn. .... tenzij je lijf dan zelf HCG heeft aangemaakt maar serieus, het in de MMM stappen kan je als heel emotioneel ervaren. en ik denk dat je je daar gewoon aan over mag geven. onthoud inderdaad wel, dat jullie nu eindelijk hulp krijgen en dat je daarmee de kansen op zwangerschap vergroot! ik hoop van harte dat IUI het gaat doen voor jullie. want hoewel je je grenzen steeds maar weer verlegt in de MMM, en je dus meer aan zal kunnen, heb ikzelf het verschil tussen IUI en ICSI ervaren als de grootste klap. sterkte en hang in there!
Kan idd ook komen van de pregnyl... maaar.... de eerste IUI maakte ook op mij flinke indruk... ik heb afgelopen maandag mijn eerste IUI gehad... Heb sinds dien t gevoel dat we nooit kinderen gaan krijgen en dat t deze ronde dus ook helemaal niet goed zal zitten... Ik snap hoe je je voelt!
Dag meiden, dank voor jullie reacties en de opbouwende woorden! @ klingel: ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap!!! Ik denk ook dat het (gedeeltelijk) kwam door de pregnyl, want ik voel me nu gelukkig iets beter. @ Flippo123: hoe gaat het nu met je? Voel jij je ook al beter? Heftig, he, zoiets. Misschien dat het inderdaad alleen maar erger wordt en de stap van IUI naar een andere behandeling nog meer impact heeft, ik weet het niet. Als dat zo is weet ik niet of ik het kan volhouden, want ik vind dit al heel erg moeilijk. Ik voel me een ontzettende loser, omdat ik het er nu al zo moeilijk mee heb, terwijl het ergste misschien nog moet komen. Als ik niet eens een IUI goed kan volhouden, hoe moet dat dan worden bij IVF of zo?! Gisteren weer een geboortekaartje gekregen en jankend op de keukenvloer gezeten, dus vandaag maar eens heeeel veeeel afleiding zoeken, haha! Liefs, Natalie
Hoi nati kan me het wel voorstellen hoor. Ik heb net mijn eerste iui gehad. vanochtend. na die pregnyl leek ik ook meer sjaggie te zijn en down. normaal ben ik best negatief maar gelukkig had ik na de iui zoiets van: nu hebben we ECHT een kans. ( vijandig slijm) Kan me voorstellen dat anderen er anders over denken en negatiever en verdrietig zijn. het is ook allemaal raar. Ik zei nog tegen mijn man: mocht ik nu zwanger zijn dan is het kind verwekt door een vrouw die het inspoot en jij keek erna. mijn man vond het ook allemaal een beetje een rare situatie. laten we hopen dat het raak is! blijven hopen en dromen..........De iui zelf viel mij 100% mee. helemaal geen pijn gelukkig.
Ik vind het ook altijd raar. Mijn man doet boven zijn 'ding' terwijl ik me beneden met onze dochter bezighou. Daarna zijn we in het ziekenhuis meestal met zijn 3en (+ arts) als hopelijk het broertje of zusje verwekt wordt. Bij mij helpt afleiding, afleiding en afleiding (lees gezin en werk). Gelukkig ben ik gezegend met dochterlief, anders zou het een heel ander verhaal zijn, denk ik.
@ gillian2009: spannend, jij ook aan de IUI. Ik zal voor je duimen dat het gelukt is!!!! Ik hoop dat je nog steeds nergens last van hebt en goede hoop?! Ik had ook een vrouwelijke arts en dacht precies hetzelfde als jij, haha! @ soraya: jou ook heel veel sterkte en hopelijk gauw succes!!! Dat je al een dochtertje hebt maakt het misschien anders, maar ik denk niet minder pijnlijk. Ik vind het hele IUI traject ook heel raar, hoor. Mijn vriend mocht het dan wel thuis doen en naar het ziekenhuis brengen, maar als je erover nadenkt blijft het vreemd. Ik probeer er niet te veel over na te denken en het technische stuk los te laten. De verhalen over IUI lopen best uit elkaar. De een heeft er bijna geen last van (lichamelijk dan) en de ander wel. Bij mij zeiden ze dat ik er zo goed als geen last van zou hebben, maar dat was dus niet waar. Ik voelde me opgeblazen, mijn onderlijf voelde pijnlijk aan en nog steeds is het gevoelig. Het voelt echt of er iemand in heeft lopen rommelen... Nu heb ik het gevoel een blaasontsteking te krijgen, af en toe komt menstruatiepijn langs en steken in mijn zij (net als bij de eisprong). Ik voel me nog een beetje opgeblazen en ben met vlagen duizelig en misselijk. Dat maakt het voor mij best wel lastig er niet mee bezig te zijn, al probeer ik me wel af te leiden. Bovendien heb ik dus last van enorme stemmingswisselingen en huilbuien. Het gaat gelukkig weer iets beter, maar ik voel me nog steeds niet mezelf. Ik ben heel erg moe en gespannen. Gelukkig heb ik over een week een weekje vrij en in die week weet ik of de IUI succesvol was of niet. Mocht het niet gelukt zijn moet ik met de volgende wachten tot eind augustus, omdat de ivf afdeling dicht is in de zomer. Ze hebben ons niet veel moed gemaakt dat de behandeling succesvol zou zijn, omdat er maar heel weinig bruikbaar sperma was. Als het zo blijft stoppen we er na 2 of 3 pogingen mee en gaan dan over op IVF. Eigenlijk zouden we 6 pogingen IUI doen, maar dat lijkt nu weinig zinvol. Het lijkt of echt IEDEREEN om me heen wel zwanger wordt of (kleine) kinderen heeft en dat ik de enige sukkel ben waar het maar niet wil vlotten. Tegelijkertijd schaam ik me heel erg voor mijn jalousie, wat het eigenlijk allemaal nog erger maakt. Mijn vriend heeft zijn handen vol aan me en hij probeert me te steunen, maar hij staat er veel nuchterder in dan ik, dus voor hem is het moeilijk te begrijpen allemaal. Groetjes, Nati
@nati: meis die jalouzie is echt normaal hoor.... als ik kijk hoe lang je bezig bent nu! Vanaf sept 2008! Dan mag ik nog niet eens klagen met mn juni 2009! Dat labiele gevoel is hier gelukkig alweer wat minder.. maar daarvoor in de plaats is gekomen dat ik het gevoel heb dat t nooit gaat lukken... dus niet echt een verbetering zou ik zeggen!
@ Flippo123: Dat moedeloze gevoel herken ik heel erg. Ik denk ook met vlagen dat het helemaal nooit gaat lukken. Misschien komt het omdat je zelf geen enkele controle kun uitoefenen op het proces. Je ondergaat de behandeling en vervolgens moet je maar wachten. Het enige wat je kunt doen is gezond leven, niet roken, niet drinken enz. En ook dan is er geen garantie dat het goed komt. Ik wou dat ik er wat positiever in kon staan en het vertrouwen kon hebben dat het wel goed komt, maar dat vind ik vaak lastig. Ik zie erg op tegen de weg die ik wellicht nog moeten afleggen voor mijn droom (hopelijk) ooit uit mag komen. Het enige wat we kunnen doen is volhouden en afwachten, hoe moeilijk dat (soms) ook is. Groetjes en veel sterkte, Nati
@nati: ik heb geleerd dat je in de MMM steeds weer je grenzen verlegt, omdat elke maand de wens groter wordt. dus hoewel je nu IUI als heftig ervaart, denk ik dat je het allemaal aan zal kunnen. ook, indien nodig, IVF. hou voor je ogen het doel, en ook de verhalen van meisjes hier die dankzij het zware traject zwanger zijn! ikzelf vond IUI niet zwaar, integendeel, ik was blij dat ik af was van het zelf ' moeten klussen ' rond ei en die stress.. maar de wachtweken zijn en worden zwaar en zwaarder... ik kan je daar dan ook niet mee helpen, behalve zeggen dat het mij heeft geholpen naar succesverhalen te kijken (hoewel dat na 2 jaar en een mk best moeilijk werd) en vooral zelf toch ook te relativeren en humor te houden! die laatste 2 hebben mij het meeste geholpen. moeilijk, maar met de kracht van je mind kan het. succes!
Hoi klingel, je hebt natuurlijk gelijk dat relativeren en humor je er het beste doorheen kunnen helpen, maar soms zit ik in zo'n dip en kan ik dat echt niet opbrengen. De behandeling in het ziekenhuis heeft bij mij veel meer stress opgelevert dan het 'gewone' klussen. Bovendien zijn de kansen, dat het gelukt zou kunnen zijn, nu groter, waardoor de wachtweken veel langer lijken te duren dan normaal. En ik ben heel erg bang voor de teleurstelling als het dan toch weer niet gelukt is. Ik kan juist niet zoveel hoop scheppen uit alle succesverhalen. Ik wou dat ik er positiever en sterker in kon staan, want ik bewonder de houding van meiden zoals jij! Door al die verhalen ga ik namelijk hopen dat het bij mij ook ooit gaat lukken en dan ben ik bang dat de teleurstelling des te groter is als het niet zo blijkt te zijn. Het is trouwens echt niet zo dat ik alleen zuurpruimherig en jankend ergens in een hoekje zit, al komt het nu misschien zo over. Ik probeer me er echt overheen te zetten, te genieten van alle mooie dingen van het leven, en af te leiden, maar ik heb weleens van die momenten waarop het allemaal niets wil helpen. Maar uiteindelijk komt het hoe dan ook allemaal wel weer goed, daar ben ik van overtuigd. Groetjes, Nati