ICSI traject, hoe ging je ermee om toen je het hoorde?

Ow Kim wat vervelend voor je zeg...

Het nieuws dat het icsi werd bij ons was van de ene kant een grote klap maar aan de andere kant hadden we zo iets van' eindelijk een ECHTE kans dan'...

Angst voor naalden had ik niet... maar het prikken valt wel mee vind ik... tuurlijk is de eerste keer spannend en hoop je dat het niet pijn doet/verkeerd gaat...maar als je goede prik instructie krijgt, leer je precies hoe de spuit gehouden moet worden etc.
Nu kan je misschien wel in het zhuis aangeven dat je angst hebt voor het spuiten... misschien dat ze andere opties hebben? (Een spuit a la suiker patiënten bv)
En anders die vent van je aan het werk zetten...als hij meer kids wilt, dan zet hij die spuiten die jij zou eng vindt??? Zou dat al helpen???

 

Ook wij hebben een icsi project gehad. Dit omdat het zelf helaas niet lukte na een aantal jaar.

Wij waren juist blij een opgelucht dat er nog een kans was en deze hebben we dan ook samen met beide handen aangegrepen.

Mijn vriend had ook verminderde zaadcellen en ik heb zelf PCOS.

Het spuiten heb ik absoluut niet als pijnlijk ervaren. Tuurlijk je voelt het even maar is maar paar seconden. We hadden goede uitleg gehad en vriendlief had alle geduld voor en met mij. Hij heeft mij ook vaak genoeg geprikt, eigenlijk altijd wanneer dit kon. Moest ik aan het werk, deed ik het gewoon zelf. De eerste keer is altijd spannend. Maar je weet waar je het voor doet!

De punctie, ik zou niet te veel op internet naar verhalen zoeken. je moet dit toch puur zelf ervaren. Ik had enorm veel eitjes, bij mij hebben ze daarom ook veel moeten aanprikken.
Zelf had ik goede pijnmedicatie, dit krijg je via een infuus. De punctie was echt met 15 minuten voorbij! Het is mij enorm mee gevallen.

Toen de medicatie was uitgewerkt toen kreeg ik buikpijn. Een tip is om voldoende en genoeg te drinken dit om overstimulatie te voorkomen!

Ik denk dat je het op je af moet laten komen. Het is misschien makkelijker gezegd dan gedaan. Maar je moet je er bij neerleggen dat dit waarschijnlijk jullie enige optie is.

Praat er zoveel mogelijk over met je vriend, dit heeft mij ontzettend goed gedaan. Mocht je dit niet kunnen neem dan een vriendin of familielid in vertrouwen. Deze last moet je niet alleen dragen!

 

Moeilijk allemaal helemaal als je vriend er geen begrip voor heeft... mijn man spuit bij mij altijd ik durf het ook niet en ik kijk ook niet maar hij doet het en dat gaat goed en bij mijn zoontje was dat ook zo, hij zette de spuiten en na een tijdje begon ik eraan te wennen en heb ik het een paar keer zelf gedaan.
Nu moet ik weer even wennen en wie weet ook snel zelf.

 

Hi Kimm, tuurlijk is het altijd even schrikken maar ook ik had zoiets eindelijk krijgen we nu echt een serieuze kans. Man slecht zaad en ik pcos en nog veel meer problemen.
Het moet even een plekje krijgen denk en hoop ik..

Dat spuiten vind ik ook echt meevallen.. zou het helpen als je vriend die spuit zet? Bij mij niet, ik moet het echt zelf in de hand hebben.

De punctie vond ik ook meevallen, ga niet lopen googlen, probeer het gewoon te ondergaan.. geef bij artsen aan dat je spuiten eng vind.. ik was ook bang maar ik mocht niet eerder weg voordat ik zelf een spuit had gezet in mijn eigen buik.. en nu zet ik ze er zo in..

Meid nu heb je echt een kans ik hoop dat je het uiteindelijk mee vind vallen.

Succes, je kan het!

 

Hé hallo,
Hier zijn we er een beetje in 'geschoven' doorheen het traject, dus voor ons was de stap minder groot denk ik...
Eerst een aantal iui's en na een tijd merk je dat dat niet werkt, dus tellen ze ivf voor, maar bij de punctie blijkt dan dat het staal helemaal niet goed is, dus doen ze icsi...
Vooral voor mijn vriend was dat ook even een slag in zijn gezicht; omdat hij eigenlijk 'maar een kleine bijdrage' moet leveren in het hele traject en eigenlijk is dat dan nog 'niet voldoende', maar goed. Hij minder goed zaad en ik endometriose gehad, zal geen goede combi zijn waarschijnlijk.

Ik heb zelf nooit schrik gehad van naalden of prikken, kon ook tegen bloed prikken etc. Dus wat dat betreft kan ik je niet veel vertellen. Enkel dat het in het begin inderdaad even heel raar en onwennig is, maar dat je het leert en gewoon wordt. Kan je ook niet terecht bij een huisarts of verpleegkundige als het je zelf niet lukt? Of iemand in je omgeving die er iets van kent of je wil helpen, zoals je vriend idd bv?
Om eerlijk te zijn deden de dagelijkse prikjes hormonen me eigenlijk zo goed als geen pijn.. Enkel pregnyl (eenmalig voor je punctie) vind ik elke keer een pijnlijke spuit, maar dat is de vloeistof, dus duurt ook maar heel eventjes! Voor de rest heb ik van de hormonen van de ivf/icsi eigenlijk minder last gehad (ook qua bijwerkingen) dan bij de iui's!

Voor de punctie had ik zelf ook heel veel schrik, maar dat is reuze meegevallen! Ik zal niet zeggen dat ik geen pijn heb gehad, maar ik had het véél erger verwacht. De vpk die erbij zijn zorgen ook wel goed voor je hoor; ze zeiden dat veel mensen het zich veel erger voorstellen dan het uiteindelijk is. Dus voor mij ook reuze meegevallen ondanks dat ik voor de eerste keer enorm zenuwachtig was!

Het is in het begin zeker een grote schok, maar anderzijds moet je het inderdaad een beetje als een kans zien. Ik ben heel blij uiteindelijk dat we door konden naar ivf/icsi, omdat ik onszelf met iui ook geen kans gaf.

En wat je vriend betreft... Ik veronderstel toch dat hij je angsten kent? Zeker blijven praten met elkaar, elkaar laten weten hoe je je voelt en hoe je erover denkt! En wie weet valt het allemaal ook beter mee dan je denkt en zie je het wél zitten om voor meerdere kindjes te gaan. Eens je er midden in zit, is het vaak anders hoor!
En dan nog... Jij bent wel degene die alles moet ondergaan hé, je vriend staat ernaast en kijkt ernaar om het zo te zeggen, dus vind het wel belangrijk dat je als vrouw je grenzen kan aangeven.. Jij krijgt de hormonen, spuiten, puncties, bijwerkingen etc. Je man niet, dus vind dat jij eerder een oordeel kan vormen over of jullie ervoor gaan of niet, of jullie misschien nood hebben aan pauze tussendoor, het is jouw lichaam waarmee het gebeurt hé! Vergeet dat zeker niet!

Goede moed gewenst!

 

Voor ons kwam het als een totale verrassing, maar echt tijd om daarover na te denken hadden we niet. Dag van de punctie kregen we te horen dat het ICSI werd ipv IVF. Tja, dan ga je daar op dat moment niet over in discussie...
Het prikken vond ik in het begin geen probleem, maar na een tijd ging het me wel tegenstaan. Niet dat het echt heel erg pijn deed, maar op een gegeven moment was het lastig om een plek te vinden waar nog niet geprikt was. En van iedere prik kreeg ik toch wel een bloeduitstorting.
Mbt de punctie was ik van het ergste (veel pijn/ongemak) uitgegaan, maar dat is mij alles meegevallen. Natuurlijk voel je het wel, maar de pijn is van korte duur.
En het uiteindelijke resultaat is fantastisch! Zie onderschrift.

 

Wij gingen ook in 1 keer door voor icsi. Ik vond het best een klap in m'n gezicht.

Maar mijn man zei niet zulke gekke dingen. Ik denk dan namelijk dat ik er niet eens aan begonnen was. Zoiets doe je samen. En jij als vrouw ondergaat alle ellende dus een beetje begrip is op z'n plek naar mijn mening.

Ik heb 3 volle pogingen moeten doen. Ik vond het niet leuk. Het spuiten viel me uiteindelijk mee maar ik werd een vreselijk mens van al die rot hormonen. Punctie vond ik oprecht een hel. Maar ik blijk daar wel een uitzondering in te zijn. Wachtweken zijn ellendig. En toen ik een miskraam kreeg ben ik even helemaal gek geworden.

Eerlijk, als ik geen man (en familie!) Had gehad die mij elke dag hadden gesteund en tegen wie ik aan kon janken en huilen en zeuren, dan had ik het never nooit niet gered.

Tijdens het traject gaf mijn man als eerste aan dat we dit niet nog een keer voor een tweede kindje gaan doen. Ik twijfelde toen maar nu zeg ik ook hard nee. Na ruim 1 jaar icsi ellende ben ik.blijvend zwanger van een gezonde zoon. Wij tellen onze zegeningen en houden het bij 1 kindje. Ook al wilden we er eigenlijk het liefste twee.

Als ik jou was zou ik toch eens goed met je man praten. Zulke teksten gaan je niet helpen tijdens een onwijs zwaar traject. En feit is dat jij alles moet doorstaan en niet hij. Als jij het genoeg vind is het genoeg. Dat geld tegen andersom ook zo maar dat is bij jullie niet het geval.

Sterkte meis!

 

Lullige reactie van je vriend. Jij bent degene die alles moet ondergaan, een beetje begrip en inlevingsvermogen is dan wel op zijn plaats. Zijn bijdrage bestaat uit eenmalig in een potje knallen, jij mag twee keer per dag prikken, klaarliggen voor follikelmetingen en uiteindelijk de punctie ondergaan.

Over de punctie, dat was mijn grootste nachtmerrie van te voren. Ik ben bang voor pijn en voor het verliezen van de controle. Maar ik ben in België geweest en ben wel zo ontzettend goed verdoofd dat ik geen pijn gevoeld heb, alleen een beetje druk. Na afloop deed het wel pijn, menstruatiekramp zeg maar.

De prikken vond ik dan weer totaal niet eng, als ik zelf de controle hou vind ik medische dingen dan weer best interessant haha. Wat ik deed was langzaam spuiten. Naaldje zelf moet je dan weer niet langzaam zetten, ik zette m als een dartpijltje

Met de ICSI zelf was en ben ik heel blij, we hadden het echt al een paar jaar zelf geprobeerd en ik ben na twee vroege miskramen in 2014 niet meer zwanger geworden. Toen we hoorden dat we ICSI zouden krijgen, had ik echt zoiets van: Yves, nu hebben we tenminste een serieuze kans! En zie mijn banner

 

Ik ken je gevoel helemaal, in de eerste instantie kregen wij na 11 maand het zelfde te horen... "dit gaat icsi worden". Alsof de wereld onder je voeten weg zakt.

Uiteindelijk hebben wij toch nog 5 iui pogingen gehad omdat het zadad een beetje beter werd, en daardoor langszaam naar de ivf toe gegroeid waardoor ik het nu meer als een opluchting en nieuwe kans zie dan als iets ergs.

Ik vind het wel een bijzonder lompe reactie van je vriend! Laten we wel wezen, als zijn zaad geweldig zou zijn zat je niet in deze situatie.
En dit is niet omdat het zijn schuld is, vind uberhaupt niet dat je kan praten over schuld, maar vind het absurd dat hij zo tegen je doet.


Wat hier boven ook al genoemd werd, voor de mannen stelt het letterlijk geen klap voor, die stoppen hun spul een keer in een potje en that's it.

Jij zet ik weet niet hoeveel spuiten, jij moet elke keer met je benen wijd voor de echo's en jij ondergaat de punctie.


Wat betreft het spuiten kan ik je ook geruststellen, dat valt mij ontzettend mee. Het went echt wel snel.

De punctie kan ik nog niet over meepraten want die heb ik pas eind van de maand.


Heel veel succes meid, hoop dat je vriend zich iets socialer op gaat stellen want ik vind dit echt super oneerlijk.

 

Hallo Ladies,
Ook ik ben nieuw hier en inmiddels midden in het icsi process. Ik wil graag andere dames een hard onder de riem steken . Positief blijven als is het zo moeilijk soms.

Vorig jaar besloten om kindje, na 6 maanden was ik ongeduldig, iedereen was zwanger na 2,3 x en wij niets. Eerlijk is eerlijk dat irriteert en vooral de uitspraak och je moet er 1 tot 2 jaar voor uitrekenen. Had goede ovulatie, regelmatig cyclus etc. Met de gedachte " we gaan naar ziekenhuis in mei want dat kan maanden / jaren duren " kregen we in juni meteen de uitslag. Lui zaad en onder de norm! Enige mogelijkheid op zwangerschap Icsi. Auwww dat hadden we totaal niet zien aankomen.

Met boekje en nieuwe afspraak over icsi stonden we na 15 minuten weer buiten. Het ging allemaal heel snel, dat we het niet kunnen beseffen, maand later al de intake, Juli begonnen met pil en 15 september begonnen met Decapeptyl! Ik heb het mijn vriend geen minuut kwalijk genomen. De instelling was echt, kom dit doen gaan we doen!

Toch was ik bang met mij is niets mis en ik moest alles ondergaan. als ik naar hem kijk denk ik wel, nee van jou wil ik echt een kindje. We besloten dat hij de spuiten ging zetten en ik kan dit iedereen aanraden! Zelf ben je toch nerveus en hij is heel rustig. Ik voel de spuiten vrijwel niet en manlief zet ze toch zorgvuldiger. Ook geen blauwe plekken en nog nooit bloed prikje gehad.

Ook heb ik geen last van de hormonen, ieder lichaam is anders natuurlijk en wat niet is kan nog komen maar voor de dames die nog moeten beginnen, je hoeft ook geen last te krijgen van alle nare bijwerkingen .

Ik heb nu ook 1 week gonol F 100 eh erop zitten.
Onze angst en ook die van onze arts, ik heb 28 eitjes en kans op overstimulatie op moment dus de hormonen blijven laag en traject wordt langer ....
Heeft iemand ervaring met overstimulatie? Ben er zo bang voor.

 

Hier overstimulatie gehad.... mocht toen wel pregnyl zetten om eitjes los te laten zitten en de utrogestan om baarmoederslijmvlies dik te houden... maar geen punctie gehad toen...
Hopelijk blijft het voor jou straks wat rustiger...