Sinds mijn 17e weet ik dat ik PCOS heb en sindsdien altijd in m'n achterhoofd de gedachte 'wat als het niet lukt om een kindje te krijgen?'. Om deze reden ook besloten er niet te lang mee te wachten en er nu, op mijn 24e, al voor te gaan. Momenteel ben ik bezig met de eerste IVF (dit is een deal-IVF, dus ik doneer eicellen en krijg zaadcellen, omdat ik alleen ben). Als er na de IVF geen zwangerschap is ontstaan, dan ga ik beginnen met IUI met donorzaad. Ondanks dat ik pas net bezig ben, merk ik dat ik heel bang ben dat 't nooit lukt. Ik zit nu volop in het traject en wat als dit straks stopt en ik geen kindje heb? Deze angst is best veel aanwezig. Hoe gaan anderen met PCOS hiermee om? En heb je er vertrouwen in dat 't uiteindelijk wel gaat lukken? En is er eigenlijk een grotere groep PCOS'ers bij wie 't uiteindelijk wel lukt, dan de groep bij wie 't niet lukt? Ik ben nog jong en de medicijnen bij de IVF sloegen goed aan, dus volgens de arts goede eierstokken. Of is het met alleen PCOS wel heel goed mogelijk om zwanger te worden en is 't alleen zo dat 't op de natuurlijke manier moeilijk wordt? En hangt misschien ook af van leeftijd en andere factoren die 't beinvloeden? Aahh ik vind gewoon die onzekerheid zo moeilijk! Zo'n heel traject, terwijl je niet weet hoe 't afloopt.. Ik vind 't nu soms al lastig om bij vriendinnen te komen die een kindje hebben, vraag me af hoe ik daarmee om moet gaan als ik dit hele traject heb gedaan en 't bij mij niet lukt (Klinkt misschien stom, zo helemaal aan het begin.. Ik heb pas 4 maanden ZI gedaan met een donor en ben nu pas bezig in de MMM, maar toch. Die angst.)