Hallo meiden die in het mmm traject zitten! Mijn vriend en ik zijn al bijna 3,5 jaar aan het proberen om zwanger te raken. We hebben vorig jaar een goede iui poging gehad die helaas uitliep op een miskraam. Het verwerken hiervan was erg moeilijk. Het hele mmm traject vind ik erg zwaar, eigenlijk wordt het naar mate de tijd verder gaat in mijn gevoel steeds zwaarder. Ik heb het gevoel dat ik steeds meer mezelf kwijt raak door de hoeveelheid hormonen en gevoelens... Het ziekenhuis is perfect, veel tijd voor vragen, altijd kunnen bellen enz. maar waar ik nu mee zit is eigenlijk die psychische kant van de mmm. Daar word je niet in begeleid. Eigenlijk zou dat naar mijn idee ook moeten gebeuren. Het hele gebeuren kan een druk leggen op je relatie, je bent jezelf niet (hormonen, wisselende gevoelens, emoties die je niet in de hand hebt, huilbuien, omgang met de mensen die dit niet begrijpen) Ik ga mijn laatste iui poging wagen in december en daarna op voor IVF. Ik merk dat ik daar in mijn hoofd al een beetje naar toe aan het leven ben. Ik heb het informatie pakket al in huis. Het lijkt me nog zwaarder en pittiger. Hier op zp kan ik er veel over lezen, maar toch merk ik dat mijn gevoelens met me op de loop gaan. Ik ben erg emotioneel. Ik heb heel erg het gevoel dat ik mezelf niet meer ben na al die hormonen en alles wat we meemaken. Ik kan het niet goed uitleggen, maar heb steeds meer het gevoel dat ik niet meer ben wie ik was. Ik ben nu onder invloed van hormonen en emoties. Wie herkent zich hierin ( waarschijnlijk heel veel mensen) maar vooral hoe gaan jullie om met de psychische kant .Ik heb gewoon even behoefte aan mensen die me begrijpen, die me kunnen vertellen wat zij voelen en hoe zij erin staan.
hoi beschuitje, super herkenbaar! Het is fysiek inderdaad al heel zwaar, maar psychisch eigenlijk nog veeeeeel erger. Wat mij heel erg helpt is dit forum. Niemand in mijn directe omgeving snapt immers wat wij doormaken. Hopelijk kan je hier ook veel steun vinden. Wij hebben slechts een IUI poging gedaan en zijn toen direct op IVF/ICSI overgestapt. De IUI hielp mij er in te accepteren dat we echt medische hulp nodig hebben om kindjes te maken en toen was de stap naar IVF niet zo heel groot meer. Wat ik achteraf gezien fijn vind aan IVF is dat iedere stap gecontroleerd wordt en dus heb je een zekerder gevoel dan bij een IUI poging. Echter de hoop is ook groter en de medicatie zwaarder. Ik vond vooral de wachtweken na de terugplaatsing hels. De progesteronmedicatie die ik kreeg maakte mij depri en er leek geen einde aan die 14 dagen te komen. Mocht het zover komen dat jullie IVF gaan doen, zorg er dan voor dat veel leuke dingen plant die twee wachtweken, omdat iedere afleiding dan welkom zal zijn. Veel sterkte!
Ettol bedankt voor je reactie. Die wachtweken zijn inderdaad zwaar. Ik vind gelukkig ook veel lieve mensen hier op het forum waar ik mee kan kletsen. Het is moeilijk voor mij dat mensen in mijn dagelijks leven niet goed begrijpen wat het is. Wel logisch als je het zelf niet meemaakt...ik neem het ze ook niet kwalijk hoor.
Deze gevoelens herken ik zeker! Het blijft moeilijk om mee om te gaan. Tips kunnen soms wel helpen maar als je in een emotionele bui zit door de hormonen, dan helpt er soms gewoon even niks. Meer dan veel uithuilen, uitrusten, praten met je man (dat vooral) en hoop houden, kun je niet doen. Ik baalde er ook erg van dat ik niet voorbereid was op de impact die de mmm had. Geen arts die dat heeft gezegd. Ik heb veel steun gehad aan de meiden hier en aan de informatie die ik opzocht, verzamelde op het forum, en navroeg bij de artsen. Dat zorgde voor iets van grip/controle. Dat is namelijk iets wat het allemaal erger maakt; die machteloosheid en het idee dat je nergens grip op hebt. Put kracht uit de wetenschap dat, ondanks de mmm en alle tegenslagen, jullie nog steeds voor jullie wens gaan; dat betekent dat jullie heel sterk zijn en dat jullie ontzettend veel van elkaar houden. Nog een laatste spreuk: People cry, not because they are weak, it's because they have been strong for too long.
Gewoon een hele dikke knuffel! Omdat ik weet wat het is, hoe het voelt en wat je door maakt! Mij geeft elke poging toch weer hoop en zeker nu ik weet dat ik kan, maar helaas net als jij een miskraam. Omring je met lieve mensen, doe dingen die je energie geven, leef gezond...zet 'm op!
Ja, het langer-dan-een-jaar-bezig-topic.. maar dat is toch al weer eenjaar geleden ofzo. En ja, mij eierstokken klapperen weer thanks
Hier ook mentaal veel zwaarder als de behandeling wij zijn nu voor ons 3e wondertje bezig (2de zwangerschap) eerste zwangerschap is ook ontstaan uit Iui toen al ervaren hoe zwaar de mmm is. Maar de wens voor een brusje voor ons mannetje is toch groter dus vol vol goede moed weer de mmm in.. (Gelukkig) begrijpen mensen me niet, ooit heel frustrerend, zo erg dat je wel wilt gillen) gelukkig hebben we dan dit forum waarin er zoveel meiden zijn die het wel begrijpen en aan een half woord genoeg hebben
Na 3,5 jaar is onze hoop ook weg op een wondertje dat zonder enige behandelingen ter wereld zal komen. Wij denken er nu ook over om de stap te nemen en te gaan voor behandelingen. Ik vraag me alleen heel erg af hoe de behandelingen allemaal in zn werk gaan....
Wat wil je weten? Ik kan je vanalles vertellen over de eerste onderzoeken en iui.. Mag ook via pb 3,5 jaar zonder ziekenhuis.. Jij hebt het lang uitgehouden meid. Durfde je niet of wilde je het echt de tijd geven?
Beschuitje, heeft je afdeling geen psycholoog? In het ziekenhuis waar ik liep was die wel beschikbaar. Ik weet niet of je er voor open staat, maar even van je af kunnen praten zou je misschien goed kunnen doen. Even met iemand die er zelf niet emotioneel in staat.
Ik zou het niet weten. Heb het eigenlijk nooit gevraagd. Misschien moet ik dat eens doen... Bedankt voor de tip.
Hoi beschuitje, het valt niet mee, de medisch molen hè. Ook ik ervaar het hele traject als zwaar. Hier zijn we nu bijna 8 jaar bezig om zwanger te raken van ons eerste kindje, helaas staan we na al die jaren nog steeds met lege handen. Ik kan wel een boek schrijven over alles wat het ongewenst kinderloos zijn, alle onderzoeken en behandelingen met je doen. De laatste tijd ervaar ik soms wel wat meer 'rust' m.b.t. onze situatie, maar er blijven altijd momenten voorbij komen waarin de moed je in de schoenen zinkt... Zoals er al is gezegd heeft een behandelend ziekenhuis/ afdeling idd vaak een psycholoog of maatschappelijk werk ter beschikking, waar je terecht kan voor ondersteuning of begeleiding in je gevoelens. Misschien dat je daar wat aan kan hebben. Wat mij helpt is te accepteren dat de gevoelens van verdriet, teleurstelling en onmacht er zijn en er ook mogen zijn, want het is echt niet niks. Op zulke momenten trek ik me terug in mijn eigen comfortabele zone, probeer ik 'verplichtingen' zoveel mogelijk te beperken en denk ik vooral even aan mezelf. Misschien komt het wat egoistisch over, maar voor mij werkt het. Wil je heel veel sterkte en succes wensen in jullie traject en hoop dat jullie wens gauw uit mag komen!!
Ik merk dat ik zo snel moet huilen. Ik heb het laatste jaar elke keer een huilbui op het werk. Dat vind ik zo erg, ik schaam me er zelfs voor, maar mijn baas begrijpt het wel heel goed. Hij heeft zelf ook in de MMM gezeten, dat scheelt wel. 8 jaar al bezig, pfff wat een kracht moet je dan hebben zeg. Wat heb jij allemaal al voor behandelingen gehad? Of wil je er niets over zeggen Bedankt voor je reactie in ieder geval.
Die tranen kunnen je soms echt hoog zitten, daar hoef je je niet voor te schamen. Fijn dat je begrip krijgt van je baas, het scheelt idd wanneer iemand weet en begrijpt wat je mee maakt. Wij hebben 6 iui behandelingen gehad, die allemaal zijn mislukt. Na 6 iui behandelingen doorverwezen voor ivf. Inmiddels twee mislukte 'verse' pogingen en 1 mislukte cryobehandeling. Vanuit de tweede ivf poging hebben we nog een cryo, zoals het er nu uitziet starten we in januari of februari met de 2e cryobehandeling.