Ik weet niet waar ik dit onderwerp moet plaatsen, maar doe het maar hier, omdat iedereen hier op het forum er vanuit gaat toch eens een kindje op de wereld te zetten. Ik vraag me af of er vrouwen zijn, die net als ik, weleens nadenken over de toekomst mocht er geen kindje komen... Hoe zouden jullie je toekomst gaan invullen? Het leven gaat immers gewoon door, hoe verdrietig het ook is. Heb je andere dromen die je dan zou verwezenlijken, zou je adoptie gaan overwegen of willen jullie pleegouders worden? Of wil helemaal "niks" meer met kinderen te maken hebben en ga je je storten op een nieuwe studie en mss wel een andere baan? Wij zijn zelf nog net geen jaar bezig, dus nog veel te vroeg om het bijltje erbij neer te gooien! Maar we hebben het er weleens over gehad, wat we dan zouden doen. Pleegouder worden willen we beiden niet, adoptie zou ik zelf mss overwegen maar mijn man liever niet(hij vind het veels te veel gedoe). Voor mezelf weet ik al heel lang dat ik mijn grote droom wil gaan verwezenlijken; een eigen paard Niet dat dat paard een kindje zou vervangen, maar het is voor mij persoonlijk wel een heel prettig alternatief. Ik zou ook weer buiten de deur gaan werken(ik werk nu mee op ons bedrijf) en een cursus gaan volgen(liefst totaal wat anders dan waar ik voor geleerd heb). Graag zou ik ook iets met dierenopvang willen gaan doen. Ik ben een enorme dierenliefhebster en haal veel voldoening uit het zorgen voor dieren. We hopen natuurlijk niet kinderloos te blijven, maar persoonlijk vind ik het een rustgevend idee dat ik ook een hele andere mooie toekomst voor mezelf kan creëren mocht het toch anders gaan lopen. Ik ben benieuwd naar jullie persoonlijke ideeën over dit onderwerp!
Ik heb daar ook over nagedacht in de periode dat wij zwanger probeerden te worden (een klein jaar). Maar het enige wat ik me toen kon bedenken is dat ik diep ongelukkig zou worden.... erg he? Ik kan me een leven zonder kinderen totaal niet voorstellen. Gelukkig is het ons gelukt en krijgen we binnenkort een kindje. Als het echt niet voor ons was weggelegd zou ik wel een andere invulling gegeven hebben aan mijn leven, maar ik kan me daar nog steeds niks bij voorstellen. Fijn dat jij ook een andere toekomst voor jezelf kan zien, maar ik hoop dat jullie ook heel snel zwanger mogen worden! Succes!
Dat is een goede vraag joh! ik heb daar eigenlijk nog niet over nagedacht! Het zou in ieder geval met veel verdriet samen gaan, maar weet zeker dat onze relatie sterk genoeg is om zoiets te overwinnen en elkaar te steunen..
Ik zou het wel heel erg vinden als wij onvruchtbaar zouden blijken te zijn... Dat zou gepaard gaan met een periode van rouw. Want wij zouden toch wel erg graag willen ervaren hoe een combinatie van onze genen door het leven zou stappen. Dit gezegd hebbende, adoptie is altijd een optie voor ons geweest, vruchtbaar of niet. Lijkt ons heel bijzonder om bijvoorbeeld 2 kinderen te hebben: een die we zelf hebben 'gemaakt' en een geadopteerd kindje. Enige reden waarom we dat eventueel niet zouden doen is de jarenlange wachttijd/papierwinkel en de extra financiele last die met een adoptie gepaard gaan. Maar daar hebben we ons nog niet in verdiept. Dus als wij onvruchtbaar zouden blijken, valt de optie van een kindje waarvan wij debiologische ouders zijn weg en zouden we ons per direct over adoptie gaan buigen
Ik denk er veel over na, en zou niet precies weten hoe ik zou reageren. Nu is er nog een sprankje hoop op goede afloop. Hoe ik me zou voelen als het bericht: uitbehandeld zou komen...ik denk dat ik uit zelfbescherming zelf de stekker uit de behandelingen trek uiteindelijk. wat ik dan ga doen? Instorten...en samen met mijn liefje kijken of er in aanmerking komen voor pleegzorg. En dan pleegouders worden...
Na t verlies van ons eerste dochtertje was er de vraag of haar ziekte erfelijk zou zijn. Vrijwel meteen hebben we toen gezegd dat als we niet meer zwanger zouden mogen of durven worden, we voor adoptie of pleegzorg zouden gaan. Uiteindelijk hebben we een gezonde dochter mogen krijgen en zijn we sinds kort ook trotse pleegouders. Ik vind t een mooie invulling van ons gezin en kinderwens.
Omdat we dachten dat ik heel vroeg in de overgang zou komen hebben we dit besproken. We zouden in australie zijn gaan wonen, het beroep van mijn man is precies wat ze daar tekort komen dus het zou relatief makkelijk kunnen. Ik fantaseer er eigenlijk nog steeds over haha!
Ook wij hebben hier over nagedacht toen het in 2010 steeds mis ging hier. Adoptie en pleegzorg is niet iets voor ons. Financieel en alle papierwerk wat daar mee gemoeid is. En het was voor ons, ons biologisch kind of geen kind. Als het ons niet gegund zou zijn dan zou er een paardje komen op den duur. Samen verder weg op vakantie en carriere switch (carriere ahum ) Manlief misschien ook eens op een paard zetten... Maar uiteindelijk zijn dit ook weer dingen die we over een aantal jaar ook wel kunnen doen.
Wij hebben het er ook wel eens over gehad. Op dit moment denk ik dat ik dat mijn wereld dan instort en ik helemaal niks meer wil. Maar het leven gaat door. Mijn vriend wil dan wel voor adoptie gaan, ik twijfel hier nog over. Ik zie op tegen al het gedoe en geregel. Wat ik dan in ieder geval wel ga doen is een veulen fokken van mijn merrie en een hond erbij. Dit zal mijn kinderwens niet minder maken, maar het is iets wat ik graag zou willen maar waar ik eenvoudigweg geen geld en tijd voor heb als een kindje mag komen.
Tja, na het krijgen van twee kinderen is dit voor ons geen vraag meer maar vooraf hebben we het er wel over gehad. Voor ons geen MMM, geen adoptie en geen pleegzorg. Wel veel reizen, een appartement in de binnenstad en een cabrio. Kinderen waren gewenst maar geen must. Nu we ze hebben, kunnen we ze natuurlijk nooit meer missen en voel ik me schathemeltje rijk maar ja, we wisten wel hoe we het anders zouden doen (en ook wanneer). Nu hopen we nog op een derde en willen we alsnog (crisis) pleegzorg gaan doen.
tsja moet eerlijk zeggen dat dat vaak door mijn hoofd schiet, zeker nu we met icsi bezig zijn... ik denk inderdaad ook dat mijn wereld helemaal instort, maar samen met mijn lief komen we daar wel uit. adoptie, pleegouders of donorzaad gaan we niet aan beginnen, emigreren naar australie wel.... en vooral ander werk(werk nu met baby's dus dat word dan erg confronterend...) maar denk dat het erg moeilijk is om te weten hoe je het dan gaat doen en hoe het gaat voelen.... al hoop ik dat wij allemaal het geluk mogen mee maken van een klein wondertje...
Wij hadden al plannen gemaakt. wij wilden namelijk geen medische mallemolen geen kunstmatige ingrepen geen adoptie kinderen en geen pleegkinderen. Dus dat is dan heel makkelijk eigen kinderen of geen kinderen. En na een doodgeboren dochtertje en een miskraam raakte ik niet meer zwanger. Toen hadden we het over dat ik weer aan een opleiding zou beginnen en ik weer een paar wilde, eigenlijk twee als dat financieel zou gaan zodat we samen zouden kunnen rijden. En lekker op vakantie. En toen raakte ik per ongeluk zwanger jeetje wat stond onze wereld op zn kop, we hadden ons er al zo bij neergelegd dat ons leven kinderloos zou blijven dat ik echt weken heb moeten wennen en afscheid moest gaan nemen van dat idee zoals ik daarvoor afscheid van (levende) kindjes moest nemen.
Wij hebben dus eerder te horen gekregen dat wij geen kinderen konden krijgen. Na een second opinion zijn wij bezig met icsi wat niet loopt zoals het hoort te gaan maar wij geven niet op Toen wij dat in 1e instantie te horen gekregen stortte wij beide in. Na veel gepraat hebben we toen besloten voor een anonieme donor te gaan. Gelukkig is dit nu niet nodig, zaad is 'bruikbaar' geworden voor behandelingen en bij zijn ze bezig met verschillende hormonen.
Wij zijn ook al meer dan drie jaar aan het proberen zwanger te worden en hebben vorig jaar ons eerste zoontje verloren na een zwangerschap van 17 weken. Ben nu bezig met hormonen en we starten met IUI (gingen vorig jaar starten maar toen was ik zwanger, en na de miskraam moest ik het weer zes maanden zo proberen). Ik troost me aan het idee dat ik al eens zwanger ben geweest en dus hoop dat het terug zal lukken, maar het wordt echt zwaar. We zijn al twee keer op wereldreis geweest (laatste keer was 15 maanden, nu bijna vijf jaar geleden). We zijn toen terug gekomen en hebben een oud huisje gekocht, vast werk gevonden enz zodat we aan kinderen konden beginnen. Maar nu, zoveel jaren later, droom ik weer steeds meer van verre reizen, de vrijheid die je dan voelt enz... We zullen dus zeker een tijdje terug gaan reizen en misschien wel een bed and breakfast starten in een warm land of zo. Maar laat ons voorlopig maar op het beste hopen want mijn wereld stort nu al regelmatig in.... (morgen weer eens een familiefeest met veel baby's en peuters, hiha!)
Dat is moeilijk. Hoewel wij er zelf niet meer te maken hebben gelukkig, hebben wij wel een bevriend stel bij wie het allemaal niet lukt. Zij zijn al 2,5 jaar bezig, nu dus ook in de MMM, daardoor denk je er toch wel eens aan. Het was voor ons dan ook erg moeilijk om te vertellen dat wij een tweede kindje zouden verwachten. Gelukkig zijn en blijven zij erg positief, maar wat heb ik soms met hun te doen. Gun het hen (en alle anderen) zo ontzettend. Het lijkt me vreselijk!
Hier al 3 jaar bezig al met al ondertussen al meerdere miskramen tussendoor... maar helaas maakt ons werk het vrijwel onmogelijk om de mmm in te gaan. Als het voor mijn man z'n 40e jaar niet gelukt is kappen we ermee en hebben we besloten om te gaan reizen en dan ook verre reizen en voornaamste gewoon te blijven genieten van elkaar en het leven want geen kinderen is voor ons niet het einde van de wereld. Maar gelukkig gister positief getest... nu maar hopen dat het wel een keer goed gaat.
Poeh, wat een vraag. Ik denk dat ik wel door een soort rouwperiode moet om het idee van kinderen krijgen los te laten. Van te voren is ook nooit te zeggen hoe ver je zal gaan. Lukt het gewoon niet, dan ga je naar de dokter. En de vraag is hoe ver je dan de mmm in wilt gaan. Je verlegt elke keer je grenzen omdat je zo graag iets wil. Denk dat voor mij de grens bij adoptie ligt. Daar zou ik pas aan denken nadat blijkt dat we echt samen geen kinderen kunnen krijgen. Wss ben je dan al emotioneel helemaal op en een adoptieprocedure is ook best zwaar. Mochten we geen kinderen kunnen krijgen dan gaan we denk ik wat luxe reizen maken en een tijdje in het buitenland wonen. Ook denk ik dat ik dan meer katten wil of pleegzorg voor kittens wil gaan doen. Zoiets. Ik houd mezelf voor dat je zonder kinderen niet per definitie ongelukkig hoeft te zijn en dat er altijd een andere invulling van het leven is die je ook gelukkig kan maken.
Ik prijs me dolgelukkig met een prachtige dochter, maar voor ik zwanger raakte hebben we het er wel over gehad. Pleegzorg of adoptie zouden we niet doen, MMM tot op zekere hoogte (al ben ik me er van bewust dat je eenmaal in het traject je grenzen steeds verlegd). We zouden veel gaan reizen, ik zou wat meer moeite doen voor een carrière en uiteindelijk zouden we in het buitenland gaan wonen. Het is niet dat dat nu allemaal gelijk van de baan is, maar wel op z'n minst uitgesteld.
We hebben het er met enige regelmaat over tot nu toe zonder oplossing. Adoptie zijn we qua leeftijd vs wachtlijst te laat voor, pleegzorg is wel een optie maar vermoedelijk ook heel zwaar.. een leven helemaal zonder kinderen weet ik niet, ik zie niet hoe, ik ben ook nog niet bereid om dat serieus te overwegen. Geen opties dus.. gewoon doorhollen over dit mmmpad in de hoop ook ooit een kindje te mogen verwelkomen.
Op een gegeven moment in de MMM hebben wij hier wel over nagedacht ja. Voor zover je het nadenken kunt noemen want eigenlijk moest ik dan alleen maar heel erg huilen Ik speelde toen ik 6 jaar was al dat ik een baby in mijn buik had en bij de vraag wat ik wilde worden als ik later groot was, was het antwoord steevast 'mama' Op een gegeven moment ben ik in verband met mijn opleiding met pleegzorg in aanraking gekomen en dat vind ik toch wel een heel waardevol iets. Dus dat waren we zeker gaan doen als er geen kindje was gekomen. En misschien evengoed nog wel in de toekomst...wie weet. Voor nu voelen wij ons heel rijk met onze zoon en hopen we ooit nog zo'n prachtig kind te krijgen. Beseffende dat dit voor sommigen een droom zal blijven......