Ik weet dat het een persoonlijke ervaring is en het toch niet helpt om je vantevoren helemaal gek te laten maken... maar toch: Is de angst om te bevallen reëel? Ik ben soms zelfs 'snachts wakker geworden met de gedachte dat ik de pijn niet zou trekken, spoed KS zou krijgen, flauw zou vallen, veel bloed zou verliezen etc. Allemaal rampgedachten waarvan ik niet eens weet of ze terecht zijn. Hebben jullie het bij een volgende zwangerschap, toen je dus wist wat te verwachten, moeilijk gehad bij het naderen van de bevalling, dat je weer die pijn moest doorstaan? Of valt het allemaal wel mee (we zijn er immers voor gemaakt om kindjes te krijgen)? Ik wil gewoon relaxed de bevalling ingaan maar de angst voor het onbekende is zo groot..............
Dat heb ik ook, dit is ons eerste kindje damnn wat ben ik op vd zenuwen en ben bijna nog maar 20 weken haha, snachts wakker hoe gaat het passen, word ik geknipt , word het een ks, gaat het allemaal wel goed, ik maak me teveel zorgen.. maar toch wil ik je veel sterkte wensen en we moeten ons niet te druk maken maar genieten al denken we soms teveel na, groetjes laura
heeeeeeeeeeeeeel herkenbaar je had laatst toch ook dat topic met paniekaanvallen? Ik heb ook een hele tijd last gehad van paniekaanvallen...heb dit nu 1,5 jaar goed onder controle....alleen de aankomende bevalling maakt het er niet echt makkelijk op ben ook enorm bang de pijn niet te trekken, flauw te vallen, hartkloppingen te krijgen, veel te veel bloed verliezen, zelfs doodgaan komt soms in mn gedachten op ik ben zo bang dat ik tijdens de weeën de controle over mezelf verlies en helemaal in paniek raak door de pijn van de weeën, mn ademhaling niet onder controle kan houden etc
Tja...laten we voorop stellen: het doet gewoon pijn. Echt pijn. Maar je raakt wel in een soort 'roes'. Je wilt er dan gewoon voor gaan en dat doe je ook echt. En als je het niet trekt....pijnstilling is altijd mogelijk. Probeer er niet wakker van te liggen. Elke bevalling is anders, je kunt er van tevoren gewoon niets over zeggen. Laat het over je heen komen. Je kunt het!!
Ik ben nu zwanger van de tweede. Ik heb volgens de boekjes een vrij vlotte bevalling gehad, 8 uurtjes en half uur persen. Het doet inderdaad ontzettend veel pijn, maar net als wat Smile zegt, je raakt in een roes. Je bent dan alleen nog maar met jezelf bezig. En echt....je kunt het....iedereen kan het! Voor de volgende bevalling denk ik nu wel van, oh nee, we moeten weer, maar ja, het is ook zo weer voorbij en je krijgt er iets prachtigs voor terug!
Bedankt, bedankt! @Pandora, klopt! Zelfs die gedachtes over doodgaan herken ik, ik maak gewoon zo'n vergroting van de pijn die kan komen in mijn hoofd. Ik stel het met echt als ondraagbaar voor ofzo, zeker omdat laatst iemand zei 'als je denkt dat je dood gaat ben je er bijna'. Nou, lekker is dat... En die ademhaling ben ik sowieso al bang voor, omdat ik soms wel eens (als er een paniekaanval op de loer ligt) benauwd word en dan letterlijk buiten 'lucht' moet scheppen. Heb dan echt het gevoel dat ik stik. Stel dat dat gebeurt tijdens de bevalling, waarbij veel mensen ook zonder paniekaanvallen op hun ademhaling moeten letten... tja. Ik vind het gewoon helemaal niets die gedachte. Zit nu op 40+1 dus het kan elk moment beginnen. Hoop dat alles gewoon goed gaat... het moet er toch eens van komen. Wat ik me wel afvraag, eens het kindje op je buik ligt, is dan echt de pijn en alles eromheen voorbij? Kan je dan ook echt genieten, kom je weer terug op aarde uit je roes zegmaar?
pfff, bij de eerste was ik zo rilext haha bij deze dame dus. Ik dacht: ik zie t wel! ik ben blij dat ze uit mn lijf vertrekt! En idd, het was geen fijne ervaring. En eigenlijk, pffff ik zou t niet nog een keer willen doen. dus ik herken t wel, ik zou bij een tweede helemaal op zijn van de zenuwen... Mijn persoonlijke ervaring, was niet dat het kindje op mn buik lag en ik alles vergeten was. Sorry. Ik ben ruim ene uur daarna nog gehecht. Dat dus langer duurde dan de hele bevalling (van 65 minuten) en ik kon niet van t kindje genieten, meer van de pijn en de shock. (sorry, maar ben even eerlijk)
Ik vond de ontsluitings weeën heel naar, maar na de ruggenprik heeeeeel goed te doen. Ik had een weeënstorm door de inleiding waarschijnlijk. Ook al deed het wel pijn, de rest vond ik allemaal goed te doen (vacuüm, knip, persen). Hechten en naweeën weer wat minder, maar toch viel dat ook wel mee in vergelijking met de weeën. De eerste weken erna vond ik het idee aan de bevalling verschrikkelijk. Maar nu kijk ik echt uit naar de volgende keer. Ik zou het vast heel spannend vinden weer, maar weet dat de ruggenprik uitkomst kan bieden. En ik weet wat voor geweldigs je er voor terug krijgt..! Cliché maar waar! Het is ook zo bijzonder om het allemaal mee te mogen maken..! Dus maak jezelf niet gek meid! Waarschijnlijk gaat je lichaam en geest zich er nog wel op voorbereiden en wil je straks zelfs graag!
Ik herken de angst. Had ik ook van te voren! Ik dacht.. hoe zal het gaan? Herken ik het begin? Raak ik in paniek? Nou toen dus mijn vliezen braken wist ik zeker en dacht ik echt letterlijk... Allright here we go! Het circus begint. Een uur en kwartier later begonnen de weeen, je herkent ze gelijk als het het echte werk is. Die angst was ik dus toen al kwijt. Tot mijn eigen verbazing was ik heel kalm... bij elke wee dacht ik.. dat is er weer 1 dichtebij mijn kindje. Uiteindelijk wel een ruggenprik gehad, wat heerlijk!!!! Uitvinding van de eeuw!! Die angst voor de pijn van de weeen was toen ook weg. Het persen en hechten (heb geen knip gehad, was een beetje uitgescheurd) doen wel pijn, heel erg pijn! Dus toen ze mijn kindje bij me op mijn buik legde kon ik niet gelijk genieten... ik was echt in shock.. mijn man heeft toen de baby vastgehouden want ik was er geloof ik niet helemaal bij. Ik zeg het maar eerlijk. Dat kwam pas na het hechten. Ik kijk er wel op terug als de mooiste dag uit mijn leven. En ik zou het zo weer doen!
Mijn bevalling was thuis en was echt leuk. Tuurlijk deed het wel pijn vanaf zo'n 7 cm ontsluiting, maar ik dacht niet dat ik dood ging, terwijl ik best een dramaqueen ben Ik ben nu dan ook niet bang voor de volgende bevalling maar ik hou wel in mn achterhoofd dat die heel anders kan zijn, net zoals mn zwangerschap nu al helemaal niet zorgeloos is itt mijn eerste zwangerschap..
@Beebje, ik had de ervaring dat als het kindje er uit is, dan is de pijn weg. Ik moest wel een paar oppervlakkige hechtingen, maar verder is de pijn echt weg.
Herkenbaar! Ik was tijdens de zwangerschap alleen totaal niet bang voor de weeen, maar wel voor het persen en dan met name angst voor knippen en/of scheuren. Vooral knippen deed me gruwelen, het idee van die schaar, de VK had ook in grote, fluoricerende koeienletters op mijn kaart geschreven dat ik het niet wilde weten als ze moesten knippen. Uiteindelijk niet geknipt, maar wel gruwelijk uitgescheurd. Ook de weeen vond ik superheftig, maar waarschijnlijk ook, omdat ik wee-opwekkers kreeg en hierdoor totaal geen opbouw in de pijn had. Al met al denk ik dat ik bij een volgende zwangerschap nog meer tegen de bevalling zal opzien: namelijk niet alleen een knip/scheur angst, maar ook de angst van de weeenpijn erbij. Maarja, wat moet, dat moet he Gelukkig is lichamelijke pijn erg relatief.
Was de ruggenprik dan al uitgewerkt? Dacht dat je dan alleen druk zou voelen bij het persen... En van het hechten dacht ik dat je ook niets voelde als je de ruggenprik hebt gehad.
De bevalling doet inderdaad echt heel veel pijn en is met niets anders te vergelijken, maar zodra je er in zit denk je alleen maar laat maar komen. En als jeje echt beroerd voelt en niet meer weet of je moet liggen zitten draaien spugen schreeuwen of huilen dan komt de baby er aan. je kunt je wel vantevoren bedenken hoe erg het zal zijn maar je hebt toch geen idee van hoe het zal verlopen, alle doemscenarios maken je alleen maar bang en als het dan toch niet goed gaat verlopen dan mag je blij zijn dat je het niet vantevoren weet. Het is echt geen kwestie van kunnen, het gebeurt gewoon. Heeeeeel veel sterkte en geniet er vooral van.
Ik was bij de eerste ook wat nerveus voor de bevalling. Ik heb er 80 uur(4 dagen dus) over gedaan (van breken van de vliezen tot geboorte) en het was een ware hel als ik het even netjes verwoord. Nu ik zwanger ben van de 2de ben ik helemaal niet zo bang meer (ben eerer bang voor herhaling van de fouten die gemaakt zijn tijdens de 1ste bevalling). De pijn kan ik zeker handelen zonder pijn bestrijding want ik heb die 4 dagen ook overleeft en ik moet wel erg veel pech hebben wil het weer zo lopen. Ik heb juist zelf nu iets van moeilijker zal het niet worden dus hopelijk kan ik in dec melden dat ik een makkelijke bevalling heb gehad
De ergste pijn is dan echt voorbij ja, alleen voel je je echt niet ineens de oude, ik had na de bevalling enorme druk om mn anus en ik kon alleen op mn zij liggen, maar die weeenpijn is dan toch echt vele male erger en dat is dan gelukkig voorbij. En daarbij heb ik 2 bevallingen zonder pijnstilling gedaan hoe erg de pijn ook was.
Oke, bedankt! Wel fijn te horen dat er mensen zijn die het wel te doen vinden ook zonder pijnstilling, want ik wil het liefst alles zijn gangetje laten gaan... hoe zeer het ook zal doen. Ik ben gewoon een enorme angsthaas voor alles wat ze je in het ZH toedienen....... ik zou echt geen goeie zijn voor een KS ofzo! brr denk dat ik al half flauw zou vallen bij de gedachte, net zoals ik vandaag bij het woord 'inleiden' al half in het zweet baadde. Ik ga me gewoon sterk proberen te houden! Bedankt dames voor het delen van jullie ervaringen. Soms heb ik nl echt het gevoel er in mijn eentje voor te staan (wat ook zo is natuurlijk) maar de halve wereld is me al voor gegaan....
Hij was bij mij een beetje aan de late kant gezet, ik ben in een weeenstorm geraakt en was binnen 2 uur van 2 naar 7cm gegaan, hadden ze niet op gerekend. Misschien dat het ermee te maken had. Ze hadden grote moeite met het infuus aanleggen en 3x misgeprikt ai ai ai, dat duurde toen allemaal te lang gewoon. Ik heb nog wel 4,5 uur weeen weg moeten puffen voor ik de prik kreeg. Tegen de tijd dat de persweeen kwamen was de ruggenprik leeg zeg maar, maar dat was goed zeiden ze, hoorde zo?? dus ik heb de hele uitdrijving gevoeld + het hechten. Ik denk dat je dat altijd voelt. Of zijn er dames met andere ervaringen???
Over hyperventileren: ik heb dus regelmatig last van hyperventilatie en was ook bang dat dit tijdens de bevalling zou gaan gebeuren. Bij de eerste bevalling had ik een weeenstorm en geen tijd om uberhaupt stil te staan bij mijn ademhaling. Mijn lichaam nam het over van mijn hoofd, dus totaal geen last gehad van hyperventilatie of tintelingen. Bij de tweede kon ik de weeen goed aan, alleen de laatste twee centimeter heb ik te enthousiast en verkeerd liggen puffen, waardoor wel alles begon te tintelen en te trillen. De verloskundige heeft me toen geholpen met puffen en me gecoacht met ademen, zodat ik tussen de weeen mijn lijf kon ontspannen. Hierdoor stopte het tintelen en trillen en kon ik met alle kracht gaan persen. Als je goed luistert naar de verloskundige, gaat dat ademen echt helemaal goed komen!!! Bij beide bevallingen meteen zielsgelukkig met mijn kindje op mijn buik en alle pijn vergeten. Bij beide uitgescheurd en gehecht, niets van gevoeld. Ik zou het zo weer doen (Tobi is nu 2 dagen oud)!