Hallo allemaal, Wij willen graag het verhaal van ons dochtertje Lizzy met jullie delen. Het is een vrij lang verhaal, maar wellicht hebben jullie iets aan onze ervaringen of zijn er leden die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. Zwanger worden, ging niet helemaal vanzelf. Toen we na de eerste IUI poging dan ook meteen zwanger raakten, waren we erg blij! 1 mei 2015 zou onze uitgerekende datum zijn. Alle echos zagen er goed uit, de combinatietest was goed en ik had nergens last van. Ik keek erg uit het naar het moment dat ik ons kindje zou voelen. In week 15 kreeg ik echter ineens bloedverlies. De verloskundige zei dat dat wel vaker voorkomt en dat het waarschijnlijk over zou gaan. Met het kindje was ook alles in orde. Het hartje klopte fijn en het bewoog lekker in mijn buik. Ze kon met de echo ook niets vreemds vinden. Toch waren we ongerust, bloedverlies hoort toch niet in de zwangerschap. Diezelfde week ben ik bij de huisarts geweest om te zien of ik misschien een schimmelinfectie had. Aangezien hij het bloedverlies niet vertrouwde, heeft hij me doorverwezen naar de gynaecoloog. De gynaecoloog kon ook niets vinden dat het bloedverlies kon verklaren en heeft voor de zekerheid een uitstrijkje gemaakt. Door het uitstrijkje ging ik alleen nog harder bloeden. Ik voelde me steeds onzekerder worden, terwijl met ons kindje gelukkig alles nog steeds goed was. In week 16 bleek dat ik geen schimmelinfectie had en het uitstrijkje was ook goed, alleen was het bloedverlies nog steeds niet gestopt. Met de dag werd ik ongeruster. Mijn vriend probeerde me te kalmeren, maar ik had er geen goed gevoel over. In week 17 gingen we weer op controle bij de gynaecoloog. We hadden een dubbele afspraak, met zowel de verloskundige als de gynaecoloog. De verloskundige kon ons meteen geruststellen, met ons kindje was alles goed. Het hartje klopte en ze bewoog. Wat een opluchting! Wel vond ik het vrij lastig haar goed te zien op het echo beeldscherm. Normaal is het veel duidelijker dacht ik nog. Daarna kwam de gynaecoloog ook even kijken middels een inwendige echo, in de hoop dat ze kon zien waar het bloed vandaan kwam. Ineens werd ze stil en vertelde dat ze te weinig vruchtwater zag... We waren lam geslagen. Te weinig vruchtwater, daar hadden we nog nooit van gehoord. Wat betekent dat dan? Zoals de gynaecoloog vertelde kan een kindje zich niet goed ontwikkelen zonder vruchtwater, vooral als het nog maar 17 weken is. De longen blijven achter en de ledematen kunnen vergroeien. We werden naar een academisch ziekenhuis doorverwezen voor een medische echo. 2 dagen later konden we daar terecht. Die 2 dagen duurden vreselijk lang. We waren zo bang dat ons kindje het niet zou redden. Daar werden we gelukkig enigszins gerustgesteld. De vruchtwater hoeveelheid was weinig, maar niet TE weinig. Het leek erop dat ik vruchtwater lekte samen met het bloed via een scheurtje in mijn vliezen. Met ons kindje was gelukkig alles in orde. Wel adviseerden ze ons rustig aan te doen en 2 weken later terug te komen voor weer een medische echo. In die 2 dagen dat we hadden gewacht, hadden we al op internet naar mogelijkheden gezocht om vruchtwater bij te laten vullen. In de academische ziekenhuizen in Nederland wordt dit in principe gedaan. Het is echter nog in de onderzoeksfase. Het wordt Amnioninfusie genoemd: Wat verwacht u? Tijdens onze afspraak in het academisch ziekenhuis hebben we meteen naar die optie gevraagd. De gynaecoloog vertelde ons dat we daarvoor niet in aanmerking kwamen, aangezien we weinig maar niet TE weinig vruchtwater hadden. Daarnaast was de deelname op basis van loting. Er was dus ook nog maar 50% kans dat je mocht deelnemen. We waren echter gerustgesteld omdat er nog vruchtwater zat en verder bleek met ons kindje ook alles in orde. Thuis hebben we weer het internet afgestruind en het leek er verdacht veel op dat ik onmiddellijk bedrust had moeten nemen als dit bij 24 weken was gebeurd. Waarom was dit nu niet het geval? We namen dus het zekere voor het onzekere, ik ben niet meer van de bank afgekomen. Doordat ik me heel rustig hield, leek het bloed en daarmee het vruchtwater iets minder hard weg te lopen. Ook vonden we een artikel van een professor in Antwerpen over het bijtanken van vruchtwater: In bange verwachting - Dossiers - magUZA In het ziekenhuis van Antwerpen vulden ze dus wel vruchtwater bij. Het was ons inmiddels duidelijk dat mijn vruchtwater weg zou blijven lopen en dat het weinig zou blijven. We waren bang dat ons kindje het niet zou redden door onderontwikkelde longen of wellicht extreme vergroeiingen aan de ledematen zou krijgen. We printten dus het artikel om met onze gynaecoloog te bespreken als het nodig zou zijn. In week 18 gingen we weer op controle bij onze gynaecoloog om te vertellen wat in het academisch ziekenhuis was besproken. Het rapport van het academisch ziekenhuis was ook al binnen. Nadat we dat hadden doorgelopen, maakte de gynaecoloog nog een echo en toen was er vrijwel meteen paniek .het vruchtwater was zo goed als weg De mooie zwarte rand om ons kindje was nu helemaal weg! Mijn vriend en ik waren helemaal ontredderd, want er zat toch nog genoeg vruchtwater zoals ze in het academisch ziekenhuis hadden gezegd Vreselijk om te zien dat ons kindje zo krap zat, geen water om zich lekker in te bewegen. Het hartje klopte wel nog steeds, gelukkig! In de hoop dat het academisch ziekenhuis toch iets voor ons zou kunnen betekenen, inmiddels was er immers vrijwel geen vruchtwater meer, heeft de gynaecoloog gebeld of we eerder terecht zouden kunnen en nu wel voor de Amnioninfusie in aanmerking zouden komen. Gespannen luisterden we naar het telefoongesprek. Elke optie wilden we aangrijpen en we zaten voor ons gevoel al bijna in de auto om erheen te rijden. Onze hoop werd echter in een paar tellen weggevaagd. Het had geen zin om de afspraak die al stond voor de 2e medische echo te vervroegen en op basis van de echo daarvoor kwamen we niet in aanmerking voor de infusie. Onze gynaecoloog werd binnen een paar tellen afgewimpeld en klaar was het .vreselijk. Ongeloof, verdriet, frustratie, de emoties liepen allemaal door elkaar. Wilden ze ons dan echt niet helpen? Onze gynaecoloog viel niets te verwijten. Zij had alles geprobeerd en ook deze keer was ze heel eerlijk en maakte het niet mooier dan het was. We zouden er serieus rekening mee moeten houden dat we ons kindje zouden verliezen. Hartverscheurend was dat.. Alleen wilden wij het absoluut niet opgeven. We bespraken dus het artikel van de professor in Antwerpen. Onze gynaecoloog stond er op zich wel achter als we met de professor contact zouden opnemen, alleen zou zij niet de verwijsbrief uitschrijven. Daarvoor konden we het beste naar de huisarts gaan. Ze verwachtte verder ook niet dat ons kindje snel geboren zou worden. Mijn vruchtwater was er immers in 3 weken tijd langzaam uitgelopen, niet in 1 keer, en ik had verder geen infectie die een bevalling zou kunnen aanwakkeren. Na thuiskomst heeft mijn vriend dan ook meteen naar het Universitair Ziekenhuis Antwerpen gebeld en een terugbel afspraak met de professor geregeld voor de dag erop. Inmiddels hadden we ontdekt dat ze in Duitsland eveneens vruchtwater bijvullen. Ik heb toen naar het Klinikum in Aken gebeld en 2 dagen later een afspraak ingepland. Nadat we de afspraken hadden ingepland, waren we enigszins gerustgesteld. In een van de twee ziekenhuizen zouden ze ons toch wel kunnen helpen. Ik had geen infectie, mijn vliezen waren niet volledig gebroken, maar op een plekje gescheurd, en met ons kindje ging alles nog steeds goed. Daarna zijn we naar de huisarts gegaan voor de verwijzingen. Die hebben we gelukkig zonder problemen gekregen. Die nacht gingen we met gemende gevoelens slapen. Hoop en angst wisselden elkaar af. Middenin de nacht werd ik echter wakker door hevige buikkrampen, waarna ik nog meer bloed ging verliezen. Toen wist ik het eigenlijk al het was te laat. Ons kindje was door de baarmoeder losgelaten. Het scheelde niet veel of ze was thuis ter wereld gekomen. Halsoverkop zijn we naar het ziekenhuis gereden. Daar heeft het vervolgens toch nog zon 30 uur geduurd voordat ze geboren werd. Mijn weeën waren weg en het was wachten op nieuwe weeën. Die zetten alleen niet door, waardoor ik uiteindelijk de bevalling op eigen kracht heb gedaan. Wat de gynaecoloog niet had verwacht, gebeurde dus toch. Ons dochtertje Lizzy werd geboren. Zo mooi en compleet en zo oneerlijk dat ze het niet heeft mogen redden Ze heeft gelukkig nog een paar minuten geleefd, zo bijzonder, intens, prachtig en ongelooflijk ook dat we dat nog mochten meemaken. Nu zijn we bijna 9 weken verder en het verdriet wisselt per dag. Het gemis is er eigenlijk altijd wel. Ook is er de frustratie dat ze ons niet hebben kunnen helpen. We hebben heel fijn afscheid van haar kunnen nemen door Lizzy zelf van het mortuarium naar het crematorium te brengen. Die laatste rit samen was heel fijn, net alsof je met zn drietjes naar huis rijdt. We willen nu ook weer graag zwanger worden. Dat gevoel is eigenlijk alleen maar groter geworden. Maar hoe moeten we daarmee omgaan? Ik heb geen idee. Een volgende zwangerschap zal ongetwijfeld heel zwaar zijn, nooit meer onbezonnen. Er is overigens geen oorzaak voor het vruchtwater lek gevonden. Lizzy zelf was ook helemaal gezond! Vervolgens is er de angst niet zwanger te raken. De eerste keer is het niet makkelijk gegaan. We gaan nu dan ook niet zitten afwachten, maar starten met een IUI behandeling zodra het kan. Het afgelopen half jaar zijn we van euforie naar totale ontreddering gegaan. Hopelijk krijgen we nog kans(en) op een (of twee) gezond(e) kindje(s). Ik geloof het denk ik alleen pas als het geboren is en in mijn armen ligt.
Wat afschuwelijk wat jullie is overkomen. Mijn vliezen zijn destijds ook vroegtijdig gebroken, maar wel een stuk later. Ons kind heeft het uiteindelijk wel gered, maar ik herken de angst en de ontreddering. Je mag me PB'en. Verder kom je de volgende keer in het vroeggeboorteprotocol bij een academisch ziekenhuis. Dat zou althans wel moeten. Laat je doorverwijzen! Je krijgt dan regelmatige checks op infecties, proluton (progesteron) om de baarmoeder rustig te houden, en wellicht een cerclage. Ontzettend veel sterkte, het is diep verdrietig dat jullie dit hebben moeten meemaken. Een nachtmerrie is er niets bij.
Wat vreselijk! Zo verdrietig dat jullie je meisje niet bij jullie konden houden. Maar hoe dapper en sterk dat jullie zo gevonden hebben om haar te redden, door al het mogelijke uit te zoeken. Helaas kon het niet meer... Heel veel sterkte! De wens om weer zwanger te worden is herkenbaar, en is waarschijnlijk zelfs nog groter nu. Bij mij was dat wel zo. Zodra jullie er beide achter staan, en groen licht hebben van de gynaecoloog mocht dat van toepassing zijn, kun je er natuurlijk weer voor gaan. Veel mensen in onze omgeving zeiden 'neem de tijd om dit eerst te verwerken' maar zo werkt het gewoon niet. Het verdriet om je meisje zal altijd blijven, maar opnieuw zwanger worden kan je wel weer hoop en een nieuw lichtpuntje in de toekomst geven. Ik had het geluk weer snel zwanger te zijn en het heeft het verdriet absoluut wat verzacht, al kan ik op sommige momenten nog steeds stuk gaan. Doe wat goed voelt voor jullie en voel je niet schuldig tegenover Lizzy. Een nieuwe zwangerschap is megaspannend, maar ondanks dat zul je vast ook weer kunnen genieten. En je zal vast hele goede begeleiding en heel veel controles krijgen. Dat sleept mij echt door de weken heen. Sterkte de komende tijd en als je er aan toe bent: er is een clubje bij Vlinder clubs van dames die weer zwanger willen worden/zijn na verlies. X Bee
Pff zo vreselijk herkenbaar. 😔 Heel veel sterkte met het verlies van jullie dappere meisje. Ook onze dochter is in 2009 overleden door veel bloedverlies en daardoor gebroken vliezen bij 21 weken. Ze is na een week ziekenhuis geboren. Toen was er nog helemaal niks bekend over vruchtwater bijvullen.. Zo verdrietig dat onze kindjes allebei die kans niet gekregen hebben..
Dames, Wat fijn dat jullie zo meeleven! Beste moi26, Het is inderdaad erg verdrietig. Je zult je vast precies hetzelfde hebben gevoeld als ik. Je voelt je zo machteloos als er ineens bloedverlies ontstaat dat maar niet wil stoppen en vervolgens de vliezen breken. Helaas zijn ze in Nederland nog niet zover dat ze ook echt (iedere) zwangere(n) met een vruchtwater lek kunnen helpen. Daar heb ik nog steeds moeite mee. Volgens mij heeft het ook met de 24 weken grens te maken. Voor de 24 weken doen ze naar mijn idee nog niet zoveel. Wat fijn dat je nog 2 dochters hebt mogen krijgen. Dat geeft me ook wel een goed gevoel. Het hoeft bij een volgende zwangerschap niet weer mis te gaan, het kan ook gewoon goed gaan. Beste Bee1986, Wat geweldig dat je weer vrij snel zwanger bent geworden. We hebben in principe alweer groen licht van onze gynaecoloog gekregen. Alleen moeten we nu naar een andere gynaecoloog die gespecialiseerd is in fertiliteit. Daar hebben we binnenkort een afspraak om te kijken of we van hem ook groen licht krijgen. Fijn dat je schrijft dat we ons niet schuldig hoeven te voelen tegenover Lizzy. Ik heb me na een paar weken toen ik lichamelijk een beetje hersteld was, wel eens schuldig gevoeld, bijvoorbeeld omdat we de bovenverdieping moesten opruimen omdat we het nieuwe laminaat toch maar gingen leggen dat we eigenlijk voor de babykamer hadden uitgezocht. Net alsof je dan vooruit kijkt en dat wil je helemaal niet. Je wilt bij het moment blijven, bij Lizzy. Xx
Wat verschrikkelijk, de machteloosheid, het verdriet! Ik wil jullie heel erg veel sterkte toewensen in deze moeilijke tijd! Heel herkenbaar, terwijl onze verhalen verschillend zijn. Je 'moet' verder (en wil dat misschien ook wel, af en toe), maar je kunt het ook niet loslaten. Neem er de tijd voor... Ik vind dat je je verhaal hier al heel mooi en krachtig hebt neergezet, knap hoor. Wat bee ook schrijft, we praten met een aantal meiden over het weer opnieuw zwanger worden in de Vlinderclub. Even je verhaal kwijt, je zorgen, je verdriet, maar ook de soms (gelukkig maar) de leuke dingen. Mocht je daar behoefte aan hebben... Voor nu nogmaals heel veel sterkte. X
Dank je voor je medeleven Anneke83! Ik zal eens in de Vlinderclub kijken. We zijn nu ook voor de zekerheid naar een psycholoog gegaan. Wellicht helpt het om het verlies een plekje te kunnen geven. Xx
Wat vreselijk verdrietig En wat bijzonder mooi, maar tegelijkertijd ook zwaar, dat jullie je kleine meisje nog even levend hebben gezien. Heel erg veel sterkte... Liefs!
Wat een verhaal.. Het is zo naar om je kindje te moeten verliezen.. Jullie hebben alles gedaan wat jullie konden.. Een betere vader en moeder kon Lizzy zich niet wensen.. Helaas heeft t niet mogen baten.. Maar ze zit voor altijd in jullie hart en zal nooit vergeten worden.. Ikzelf ben ons zoontje Max verloren met 21 weken.. Dat was begin november.. Doet nog steeds ontzettend zeer. En er zijn en komen nog veel moeilijke momenten.. Maar daar moet je je samen doorheen slaan en je kindje en je verdriet in je hart sluiten.. Toegeven aan het verdriet.. Jezelf niks verplichten en proberen samen veel tijd door te brengen met je man.. Er voor elkaar zijn is erg belangrijk. Ik hoop dat je snel weer zwanger mag zijn en dat dan alles goed gaat.. Een broertje of zusje voor Lizzy... Veel sterkte in deze moeilijke tijd..
Dank je Den26883 voor je lieve woorden! Voor jou is het ook nog maar kort geleden.. Het is zo verdrietig allemaal. Soms weet ik gewoon geen raad met mezelf, meestal zoek ik dan afleiding. Dat wil meestal wel helpen. Gelukkig kan ik er met mijn vriend ook goed over praten.
Heel veel sterkte de aankomende tijd. Hopelijk mag het snel lukken om weer opnieuw zwanger te raken. Ik was ook snel weer zwanger na het verliezen van ons kindje... Dat heeft mij ook echt wel goed gedaan, maar het verdriet blijft toch wel. Je zal Lizzy altijd missen en het ene moment meer als het andere moment, maar zoals al is gezegd geeft een nieuwe zwangerschap weer een lichtpuntje in de toekomst.
Dank je Springday! Ik hoop ook dat het ons gegund is weer snel zwanger te raken. Wat fijn dat je weer snel zwanger bent geraakt. Het zal het verdriet vast verlichten als je een nieuw lichtpuntje hebt.
Oh meid, ik weet dat dit bericht in de vlindertuin staat en dat betekent weinig goeds en toch hoopte ik zo dat al jullie inspanningen hadden geholpen. Wat hebben jullie je best gedaan voor haar! Ik heb letterlijk kippevel over heel mijn lijf, je onmacht en liefde spatten van het scherm. Ik wens jullie licht en liefde, hou je vast aan elkaar.
Dank je Vlinder84! Morgen gaan we ons dochtertje eindelijk ophalen. We hebben een mooi urntje laten maken dat we meenemen om de as in te laten doen. Dan is ze eindelijk thuis!
Wat ongelofelijk verdrietig, ontzettend veel sterkte gewenst! Je schrijft zo liefdevol over jullie dochter, en jullie hebben keihard voor haar gevochten. Wat zal ze trots zijn ❤️ Ik hoop met heel mijn hart dat jullie nog zo'n prachtig wonder gegeven zal worden, en jullie Lizzy trots als grote zus waakt over haar dierbaren. Wij zijn eind Oktober ons kindje verloren. Nog geen 2 maanden later had ik alweer een positieve test in handen. Hoewel ik ongelofelijk dankbaar ben, overheerst de angst. De angst om weer te moeten bevallen van een kindje dat niet mag blijven. Het vertrouwen begint nu iets te groeien, en ook voor dit kindje voel ik zoveel liefde, dat ik smelt bij het zien van de echo's Hoewel ik nooit meer onbevangen zwanger zal zijn, besef ik mij dat deze bijzondere tijd nooit meer terugkomt. De periode na ons afscheid was zo ongelofelijk zwart, dat het voor mij genieten zal zijn met een zwart randje. Liefs!