Mijn bevalling van Nick op 24 april

Mijn bevalling van Nick op 23/24 april 2010


Donderdag 22 april was ik al 8 dagen overtijd. Ik had een afspraak met de verloskundige, zij zou me gaan strippen. Maar omdat ik nog geen ontsluiting bleek te hebben is dit niet gelukt. Ze heeft wel een afspraak met het ziekenhuis gemaakt voor vrijdag om een ctg te laten maken, ter controle.


De volgende dag waren we dus om half 10 in het ziekenhuis. Nick zijn hartslag was mooi regelmatig en na de ctg werden we naar huis gestuurd met een afspraak voor de zondag om nogmaals een ctg te maken en voor dinsdag 8 uur om te gaan inleiden als het nodig zou zijn. Op de terugweg zijn we nog uitgebreid boodschappen gaan doen, omdat we beiden niet het idee hadden dat er wat zou gaan gebeuren die dag. Verder hebben we lekker de hele dag een beetje gelummeld. 's Avonds na het eten voelde ik echter wat kramp in mijn rug en buik. Al snel kreeg ik het idee dat dit wel eens het begin zou kunnen zijn. Ik zei het tegen Patrick en kreeg als reactie: Je zal wel teveel hebben gegeten. (Uiteraard wel met een knipoog) Toen ik volhield dat dit weleens weeën zouden kunnen zijn dacht ie echt nog dat ik hem in de maling nam, tot ie doorhad dat ik serieus was. De krampen kwamen ongeveer een kwartier uit elkaar, maar wel met een zekere regelmaat. Rond half 10 ben ik lekker gaan douchen en onder de douche had ik het idee dat het wat minder werd. Ik was al bang dat het weer op zou houden en dat we nog langer zouden moeten wachten. Maar nadat ik onder de douche vandaan was, kwamen de weeën rond de 5 minuten en hielden ze goed lang aan. Ik moest ze echt al wegzuchten en was eigenlijk verbaasd over de intensiteit ervan! Even voor middernacht hebben we de verloskundige gebeld. Zij had in eerste instantie niet het idee dat ze er veel van moest verwachten, maar kwam toch even kijken. Ze was erg tevreden over de kracht van de weeën en ik had 1 à 2 cm ontsluiting. Stiekem vond ik dit een beetje tegenvallen, want ik vond de weeën behoorlijk heftig. Ze zou rond vier uur nogmaals langskomen om te zien hoe het ervoor stond. Patrick was inmiddels ook naar bed gekomen en hielp me door de rugweeën heen door op het ritme van mijn ademhaling hard in mijn flanken te drukken. Ik merkte dat ik moeite had mijn lichaam te ontspannen tijdens de heftige weeën, maar met de technieken van de yoga kwam ik een heel eind. Nadat de verloskundige weg was gegaan moest ik overgeven. Rond half drie werd ik helemaal flauw van mijn lege maag en ben ik naar beneden gegaan om een paar kaakjes te eten. Daar heb ik vervolgens ruim drie kwartier zitten wachten tot ik geen wee had zodat ik weer naar boven kon. Maar zodra de ene wee weg was gezakt, diende de volgende zich weer aan. Eenmaal boven zei ik nog tegen Patrick dat ik nu goed begreep waarom mensen een ruggenprik willen.



Eindelijk was het kwart over vier en kwam de verloskundige weer kijken. Ik zat op 5 cm ontsluiting. Haar voorstel was om nog even lekker te gaan douchen en dan rond half 6 naar het ziekenhuis te gaan. Zij zou om half 7 komen en dan zouden we wel verder zien. Door het toucheren verloor ik veel bloederig slijm onder de douche en toen ik op een gegeven moment van de douchekruk op wilde staan, werd dit bruin. Ik dacht dat het oud bloed was en dacht er verder niet bij na. Wel waren de weeën zo heftig dat ik geen onderscheid meer kon maken tussen de ene en de andere wee. Het was meer één constante pijn en opstaan ging echt niet. Uiteindelijk ben ik toch overeind gekomen en waren we om kwart voor 6 in het ziekenhuis. Daar werden we in de verloskamer geïnstalleerd. Na nog geen 10 minuten op het ziekenhuisbed kreeg ik persdrang. Ik meldde Patrick dat hij NU iemand moest gaan roepen omdat ik persdrang had. De verpleegster kwam kijken en zag gelijk dat ik zover was. Ze heeft de verloskundige gebeld dat ze direct moest komen. Ondertussen moest ik de persweeën wegzuchten. Dit is echt niet mogelijk, je lichaam neemt het volledig over en perst uit zichzelf. Ook hier heb ik weer heel veel aan de technieken van de yoga gehad, waardoor het enigszins mogelijk was om niet volledig toe te geven aan de oerdrang. Gelukkig kwam de verloskundige na een kwartier en mocht ik gaan persen. Ik had volledige ontsluiting en was dus in nog geen anderhalf uur van 5 naar 10 cm ontsluiting gegaan. Ook bleek dat mijn vliezen al gebroken waren en dat Nick in het vruchtwater had gepoept. Dit was het bruine vocht wat ik onder de douche verloor. Voor de zekerheid werd ik aangesloten op de ctg zodat ze de hartslag van Nick goed in de gaten konden houden.

 

Het persen vond ik een verademing. Het was wel even omschakelen, maar ik had eindelijk het gevoel dat ik wat kon doen. Ik was inmiddels wel heel erg moe, maar kon toch gelukkig de kracht vinden om goed te persen. Zeker op het einde was ik tussen de weeën door helemaal doodop. Maar de aanmoedigingen van de verpleegster en de verloskundige werkten wel stimulerend. Patrick zorgde voor een verkoelende washand op mijn voorhoofd en ondersteunde mijn hoofd tijdens het persen.

Tijdens het laatste stukje voelde ik echt Nicks hoofdje naar buiten komen, dit vond ik een heel bijzonder en uniek gevoel (ook al deed het heel zeer). Na 74 minuten persen werd ie eindelijk geboren om 4 minuten over half 8. Ik keek mee hoe ze hem op mijn buik legden en zag meteen dat we een zoon hadden. Alle clichés bleken waar te zijn, zodra hij op mijn buik lag, was alle pijn vergeten. Patrick heeft de navelstreng doorgeknipt. Om de placenta te laten komen kreeg ik een prik in mijn been en hebben ze wel op mijn buik moeten drukken. Toen de placenta er was, bleek dat de aderen van de navelstreng door de vliezen heen liepen. Dit schijnt vrij uniek te zijn. De verloskundige meldde dat het goed was dat de vliezen uit zichzelf waren gebroken omdat er anders kans was dat deze aderen kapot zouden gaan. De dienst van de verloskundige zat erop en de volgende die dienst had, kwam binnen om me te hechten. Ik was een stuk ingescheurd, gelukkig niet geknipt. Hij is een half uurtje bezig geweest om me te hechten. Dit viel me gelukkig reuze mee, ik had van velen gehoord dat ze dit heel vervelend en pijnlijk vonden. Uiteindelijk heb ik 5 hechtingen gekregen, maar omdat ze drie lagen moeten hechten, leek het voor mijn gevoel veel meer. Ik had wel het gevoel dat ik heel veel bloed verloor. Maar met Nick op mijn buik kon het me allemaal niets schelen, ik lag alleen maar te genieten van onze zoon op mijn buik. Binnen het uur hebben we hem aan de borst gelegd. Ik was van plan borstvoeding te gaan geven en had gehoord dat dit heel belangrijk is. Daarna werd ie opgepakt om hem aan te kleden. Hij kreeg een Agparscore van 9 en na 5 minuten 10. Hij woog 3620 gram en was ongeveer 52 cm. We kregen de gelegenheid om iedereen te gaan bellen en er werd een ontbijtje klaargezet voor ons.



Na het ontbijt kwam een verpleegster me halen om even te gaan douchen. Al snel werd ik erg duizelig en heeft ze me snel geholpen met aankleden. Ik werd op een bed op zaal gelegd om bij te komen en te slapen. Ik heb ongeveer een uur liggen slapen. Ik voelde dat ik nog steeds behoorlijk vloeide. Na ongeveer anderhalf uur waren de kraamverbanden die ze had ingedaan helemaal doorweekt. Bij het verschonen drukte ze op mijn buik om mijn baarmoeder leeg te maken (wat overigens heel erg zeer doet!) en voelde ik een enorme hoeveelheid bloed stromen. Ze hadden de verloskundige gebeld die me gehecht had om te kijken of er bij het hechten een bloedvat open was gebleven, maar hij had niet het idee dat dat de oorzaak was van het feit dat ik nog zoveel bloed verloor. Ik ook niet, aangezien ze een grote hoeveelheid bloed uit mijn baarmoeder had gedrukt. Patrick was inmiddels naar huis, omdat op zaal het partner-bezoekuur voorbij was en het tijd was om te rusten. Later is de gynaecoloog erbij gehaald die met een echo mijn baarmoeder heeft bekeken. Daar zag hij nog stukjes placenta zitten die er niet hoorden. Er werd doorgegeven aan de OK dat in onder narcose schoongemaakt moest worden. Inmiddels was het tijd voor het bezoekuur en ik had Patrick gebeld om door te geven dat ik naar de OK zou moeten. Er was nog wel tijd voor de ouders om te komen kijken bij onze zoon. Rond half 5 werd ik naar de OK gebracht. Dit vond ik best spannend omdat ik sinds ik een jaar of 7 was, niet meer onder narcose was geweest. Al die verhalen over narcoses die niet goed werken en mensen die alles voelen spookten door mijn hoofd. Ik dacht nog, ach, ze hoeven gelukkig niet in me te snijden! Ik werd aangesloten op zo'n hartbewakingsmachine en de hele OK werd gevuld met een hele snelle piep, omdat ik zo zenuwachtig was. Hier hebben we nog wel om gelachen, ik zei al tegen het personeel: Sorry hoor, ik vind het best spannend. Ik kreeg een kapje met zuurstof en toen zeiden ze dat ik duizelig zou worden en dan weg zou zakken. Ik reageerde met: He, ik ben nog niet weg. Waarop ik Patrick hoorde lachen en zeggen: Lieverd, je bent al klaar. Na deze ingreep was het vloeien minimaal en was alles zoals het hoorde. Maar omdat ik zoveel bloed kwijt was, moest ik wel een nacht blijven. Dit vond ik niet erg, nu kon Patrick in ieder geval een nacht rustig slapen en ik ook.



De volgende dag werd mijn HB gehalte nogmaals geprikt. Deze was 5,4, wat erg laag was, maar ik mocht wel naar huis. Achteraf zeiden zowel de kraamhulp als de verloskundige dat ze het niet slim vonden dat ik in het ziekenhuis geen extra bloed heb gekregen. Dit scheelt weken herstel blijkbaar.



Tijdens de weeën vond ik het zwaarder dan ik had verwacht, maar ik kijk met een heel goed gevoel op mijn bevalling terug. Ik vond het een prachtige, unieke ervaring die ik voor geen goud had willen missen.