Keizersnede gehad en jaloers op gewone bevalling

Het is voor mij wel herkenbaar, de eerste wilde er niet uit en na 24 uur lijden is het een keizersnee geworden.
De 2e een geplande keizersnee om dat ik bevallings angst had en ze ook vrij groot zou worden.

Maar ik heb het nu na de 2e ook wel hoor dat ik denk had ik het niet moeten proberen een soort van faal gevoel dat ik het niet aandurfde.
Ook haar eerste verjaardag (gisteren) beleefde ik anders als toen met de oudste, dan ga je helemaal terug naar die dag en dat tijdstip dit, en bij de 2e was het gewoon melden in het ziekenhuis en paar uur later was ze er en verder niks spannends.

Maar ik ben niet jaloers heb meer het faal gevoel.
En ergens ben ik wel blij dat ik bij de eerste in ieder geval weeën heb gehad zodat je bij bevallings praat tenminste nog ergens over mee kan praten. De ontsluiting en pers weeën dan niet maar goed zover kwam het nou eenmaal niet.

 

Hi meiden,

Ik heb geen keizersnede gehad maar begrijp het gevoel wel! Ik had het nmelijk andersom.
De bevalling was zo zwaar dat ik op den duur wel een keizersnee wou hebben! En mijn baarmoeder was lui, had geen persweeen dus heb bijna 2 uur me kapot geperst. En na de bevalling een fluxus gehad (2250 ml bloed verloren) met spoed naar ok en gevoel dat ik dood zou gaan.
Ik had een hele mooie bevalling in m'n hoofd ik wou graag in bad bevallen thuis maar dit ging dus niet door. Ben wel thuis begonnen maar m'n kindje was een sterrenkijker van 4285 gram en had alleen maar rug en been weeen.
Emotioneel heb ik een behoorlijke klap gehad en door het bloedverlies ben ik nog zwak en voel me niet mezelf. Ik kan soms heel chagi worden als m'n meissie niet stopt met huilen en dan voelt dat bij mij als falen aan. En door mijn emoties kan ik haar soms niet troosten en dat doet zoveel pijn.
Snap jullie gevoel heel goed al is het bij mij andersom! Ik durf door mijn ervaring ook niet voor een tweede te gaan.

 

@adriana, mag ik vragen waarom je met een keizersnede bevallen bent?

Ik heb 3 weken geleden een keizersnede gehad. Het zou een geplande keizersnede zijn, maar ons meisje besloot om eerder te komen, dus uiteindelijk een spoedkeizersnede. Ik mag namelijk niet meer vaginaal bevallen omdat mijn verloskundige bij mijn eerste bevalling niet goed gehandeld heeft met zware lichamelijke gevolgen voor mij.
Toen ik zwanger raakte van ons tweede kindje wist ik al dat ik een keizersnede zou moeten ondergaan. Ik zag er tegenop, met de overheersende gedachte dat ik het 'mooie' van bevallen zou missen, en het idee om 'even in de auto stappen om je kindje te gaan halen' was voor mij onbegrijpelijk.
Steeds verder in mijn zwangerschap realiseerde ik me dat ik niet zou falen als ik een ks zou krijgen. Mijn kindje heeft veel meer aan mij als ik snel hersteld zou zijn en lekker in mijn vel zou zitten. (Van een bevalling herstel je doorgaans sneller dan van een keizersnede, maar ik heb ruim 2 jaar lichamelijk moeten herstellen van mijn eerste bevalling)

Het gevoel dat je gefaald hebt is iets wat je vaker hoort, zeker als je vriendinnen wel gewoon mochten bevallen en hier regelmatig over praten. Misschien kan je het eens uitspreken tegen je vriendinnen dat jij je voelt alsof je gefaald hebt.
Misschien is het goed om hier eens met een huisarts over te gaan praten, wellicht dat die je tips kan geven of adressen van een praatgroep voor vrouwen die hetzelfde ervaren als jij.

 

Ik kan het me heel goed voorstellen.
Hier wel gewoon een natuurlijke bevalling en binnen 8 uurtjes zonder knip of scheur dus ik mag zeker niet klagen. Weet nog wel dat ik heb geroepen 'ik kan het niet meer, snij hem er maar uit!'... Maar dat is op het moment van de pijn.. Ben wel 'trots' dat het me gelukt is zeg maar, en kan me dan ook goed voorstellen dat je het gevoel hebt dat je het niet af hebt kunnen maken..

 

Ook ik baal enorm van mijn keizersnede. Ik had geen keus, kind lag verkeerd, was te groot en had het benauwd dus uiteindelijk was het met spoed naar de operatiekamer, na drie kwartier persen... Ik heb er ontzettend veel last van gehad, kon bijna 6 weken lang mijn eigen kind niet eens oppakken . En dan al die mensen die zeggen dat ik toch wel geluk heb gehad, lekker een keizersnee, de easy way out... Die mensen kan ik wel wat doen!

 

*knuf* ik snap je gevoel.. ik zat tegen een spoedkeizersnede aan omdat J. vast zat in het geboortekanaal, groot kind.
Daarna hard genoeg doorgezet zonder weeen en kwam hij toch nog 'normaal' op de wereld.. na veel toeters, bellen, spoedambu en ellende...
*knuf* het herstel is inderdaad langer dan een 'normale' bevalling..

 

Ik heb die jaloerse gevoelens ook. Voornamelijk omdat iedereen dan tegen je zegt mens wat zeur je nu met een keizersnee kwam je er toch makkelijk vanaf... Ja wat is makkelijk, ik heb 17 zware uren voorafgaand aan me keizersnee gehad.. Denk dat het meer een bekroning had geweest als ik het dan helemaal op me eigen houtje had gedaan. Nu voelt het toch als falen..
Ik zou het de volgende keer heel graag zelf willen proberen, alleen is mij nu al toegezegd dat als het volgende kind weer boven de 7 pond uitkomt ik het niet eens meer zelf mag proberen.. Dus of het er voor mij in zit, ik denk het jammer genoeg niet...

 

@janneke, dat soort opmerkingen komen van mensen die het zelf nog nooit hebben meegemaakt en ook niet meer verstand hebben.... Kan daar zelf ook flink kwaad om worden!

@adriana het risico met een voorliggende placenta is inderdaad te groot om een gewone bevalling überhaupt te proberen. Zeker bij een eerste zwangerschap lijkt me dat een grote schok. Ik kreeg met de 20 weken echo ook te horen dat ik een voorliggende placenta had. De vk wist niet zo goed hoe ze dat het beste kon vertellen, dus ik had haar maar geholpen door te vertellen dat ik sowieso een ks zou krijgen. Tijdens de ks had de gyn er ook moeite met de ligging van de placenta. Ik was meer dan een liter bloed verloren en dat is best veel voor een ks.
Is inderdaad een grote stap om met de HA te gaan praten, heb het zelf ook 'moeten' doen na mijn eerste zwangerschap. Ik zag er verschrikkelijk tegenop, maar het heeft me uiteindelijk geholpen om mijn pnd onder ogen te zien en er vanaf te komen. De eerste stap is vaak het lastigste.
Er zijn hier inderdaad weinig topics over een keizersnede, heb er zelf ook al veel naar gezocht, maar de topics die er zijn, zijn voornamelijk met specifieke vragen.

 

heel herkenbaar!!!! Toen ik nog in het ziekenhuis lag na mijn eerste ongeplande ks hoorde ik in de verloskamers een paar keer iemand bevallen en moest er toen al zo van huilen.

't voelde echt als falen. De tweede is een geplande ks en ondanks dat we er ook zelf voor gekozen hebben en achteraf bleek dat het heeeel verstandig was ivm erg dun litteken van de eerste ks heb ik toch het gevoel dat ik iets wezenlijk gemist heb en alle verhalen van een paar uurtjes weeen, kindje op je buik en dan lekker naar huis maken me nog steeds een beetje jaloers.
( gelukkig ging de bv allebei de keren wel goed!)

 

Herkenbaar! Mijn beiden kids zijn geboren dmv ks. De eerste spoed en de 2e gepland. Ik heb een veel te smal bekken en een natuurlijke bevalling is voor mij gewoon weg niet mogelijk.
Ik baalde daar enorm van. Dat ik dat niet kon ervaren en dat mijn droom mbt bevallen zo in duigen viel. Niks gewoon lekker thuis bevallen, kindje op mijn buik etc.

Het heeft wel een tijdje geduurd dat ik het accepteerde hoe het was. Nu heb ik er dan ook geen moeite meer mee, het is zoals het is.
Ik ben wel heel blij dat ik bij de 1e weeën heb gehad. Werd toen ingeleid. Denk dat het acceptatieproces dan langer geduurd zou hebben.

 

Hier ook een spoedkeizersnede maar wel uuuuuren lang geprobeerd op de natuurlijke manier. Ik heb helemaal niet het gevoel van falen, maar ik denk dus dat het hem zit in het stukje of je wel weeen hebt gehad en dus "mee kan praten"....
Mensen die het wel "lekker makkelijk" vinden denken gewoon niet na
Ik heb vooral (nog steeds wel....) moeite dat ik niet naar huis mocht en mn zoontje alleen zag met voeden omdat hij op de kinderafdeling lag. Ik had hem zó graag bij me gehad die eerste uren en dagen....nu lag ik helemaal alleen. Daar maak ik me nu al weer een beetje zorgen over met mn aankomende bevalling (is nog niet duidelijk of dit een ks gaat worden)

 

Ik heb bij de eerste een keizersnede gehad en was daar heel blij mee. Herstel ging heel snel. Bij de tweede wou ik graag weer een keizersnede maar daar was geen indicatie voor. Dus ik heb die ruim 4600 gram er zelf uit moeten persen Het was een bijzondere ervaring maar als het een keizersnede was geworden was het ook goed geweest.

 

Ohw jeetje... Ik heb het juist andersom! Ik heb medelijden met vrouwen die nog moeten gaan bevallen, op de normale manier! Ik heb ook een speodkeizersnede gehad, na een zeer traumatische dag... En voor de volgende staat al op papier dat het een keizersnede mag/gast worden!
Ik zou het avontuur noooooooooooit meer aangaan als ze tegen me zouden zeggen dat ik 'gewoon' moet bevallen.

 

Ik heb het ook wel een beetje. Wilde met mijn rug gewoon echt geen risico lopen dat het daarmee mis zou gaan en uiteindelijk lag de uk in stuit. Wel ben ik de dag voor de geplande ks begonnen met het breken van vruchtwater en heb ik tot de geplande tijd de volgende dag weeen gehad. Nou ben ik niet echt heel erg jaloers maar ik heb soms het gevoel dat ik iets gemist heb. Ben ontzettend dol op onze knul en ben wel echt heel blij dat we er beide zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen maar toch blijf er een soort van gemis hangen. Heb ook meerdere vriendinnen die wel natuurlijk zijn bevallen en heb echt respect voor hun maar heb gelukkig geen jaloers gevoel.

Ik weet dat er geen 2e gaat komen en dat maakt denk ik het gemis groter. Anders had ik misschien nog een kans gehad om het wel mee te maken.

 

Bij mijn dochtertje heb ik een "spoed"keizersnede gehad. En had daar ook wel een beetje 'last' van gehad in de zin van dat ik vond gefaald te hebben. Het hersteld ging supergoed verder.

Mijn zoontje is via de normale weg ter wereld gekomen en wat viel en valt het hersteld mij tegen. De wond van de knip die slecht herstelde. Nu nog steeds een beurs gevoel downunder. Nog wel last van het litteken van de knip. Sex doet nog echt pijn:x. Bij mijn dochtertje was ik veel sneller fit dan nu.

 

Ik heb een gewone bevalling gehad, en eerlijk waar, net een paar maanden hersteld.
Maar goed, ik begrijp het wel een beetje, ik had het wel enorm jammer gevonden als ik het had gemist.
Ik denk dat je het de tijd moet geven, accepteren hoe het nu is. En dat gaat met ups en downs.

Stitch85, wat is er gebeurd? Hier was nl ook al sprake van een eventuele ks als ik een 2e zou krijgen

 

Fijn dat dat al zwart op wit staat! Bij mij werd de volgende dag door de gyn al gezegd dat ik voor 90% zeker een volgende keer natuurlijk zou kunnen bevallen...dit heeft wel n btje meegespeeld dat wij nu pas n tweede kindje krijgen...
Ik zit gewoon niet weer te wachten op zo'n strijd, de vk heeft er nu ook naar gevraagd hoe ik er nu tegenover sta, maar toen was deze zwangerschap zo pril...nu komt t dichterbij en zou ik willen dat het bij mij ook op papier stond dat ik recht heb op een ks. Ik herken dus wel wat jij hier schrijft!
Verder vind ik het echt geen falen, ik heb heel vaak gedacht dat ik me gelukkig mag prijzen in deze tijd te leven en in het westen. Want had ik in de rimboe gewoont of in 1800 geleefd hadden mn zoontje en ik t niet gered denk ik!

 

Twee keer heb ik op de natuurlijke manier mogen bevallen. Ik snap daarom ook het gevoel wel. Niet dat het falen is. Je hebt die negen maanden voor je kindjes gezorgt en het gedragen. Daar mogen jullie trots op zijn, maar snap best dat het zo voelt. Ik ken een paar mensen die een keizersnee hebben gehad en dat bij de tweede eigenlijk ook wel wilde. Uit angst voor de pijn van een natuurlijke bevalling. Begrijp ik ergens ook wel want nee het is geen pretje. Maar wat ik nooit snap is dat mensen zeggen dat het de makkelijkste weg is. Op dat moment misschien wel, maar daarna heb je veel meer last.