Zo’n 8 jaar geleden begon bij mij de wens om zwanger te worden met mijn toemalige partner. Na 3 miskramen die heel veel verdriet en emoties met zich meebrachten eindigde ook onze relatie. Niet veel later leerde ik mijn huidige partner kennen en toen we precies een jaar samen waren had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Na een rollercoaster van angsten en emoties 9 maanden is na een heftige bevalling van 3 dagen ons wonder geboren. Mijn man was er zeker van dat hij maar 1 kindje wilde en toen ons wonder bijna 2,5 jaar niet sliep en wij daar samen bijna aan onderdoor gingen heeft hij gekozen voor een sterilisatie. Hoewel ik dit moeilijk vond heb ik dit geaccepteerd. De keuze voor een kindje maak je samen en daar moet je samen 100% achter staan anders moet je het niet doen. Nu zijn we bijna 5 jaar verder, en nu.. begint hij te twijfelen. En heeft hij ergens toch wel spijt. Mijn eierstokken beginnen al te klapperen bij het idee en ik heb nog net niet meteen een ledikantje besteld. Maar hoe ik dit bespreekbaar maak zonder mezelf op te dringen vind ik nog een hele uitdaging. Dus ik hoopte hier wat herkenning te vinden.
Welkom terug! Ik heb hier weleens verhalen gelezen van partners die een sterilisatie ongedaan hebben laten maken. Het kan wel. Hoe staat je man tegenover een hersteloperatie?
Hij vind het eng. Is bang dat het pijnlijk is. Maar staat er wel voor open. Maar is er nog niet helemaal uit..
Lastig, hij is er nog niet helemaal over uit, maar jouw kinderwens is aangewakkerd. Ik denk dat ik je het advies zou geven het rustig aan te doen. Je man is nog niet waar jij bent. Geef hem tijd en praat met elkaar. Dan weet je wat er bij de ander speelt. Hebben jullie al een afspraak gemaakt in het ziekenhuis om het herstellen te bespreken? Misschien kan de arts hem (wat betreft de pijn) geruststellen.