Hallo allemaal, Ik weet niet hoe ik moet beginnen. Ik voel me heel erg eenzaam en wil graag mijn verhaal kwijt..ik zal proberen heel erg kort te houden. Ongeveer 2 weken geleden ben ik achter gekomen dat ik zwanger was. Ik schrok me dood want het was van mijn ex.. Het was een "foutje" en hij wilde het absoluut niet..ik was helemaal in paniek..wat moest ik nu doen..na veel gesprekken met een aantal vriendinnen en mijn moeder besloot ik het te houden..in mijn hart wist ik allang maar door de negatieve reacties begon ik te twijfelen..maar ik wilde heel graag een kindje en ik zag dit als een wonder..ik wist dat ik alleenstaande moeder zou worden maar het interesseerde me niet..ik wist dat ik heel goed voor mijn baby zou zorgen. Nadat ik zeker wist dat ik voor mijn baby zou gaan was ik dol gelukkig. Er groeide een wondertje in mijn buik..afgelopem vrijdag was ik 5 weken en 5 dagen zwanger toen ik buikkrampem kreeg en ging bloeden..ik schrok me dood..was aan het werk en ben snel naar huis gegaan..goeie vriendin opgebeld en ondertussen ook de verloskundige. Einde van de middag kon ik bij de verloskundige terecht. Buikkrampen werden steeds heftiger en het bloeden werd heftiger. Ik was zoooo verdrietig kon alleen maar huilen huilen en huilen.. Toen bij de verloskundige geweesr samen met een goeie vriendin..op de echo kon ze er niets van maken maar moet op 23 dec terug komen dan zou ik eigenlijk mijn eerste echo krijgen..maar nu wordt het een necontrole..helemaal in tranen en met veel verdriet naar huis gegaan..eenmaal thuis op het toilet zag ik een propje..ik denk dat het vruchtzakje was..ik ben heel erg verdrietig wil niets meer eten..heb gewoon geen levenlust meer..nu hoop ik de 23ste dat ze toch iets zien..heb verhalen gelezen van een tweeling waarvan je van eentje er niet meer was maar de ander wel..ik weet dat dit absoluut niet realistisch is maar ik hoop het zo..het is heel dom en naïf ik weet het maar toch hoop ik het zo..ik word er helemaal gek..ik weet niet meer wat ik moet voelen en denken
Mirayi, snap dat je je verhaal kwijt moet. Verlies van een kindje, hoe groot of klein is altijd moeilijk want op het moment dat je je realiseert dat je het kindje wil hou je ervan. Helaas is het ook zo dat veel vrouwen (en mannen) afscheid moeten nemen van hun droom. En dat voelt voor iedereen anders. Jouw verdriet is jouw verdriet. Ik zelf haalde na mijn miskraam hoop uit het feit dat ik geloof dat de natuur in een vroeg stadium kan ingrijpen als er iets in aanleg niet goed is en daarmee een kindje op langere termijn leed bespaart. Maar dat doet niets af aan jouw verdriet. Mijn advies aan jou is beleef je verdriet, praat, schrijf, schreeuw, teken....kies wat bij jou past om dit te verwerken. Koop een herinnering of gooi juist iets weg! Maar kies vooral voor t leven, dit kindje was gewenst in jouw leven. Zorg ervoor dat eventuele andere kindjes in de toekomst diezelfde kans krijgen en dat lukt alleen als jij goed voor jezelf zorg en laat zorgen! Ik wens je veel sterkte!
Bedankt voor je bericht humtum! Jij hebt helemaal gelijk! Ik zal goed voor mezelf moeten zorgen wil ik mijn volgende wondertje in mijn armen wil sluiten (mocht ik ooit een goeie vent vinden en weer zwanger zal raken). Het blijft op dit moment heel moeilijk. Zal wel tijd kosten en dat moet ik accepteren. Ik heb gelukkig hele lieve vriendinnen maar het blijft zwaar want ik lig alleen op de bank en vervolgens alleen op de bank. Zoiets wil je ook graag met de "vader" delen. Maar die is opgelucht em gaat gwn verder met zijn leven terwijl ik met mijn verdriet achter blijft waardoor het voor mij nog zwaarder maakt..het is oneerlijk allemaal..verhalen die ik hier lees zo herkenbaar..mensen die zoiets niet meegemaakt hebben zeggen het was nog geen baby..maar voor mij was het wel mijn baby mijn alles..zo pril nog maar toch uiteindelijk zal ik het een plekje moeten geven. Het lucht iig op dat ik ff mijn verhaal kwijt kan. Nogmaals bedankt voor je bericht!!
Hey, Alleen jij kan bepalen wat en hoeveel tijd je nodig hebt. Het klopt dat mensen die het niet hebben meegemaakt het niet begrijpen. Ik heb ook 2 mk gehad in dezelfde termijn als jij en heb er intens veel verdriet van gehad. Ik heb veel gehuild en gepraat, want daar had ik behoefte aan. Ook aan het forum heb ik veel gehad, omdat ik daar vrouwen trof die begrepen wat ik voelde. Neem alle tijd die je nodig hebt en roe dingen waar je je (voor zover mogelijk) prettig bij voelt. Heel veel sterkte! !!! Liefs
Snap je oneerlijkheidsgevoel, een gewenst kindje dat er niet kan zijn is sl oneerlijk en zomaar doorgaan zoals je ex doet is zeker geen optie. Laat zoals lieflief ook zegt maar even los wat anderen vinden. Als je dit niet hebt meegemaakt kan je niet oordelen en zelfs al heeft iemand t wel, ieders verdriet is persoonlijk! En ik zie hier op t miskraamforum superveel powervrouwen die zich er uiteindelijk er door heen slaan en weet zeker dat jij ook bij die groep gaat horen! Liefs humtum