Hoi allemaal, Ik weet niet of ik dit hier mag plaatsen maar dan word het wel weer verwijderd maar ik moet mijn verhaal even kwijt! Dit jaar in april kwam ik er achter dat ik zwanger was van mijn toenmalige vriend, na veel ellende van zijn kant wilde hij er dan toch voor zijn kind zijn. Dat "geluk" hield bij 8 weken zwangerschap op, Ik kreeg een miskraam en de dag erna vertrok meneer naar zijn ex. De maanden die volgden werd ik niet ongesteld dus meerdere malen de dokter gebeld met het verzoek tot onderzoek maar volgens haar was het normaal en hoefde ik me geen zorgen te maken want het kon een half jaar tot een jaar wegblijven. En na twee keer geweest te zijn en de telefoontjes die ik had gepleegd geloofde ik dat. In die periode ben ik veel uit geweest en van alles gedronken en slecht tot zeer slecht voor mezelf gezorgd want ik was niet meer zwanger dus ik hoefde nergens naar om te kijken tot afgelopen donderdag 21 augustus ik had voor de zoveelste keer de dokter maar is gebeld want het zat me nog steeds niet lekker ik dacht misschien is er iets achtergebleven of dat er iets anders aan de hand was maar goed ik kon terecht daar kreeg ik de schrik van mijn leven na controle bleek ik 21 weken en 5 dagen zwanger te zijn! En nu? Wat moet ik doen? Is het gezond? er schoot zoveel door mij heen en ik wist oprecht niet wat ik denken moest, want dat kon niet want ik had al afscheid genomen van mijn kindje toen ik 8 weken zwanger was! dus die middag naar de gynaecoloog om alles te bekijken en hoe het nu verder moest. Zijn hartje klopte en hij bewoog veel en er bleek zo op het oog niets aan de hand te zijn dus door naar huis en nadenken hoe en wat het nu verder moest ik kon mijn dochter er niet over vertellen omdat die te jong is om het te begrijpen en omdat ik het zelf niet eens begreep. Vrijdag weg geweest met een vriendin om afleiding te zoeken mijn dochter was bij haar vader dus kon het er in alle rust over hebben en er over nadenken. Toen ik die avond onder de douche weg kwam is mijn vruchtwater geknapt dus weer naar het ziekenhuis om te bevestigen dat et mijn vruchtwater was en dat was het. maar omdat er verder niets op gang kwam mocht ik blijven of naar huis ik heb er voor gekozen om naar huis te gaan. Zaterdag 23 augustus, de gehele dag op bed gelegen want ik voelde me niet lekker 's middags weer naar het ziekenhuis en daar bleek dat ik verhoging had en dat mijn bloed infectiewaarden had daarbij had ik vieze groene afscheiding wat ik nog nooit had gezien. Omdat mijn koorts heel snel steeg en ik me steeds minder voelde moest ik gaan bevallen want dit kwam niet goed, toen hebben ze weeën opwekkende pillen in mij gestopt daardoor kreeg ik hevige abnormale pijn waardoor ik morfine toegediend kreeg maar dat haalde niets uit. Mijn zuurstofgehalte daalde als een gek en mijn bloeddruk werd gevaarlijk laag dus er stond een tijdsdruk op en net op het punt dat ze in actie kwamen voor een ruggenprik was mijn lichaam klaar om te bevallen met 22 weken. Met veel pijn en veel moeite ben ik bevallen van mijn zoon waar weinig mensen van weten uit bescherming voor mijn dochter die dit niet te boven komt. Voor mijzelf begrijp ik alles niet ik was wel wat dikker maar de vakantie was er lekker en veel eten op ongepaste tijden maar een buik had ik niet terwijl ik bij mijn dochter 25 kilo aan was gekomen. Maar het feit ligt er nu dat mijn kindje nu een engeltje is en omdat engeltjes ook een naam horen te hebben heb ik hem voor mezelf Levie genoemd De naam die hij zou krijgen toen ik net wist dat ik zwanger was. Lief kind van mij ooit zie ik jou weer en dan zal ik je omhelzen omdat ik nu de mogelijkheid er niet voor gekregen heb.. Lief kind ooit zie ik jou weer en dan zal mama bij jou zijn, Nu lief kind moet ik er nog voor jou grote zus zijn anders was mama met jou mee gegaan... Ooit lief kind, ooit zullen we samen zijn.... Dag mijn engeltje...
Natuurlijk mag je je verhaal hier kwijt. Wat een vreselijk verdrietige situatie. En wat erg dat je dit allemaal alleen hebt moeten doormaken. Ik zou het lekker van je afschrijven hier en steun zoeken bij de dames die weten wat je doormaakt. Er is ook een speciaal deel op dit forum voor vlinderkindjes als je wat veder naar beneden scrolt. Het zal vast een heftige periode worden om dit verdriet een plekje te geven en ik wil je heel veel sterkte wensen. En wees vooral niet bang om vragen te stellen of je verhaal te vertellen want dit zijn dingen die je met goed fatsoen niet in je eentje moet willen dragen.
Pfff wat een ellende. Wat moet dat zwaar zijn geweest. Mooi geschreven dat laatste stukje, ik kreeg spontaan tranen in mijn ogen. Dikke knuffel meid! X
Oef meid wat erg is dit echt, wat moet jij door een hel zijn gegaan. Je heb je best gedaan he als je dat maar goed in je achterhoofd houdt. Je zoontje zal altijd in je hart zijn, en mooie naam Levi. Hoop dat je het een plaatsje kan geven hoor. Knuff