Dit weekend ben ik bevallen van mijn derde - en waarschijnlijk laatste - kindje. Van alle zwangerschappen heb ik genoten en altijd miste ik na de bevalling die buik en bewegingen van mijn kleintjes. Veel om gehuild ook. Dit keer is het wat heftiger omdat ik weet dat ik dat speciale gevoel van zwanger zijn en een pasgeboren baby op je buik krijgen waarschijnlijk nooit meer mee zal maken. Ik voel me hier een beetje down van en moet veel huilen (bah). Komt ook door alle emoties trouwens. Als ik naar ons kleine meisje kijk moet ik vaak ook al grienen omdat ik haar zo vreselijk lief vind. Zou het fijn vinden om de ervaringen van anderen hiermee te horen. Wie had ook zo'n last van kraamtranen en vond het moeilijk om afscheid te nemen van de zwangerschap? Hebben jullie tips om die dip te boven te komen?
Het komt me deels voor. Ik ben op 4 november bevallen van ons 2e kindje en een dag er na kon ik in huilen uitbarsten als ik er aan dacht dat dit de laatste keer zou zijn geweest. De laatste zw.schap, de laatste echo's, de laatste keer je zo bijzonder voelen, de laatste bevalling. Ik moet er niet teveel aan denken want dan maak ik mezelf gek..... Als het aan mijn vriend ligt komt er nog wel een derde kindje. Maar ik vind dat financieel ook best eng. Niet dat wij het slecht hebben maar alles wordt alleen maar duurder... Hoe je uit deze dip komt weet ik dus niet, maar wil je wel sterkte en succes wensen! En geniet van je kindjes! En ben blij te lezen dat mijn gevoel niet raar is...
Hier nog iemand Heb ook tranen gelaten en nu nog soms. Deze week toch de moed genomen om mijn zwangerschapskleren op te bergen,weg doen kan ik nog niet. Mijn man vond 1 kind al genoeg,en nu is nummer 2 er al en denk dat nummer 3 nooit zal komen. En zelf vind ik het ook een eng idee op financieel en praktisch gebied. *zucht* Ik heb wel een hele mooie gipsbuik laten maken...een mooie herinnering!
Fijn dat het herkend wordt! Maar het gevoel kan nog wel even blijven begrijp ik. Hier ruim ik de positiekleding ook nog niet definitief op. Kan dat denk ik ook nog niet. En nog een vierde... denk echt niet dat die er komt. Ooit zal er immers toch een 'laatste zwangerschap' zijn. Baal wel heel erg van de kraamtranen. Voel me er echt rot door, hoewel ik ook echt wel geniet van ons meisje. Kraamhulp is gelukkig heel lief en alert er op. We krijgen nu ook extra uren zodat ik nog wat rust kan nemen. Dat is wel heel fijn!
He ja herkenbaar en echt een rotgevoel! Ik heb niet echt tips, het slijt mettertijd wel. Wij twijfelen nog over een derde (denk dat hij wel komt) en ik kan nu al opzien tegen die eerste weken na de bevalling...
Heel herkenbaar toen de kraamzorg weg ging, heb ik heel hard zitten huilen. Toen ze vroeg waarom kon ik alleen maar uitbrengen, omdat ik dit nooit meer ga meemaken (medisch gezien geen optie meer)
Hier ook dikke tranen om gelaten en kan er nog zo om huilen.. Maar komt hier denk ik vooral doordat de bevalling heel plots begon (twee keer over de 41 weken gelopen, nu 39,5 week bevallen) en ik er nog niet echt bij stil had gestaan dat ik al zou bevallen. Voor mijn gevoel dus een abrupt einde van het zwanger zijn. Hoop dat het gevoel snel bijtrekt, want een vierde gaat er echt echt niet komen (al vind ik dat stiekem wel jammer!, maar praktisch gezien gewoon geen optie).
Ohhh ik heb ook zó hárd gehuild.....Mijn vriend kon door omstandigheden op het werk ook geen vrij. Dus is alleen die 2 dagen na de bevalling vrij geweest en daarna niet meer. De 1e dag dat de kraamzorg er niet meer was, vriendlief naar het werk was en oudste kind naar de creche was, heb ik ontzettend gehuild. Ik vond het vooral erg dat ik niet samen met m'n vriend kon genieten van het prille geluk....want dat kwam nooit meer terug..Pfff, wat een rotgevoel was dat!
Ik heb na elke bevalling heel veel last gehad van kraamtranen. Wel 2 weken lang... Om alles kon ik huilen, van angst, van geluk of gewoon om niks... Vooral als ik wat moe werd kwamen de tranen. Vond het bij de eerste best eng, maar bij de tweede wist ik dat het erbij hoorde en vanzelf weer over zou gaan. Nu de derde (en laatste) zal die extra dimensie van de laatste ook wel mee gaan spelen. Ik probeer het maar te laten gebeuren en vind dat ik daar best ook wat verdriet om mag hebben. Gaat hopelijk wel weer over als de ergste hormoonschommelingen weer over zijn.
Hier nog iemand met herkenning! Nadat onze zoon geboren was miste ik ook dat gevoel in mn buik.... Dat midden in de nacht wakker worden omdat ik op mn linkerzij gedraaid was en meneer het daar niet mee eens was hahah. Onze dochter kwam er als verassing achteraan! Vriend had één kindje ook leuk gevonden,en een tweede moest hij aan wennen. Hij is niet zo baby-type en vindt het leuker nu ze wat ouder is ( hij is waanzinnig dol op haar hoor). Omdat hij geen derde kindje wilde of andere kindjes bij een ander als wij uit elkaar zouden gaan,heeft hij zich drie maanden geleden laten sreraliseren. Ik sta achter hem,respecteer zn besluit maar vond het echt ontzettend moeilijk! En nu nog steeds.... Zie ik mijn zoon zo megasnel groot worden en onze dochter heel hard ontwikkelen,vind ik het jammer dat zij de laatste baby is bij ons in huis. Maar een kindje maak en krijg je samen,ik ga hem niet pushen of onder druk zetten. Ik geniet van onze kleintjes en ben gelukkig dat ze gezond zijn en ben vooral ontzettens blij dat we trotste ouders mogen zijn. Zwanger worden en zwanger zijn is niet iets wat iedereen kan meemaken (jammer genoeg).
dat kan ik me heel goed voorstellen! Ik beviel wel met de juiste termijn maar mijn bevalling ging zó snel en zo vreemd dat het voor mijn gevoel nooit af is gemaakt. dat speelt ook mee in de wens voor een derde, ik moet gewoon nog een keer een bevalling doen. heel vreemd.
Ik heb er ook flink om gehuild... Natuurlijk was ik wel blij met de kleine, maar hij kwam veel te vroeg en te snel. Mijn verlof was nog niet eens begonnen toen de vliezen braken. En 10 uur na het breken van de vliezen had ik hem al in mijn armen. Ik keek al heel lang uit naar mijn verlof: lekker de kamer klaar maken, de kleertjes wassen, genieten van het getrappel en gehik in mijn buik... maar dat was er dus niet bij. De ene dag was ik nog volop aan het werk, de dag erna was er al een baby. Ik had helemaal niet gevoel dat ik er uitgerust genoeg voor was, of dat ik afscheid had kunnen nemen van die fijne grote buik en al het leven dat ik er in voelde.
Helemaal herkenbaar! Bij Simone wist ik zeker dat ik nog een keer zwanger MOEST worden want het was helemaal niet gegaan zoals ik wilde en veel te snel voorbij. Na een jaar zakte dat gevoel wel, het is natuurlijk niet de juiste reden om zwanger te worden. Bij Jasper leek alles goed te blijven gaan tot ik ineens binnen een paar uur weer bevallen was. Ik heb een tijdje stevig gebaald maar al snel geaccepteerd dat het nou eenmaal gaat zoals het gaat. Nummer drie komt er niet, geen herkansing voor mij. 2 prematuren vind ik genoeg, mijn lichaam kan gewoon geen 40 weken zwangerschap aan, de volgende keer heb ik misschien minder geluk en komt het nog eerder, nee bedankt! Ik heb deze zwangerschap gelukkig wel min of meer bewust ervaren als de laatste dus dat knaagt niet....
Dit is precies hoe ik het ook voel. Beide bevallingen zijn supersnel gegaan. De 1e was verschrikkelijk, de 2e was mooi. Ik moet dat gewoon nog een keer meemaken. En nog zo'n kleintje van ons samen....heerlijk toch...
Ik kan me helemaal indenken dat het helemaal moeilijk is als je eerder dan verwacht bevalt!!! Dacht de laatste weken ook steeds: blijf nog maar ff lekker zitten. Gelukkig is het dus niet raar, deze gevoelens. Ik hoop alleen dat ze echt slijten. Dat ik met een glimlach kan terugdenken aan de zwangerschappen ipv met een huilbui. .. Kraamverzorgster gaat het er morgen ook even met vk over hebben. Ben zo bang dat die buien niet overgaan
Nooit gedacht maar ik heb er ook vreselijk veel moeite mee nu. Dt is onze derde en echt laatste. Dit was wel de eerste natuurlijke bevalling en nu een week geleden dat de eerste wee begon. De eerste dagen riep ik dit nooit meer (terwijl het super snel en zonder inscheuren of inknippen is gegaan) maar nu ben ik opeens heel jaloers naar andere zwangere vrouwen De kraamperiode van mijn tweede zoontje was een hel, verborgen reflux, alleen maar huilen en ziekenhuisopnames. Wilde het dus zo graag overdoen. En hoe! Dus voor het eerst natuurlijk bevallen en een super rustige lieve meid, voel me in vergelijking met de eerste 2 niet depri maar zweef echt. Toch zit ik te wachten op die donder wolk en ben bang om te genieten maar dat doe ik dus stiekem met heel mijn hart. Had een geweldige kraamhulp, die een soort moeder voor me was en echt voor elk probleempje oplossingen had. Heb zoveel aan haar gehad. Dit wordt echt een periode die ik moet afsluiten en dat vind ik lastig want bij de eerste 2 was ik alleen maar bezig met overleven en de weken door te komen.
Dat wat Eden28 schrijft over haar kraamhulp herken ik zo! Ik had ook zo'n lieve kraamhulp! Ontzettend veel ervaring (meer dan 30 jaar), super deskundig en zeer gezellig. Het had inderdaad zo mijn moeder kunnen zijn. Laatste dag van de kraamtijd alleen maar gehuild omdat ik geen afscheid van haar kon nemen. Toen ze weg reed staan huilen als een klein kind bij het raam... Die hormonen toch ook.... Als afscheid had ze een dekentje gemaakt voor in de wiegbak. Zo lief van haar! En zo leuk om zo'n dekentje te hebben die niemand anders heeft. Ze maakt ook nog een boxkleed voor ons. Dus gelukkig hebben we nog een keer contact met haar. We willen heel graag een derde maar we willen niet meer in de MMM. Het zou dan weer spontaan moeten gebeuren en hopelijk krijgen wij die kans nog een keer. Ik mis mijn buik en het zwanger zijn nu al enorm. Als ik daar weer aan denk krijg ik weer de tranen in mijn ogen. De borstvoeding ging ook niet en heb het daar in de kraamtijd ook erg moelijk mee gehad. Vooral dag 7 toen we definitief hadden besloten te stoppen heb ik de hele dag gehuild. Mede daarom ook extra uren hulp gekregen. Wat gaat de tijd toch snel en wat groeien ze hard he!?!