Hallo dames, Al een tijdje is er bij mij een verlangen naar een derde kindje...het idee dat ik nooit meer zwanger zal zijn doet me pijn. Voor mijn man is het gezin compleet, we hebben een gezonde zoon en dochter waar we heel gelukkkig mee zijn. Alleen is er bij mij dat verlangen, en het lijkt wel alsof hij alleen maar praktische en financiele bezwaren ziet en geen enkel voordeel. Natuurlijk zal het niet altijd makkelijk zijn maar voor mijn gevoel zou een derde kindje een verrijking zijn van ons gezin. Maar afgelopen weekend is het een beetje geescaleerd. Hij voelt zich gedwongen, en vind dat ik al iets heb besloten terwijl we er nog niet serieus over hebben gepraat. Hij wist niet dat het zo'n groot issue was voor mij blijkbaar. Ik ben er wel over begonnen maar dat werd dan weer als grapje afgedaan. Ook bij anderen maakt hij soms opmerkingen van; nou ik ben blij dat wij geen gebroken nachten meer hebben etc. En ik weet ook wel dat je het met zijn tweeen eens moet zijn over zo'n belangrijke beslissing. Maar het moeilijke is: er is geen middenweg! Moet ik mijn wens dan maar zonder pardon opzij zetten omdat hij niet wil...aan de andere kant ik wil hem ook nergens toe dwingen..ik heb hem nu dus ook gezegd dat ik er niet meer aan wil beginnen op deze manier, als we ervoor gaan, moeten we dat samen doen. Ik wil later geen verwijten mijn kant op van: zie je nou wel! Ik weet ook niet wat ik met dit verhaal wil bereiken, mss wil ik het gewoon even kwijt.. Liefs
Ik zou het eventjes laten rusten en er over een paar weken nog eens over praten. Persoonlijk vind ik het netjes van je man dat hij naar het praktische en het financiële kijkt. Is ook belangrijk namelijk. Maar jouw gevoel is ook belangrijk en kan niet zomaar aan de kant geschoven worden. Laat het even bezinken bij hem en praat er later nog eens over.
hoi, hoop dat je het een beetje van je af hebt kunnen schrijven. zoals je zegt moet je er met bijden achterstaan anders komt het niet goed. probeer samen eens de voor en nadelen te bekijken van een 3e kindje. en wat ik vooral zou denken is of het financieel wel allemaal even goed lukt dan. als je nu je 2schatten alles kan geven wat ze nodig hebben en je kan nog sparen of jezelf iets gunnen en met een 3e erbij veel minder kunnen doen en moeten opletten enz... dan zou ik het houden zoals het nu is. als je gezonde kindjes hebt en je krijgt een 3e wat wel een beperking of dergelijke heeft... ik hoop vanharte dat jullie er samen uitkomen! knuffel
Ik herken het mijn man zegt ook nee als andere over vragen en ik ja. Hij weet wat ik wil. aan de andere kant ben ik niet aan de pil en gebruiken wij geen condoom. Wij hebben al twee kinderen dus hij weet wat hier van komt. Ik laat hem nog even wennen aan het idee en dan ga ik met hem erover in gesprek. Ik merk dat mijn man altijd wat meer tijd voor moet hebben. Zo is onze eerste ook gekomen, onze tweede hebben we bewusteloos ervoor gekozen. Maar toch blijft het voor mij een vraag teken. Ik hoop dat mijn man niet definitief nee gaat zeggen. Misschien voor jouw ook het proberen waar, even laten rusten. Dan misschien erover praten dat het toch wel leuk zou zijn als nog eentje bij kwam en dan herrineren gen ophalen. Ik hoop dat hij als nog toe stemt succes!
Hoi Meisje.... Ik begrijp maar al te goed waar jij mee zit... Hier precies het zelfde probleem maar dan voor een 2e.. Ik heb altijd gezegd dat ik er minimaal 2 wou en dat wist hij. Helaas ging het bij de eerste niet helemaal vlekkeloos ( Moeilijke bevalling, kindje half zijdig verlamd door scheve werveltjes en nu blijkt hij ook nog eens autistisch te zijn ). Dus best wel een zorgen kindje.. Mijn man zegt er geen 2 aan te kunnen, want wat als de 2e ook autistisch blijkt te zijn... Papa trekt dat niet. Maar ik heb zo iets van> bij een 2e hoeft het helemaal niet zo te lopen. Papa zegt: Heb respect voor mijn keuze en dwing het niet af. Ik heb zoiets van> jij hebt toch ook geen respect voor mijn keuze.... Papa> wees blij dat je een kind heb mogen krijgen. Wat is dat nou weer voor een kut opmerking. Nu laat ik het maar een tijdje bedaren en houd ik me bezig met de opvoeding van de 1e. En zal hem aantonen dat we er best 2 aan kunnen en dan begin ik er over een paar maanden er gewoon weer over.. Ik wens jou heel veel sterkte. En misschien mogen we elkaar toch eens weer ontmoeten op de NOD site hihi
Hoi Leeuwtje1981, Wat lastig allemaal he! En aan de ene kant ook zo gemeen omdat er geen middenweg is...het is wel of niet....een half kind word ook zo lastig Ik snap de angst aan de ene kant wel van je man, maar hoe groot is de kans dat je nog een x een autistische zoon krijgt? Is het erfelijk? Mijn man is ooi bang dat het derde kind dan bijvoorbeeld een afwjking zou hebben...tja ii denk dan ja er kan ook vandaag iets ernstigs gebeuren.... En tja ik hoop ook van harte jou tegen te komen op het nod forum!!!! Xxx
Oh ik heb dit zelfde gevoel ook gehad, vreselijk! Ik werd ook ontzettend verdrietig bij de gedachte dat ik nooit meer een kindje zou mogen krijgen. Hij vond twee ook meer dan genoeg en was op een gegeven moment heel hard en duidelijk, het is nee en blijft nee! Maar toen ineens maakte hij zelf steeds meer opmerkingen over een derde en sprak hij uit dat hij het erg vond om te zien hoe groot mijn wens was en hij toch ook een derde kindje wou. Ik wist niet wat ik hoorde! We deden het met condooms en wouden er komende zomer voor gaan. Toen 1 keer zonder gedaan en zie banner Het grappige is dat hij meteen helemaal gelukkig was en ik het helemaal nog niet kon bevatten. Hopelijk zal het bij jullie ook zo lopen, mannen kunnen soms zo onvoorspelbaar zijn!
Hier ook met hetzelfde gevoel gezeten... Ook bij de 3e... Uiteindelijk kwam mn man er zelf mee dat een 3e toch wel heel leuk zou zijn... Nu zwanger van een 4e, maar ook dat heeft moeten wennen bij hem. Eerst allerlei praktische bezwaren (druk werk, financieel, mijn lichamelijke gezondheid) Maar ook nu kwam hij er weer zelf mee dat hij toch wel klaar was voor een 4e... Ik heb het idee dat een man toch het allemaal een beetje praktisch moet verwerken en minder dat gevoel heeft als een vrouw
Wij hebben hetzelfde gehad, maar dan andersom.. Mijn man wilde heel graag een derde en riep dit gelijk al na de geboorte van onze tweede. Ik had mezelf altijd met 2 kinderen voorgesteld, dacht dat we zo compleet zouden zijn.. Wat bij mij hielp was samen een voor en nadelen lijst maken, ik heb al mijn angsten uitgesproken.. Daar hebben we oplossingen op gevonden samen en toen was ik eigenlijk pas om. Het heeft daarna nog even geduurd voor ik helemaal aan het idee gewend was.. Misschien dat voor jullie een voor en nadelen lijstje maken ook werkt? Of staat hij daar helemaal niet voor open? Samen een avondje rustig zitten, dan kan hij ook zijn angsten en de nadelen die hij ziet uitspreken.. Misschien heb jij daar weer hele goede oplossingen voor!
Jullie verhalen zijn herkenbaar! Heb altijd de wens gehad voor 2 kindjes, maar nog voordat we voor nummer 2 gingen was daar ineens het gevoel en de wens voor 3 kindjes... Van dochter 1 was ik super snel zwanger, op dochter 2 hebben we van pil stop tot bevalling 2j2m moeten wachten. 2 Miskramen en onverwacht MMM meegemaakt. Mijn eitjes raken op en zijn van verminderde kwaliteit (terwijl ik net 32 jaar ben geworden...) De zwangerschap van onze 2e voelde als een wonder, maar de wens voor nog een 3e bleef en is er nog steeds. Ondanks dat ook ons 1e kindje een vorm van autisme heeft (en we enorm zware maanden achter de rug hebben omdat de oudste huilde zodra de jongste geluid maakte of huilde. Altijd 2 kids tegelijk brullen dus ) Inmiddels lijkt de oudste gewend aan haar zusje en genieten we volop! Mijn man ziet, net als jullie mannen, met name de problemen: auto is te klein, huis is te klein, portemonnee is te klein, nooit meer samen op stap kunnen (uit eten / bios) ivm weinig oppas mogelijkheden. Ik heb vooral een sterk gevoel van binnen dat er nog een zoontje bij ons wil komen (vraag me niet waarom, ben vreselijk blij met mijn 2 meisjes, had zelfs 2x de voorkeur voor een meisje ). Maar goed, door mijn medische situatie hebben we geen jaren om er nog over na te denken. Sterker nog, als we er voor gaan, dan zouden we nog dit jaar weer de MMM in moeten denk ik. En tsja, de vraag of ik dat nog trek, die kan ik eerlijk gezegd ook niet helemaal goed beantwoorden. De MMM is zwaar, de risicovolle weken aan het begin van de zwangerschap slopend en ook bij mij speelt het gevoel 'wat als dat kindje niet gezond is?' De zorg voor onze oudste vraagt al best veel van ons, de jongste is pas (bijna) 6 maanden, waarom niet gewoon blij zijn met wat je hebt en de kinderwens periode afsluiten? In mijn hoofd denk ik wel te weten waar wij als gezin goed aan doen, maar gevoelsmatig zit ik niet op 1 lijn met datzelfde hoofd Ik wens iedereen wijsheid toe bij de te maken keuze!
Leeuwtje, mijn oudste is autistisch en mijn jongste "normaal". Ik merk dat een tweede juist heel goed is voor de oudste, zo leert hij op zijn manier sociale omgang en zijn broertje trekt hem juist constant de gewone wereld in. Daarnaast zijn ze beste vriendjes. Ervan uitgaande dat een tweede ook een jongen is, is de kans op autisme ruwweg 2% (niet erfelijke variant) of 24% (wel erfelijke variant) Als de tweede een meisje is, is de kans kleiner.
Ook ik snap je helemaal.... Ik wil graag nog een vierde ... Mijn man niet en dat ik dan ongepland zwanger was geraakt in december wat vervolgens mis gaat helpt niet echt... Idd dat gevoel van, hij wilt niet dus ik heb maar pech met mijn wens... Erg moelijk is het als je niet oo een lijn zit.
Wat naar voor je dat je wens niet serieus genomen wordt. Zo kun je je kinderwens nooit goed afsluiten. Ik denk dat t al enorm zal helpen als jullie eens goed naar elkaar luisteren en respect hebben voor elkaars beleving voor wat betreft een derde kinderwens. Je kunt je gevoel of verlangen nou eenmaal niet uitschakelen of laten verdwijnen wanneer de ander niet aan jouw verlangen tegemoet komt. Dat geldt voor zowel jou als voor je man. Je gevoel en beleving is zoiets legitiems en puur....daar kan en mag je niet boos op worden en jullie zullen beiden de ruimte moeten hebben om dit er te laten zijn....juist omdat dit niet te sturen valt. Bij ons is t omgekeerd. Mijn vriend ziet n derde ook wel zitten. Mijn ideaalplaatje was altijd twee kindjes en mijn laatste zwangerschap heb ik dan ook echt als de laatste ervaren (jongste is nu bijna 5 maanden) en het is zo gek om dit plaatje bij te moeten stellen. En mijn eerste reactie is ook echt: hell no!! Maar als hij die wens echt heeft, wil ik er op zijn minst goede gesprekken over voeren en de deur niet meteen dicht gooien. Op zijn beurt laat hij mij ook in mijn waarde en pusht hij niet. We zien over n jaar wel verder en hebben t er tegen die tijd nog wel eens over. Tot die tijd maar gewoon eens wennen aan de mogelijkheid en kijken wat dat gaat doen. Gun elkaar de tijd en de ruimte en kijk wat dat doet. Hopelijk pakt t goed voor je uit!
Het doet echt goed om te lesen dat ik hier niet de enige in ben! Het gekke is: ik had zelf ook na de tweede het gevoel compleet teczijn, mede ook door de zware bevalling met lange nasleep ivm veel bloedverlies etc. En toch was er ineens dat verlangen... Ik kan dat niet somaar uitschakelen...