Hallo meiden. Ik zou graag jullie mening willen horen over mijn specifieke situatie aangezien gevoel en verstand in botsing zijn. Zoals jullie kunnen zien in mn onderschrift ben ik op dit moment niet actief bezig met zwanger worden. Al zou ik het niks liever willen het is op dit moment niet verstandig. Ik zit namelijk met ernstige depressie thuis. Heb vorig jaar en zelfs dit jaar nog een zelfmoordpoging ondernomen en zit aan de medicatie en begeleiding via het riagg. Ooit zou ik natuurlijk wel weer de stap willen zetten voor een kindje maar op dit moment is dat absoluut niet aan de orde. Maar graag zou ik wel jullie mening willen, of eigenlijk van de meiden die zelf ook met deze problemen kampten/kampen. *Zijn jullie bijv. zwanger geraakt terwijl je medicatie gebruikte voor depressie en hoe ging dat dan. Moest je stoppen of kwam je onder strengere controle. *Wanneer had je voor jezelf het gevoel dat je er wel klaar voor was en dat het wel weer een goede tijd was om hiervoor te gaan. Heb je deze beslissing alleen met je partner genomen of heb je medisch advies ingewonnen. *Hoe gingen jullie om met mogelijke terugvallen tijden zwangerschap/bevalling/kraamtijd. Had je extra steun om terugval te voorkomen. Ik hoop dat jullie mij kunnen geruststellen/helpen. Want op dit moment weet ik niet of ik ooit in de gelegenheid kom om wel moeder te worden aangezien ik het mijn kind niet wil aandoen om een moeder met een ernstige depressie te hebben. Een moeder die soms veel liever dood wil dan leven en ga zo maar door. Dan liever mijn grootste droom opgeven dan straks een kindje te hebben die ongelukkig is met mij als moeder. In ieder geval alvast bedankt voor het lezen en het reageren.
Jeetje, ben er stil van... en dan zeur ik nog wel eens over mijn situatie. Ik schaam me meteen als ik dit lees. Ik kan je niet helpen, omdat ik die ervaring niet heb, maar wil je wel even een hart onder de riem steken en je alle geluk wensen met jezelf en je situatie ! Ik weet wel wat het is om in een zware depressie te zitten en kan me indenken dat je je dan zorgen maakt over het moeder zijn. Wnat je kindje heeft je altijd nodig, natuurlijk ook als je je echt niet goed voelt. Maar als je wil om moeder te worden echt heel sterk is en als je weet dat je van het kindje zou houden, dan lijkt het mij toch een goede keuze. Gaat tenslotte om de liefde die je kunt geven. En als je partner je steunt, dan doe je het natuurlijk samen en sta je er gelukkig niet alleen voor. Dat scheelt ook. In ieder geval heel veel sterkte !
Poeh heftig hoor! Ik kan er niet over meepraten, maar ik denk dat je er inderdaad verstandig aan doet om je wens even opzij te zetten. Kijk eerst even aan wat de medicijnen doen, dan kun je daarna altijd nog kijken of het dan wel weer kan. Ik wil je wel heel veel sterke toewensen en ik hoop echt voor je dat het zonnetje op een dag weer voor je gaat schijnen en dat je met een "happy" gevoel een wolk van ee kindje mag vasthouden!
moet er denk ik wel bijzeggen dat ik sinds november 2009 deze medicijnen slik en die pogingen zijn geweest in juni 2009 en februari dit jaar. Dus die medicijnen ben ik al aan gewend al heb ik het gevoel dat het niet voldoende werkt maar daar zijn de meningen over verdeelt. dank jullie in ieder geval al voor de reacties. Ben ook eigenlijk sinds de verhuizing in november niet meer bezig met zwanger raken dus loop hier alweer een aantal maandjes mee!
Pfoew, heftig verhaal hoor meid. Heel herkenbaar ook! Mijn advies wat ik je mee wil geven is om eerst een goede stabiele situatie te hebben, dit kan helaas soms wel een behoorlijke tijd duren maar geeft je wel de goede basis. Spreek uit eigen ervaring en kan je meegeven dat ik er zo'n 3 jaar over heb gedaan om weer 'mezelf' te zijn. Slik nu al een paar jaar geen medicatie meer en voel me goed 'geholpen' . Mocht je meer info willen kan dat evt. via PB
Ik heb ook het idee dat ze voor jou niet goed genoeg werken als je nog een keer een poging hebt gedaan, terwijl je toen toch al 3 maanden die medicijnen had. Nogmaals ik heb er geen verstand van, maar dat is wel het eerste wat in me opkomt. Of bouw je hier heel langzaam een spiegel mee op? Kun je niet vragen om andere medicijnen, want je hebt er zelf al geen goed gevoel bij.
heb hiervoor al andere medicijnen gehad die totaal niet werkten en nadat ik daarvan was gestopt heb ik dus deze gehad. Idd eerst langzaam opbouwen ivm bijwerkingen die nogal heftig kunnen zijn. Na mijn poging is het van 150 mg naar 75 mg gebracht door de psychiater omdat hij het teveel vond voor mij. Ik ben nu in overleg met het riagg over mn medicatie en misschien moet ik afbouwen omdat er gevallen zijn waarbij medicatie dus helemaal niet helpt en dat lijkt bij mij het geval te zijn. Heb er behoorlijke bijwerkingen van, maar dat is nog niet duidelijk.
Hoi meid, Pfff, moeilijk voor je hoor. Ik ken het zelf niet maar heb wel een goede kennis die ook al een tiental jaeren met zware depressies kampt en daar ook medicijnen voor slikt. Zij bereikte wel een stabiel punt dankzij medicijn gebruik en is nu ook in verwachting. Ze zegt zelf dat ze het nu wel echt weer een stuk moeilijk heeft nu ze in verwachting is en gaat opeens aan veel dingen twijfelen en ze heeft ook met vlagen weer last van depressies. Of het bij haar zo erg was/is dat ze wel eens een zelfmoordpoging heeft ondernomen weet ik niet. Ik denk zelf eerlijk gezegd dat jijzelf het beste weet wanneer je toe bent aan een kindje. In iedergeval lijkt het me belangrijk dat je een langere tijd echt stabiel bent voordat je zwanger word. Kan je niet andere medicatie krijgen die misschien beter helpt? Ben je wel eens bij een homeophaat geweest? Die kunnen ook goed helpen bij depressies. Hopelijk vind je veel steun bij je partner en neem je de tijd om aan jezelf te werken. Maar absoluut eerst jezelf weer op de rails krijgen voordat je aan een kleintje begint. En dan niet alleen voor de kleine, maar ook voor jezelf! Veel sterkte
Ja, MammievanRoy was me voor... wild eik ook vragen idd Mijn man zit thuis met een zware depressie en slikt nu sinds Februari Venlafaxine... dat werkt voor hem wel redelijk. Maar eerder heeft hij ook Ritalin geslikt, wat totaal niet werkte. Overigens heeft hij heel erg veel aan Zen meditatie als begeleiding bij zijn medicijnen... Klinkt zweverig misschien, maar dat is het niet hoor. Heel down-to-earth en erg goed voor je geestelijke balans. Hij is ook al opgenomen geweest in een afgesloten inrichting met geen hoop op terugkeer naar de maatschappij... En hij heeft 't 'm ook geflikt. Dus misschien is dat een opsteker. Het komt echt weer goed ! Bovendien is hij een heeeeele lieve vader voor zijn dochtertje, ondanks de depressie en de symptomen daarbij (hele dagen slapen en niets willen doen). Het is niet altijd makkelijk. Maar we zijn met z'n tweeën, dus we redden het wel.
He meid, Ik slik al sinds 2004 anti depressiva en ook tijdens mijn zwangerschap. Ik moest vanaf week 36 onder controle bij de gyn en moest in het zhuis bevallen omdat mijn zoontje afkickverschijnselen kon krijgen zoals stil zijn of juist veel huilen en ondertemp. Dit heeft hij ook gehad hij was heel stil en heeft even in de couveuse gelegen. Ik mocht wel BV geven met de medicatie maar ik wilde ons zoontje niet langer dan nodig blootstellen aan die troep want dat is het wel. Ik ben in mijn zw op de poppoli in A`dam geweest, misschien zou je daar eens op afspraak kunnen gaan www.poppoli.nl, zij hebben mij erg geholpen en goede voorlichting gegeven. Sterkte! Als je meer wilt weten hoor ik het wel.
Voorop gesteld kan ik zelf uit ervaring niet mee praten, wel uit ervaring uit mijn directe omgeving! *Zijn jullie bijv. zwanger geraakt terwijl je medicatie gebruikte voor depressie en hoe ging dat dan. Moest je stoppen of kwam je onder strengere controle. Je kunt gewoon zwanger worden als je aan medicatie zit, alleen zal dit aangepast worden naar medicatie welke ook geschikt is voor de kleine (of je moet al aan de medicatie zitten welke geen kwaad kan tijdens de zwangerschap, dan is het niet nodig).Stoppen is dan, zover ik weet, niet nodig. Wel zal je onder controle komen van de psychiater (maar dat ben je nu waarschijnlijk ook) en de gyneacoloog. *Wanneer had je voor jezelf het gevoel dat je er wel klaar voor was en dat het wel weer een goede tijd was om hiervoor te gaan. Heb je deze beslissing alleen met je partner genomen of heb je medisch advies ingewonnen. Neem aan dat je dat zelf wel weer aan voelt, lijkt mij dat je je wel stabiel moet voelen. Dit kun je ook gewoon met je behandelaar bespreken hoor,l eg je angsten en wensen maar daar neer en kom tot een conclusie samen. Daar kunnen ze je goed in begeleiden. Zelf zou ik als ik in jouw situatie zou zitten niet zelf de beslissing nemen, en zo ie zo bespreken met mijn partner en mijn behandelaar. Maar goed, dat zou ik doen! *Hoe gingen jullie om met mogelijke terugvallen tijden zwangerschap/bevalling/kraamtijd. Had je extra steun om terugval te voorkomen. Hier komt het weer neer op: Praat met je behandelaar. Er zijn verschillende therapieën en mogelijkheden voor vrouwen die depressief zijn en/of worden tijdens de zwangerschap en daarna. Ze kunnen je zoooo goed helpen, bijvoorbeeld met PIT (psychiatrische intensive zorg) een soort thuiszorg maar dan met een psychiatrisch verpleegkundige en die komt jouw ondersteunen, zodat je jezelf en/of je kindje niet ingevaar brengt of iets dergelijks. En in het uiterste geval kunnen ze jouw met je kindje opnemen. En daar tussen zit nog heel veel. Vaak is het wel zo dat als je eerlijk bent naar je behandelaar, ze dit erg kunnen waarderen. Het pleit namelijk voor je en het komt heel verantwoordelijk over (ook al voelt dat misschien niet zo) om aan te geven dat je het allemaal eng vind. Dit weten ze liever vooraf al dan achteraf....ze kunnen je dan beter helpen! Ik hoop dat ik je zo een beetje het antwoord heb kunnen geven waarnaar je opzoek ben! Heel veel sterkte met alles, Liefs Verrassingsei
Meiden hartstikke bedankt voor jullie antwoorden. Ik wil uiteraard eerst zelf ook op stabiel punt komen en dat ook behoorlijke lange tijd volhouden. Maar af en toe verlies ik gewoon de moed of het ooit weer goedkomt. En soms denk ik weleens dat ik het mezelf aanpraat ofzo. Maargoed ik doe mijn best om er eerst zelf helemaal boven op te komen en dan pas komt een evt. zwangerschap weer ter sprake. Maar zal het idd eens bespreken ook met mijn psychiater hoe en wat dat is wel een goede tip. En misschien ook over een tijdje eens langs de huisarts want als ik misschien wel andere medicatie zou moeten begin ik daar dan liever eerder mee dan dat het schadelijk zou zijn voor mijn kindje. Maar in ieder geval bedankt voor jullie reacties en medeleven.
Kan je hier niet mee helpen, heb hier totaal geen ervaring mee, maar wil je welo heel veel sterkte wensen en ik hoop dat het snel weer wat beter met je gaat.