Inky, he wat jammer weer. En zo zie je maar dat je het waarschijnlijk wel goed hebt gehad. Ik zou dat in ieder geval even terugkoppelen met je gyno. En je kunt toch gaan informeren bij andere ziekenhuizen in de buurt. Zou ik wel doen denk ik. Je moet je prettig en goed voelen bij het behandelend ziekenhuis/arts. Nynke, ik temp niet meer. Geen zin meer in. Ik ben de maanden dat ik temperatuurde bevestigd dat ik een eisprong heb. En ik merk het ook goed aan mijn baarmoederslijm . Mijn NOD is 30 september, uitgaande van een cyclus van 25 dagen die ik al maanden heb. Het is dus druk in de wachtkamer! Pim
Hoi meiden, Allemaal bedankt voor jullie lieve reacties. Zoals gezegd: ik ben er niet eens heel erg verdrietig om, omdat ik het toch wel een beetje had verwacht, maar ja, het blijft jammer. De tijd van piekeren is bij mij echter wel voorbij merk ik aan mezelf en ik denk ook wel dat als het na die zes keer niet is gelukt, dat ik me er bij neer zal kunnen leggen dat wij gezegend zullen blijven met één kind en wat voor één! Toen we Sven nog niet hadden, was ik iedere maand veel meer teleurgesteld (en veel langduriger) dan nu (zal misschien ook wel de leeftijd zijn). Bovendien had ik eigenlijk begin januari al gezegd dat ik er klaar mee was, maar mijn man wist me te overtuigen dat we toch nog een keer de MM in gingen, omdat we er anders later misschien spijt van zouden krijgen (heeft ie ook wel weer gelijk in), dus ik denk dat ik er emotioneel wat meer afstand van kan nemen. In mijn omgeving weten de meeste mensen trouwens ook dat het krijgen van kinderen ons niet aan komt waaien en ik moet zeggen dat dat ook heel veel scheelt. Ik zeg het ook gewoon als iemand vraagt waarom we geen tweede "nemen". Mijn antwoord is dan (afhankelijk van hoe de vraag overkomt) vaak: normale mensen KRIJGEN kinderen, pedofielen nemen kinderen.... (of iets in die trant en meestal is het dan wel over). Op dit moment ga ik ik me er trouwens even helemaal niet mee bezig houden, want ik ga een "groot feest" organiseren, omdat manlief volgende week vrijdag al 40 lentes wordt. En hij houdt helemaal niet van verjaardagen, dus ik ga denk ik maar een surpriseparty geven :-$ . Nou dames, er is dus weer wat ruimte in de wachtkamer en mijn verhaal van hierboven neemt niet weg, dat ik heel hard met jullie mee ga zitten hopen op een wondertje Ingeborg
Inky, ik denk dat we aan jouw instelling een voorbeeld kunnen nemen. Ik beschouw het feit dat een tweede kindje niet zo wil lukken, maar als een wijze levensles. De wereld is gewoon niet maakbaar. En net als je zegt we mogen allemaal al blij zijn met één kind. Morgen gaat mijn man zijn zaad en onze urine inleveren. Vind het eigenlijk best spannend. Ook een dubbel gevoel. Ik wil eigenlijk nog helemaal niet de MM in, maar wil wel weten wat er aan de hand is of niet. Succes met de voorbereidingen voor het feest, leuk! Dat moeten we ook niet vergeten: waarderen wat je hebt! Pim
Hoe gaat het hier met wachten? Ik vind het wel weer spannend, maar ben ook bang voor een teleurstelling. Heb nu niet de klachten die ik normaal heb voor NOD, maar wel ongi buikpijn. Mijn temp is nog steeds hoog. Ga ook niet testen, heb ook alleen nog maar een clearblue, vind ik een beetje zonde @pim: wanneer krijg je de uitslag van het zaad en urine?
Hé Nynke, Spannend hoor! Ik duim voor je dat het geen ongibuikpijn is, maar babybuikpijn blijkt te zijn! Ingeborg
Ik kan de wachtkamer denk ik verlaten. Gister al wat rozige afscheiding. Het heeft nog niet doorgezet, maar dat is vaak pas na een paar dagen. Nynke, ben benieuwd! We krijgen de uitslag woensdag of donderdag. Pim
Oh Pim, balen zeg (alweer). Ik leef met je mee. Ik weet precies wat je bedoelt: ik krijg ook altijd eerst een "voorbode" van wat komen gaat, dus dan wil je nog wel hopen, maar eigenlijk weet je wel dat het niet zo mag zijn en (zo voel ik dat in ieder geval) dan wil je ook dat het dan maar zo snel mogelijk "doorbreekt", zodat je dat in ieder geval weer gehad hebt. Ik hoop voor jullie dat de uitslag goed zal zijn, zodat je weet dat het daar in ieder geval niet aan ligt (aan de andere kant zou het natuurlijk ook prettig zijn als er wél een verklaring gevonden kan worden, zodat er eventueel iets aan gedaan kan worden). Ik ben er zelf op dit moment niet heel erg mee bezig, want zoals gezegd, heb ik een feestje georganiseerd en dat leidt op dit moment al tot "hilarische" situaties, want mijn man mag van niets weten en wil normaal geen verjaardag vieren (en al helemaal niet in het weekend), maar nu komt hij dus zelf met het "lumineuze" idee om zijn verjaardag dan maar zaterdag te vieren (nou ja, hoef ik in ieder geval geen smoes te verzinnen om hem weg te werken als ik het huis wil versieren). Iedereen die nog in de wachtkamer zit: heel veel sterkte, ik duim voor jullie. En iedereen die er (bijna) uit is: kop op, probeer je er zo snel mogelijk overheen te zetten en ga vooral door met leven, want dat vergeten we soms bijna (dat klinkt makkelijker dan het is en het heeft bij mij overigens heel lang geduurd, voordat ik er zo over kon denken hoor!). Ingeborg
Hey meiden Spannend Nynke. Misschien 1 roze deze maand. Ik blijf duimen. @ Pim: balen meid. Knuff en succes met de uitslag. @ Inky: Veel plezier met het verjaardagsfeestje. Wordt vast heel gezellig. Hier is het denk ik ook wel weer over en uit Begin van diarree en vannacht buikpijn. Temp nog normaal 37.0 maar niet gestegen, dus verwacht er niet te veel van. Zit nu pas 11 DPO, maar mijn lt fase schommelt zo, dat ik verwacht op kort termijn ongi te worden. Jammer want deze maand zou mijn maand worden. Ik was er van overtuigd. Nog 1 maand te gaan en dan terug naar de gyn. Ik hoop zo dat IUI niet nodig hoeft te zijn. Ik zou zo graag spontaan zwanger worden. Maar ja wie niet...
Balen dat we bijna uit de wachtkamer kunnen met helaas geen goed resultaat. Mijn temp was vanmorgen 0.2 lager, dus ik denk dat het ook voorbij is. Word er echt zo depri van. Had weer zo'n goede hoop. Begin dan echt weer te twijfelen of we hiermee door moeten gaan. Moet ik niet gewoon blij zijn met één kindje? Zelf kan ik moeilijk "doorgaan met het leven" zoals Inky zegt. Denk dat zolang we hiermee bezig zijn, het mijn leven zal beheersen. Heb zo'n gevoel dat mijn leven nu stil staat, wachtend en hopend op een volgend kindje. En dat vind ik moeilijk, wil graag doorgaan maar dat lukt dus niet. @Inky: hoe lang heb jij er over gedaan om verder te gaan? succes met het feestje.
Hoi meiden, @femme: ik ga deze maand nog harder voor je duimen, want ik hoop inderdaad voor jou dat IUI niet nodig zal zijn. Mocht dat wel zo zijn, laat het gewoon over je heen komen en ga je er niet helemaal sappel om maken. Bovendien: je bent nog altijd de baas over je eigen lijf, dus als je er nog niet aan toe bent, moet je het gewoon niet doen. Trouwens, je zou toch eerst nog een kijkoperatie krijgen? Misschien lukt het daarna wel gewoon spontaan (of in de tussenliggende tijd). @nynke: natuurlijk moet je blij zijn met één kindje (er zijn immers heel veel vrouwen die zelfs dat nooit mee zullen maken), maar dat wil nog niet zeggen dat het verlangen naar een tweede minder is of dat je daar niet zo om moet "zeuren" (zoals de buitenwereld dat vaak ziet: "je hebt toch een kind?"). En hoe lang ik er over gedaan heb om "verder" te gaan? Tja, het heeft vanaf het stoppen met de pil tot de geboorte van Sven bijna 5,5 jaar geduurd (na ziekenhuisbezoeken wel spontaan zwanger) en daarna weer 4,5 jaar voordat ik weer (spontaan) zwanger was. Helaas werd dat een "missed abortion", ofwel voordat ik in de gaten had dat het niet goed was, bleek het hartje 2 weken daarvoor al gestopt met kloppen (konden ze opmaken uit de echo), dus dat was echt heel erg zwaar. Ik heb het uiteindelijk weg laten halen i.p.v. te wachten tot mijn lijf het zelf zou doen, aangezien het er dus al twee weken "dood" zat. Vervolgens hebben we er weer een jaar over gedaan om naar het ziekenhuis te gaan, alwaar we dus nu net de eerste IUI achter de rug hebben. Maar de aanleiding daarvoor was dus januari van dit jaar, want toen had ik het echt helemaal gehad; bij mij was de knop gewoon "om", het hoefde allemaal niet meer en toen zei mijn man dus dat we daar later spijt van gingen krijgen, dus vandaar. Maar ik ben toen wel met een heel andere instelling het ziekenhuis ingegaan, ik zou wel zien waar het schip strandde en als het niet meer lukt, nou ja so be it. Ik denk ook dat mijn eigen leeftijd meespeelt (36) en de leeftijd van Sven (ruim 5), want het verschil tussen hem en een broertje/zusje wordt dus ook steeds groter. Ik wilde eigenlijk ook de kinderen wat dichter op elkaar. En het klinkt misschien heel erg "oud", maar ik merk gewoon dat ik niet zoveel energie meer heb als toen ik stopte met de pil (25) en aangezien Sven je soms echt "leeg" kan zuigen, vraag ik me wel eens af of ik een tweede (en vergroot risico op een meerling) wel aankan. Hier speelt ook nog mee, dat we eind juni een vriendinnetje van Sven met haar broertje (toen 6 mnd) te logeren hebben gehad en hoewel dat natuurlijk niet "eigen" is, wordt je wel geconfronteerd met alle beslommeringen die een baby weer met zich meebrengt (slapeloze nachten, voedingen, luiers, etc.). Tenslotte ook nog iets heel praktisch en rationeels (en zeker ook iets om over na te denken): tegen de tijd dat de jongste naar de middelbare school zou gaan en daarna ook nog studeren, gaat zijn vader bijna met pensioen, dus als de kinderen écht geld gaan kosten, worden onze inkomsten minder. Nu verkeren wij in de "luxe" positie dat we een eigen bedrijf hebben met personeel en dat tegen de tijd dat pa het wat rustiger aan wil gaan doen we het onroerend goed kunnen verhuren, zodat we daar nog inkomen uit hebben. Maar we zien het bij ons in de straat, daar woont een familie waarvan de vader 56 is en de moeder 46 en die hebben dus twee kinderen van 7 en 3 (oke misschien wel een extreem voorbeeld), maar die moeder werkt niet en die vader werkt bij een straalbedrijf, dus we weten uit eigen ervaring (staalbouw) wat hij ongeveer zal verdienen en dat hij dus zeer waarschijnlijk ook niet met zijn 60e zal kunnen stoppen. Oef, weer een heel verhaal, maar eigenlijk is dus dit afgelopen jaar bij mij de knop een beetje omgegaan en kan ik het allemaal wat rationeler bekijken, maar dat heeft dus wel ruim 10 jaar geduurd. Het zou dus leuk zijn als er bij ons nog een tweede komt en natuurlijk hoop ik dat wel heel erg, want Sven vraagt ook iedere keer waarom hij "alleen" is en dan probeer ik hem dat zo goed mogelijk uit te leggen (je moet het begrip van die kids ook echt niet onderschatten), maar ik zeg hem ook heel eerlijk dat het best zou kunnen dat hij de enige blijft. Ik laat er echter niet meer mijn hele leven door beheersen, zoals dat voorheen wel vaak het geval was. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Allemaal weer heel veel sterkte en succes de volgende keer (geldt natuurlijk ook voor mezelf) Ingeborg
@ Nynke: Mijn leven wordt er momenteel ook echt heel erg door beheerst. Verjaardagen vermijden omdat ik weet dat iemand er naar gaat vragen. Niet proberen toe te geven aan kwaaltjes (en het stiekem toch doen, zodat je hele hart weer breekt als het weer niet zo is) zoveel mogelijk met mijn zoon doen en spulletjes voor hem kopen, zodat misschien de pijn minder wordt. Niet op kraambezoek willen en als je er dan eindelijk zit al helemaal niet het babytje vast willen houden. De geur..de geluidjes..het breekt me op.... Maar ik probeer er maar niet meer aan toe te geven dat het me pijn doet..... Ik huil onder de douche en van binnen..... Elke maand komt als een klap aan...en geen enkele maand wordt het minder. Nu het bezoek aan de gyn dichterbij komt wordt de pijn misschien wel heftiger. Ik voel me een mislukkeling..en vraag me elke maand af of ik misschien dan een slechte moeder ben dat het me niet nog eens lukt...wat doe ik verkeerd? Waarom is iedereen om mij heen wel zwanger en waarom wij niet? Maar dan bedenk ik me natuurlijk dat ik wel al een wondertje in mijn armen heb. En zolang dit wondertje bij mij is, kan ik weer verder en doorgaan. De knop uitdraaien en weer opnieuw beginnen, maar makkelijker wordt het nooit. En de hoop wordt alleen maar meer...Ik wil zo graag.....waarom niet? Hopelijk wordt dit minder en kan ik het eens een plek geven, maar nu wil ik het nog niet opgeven. Ik wil zo graag nog 1 keer zwanger worden. Nog 1 keer voelen hoe het was.... Ik wilde ook graag voor mijn zoontje snel een tweede kindje, maar we hebben niets te zeggen in het leven....dat blijkt nu maar weer. En ik waardeer enorm wat ik heb, maar dat maakt het niet makkelijker om te accepteren dat het krijgen van een tweede kindje niet lukt.... Ik moest het even kwijt.....want soms voel ik me zo alleen. Lezend dat jullie hetzelfde voelen maakt me verdrietig en misschien maakt het me ook sterker.... knuff voor iedereen!
Hoi Femme, Heftig hoor, wat je net allemaal hebt geschreven. Ik leef echt heel erg met je mee (als ik je verhaal lees, springen de tranen in mijn ogen) en weet precies hoe je je voelt, maar ik heb er zelf nu echt iets meer vrede mee, dat het misschien voor ons niet meer zo zal zijn. Ik weet natuurlijk ook niet hoe het bij jou is en hoe je zelf in elkaar zit, maar ik merk aan mezelf, dat sinds ik op een redelijk normale manier (dus zonder heel heftig te reageren) aan mensen vertel (als ze daar om vragen) dat het bij ons allemaal niet zo vanzelfsprekend is, het voor mij veel gemakkelijker geworden is nu heel veel mensen om mij heen weten hoe bij ons de vork in de steel zit (en daarbij komen soms ook nog wel wat traantjes kijken hoor, dus het verdriet is er wel degelijk, maar ik denk dat ik het meer een plaatsje heb weten te geven, want het klinkt wel heel makkelijk, maar dat is het natuurlijk niet) en ik merk ook dat er dan ineens veel meer mensen zijn waarbij het allemaal niet zo gemakkelijk ging (bijv. veel miskramen, vroeggeboortes, overleden kinderen of ook een medische geschiedenis), maar als je er niet over praat, weet je dat niet van elkaar. Het enige wat ik nog weleens moeilijk vind daaraan, is dat sommige mensen dan zo'n medelijden met je krijgen en daar zit ik dus niet op te wachten, wel op een beetje begrip! Ik heb trouwens zelf vreemd genoeg veel meer moeite met zwangere vrouwen dan met babietjes en ik vind kraamvisites ook daarom niet zo erg. Maar het vermijden van verjaardagen of er met lood in je schoenen naar toe gaan, komt ook mij heel erg bekend voor en toch scheelt het als er meer mensen zijn die het weten, omdat dan de vraag ook niet zo snel gesteld zal worden. Nou ja, heel veel sterkte maar weer en ik hoop dat iedereen het (in de toekomst) echt een plaatsje kan geven, maar ik hoop natuurlijk nog veel meer, dat we binnenkort allemaal weer op een roze wolk kunnen ziiten en over een tijdje weer 's nachts wakker zijn en luiers mogen verschonen. Ingeborg
Oh en Femme, Het is natuurlijk volstrekt belachelijk om te denken dat je een slechte moeder bent of een mislukkeling omdat het niet wil lukken! Sterker nog, ik denk dat de hele situatie je een betere moeder maakt, omdat je koestert wat je hebt en het niet als vanzelfsprekend beschouwt. En als je je ellendig voelt, omdat het weer een maand niet gelukt is, mag je dat best uiten. Dat hoef je echt niet alleen voor jezelf te houden. Dat kan je ook (als je dat wilt natuurlijk) aan je zoontje laten merken, of vertellen want kinderen kunnen echt meer hebben dan je denkt. Ik heb dat meegemaakt met Sven toen wij hem hadden verteld dat het babietje in mijn buik dood was (ook niet te moeilijk over gedaan) en dat papa en mama daar erg verdrietig om waren. Hij was zo lief als ik weer 's zat te snotteren, hij kwam me echt troosten. Hij vertelde er op school ook over en ja, dan kan je vragen verwachten, en hoewel ik dan soms met tranen in mijn ogen vertel wat er gebeurd is, moet ik daar dan aan de andere kant ook wel weer om lachen. Echt waar, het lucht op als je ook tegen anderen je hart kunt luchten. Dus probeer het eens als iemand aan je vraagt wanneer de tweede komt, zeg gerust wat je denkt en voelt en laat je tranen gerust de vrije loop, want het is toch normaal dat je daar emotioneel om kunt worden (hoef je natuurlijk niet direct op een drukke verjaardag te doen). Want waarom zouden mensen wel begrip hebben voor iemand die bijv. ernstig ziek is en niet voor iemand die uit alle macht probeert om nog een kindje te krijgen (en eventuele flauwe opmerkingen die je kunt krijgen, m.n. uit de mannelijke hoek, daar moet je boven staan of vragen of die mannen wel zeker weten dat hun kind(eren) van hun is....Bovendien weet je dan gelijk wat voor vlees je in de kuip hebt, want wij hebben onze echte vrienden in die tijd wel leren kennen hoor!) Wat ik hier dus alleen maar mee wil zeggen: je hoeft je niet voor iedereen groot te houden, want ik weet dat dit je kan slopen en je hoeft natuurlijk ook niet het hele verhaal aan iedereen te vertellen, maar al zeg je alleen maar dat het allemaal voor jullie niet zo vanzelfsprekend is, dan zul je merken dat het na verloop van (misschien een hele lange) tijd beter gaat. Ik spreek echt uit ervaring, ik heb ook op mijn "tandvlees" gelopen en heel veel k..opmerkingen moeten slikken, maar ik ben er wel sterker uit gekomen. Maar als je daar nog niet aan toe bent, of het gewoon echt niet kunt, moet je vooral hier je emoties de vrije loop laten, want hier begrijpt iedereen hoe je je voelt! Ingeborg
Hallo Meiden, Ik heb af en toe de behoefte om mijn hart te luchten, maar ik kan niet helemaal het juiste topic vinden. Ik weet of ik wel op jullie topic mag schrijven, maar anders hoor ik het vast wel Ik ben dit jaar dankzij IUI bevallen van ons eerste kindje en daar zijn mijn vent en ik nog steeds erg blij mee. Maar ook wij willen graag een tweede en omdat ik ook niet meer de jongste ben en mijn man nog eens 6 jaar ouder is, willen wij niet te lang gaan wachten, voordat wij weer in de MMM gaan. Hoewel jullie allemaal, geloof ik, voor de eerste keer de mmm ingaan, zal het mijn tweede keer gaan worden, maar ik kan jullie vertellen dat het er niet makkelijker op wordt. Zie er ook best wel tegen op. Ook omdat mijn schoonzusje (getrouwd met de broer van mijn man) wel één kindje hebben gekregen via de IUI, maar de tweede niet wil lukken en dat zij het er nu waarschijnlijk gaan laten bij 1 kindje. Ze zijn allebei ook al 40 jr. Nu ben ik best wel bang dat het bij ons ook geen tweede keer gaat lukken, maar voorlopig probeer ik wel positief te blijven natuurlijk. 23 oktober gaan wij voor het eerst weer naar het ziekenhuis om de mmm weer in werking te zetten. En ja, natuurlijk mogen wij allemaal blij zijn dat wij al 1 gezond kindje hebben, maar het verlangen naar een tweede kindje is hierdoor, in ieder geval, bij mij, er niet kleiner op geworden. groeten, Aurelie
Mijn heftige verhaal zijn opgekropte emoties, omdat een vriendin van mij op het laatst loopt, omdat er pas een vriendin van mij, op een verjaardag, terwijl ik dacht dat iedereen het wel zo'n beetje wist, leuk vroeg midden in een volle kamer...en wanneer gaan jullie voor een tweede? De kamer werd stil, omdat bijna alle meiden die er zaten, wisten dat we al een tijdje bezig zijn. Haar man weet het ook, maar blijkbaar communiceren zij niet met elkaar. Ik kon wel door de grond zakken en kon alleen maar "geen idee" uitbrengen. De angst om te starten met behandeling en gewoon de 100 % positieve gedachten dat deze maand mijn maand ging worden.....dat alles bij elkaar ontploft soms..... Het maar groot houden van mezelf....dat breekt soms ook weleens op...Het gemis op begrip. Gelukkig heb ik ook de stap genomen om het bespreekbaar te maken, maar niet op een verjaardag en ook niet als er niet om gevraagd word. Ik begin er niet uit mezelf over. Er zijn dus mensen om ons heen die er van alles vanaf weten en er zijn er die misschien een vermoeden hebben. En sommige hebben dus een bord voor hun hoofd....Maar ik heb zeker gemerkt dat ik het meer een plaats kan geven sinds ik het bespreekbaar heb gemaakt. Mijn kleine emotionele uitbarsting van net is gewoon een samenloop van het eind van de maand, het verdriet van ons allen en het verdriet van mezelf.... Een vriendin van mij weet het, per ongeluk, en opeens spreken we nooit meer af....waarom die taboe?....het is niet haar probleem..het is de mijne. Ik vind het zo jammer dat mensen je gaan buiten sluiten alsof je een ziekte hebt. Mijn zus en schoonzus zullen over niet al te lange tijd ook voor een tweede kindje willen gaan. En ik zeg niet dat het bij hen vanzelf ging integendeel, maar de angst dat ook zij voor mij zwanger zullen worden...die gedachten alleen al...dat breekt mijn hart. En ik gun het echt iedereen, maar mezelf ondertussen ook wel eens. En ik weet zeker dat er waarschijnlijk een tijd komt dat ik het een plek ga geven. Maar ik geloof dat die tijd er nu nog niet is. En ik ben er echt niet constant mee bezig en ik voel me ook niet ongelukkig. Ik voel me harstikke gelukkig met datgene wat ik heb, maar er zijn momenten waarbij ik gewoon moet slikken...dat maakt me weer sterker! Mijn zoon is nog te jong om echt mijn emoties bij te uiten. Tuurlijk laat ik weleens een traan en dan zijn zijn 2 kleine armpjes om mij heen het mooiste wat een mens kan voelen...En ik weet dat het onzin is dat ik denk dat ik een mislukkeling ben....maar het voelt zo als een gemis....en ik vraag me gewoon af...waarom? @ Aurelie: welkom meid...iedereen is hier welkom. Ik snap je gevoelens. We kunnen alleen maar hopen.....hopelijk brengt ons dat allen wat moois.. Alvast succes met jullie afspraak 23 oktober. Als ik vragen mag, na hoeveel behandelingen was je zwanger? En waarom zijn jullie met IUI gestart? En wat is je ervaring ermee?
Ik heb de uitslag van het zaadonderzoek: te weinig spermacellen en ook nog met afwijkende vorm. We worden nu doorverwezen. Ik weet echt even niet waar ik het zoeken moet. En aan de andere kant geeft het rust. Jullie gevoelens: ik maak precies hetzelfde door. Ik had het zelf kunnen schrijven. Ik ben er heel open over tegenwoordig. Dat lucht me enorm op. Pim * zit op d'r werk en slikt tranen weg*
@ Pim: ohhh Pim mega knuff vanaf hier......Hopelijk hebben ze snel een duidelijk antwoord voor jullie, zodat jullie weten hoe nu verder. Nogmaals Knuff!
@pim: balen zeg. Bij mijn vriend zijn ook niet zo heel veel zaadcellen, maar het is ook niet heel slecht. Hopelijk krijg je meer duidelijkheid in het ziekenhuis. Vond dat de HA het bij ons niet zo goed uitlegde. Je verwacht het niet, omdat je al een kind hebt. Dan is het natuulijk extra schrikken. Bij mijn vriend wisten we al uit het verleden dat het zaad niet zo goed was. Maar ondanks dat hebben we een kind, snap soms echt niet waarom het toen wel lukte en nu niet. @lafemme: ik heb geen angst met het starten van de behandelingen (IUI), maar wel angst voor het einde ervan. Nu zie ik nog mogelijkheden waarmee het kan gaan lukken. Maar wat als je daarna nog niet zwanger bent? Heb een vraagje: je eerste menstruatie na je HSG was die heftiger en had je meer buikpijn? Ik heb nu al 2 dagen ongi buikpijn, maar nog geen ongi. Terwijl ik normaal nauwelijks last heb van buikpijn tijdens mijn menstruatie. Ik heb het nu tegen 2 vriendinnen gezegd, lucht inderdaad wel op. Zou het nog wel aan meer mensen willen vertellen (onze ouders weten het nog steeds niet), maar weet nooit goed hoe ik erover moet beginnen. Als je hoopt dat ze er een keer over beginnen, dan hoor je niets. Maar wil het ook niet tegen te veel mensen zeggen, wil niet dat ze er steeds naar gaan vragen. Een vriendin waarbij het ook niet lukt, heeft destijds gezegd, als ik zwanger ben dan horen jullie het wel. Wel een goeie vond ik zelf. Anders blijven ze vragen. Moet zeggen dat de verhalen erg herkenbaar zijn. Wel fijn dat we hier erover kunnen praten. Allemaal een dikke knuffel ..
Nynke, wij hebben het onze ouders en een paar vrienden verteld. Ik heb er wel bij gezegd dat ik het fijn vind als ze er naar vragen, maar dat ik eerlijk zal aangeven wanneer ik geen zin heb om het er over te hebben. Pfff... ik moet echt even bijkomen hoor. Heel fijn idd dat we hier allemaal weten wat de ander voelt. Pim
Jullie verhalen zijn allemaal ook voor mij erg herken. Wij zijn in de mmm terecht gekomen wegens slecht en weinig zaad. Mijn man had/heeft het hier heel moeilijk mee en daarom hebben wij er voor gekozen om het bijna aan niemand te vertellen. Mijn man heeft het ook aan niemand vertelt, maar ik moest mijn verhaal toch echt kwijt bij 2 vriendinnen en op dit forum. Verder hebben wij heel veel geluk gehad en was ik na de 2de IUI zwanger. Je hebt tenslotte maar 1 doorbijtertje nodig om zwanger te worden en een dosis mazzel en dat hebben wij gelukkig gehad. Alvorens je voor de IUI mag gaan, worden jij en je partner uitgebreid onderzocht. Manlief moet zijn sperma meerdere malen inleveren, jij zal bloed moeten laten prikken, waarschijnlijk een samenlevingstest (de avond van tevoren sex hebben en dan de dag daarop kijken of er zaadcellen in de baarmoedermond zitten) en een HSG (foto van je baarmoeder en eileiders. Dit wordt gedaan door vloeistof door je baarmoeder en eileiders te spuiten. Niet heel fijn, maar niks om je heel druk over te maken. Je bent daarna wel verhoogd vruchtbaar, omdat de weg letterlijk vrij gemaakt is). Misschien weid ik nu al te veel uit, maar als jullie meer over de IUI willen weten, laat het maar weten. En ja, de omgeving kan gewoon super lomp reageren. Ik krijg nu zelfs al de vraag wanneer wij aan een tweede gaan beginnen. Mensen snappen gewoon niet hoe gevoelig dit kan liggen. Helaas heb ik 3 mensen in mijn omgeving die moeilijk zwanger worden en bij mijn zusje lukt het al 3 jaar niet. Zelfs niet met IVF. Door deze gevallen besef ik wel heel goed hoe blij ik mag zijn met Siebe en dat ben ik ook, maar ik hoop heel erg dat ik volgend jaar toch zwanger mag zijn van nummer 2. En dat hoop ik voor jullie natuurlijk dit jaar al! groetjes, Aurelie