Omdat ik niet zo goed weet hoe/waar ik mijn ei kwijt moet, start ik hier maar een nieuw onderwerp. Ik heb hier in het 'vlindertjes tot 16 weken' topic al redelijk wat zitten lezen en gelukkig ook al veel herkenning gevonden. Wat gaan er toch veel zwangerschappen mis...(gelukkig gaan er ook heel veel goed, maar toch!) Ook wij zijn, nadat we in april 2012 na een onbezorgde zwangerschap een wolk van een dochter hebben gekregen, het afgelopen jaar tot 2 keer toe een kindje verloren. De eerste was in juli, al na een kleine 5 weken zwangerschap. Ik wist net 2 dagen dat ik zwanger was toen ik begon te bloeden...het was erg verwarrend, die grote blijdschap en al heel snel daarna het verdriet. Het was ook een heel vreemd idee dat ik, als ik geen test had gedaan, nooit had geweten dat ik zwanger was. Het voelde als een zware menstruatie, en zo zag het er ook uit wat ik verloor. Terugkijkend kan ik dan ook zeggen dat dit een stuk minder heftig is geweest dan wat we heel kort geleden, rond de jaarwisseling, hebben meegemaakt. Toen zijn we namelijk weer een kindje verloren, nu na een zwangerschap die bij bijna 8 weken bleek te zijn opgehouden. Alleen had mijn lichaam dat zelf nog niet in de gaten... Half november waren we dolgelukkig dat we weer een positieve test in handen hadden. Deze keer voelde ik me ook meteen veel meer zwanger dan in juli en ik was ook al snel enorm moe. Begin december had ik (vanwege mijn eerdere miskraam) een vroege echo en wat waren we blij en opgelucht om een kloppend hartje te zien!! De kerstdagen waren erg leuk, ook al voelde ik me 2e kerstdag flink beroerd en hing ik (voor het eerst) 's ochtends vroeg al boven de wc. We hebben het met kerst aan onze directe familie verteld, die allemaal heel blij voor ons waren dat onze dochter (nu ruim 20 maanden oud) grote zus werd. Vlak voor de jaarwisseling gingen we vol goede moed weer naar het ziekenhuis voor de termijnecho. Ik dacht toen bijna 10 weken zwanger te zijn. Toen we op de echo al meteen een duidelijk tè klein kindje zagen wat ook helemaal niet bewoog, was het alsof de grond onder me weg werd geslagen. Het bleek dat ons kindje er met een kleine 8 weken mee op was gehouden. Waarom? Dat zullen we nooit weten... Ik begreep er niets van Ik voelde me zó zwanger, en was zó moe en misselijk! Mijn lijf heeft me dus gewoon 2 weken lang voor de gek gehouden! Ik besloot in overleg met de verloskundige oud & nieuw af te wachten en op 2 januari weer contact met haar te hebben. In de nacht van 1 op 2 januari verloor ik echter al een heleboel bloed en stolsels, dus het was duidelijk vanzelf op gang gekomen. Uiteindelijk is in totaal in ongeveer een week tijd alles er toch vanzelf uit gekomen, daardoor ben ik zó trots op m'n lijf!! Ik heb hierdoor echt een beetje het vertrouwen in m'n eigen lijf teruggekregen, want dat was echt helemaal weg na het nieuws van mijn missed abortion. Nu is het dus allemaal achter de rug, (lichamelijk dan), maar blijf ik achter met een vreselijk leeg gevoel, letterlijk en figuurlijk. Met mijn man kan ik er wel over praten, maar hij is en blijft veel nuchterder dan ik. Hij heeft het ook al meteen weer over 'een nieuw jaar met nieuwe kansen'. En dat ben ik helemaal met hem eens, ik wil er ook snel weer voor gaan, maar voor mijn gevoel is dit nog helemaal niet afgesloten... Ik heb het ook zo moelijk momenteel met al die zwangeren om me heen! Ik gun het iedereen, echt waar, maar mezelf ook!!! Mensen hebben geen idee hoe pijnlijk het is om steeds de vraag te krijgen: "En, komt er nog een tweede?" terwijl ik dan zou willen schreeuwen: "Ja, wat mij betreft wel, maar het lukt niet!!!":x:x:x Sorry voor dit lange verhaal, ik wilde gewoon even mijn hart luchten!
Wat een naar verhaal Helaas weet ik maar al te goed hoe je je voelt. Je lijf heeft je belazerd. Lekker een beetje zwanger blijven doen, terwijl het helemaal niet goed is. Ook je frustratie ten aanzien van anderen herken ik. De vraag: en wordt het niet eens tijd...? Kan ik wel uitkotsen. Ja het is al 3 jaar tijd, maar ze komen niet op bestelling blijkbaar!!!!!! Mijn ervaring na mijn MA vorig jaar is dat het verdriet na een aantal weken wel minder werd. Kon mezelf vrij snel weer bij elkaar rapen. Wel waren wij even helemaal klaar met het 'zwanger worden'. Dus hebben de mmm toen even stop gezet. Het duurde bij ons een jaar voor ik weer zwanger bleek. Helaas moeten ook wij weer opnieuw beginnen... Trotse ouders van onze zoon Sam*, maar helaas mocht hij niet lang bij ons zijn. Ooit komt er een betere tijd meis! En tot die tijd, doe wat goed voelt. Als je wil huilen, huil. Denk niet dat het stom is of overdreven. Sterkte, knuffel!!
Ik snap je helemaal. Wij hebben een dochter van 15 maanden, en toen zij 11 maanden was ontdekte we dat ik zwanger was. Helaas verloor ik precies op de eerste verjaardag van onze dochter het vruchtje met 6 weken. De maand er na ontdekte dat ik weer zwanger was. Helaas verloor ik op 18 november ook dit kindje. Dus 2x achter elkaar een miskraam gehad. De 1e op 19 september 2013, en de 2e verloor ik op 18 november 2013. Ook hier zit de angst er flink in. We willen graag een broertje/zusje voor onze dochter, maar ik durf niet. De gyn gaf aan dat je bij 2 miskramen een risico hebt van 20 aan 25 procent dat de 3e zwangerschap ook mis gaat. Toch, ondanks mijn angst, willen we graag verder.
als eerste een dikke knuffel! het is niet niks. hier na bijna 2 jaar proberen toch zelf zwanger geraakt en goede echo gehad met 6 weken, hartje klopte. met de echo van 9 weken was t foute boel, hartje was waarschijnlijk die dag of de dag ervoor gestopt met kloppen. ik stortte daar helemaal in elkaar op die tafel . uiteindelijk nog 2 weken gewacht en toen toch een curettage gehad, rauw op ons dak kwam nog het telefoontje die dag dat mijn man zn neef papa was geworden. heb echt wat afgehuild die weken erna...maar op een gegeven moment ben je er steeds minder mee bezig. en wonder boven wonder was ik 2 ronden erna zwanger... en dan heb je weer die onzekerheid etc... maar toen is het goed gegaan. mijn man had ook zoiets. van nouja het is balen en %^$ maar we gaan weer verder. probeer bij iemand je hart te luchten! knuffel