Hi suzanne, ja vrienden doen wel hun best, maar op een gegeven moment voel je je ook bezwaard om steeds maar te vertellen dat het weer mislukt is en dat je het zwaar hebt. Mensen willen ook het liefst omgaan met blije mensen. Ik merk ook dat ik sinds ik in het ivf-traject zit, ik zelf ook steeds meer afstand neem van mijn vriendinnen. Je wordt er ook zo door geleefd. Het enige wat me nog op de been houdt is dat mijn arts nog steeds heel posititef is over de slagingskans, alhoewel ik soms ook denk dat ze dat alleen is om een steuntje in de rug te zijn. Je kan mij ook altijd een berichtje sturen! Jij ook veel sterkte, ik ben me mentaal aan het voorbereiden op poging drie in februari.
Ik begrijp je gevoel helemaal! pff 4,5 jaar bezig geweest... 2 miskramen.. 10 terugplaatsingen gehad.. Elke keer weer die teleurstellingen.. en andere die meteen zwanger raken... frustrerend.. Nu is het bij ons gelukt na de 4e ICSI.. Alle vertrouwen was weg en had nooit gedacht dat het nog zou lukken.. en nu ben ik ook nog zwanger van een tweeling jongen & meisje.. mooier kan niet... Hoop dat je t snel zelf ervaart meid!! veel sterkte en succes!! knuffel
Heel herkenbaar wat je schrijft. En jij al zo lang bezig en nog steeds met lege handen..verdrietig. Ik vind het fijn om te lezen dat jij dat ook anders ziet. Voor een eerste kindje gaan wat niet lukt en anderen die voor een 2e gaan )of 3,4 enz). Hun hebben in ieder geval al een kindje maar wij moeten maar afvragen of we ooit een kindje van ons zelf mogen krijgen. Ik loop daar zelf tegen aan in mijn omgeving want dan krijg ik heel vaak het antwoord ' het voelt precies hetzelfde, het is net zo erg'. En dan raak ik weer in een hele discussie. Heel veel sterkte en geef de moed niet op!!
Fijn dit topic, om even lekker te klagen en zwelgen in zelfmedelijden. Dat moet kunnen, toch? Wat ik ook altijd zo oneerlijk vind ... in onze familie en kennissenkring worden eigenlijk alleen maar de verjaardagen van de kindjes gevierd. Zo valt er dus bij mij dus NOOIT iets te vieren. Ik cross al jaren het land door voor het ene feestje (verjaardag, geboorte, communie) naar het andere voor kapitalen aan benzinekosten en cadeautjes .... en je krijgt er dus NOOIT wat van terug.
Allereerst dikke knuffel!!! Het is zeker anders als mensen al een kind hebben. De wens kan wel net zo groot zijn, maar zij zijn al moeder. En dat is een heel groot verschil. Bij ons is het nog maar de vraag of we ooit moeder zullen worden en dat doet heel pijn en is zeer beangstigend. Ik zie dat je nog cryo's over hebt van poging 2, geef de moed nog niet op!! Cryo's hebben tegenwoordig net zo'n hoge slagingskans als een verse terugplaatsing. Het beangstigende gevoel bekruipt mij steeds vaker, zal het ooit wel lukken? Zal ik ooit moeder worden? Maar naast sommige van jullie mag ik nog niet klagen. In mijn omgeving worden ook veel baby's zo uitgepoept alsof het niets is. Zo oneerlijk dit Ik mag eigenlijk nog niets zeggen, want wij hebben nog geen echte behandelingen gehad. Maar als alles goed verloopt starten wij volgende maand eerst met IUI. Intussen worden de testen voor IVF-PGD klaargemaakt en als de IUI's niet lukken starten wij dus met IVF-PGD. Nogmaals een dikke knuffel en probeer hoop te houden!!!
Heeeel herkenbaar helaas. In de vriendengroep was ik de eerste die een kindje wilde. Dat was in 2001. Helaas liep die relatie op de klippen. Nieuwe vriend wilde nog geen kinderen maar toen het er van kwam gebeurde er niets. Ik had al niet anders verwacht aangezien ik altijd vreemde cyclussen heb gehad en een te korte lf. Nu beginnen we met IVF in Dusseldorf. Sterkte Susanne, ik ken je van andere topics en weet hoe zwaar je het soms hebt Een vriendin van mij is trouwens uitbehandeld na 3 jaar en 4 ICSI's en ben zo bang dat dat ook mijn lot zal zijn. Die angst verstikt me zo! Katja,respect dat je naar kinderfeestjes e.d gaat. Ik doe het niet meer.
Het is fijn om zoveel steun te krijgen, maar wel heel verdrietig dat zoveel meiden in dezelfde situatie zitten! Je wereldje wordt inderdaad steeds kleiner, het is niet leuk om steeds te zeggen dat het niet zo goed met je gaat en je wereld is ook gewoon anders als anderen wel kinderen hebben en jij na al die jaren nog steeds niet. Het is ook gewoon te moeilijk om intensief om te blijven gaan met vrienden/vriendinnen die wel kinderen hebben, maar probeer dat maar eens te zeggen. Ga het contact dan uit de weg, maar dan wordt mijn wereldje wel steeds kleiner. Toch zijn hier verhalen die hoopgevend zijn en ondanks alle teleurstellingen blijven we volhouden en vechten, hopelijk gaan we daar ooit nog een keer voor beloond worden. Zit nu in een rustmaand, aan de ene kant voelt het als verloren tijd maar aan de andere kant is het ook wel fijn om even niet te moeten en hoeven, pfff wat is het allemaal tegenstrijdig! We waren vandaag bij een trouwbeurs, bleek daar een moeder/kind beurs aan vast te zitten, weer al die confrontaties met dikke buiken en gelukkige gezinnetjes, wanneer zijn wij aan de beurt???
Ja ... De club voor moeders is een bijzonder genootschap waar je alleen voor uitgenodigd wordt als je zelf ook moeder wordt. Heb toch wel het gevoel dat ik niet helemaal voor vol wordt aangezien... Dat ik er niet over mee kan / mag praten omdat ik niet weet hoe het is. Het meest pijnlijke vind ik de opmerking in de situatie met een tragedie: "Oh wat vreselijk hè, dat gezinsdrama... Die arme kindjes. Het raakt me zo hè vooral als je zelf moeder bent'. Door zo'n opmerking voel ik me ook buiten spel gezet alsof ik me minder kan inleven omdat ik het niet op 'mijn kinderen' kan projecteren. Ik wil nog even iets rechtzetten over mijn ex. Dat was geen klootzak hoor. Hij wilde gewoon met mij verder maar wilde niet de MMM in. Dat heeft uiteindelijk tot een breuk geleid omdat ik dit wel wilde. Aangezien hij later drie kinderen kreeg met zijn nieuwe lief kun je wel concluderen dat het probleem bij mij ligt
Maar als wij zeggen dat zij zich niet in kunnen leven in ons dan hebben we het mis, zo vallen we er altijd buiten, mensen die al wel kinderen hebben begrijpen soms gewoon echt niet hoe het voor ons is!
Ontzettend veel sterkte allemaal in deze zware tijd. Hoop dat er snel licht aan het einde van de tunnel komt. Ook als je al moeder bent kun je je wel inleven in de pijn en het verdriet. Zelf proberen wij al 3 jaar een tweede kindje te krijgen, ben nu toe aan IVF 2. Omdat ik al moeder ben ervaar ik het zo dat mijn kind mij er vaak doorheen trekt (zonder dit zelf door te hebben). Ik kan mij niet permiteren de verzwelgen in mijn eigen verdriet al heb je wel van die dagen na alle tegenslag die je soms moet verwerken. Verdriet is moielijk met elkaar te vergelijken, dat moeten we ook niet doen. Het enige wat we kunnen is met elkaar meeleven, steunen en er voor elkaar zijn. Juist omdat steun van de mensen om je heen vaak ver te zoeken is. Ook al ben ik wel moeder, ik voel me ook vaak heel eenzaam. Mensen krijgen het ene kind na het andere en zien je vaak niet voor een echt gezin aan omdat je maar 1 kind hebt etc etc. Ik vind kinderfeestjes ook vreselijk! Al die dikke buiken en pas geboren baby's. Ik ga er heen voor mijn dochter, zij vind het leuk om met andere kids te spelen. Hoop voor jullie dat jullie droom mag uitkomen. Het leven is zo oneerlijk soms. Hoop dat jullie allemaal de kracht blijven vinden om weer door te gaan! Dikke knuffel
Bedankt voor je medeleven! Verder lijkt het me verstandiger om er niks over te zeggen, wil geen ruzie of onenigheid. Maar blijf een tweede anders vinden dan een eerste.
Hoi Susannelillian, ik ben het wel met je eens, dat een tweede anders is dan de eerste. Dat kijk ik puur naar onze eigen situatie en die is misschien niet altijd te vergelijken met anderen... Bij ons was het probleem ook redelijk duidelijk. Van de eerste waren wij binnen 3 maanden zwanger en voor de tweede moesten wij de MMM in. Het gebeurde gewoon niet. Mijn man heeft kanker gehad toen hij 18 was en heeft toen chemo gehad. Gelukkig hebben ze toen zijn zaad ingevroren en dat hebben we nu gebruikt. Naast het feit dat ik mijn kind kon knuffelen, was er bij ons ook het gevoel: Het gaat uiteindelijk wel lukken want we weten dat het kan. Dat is een ongelofelijke luxe, vind ik. Ondanks dat het pittig en verdrietig was, voelde het wel als een tijdelijke situatie. Iedere situatie is natuurlijk anders en verdriet is verdriet. Ik wil niemand te kort doen, maar ben het dus wel met je eens. Ik hoop dat je heeeeeel gauw een mooi gezond kindje in je armen kan sluiten. In de tussentijd, hang in there...
Dankje meis voor je begrip! Blijf ook bij dat gevoel, wat anderen ook zeggen. Alleen zo jammer dat er vaak ruzie van komt omdat er ook veel mensen zijn die het niet met me eens zijn en mijn ervaring is dat je tegenwoordig niet meer eerlijk mag zijn. Dan krijg je gelijk het halve topic over je heen, terwijl er meerdere zijn die het denken maar ik de enige bent die het zegt...
Ik geloof best dat het verdriet van het uitblijven van een tweede weer net zo groot kan zijn. Verdriet is eigenlijk ook niet vergelijkbaar of meetbaar. Maar feit blijft dat je niet met lege handen staat. Het verschil tussen een kind of geen kind is dat je als je geen kind hebt nooit moeder zal worden, nooit oma zult worden, nooit de eerste woordjes, nooit de eerst stapjes, een eerste tekening, een moederdagcadeautje, de eerste schooldag en noem alle mijlpalen maar op. Dat is een wezenlijk verschil. Maar goed ik kan me niet helemaal inleven hoe het is om een kindje te hebben maar een tweede weer moeilijk gaat. Nu denk ik... "Had ik er maar 1, dan zet ik er een dikke streep door en kan ik eindelijk genieten van mijn ene kind en het moederschap, mijn nieuwe mijlpaal. Dan zal ik nooit meer zeuren, dan ben ik blij met wat ik heb, en niet meer verdrietig zijn". Maar zo denk ik nu ...
Susanne ik ben het ook met jou eens. De ervaring om moeder te mogen zijn hebben wij nog nooit meegemaakt. De angst om het misschien ook nooit te worden is soms enorm overweldigend en het is bijna niet te bevatten en niet uit te leggen wat er door je heen gaat dan. Ik heb ook een goede vriendin die al moeder is en nu haar relatie net uit is blijft ze tegen mij zeggen hoe erg ze het vindt dat ze misschien nooit een tweede kindje zal krijgen. Ik kan begrijpen dat de wens voor een tweede heel groot kan zijn, maar toch is het anders. En ik vind dat die vriendin die uutspraken richting mij beter kan beperken. Dit heb ik haar ook eerlijk gezegd. Ik luister wel naar haar, maar zeg ook tegen haar: count your blessings.
Ik vind ook dat het anders is als je al een kind hebt. Omdat je inderdaad niet met lege handen blijft staan. De gevoelens van onmacht, frustratie,verdriet, mislukking en een diep gevoel van falen is echter universeel denk ik. En daarin kun je elkaar proberen te begrijpen en steunen. Veel succes en sterkte allemaal.
Fijn dat ik hier eindelijk de steun en het begrip krijg waar ik al zo lang naar op zoek ben, bedankt meiden! Ik heb inderdaad ook zoiets van als we eenmaal een kindje hebben dan ben ik al volmaakt gelukkig. Komt er nog een tweede bij dan zou dat fantastisch zijn, maar als het niet lukt dan is het ook goed. Dan weet ik in ieder geval hoe het is om moeder te zijn en een kindje in mijn armen te kunnen houden.
hoi susanne en de anderen ik volg je al een poos. heb je ook via het forum al eerder gesproken. las net de hier boven geplaatste reacties en het steek me eerlijk gezegd een beetje allemaal. niet iedereen is zo. ik heb je al eerder ergens op een ander onderwerp gezegd dat je gelijk heb. als je al een kindje heb is het zeker waar dat dankbaar bent en alles anders is. voor een tweede gaan is inderdaad anders dan voor een eerste. die gedachten spelen altijd mee ook als je bezig bent met naar zh hollen en punctie en alles. dus ja je heb gelijk. maar dat wil niet zeggen dat heel het traject voor een tweedde minder zwaar is dan voor een eerste! je heb ook gewoon verdriet als de test negatief is. en je heb het ook gewoon zwaar met heel het traject. ik vind en dat bedoel ik echt goed (echt geloof me, ook al zul je misschien boos zijn.) je zult je zelf echt beter voelen als je iets EN DAN ZEG IK IETS minder zelf medelijden hebt. natuurlijk mag jij het zwaar hebben natuurlijk mag jij zeggen tegen mensen met kindjes nu even niet. maar ik vind dat je altijd open moet staan voor een ander zijn verhaal met kind of zonder. geloof me mocht jij ooit een kindje krijgen en dat hoop ik met heel men hart ga jij ook momenten krijgen dat het je spijt dat er geen tweede of niet makkelijk komt. je het pijnlijk vind voor je kindje dat het enig kind blijft. zoals ik ook ooit al eerder heb gezegd KOM OP LAAT DE MOED NIET ZAKKEN. JE HEB NOG 10 CRYO'S EN NOG 1 POGING TE GAAN. denk ook eens aan zovele andere mensen die al helemaal klaar zijn of telkens maar 1 Emmy hebben. weetje wat die van je denken?: wat een zeur ze heeft nog zoveel kansen. (klinkt misschien hard maar denk jij ook niet zo over de mensen die al een kindje hebben?????) heel veel succes ik hoop echt dat het je ooit gaat lukken. wees niet boos echt ik bedoel het goed. ik ken je fase maar je maakt het jezelf alleen maar moeilijker door zo in de wereld te kijken.