Wij hebben ons zoontje naar z'n laatste slaapplekje gebracht. Voor het afscheid lag hij prachtig in z'n mandje. Nou ben ik als mama natuurlijk niet objectief, maar ook familie vond dat hij er heel mooi uitzag. Alleen z'n hoofdje was zichtbaar. Nu wilden de meeste vrienden hem graag zien, wat trots was ik, maar 2 goede vrienden niet. Ik heb respect voor het feit dat mensen die keuze maken, zeker als iemand geleefd heeft dan wil je m soms liever herinneren zoals hij was. Maar in dit geval was dit de enige kans om ons zoontje echt te zien en ik voel me eigenlijk toch wel gekwetst merk ik... Ze hebben hem nu nooit gezien, en dat vind ik heel erg jammer. Ons mooie ventje . Ik heb besloten me er niet te druk over te maken, want het heeft geen zin meer, en toch knaagt het. Hoe hebben jullie dit (helaas als ervaringsdeskundigen ) ervaren bij jullie kindjes? Bedankt alvast voor jullie reacties.
Hmm, ik denk niet dat je je gekwetst moet voelen hoor. Hier hebben we helaas pasgeleden afscheid moeten nemen van een achterneefje. Hij heeft maar een paar uur mogen leven. Ik moet zeggen dat ik heel confronterend vond. Misschien vinden ze het gewoon heel eng om een baby te zien die is overleden. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om natuurlijk. Hebben ze verder wel wat laten horen dan?
Wat verdrietig, heel veel sterkte gewenst voor de komende tijd. Ik denk dat het voor veel mensen iets is wat te ver van ze afstaat, en waar ze liever niet mee worden geconfronteerd. Misschien dat ze het wel hadden gedaan als ze wisten dat het veel voor je betekent? Vergeet niet dat je al een onbeschrijflijk verdriet voelt, en dat dit 'voorval' dan een makkelijke uitlaatklep is om je verdriet te kunnen uiten.
Ik snap precies hoe je je voelt. Na het overlijden van mijn dochter was er ook een vriendin die haar niet wilde zien, zij vond het eng. Ik vond dit moeilijk, omdat er voor mij niets engs was aan m'n dochter. Ik was nog steeds ontzettend trots op haar. Maar toch kon ik het wel accepteren, als zij dit zo voelde was het goed zo. Ze steunde me wel, was er voor me. Dat vond ik belangrijker dan dat ze haar gezien had. Moet ik wel zeggen dat zij haar levend gezien heeft, dus ze heeft haar gekend. Ik denk dat je je er bij neer moet proberen te leggen. Het is voor sommige mensen heel moeilijk en confronterend om een dood kindje te zien. Dit doet niets af aan hoe erg ze het voor jullie vinden of aan hoeveel steun ze jullie kunnen geven. Pff, ik weet nog precies hoe ik me toen voelde, toen ze net overleden was. Heel veel sterkte deze tijd.
Voordat ik moest bevallen heb we aan sommige mensen gevraagd of zij ons dochtertje dan wilden zien. De meeste zeiden ja, maar mijn vader en schoonzus bijvoorbeeld wilde dat liever niet. En het gaat er dan niet om dat ze jouw kindje niet willen zien, maar dat ze dat gewoon heel moeilijk vinden, emotioneel gezien. Ik begreep dat wel, want ik heb zelf immers ook getwijfeld of ik haar wel zou willen zien, of het dan niet nog moeilijker zou worden etc. Maar ik werd 'omgepraat' door de maatschappelijkwerkster. Achteraf heb ik nooit spijt gehad en ben ik zo blij dat ik het gedaan heb want ze was echt prachtig en helemaal niet eng. Ze zag er eigenlijk gewoon als een voldragen baby uit maar dan kleiner, de huidskleur etc was hetzelfde en ze had zelfs haartjes. Nadat ik was bevallen, hebben mijn vader en schoonzus haar toch gezien. Op dat moment waren ze toch nieuwsgierig naar haar. Ook zij hebben achteraf geen spijt gehad. Ik snap wel dat je je gekwetst voelt, want je bent net zo trots als een andere moeder die wel een levend kindje op de wereld zet. Maar eerlijk is eerlijk, het is ook een hele moeilijke opgave en sommige mensen hebben daar 'last' van als ze zoiets gezien hebben. Een kindje dat is overleden, dat is toch heel erg heftig. Misschien dat ze wel de foto's willen zien, of daar later zelf naar vragen. Ik zou ze toch de ruimte daarin geven, want ook voor hun is het natuurlijk heftig dat hun vrienden zoiets moesten meemaken al zullen ze dat niet zo snel laten blijken, omdat jullie het meeste verdriet dragen. Heel veel sterkte met het verlies van jullie zoontje!
Bedankt voor jullie lieve reacties en nu een paar dagen later heb ik gelukkig niet zo'n last meer van het gekwetste gevoel. Ook door jullie reacties. Het is goed zo, en ik snap idd dat het voor mensen confronterend kan zijn. Maar als moeder heb je dan toch een blinde vlek ofzo denk ik, ik ben gewoon zelf zo trots op mijn mannetje En die vrienden zijn er zeker voor ons, en bellen vaak even of komen even langs, dus ik kan en wil ze het ook verder niet kwalijk nemen. Dat verdienen ze niet. Nogmaals bedankt!
Oh ja en Bee wat ik eigenlijk nog wil toevoegen aan mijn reactie is. Oudere mensen die bijv overlijden waar je dan heel veel van gehouden hebt, echt gekend hebt. Sommige mensen gaan dan ook niet meer kijken naar die persoon omdat ze dat te moeilijk vinden. Zo moet je het eigenlijk een beetje zien.
Allereerst heel veel sterkte met jullie verlies!! Hoe moeilijk het ook is, ik denk niet dat je van iemand anders mag verwachten dat zij het willen/kunnen zien. Misschien vinden ze het lastig om te zien, zijn ze nu zelf zwanger of hebben ze ooit een mk gehad waar niemand van weet. Lang niet iedereen kan naar een overleden iemand kijken, en een kindje is nog een keer zo erg.. Hoe erg het ook voor jullie mag zijn, je kunt niet in iemand anders zijn hoofd kijken. Als je er mee zit en je afvraagt waarom, dan zou ik het zeker aan ze vragen. Waarschijnlijk hebben ze er een hele goede reden voor en doen ze het in ieder geval niet om jullie te kwetsen.
Wij hebben iedereen de keus gegeven wel of niet. Sommige die gekozen hebben voor niet hebben nu spijt. Andere hadden hem in leven gezien en wilde hem zo herinneren. Ik heb daar geen moeite meegehad Alsnog veel sterkte!
heel veel sterkte met jullie verlies ik merkte bij onze dochter dat mensen of heel nieuwsgierig waren of waren bang voor het idee ze hebben er vaak geen duidelijk beeld van ofzo.. maar toen wij onze dochter zagen waren we verlieft ook al was het maar van korte duur.. het is jullie mooie kindje en daar mag je zeker trots op zijn wat de uitkomsten ook zijn
Ik herken het ja, één van mijn beste vriendinnen wilde niet alle foto's zien van ons,meisje Zij heeft haar nooit gezien want we zijn beiden geëmigreerd, ik woon in Spanje en zij in Hong Kong. Dus zomaar even overvliegen ging niet, en ze was zelf zeven maanden zwanger toen. Ons meisje is stil geboren dus was al overleden toen iedereen haar zag. mijn vriendin heeft wel een aantal foto's gezien maar ze vond het te moeilijk om ze allemaal te zien. ik vond dat weer moeilijk want was ook zo trots!!! Nu begrijp ik het beter. Maar toen was ik ook gekwetst oook al wist ik met mijn hoofd dat ze juist erg meeleeft en erg gevoelig is nu ze zwanger is. ik ben blij te horen dat je het nu anders voelt en dat je wel steun ervaart van hen. sterkte en liefs, C, mama van Noa Hanna*