Hallo mensen, Zijn er nog andere vrouwen die twijfelen over kinderen? Ik ben bang, maar echt panisch bang met alles wat met spuiten, ziekenhuizen, doktors te maken heeft. Ik ben sinds kort hiervoor in therapie. Dit is erg spijtig, want dit weerhoudt mijn kinderwens. Ben er iedere dag mee bezig, lees veel over kindjes en ben er heel gek op. Nu hebben we onveilig gevreen en heb hierbij gemengde gevoelens... Opgewonden maar ook bang. Is het een Ja of een Nee. Het zou wel leuk zijn, maar ook ahhhh help weer niet. Ik ben al 34 jaar. Volgens mij herkent niemand dit en ben ik de enige die niet weet wat hij wilt. Edit moderator: verplaatst naar zwanger worden.
Ik was ook panisch voor spuiten maar wilde toch ook wel heel graag een kindje. Hier werkte de kop in het zand techniek erg goed. Toen ik eenmaal zwanger was was er geen "weg meer terug" ( had ik ook niet gewillen hoor) en moest ik dus wel. Doordat ik een te hoge bloeddruk had hebben ze zovaak bloed afgenomen en heb ik infusen gehad dat ik het nog steeds niet leuk vind maar er wel een stuk beter mee om kan gaan. Het is namelijk echt niet zo gruwelijk als dat ik het in mijn hoofd gemaakt had.
Als alles goed gaat hoef je "maar" 2 keer bloed te laten prikken: 1x aan 't begin, en 1x rond de 30 weken. Die 2x hyperventilerend flauwvallen is 't wel waard toch? Hier nog zo'n neuroot.... ik heb helaas tussendoor nog wat blaasontstekingen gehad en daarom nog 1x extra geweest, maar het gekke is: ik doe alles voor mijn kindje. Zelfs naar dat rotziekenhuis om bloed te prikken. En mijn man of moeder moet mee om m'n hand vast te houden, ik ga vooraf liggen, en laat me de rest van de dag verwennen omdat ik zielig ben, hihi.
als je echt echt kinderen wilt...dan zou ik zeggen: er voor gaan! probeer alles opzij te zetten want later zul je spijt krijgen! wens je heel veel succes!
Hier tijdens de zwangerschap zelf maar 1 prikje gehad hoor. Tijdens de bevalling meer, maar ik had en spoedks.
Getwijfeld heb ik lang genoeg (en m'n partner nog langer), dus daarin sta je zeker niet alleen. Ik was 35 toen we er serieus voor gingen en had het enorme geluk dat ik snel zwanger was. Mijn twijfels hadden niets te maken met de angsten die jij beschrijft (ben bloeddonor, dus laat me geheel vrijwillig 3 keer per jaar prikken ), maar heel andere redenen. Ik voelde het op het laatst echt als: "het is nu, of nooit" en mijn wens om moeder te worden was zo groot, dat die al mijn twijfels heeft overstemd. Nog geen seconde spijt van gehad, ik vind het echt zo'n verrijking van ons leven! Daar heb ik de mindere momenten (die er heus ook zijn) meer dan graag voor over. Ik heb er zo gigantisch veel voor terug gekregen! Ik hoop dat de therapie je gaat helpen om je angst hanteerbaar te maken. En dat je daarna een weloverwogen besluit kunt nemen: wel of niet proberen zwanger te worden? Veel sterkte gewenst!
Ik ben ook heel erg benauwd voor prikken, spuiten, enz. Idd werkt de kop-in-het-zand-techniek prima zolang er geen complicaties zijn en dan is geen-weg-meer-terug idd. Het heeft mijn kinderwens in eesrte instantie niet in de weg gestaan, maar het trauma dat ik aan de bevalling van mijn dochter over heb gehouden staat me nu wel in de weg van een tweede zwangerschap. Ik ben hier ook voor onder behandeling van een spycholoog en krijg een EMDR-therapie. Het werkt super en ik hoop er met iets meer dan een maand helemaal van af te zijn en dan vol voor een tweede te gaan klussen. Wat voor therapie krijg je en heb je het idee dat het helpt? EMDR werkt super bij trauma's en angststoornissen. Hoe het werkt kan ik niet verklaren, het is een heel vreemd iets, maar ik voel em er wel heel goed bij.
Ow heeeel herkenbaar! Puur de bevalling op zich was al een reden voor mij om never aan kids te beginnen. Maar... Toen gingen mijn eierstokken rammelen, doordat ik de ware ontmoette en opeens leek mijn angst voor doktoren en ziekenhuizen zo onbelangrijk. Okee, de eerste keer bloedprikken was echt heel erg moeilijk. Ik hyperventileerde zowat, was zooo bang. Maar toen ik doorhad hoe simpel het is en dat het geen pijn doet en dat de angst tig keer erger is dan de daadwerkelijke actie, was ik zo opgelucht! Nu is er al 3 keer bloed afgenomen en ik heb een bloedsuikercurve moeten laten doen (vingerprikjes). Stelt geen reet voor! Okee, de bevalling blijft een niet zo'n prettig vooruitzicht, maar het moet er gewoon uit. Punt. Ben ook niet bang meer. Ik heb in december een mk gehad, ontiegelijk veel pijn gehad. Maar het idee van een curretage/ziekenhuis/ingreep stootte me zo af! Ben nu heel blij dat mijn lijf het toen zelf heeft gedaan, vond mezelf best stoer Weet nu dat die bevalling ook zal lukken. (okee, infuus in mijn lijf is het volgende waar ik tegenop zie. Of een catheter, ieeuuwww...). Maar ik weet, de baby is het allemaal waard! Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal :-D
Ik ben ook panisch voor naalden en uitgerekend ik moet elke dag mezelf spuiten *slik* Doe het mooi niet zelf, mijn vriend doet het. Maar ik blijf het vreselijk vinden. En toch, mijn kinderwens was sterker dan de angst voor naalden (ik hoef alleen tijdens mijn zwangerschap te spuiten). Ik probeer altijd te denken ' je teen stoten doet meer zeer' of ' het is zo weer voorbij'. Het gekke is, niets is beter om je te helpen, dan je angst juist onder ogen te zien. Dus hoe meer je geprikt wordt, hoe minder erg het wordt (is niet altijd zo natuurlijk). Maar als alles goed gaat, dan nemen ze idd maar 2 keer bloed af. Hebben ze bij mij ook gedaan en het viel me alles mee gelukkig. Sterkte ermee!
Infuus en catheter klinken ook enger als dat het is is mijn ervaring. Heb na de bevalling 2x een infuus en 1x catheter gehad. Vooral dat infuus ging ik bij het idee bijna van over mijn nek, maar echt echt echt waar het ziet er enger uit als dat het zeer doet. Gewoon andere kant op kijken en als dit trouwens tijdens je bevalling gebeurt dan ben je met heel andere dingen bezig hoor
Ik heb ook lang getwijfeld! Wil het dolgraag maar in het begin dacht ik echt dat ik een slechte moeder zou zijn en beter niet aan kinderen kon beginnen Dat denk ik nu ook nog wel maar het verlangen is toch groter dan de twijfel. (Hoewel wij nog niet 'bezig' zijn,en soms ben ik best blij dat ik me nog wat voorbereiden voordat het echte werk begint hihi) Ik denk dat als je een kinderwens hebt, het misschien helpt als je aan de verloskundige/dokter vraagt wat er allemaal gaat gebeuren wb spuiten enzo,misschien helpt dat wel. Vind dat zelf ook doodeng en vooral infuus maar ik heb al zooo vaak in het zkh gelegen en dat heeft gescheeld.Veel succes.
Woehoe ik neem liever nog een piercing of tattoo dan dat ik in het ziekenhuis mijn bloed laat prikken. Zodra het om je kindje gaat dan zet je die angst echt ver weg en opzij. Ik heb nu 3 keer bloed moeten laten prikken vanwege mijn miskraam en ging niet gevloerd. Het ging toen om mijn gezondheid en dat was belangrijker dan een prik. Het is nog altijd niet mijn favo bezigheid maar ik weet nu dat ik gewoon niet moet kijken anders ga ik wel gestrekt.
Lieve dames, Jullie hebben me goed geholpen, dank je wel. @ Loeki Ben in therapie in Maastricht (angstencentrum) om over mijn oa prikangst heen te komen. Heb er nog niet veel aan omdat ik pas 3 keer ben geweest. Ik hoop dat ik er leer mee om te gaan, maar als je dit al je leven lang hebt (van moeder overgenomen) is het moeilijk om daar mee om te gaan. Ben echt verschikkelijk panisch.
Beste Kim, ik hoop dat je therapie aan slaat. Mijn moeder gaat ook een therapie volgen voor haar tandarts-angst. Ze kan al kokhalzen van een tandenborstel, toch denk de therapeut dat ze er met 6 behandelingen helemaal van genezen is. Ik hoop dat het bij jou ook mag baten. Ik was na 2 sessies van 15 minuten al van mijn eerste trauma verlost.
Ik ben ook als de dood voor spuiten. Ging laatst bijna onderuit toen ik alleen nog maar een vaccinatie kreeg. Tis erger als ze echt bloed afnemen Maar ik denk dat het weinig zin heeft om je daar nu al druk over te maken. Op het moment dat je zwanger bent doe je het allemaal echt wel Ik hoop voor je dat de therapie helpt, succes!
Succes voor je moeder Loeki en zo zie maar dat ieder mens wel ergens bang voor is Goed om te horen dat het mogelijk is een trauma te overwinnen.