Ik zei vroeger altijd dat ik nooit zo zou worden als mijn moeder. Dat eeuwige gewauwel op mijn verjaardag over hoe laat ze weeën kreeg. Of hoe hele bevalling tot aan het drolletje wat per ongeluk meekwam toe smakelijk werd verteld. Hoe ze sentimenteel zei dat de tijd zo snel ging en natuurlijk de vraag of ik mijzelf al echt een jaartje ouder voelde kon niet ontbreken. Maar... hier zit ik dan op de bank. Zoonlief is nu twee jaar oud en ik zit na te denken hoe ik rond deze tijd zenuwachtig door het huis liep, omdat de eerste weeën zichzelf aankondigde. Ik kan het nog niet aan hem kwijt, dus dan maar hier. Stiekem weet ik ook diep van binnen. Dat ik (tegen al mijn eerdere voorspellingen in) op mijn moeder ben gaan lijken.
Hoezo herkenbaar!? Mijn moeder ook ieder jaar: Nou, x jaar geleden had ik mijn koffertje al klaar staan want ik zou de volgende dag opgenomen worden omdat je te klein bleef, maar toen begonnen de weeen... Ik: jahaaaaa... mam, zucht... dat ga ik dus nooooooooooit doen! En toen werd mijn zoontje twee (en over een maand of vier 3) hahahaha! En gefelicteerd met je zoontje!
Herkenbaar! Hier dan nog niet met kinderen maar oh, ik heb altijd hard geschreeuw ik lijk niet op mijn moeder!!! Nu miet ik toch eerlijk toe gaan geven dat dat wel een beetje zo is, niet met alles maar sommige dingen wel.. Ach, ik zal hetzelfde tegen mijn kinderen zeggen later en nu kan ik zeggen: ik ben trots dat ik op m'n moeder lijk! En nu maar hopen dat mijn kinderen dat later ook zeggen tenzij ik een draak wordt, dan mogen ze me afsch.. Ohnee
Lol herkenbaar! Ik ben op bevrijdingsdag jarig en krijg ook ieder jaar standaard grapje te horen: " ja, het was een echte bevrijding!" Maar idd ik stalk mijn man ook met bevallingsverhalen op verjaardag -ach
Ik lijk heel veel op mijn vader, niet alleen uiterlijk maar ook qua karakter, niet altijd even leuk. Maar sinds ik zelf moeder ben betrap ik me erop dat ik toch ook best veel van mijn moeder weg heb. Dat had ik nooit verwacht! Ha ha
Ik pak mijn moeder gewoon terug. Net maar lekker mijn bevallingsverhaal aan haar verkondigd hahaha. Nu vind ze het nog leuk, over een jaar of 10 niet meer .
Yup, heel herkenbaar. Ik dacht ook altijd dat ik precies mijn vader was, tot ik zelf moeder werd. Zelf stukjes opvoeding sluipen er zomaar stiekem in, wat me dan pas maanden later opvalt. Of opmerkingen tegen mijn zoontje maken en dan bedenken "die opmerking ken ik toch ergens van?" Ach, ik hou van mijn mams dus wat maakt het uit?
Ohh zo herkenbaar.. Mn duim aflikken en Dex zijn snoet poetsen, dat was wat ik heb GEZWOREN nooit te doen.. En nu betrap ik mezelf er regelmatig op..
Zoo herkenbaar. Ik ben op eerste kerstdag jarig en hoor haar bevallingsverhaal al bijna 26 jaar. En ik doe precies het zelfde lol. Nu hoef ik hem haar niet te vertellen ze was er twee keer bij haha
Ik lijk qua uiterlijk op mijn moeder. Qua innerlijk niet en daar ben ik heel blij om en ik doe er alles aan om dat zo te houden.
Ik wou dat mijn moeder mij haar bevallingsverhaal kon vertellen, maar ze is ruim 5 jaar geleden overleden en toen was ik nog niet met kinderen bezig, dus hadden we het er eigenlijk nooit over. Nu vraag ik me vaak af hoe het voor haar was, zwangerschap, bevalling en opvoeding en zo. Maar ieder jaar en in elk detail hoeft dan ook weer niet, en zeker niet op mijn verjaardag!! Kan me goed voorstellen dat dat heeeeeel irritant is voor jullie, hahaha. Ik lijk trouwens ook wel in heel veel dingen op mijn moeder en zeker nu ik zelf moeder ben herken ik veel van haar in mezelf en daar ben ik juist erg blij mee. En ik hoop dat mijn dochter later net zo blij is met mij als haar mama als ik ben met mijn mama!
Jaaaa ook ik lijkt heel veel op mijn moeder ( zou het daarom ook zo vaak botsen ) Ja als ik mezelf hoor praten tegen de kids is heg net alsof ik haar. Tegen mij hoor praten toen ik klein was ...