Hallo, Vandaag heb ik in de krant gelezen dat de vader van mijn ex-man is overleden. Het is inmiddels 8 jaar geleden dat wij zijn gescheiden en wij hebben verder geen contact met elkaar, niet met ruzie uit elkaar gegaan, maar er was niets meer wat ons nog bond. Nu ik lees dat zijn vader is overleden voel ik me best heel aangedaan en verdrietig. Er is geen avond condoleren, alleen een begrafenis en daarna condoleren. Wat zouden jullie doen, wel of niet gaan? Ik heb in ieder geval een mooie kaart klaar liggen om op de bus te doen, maar twijfel enorm of ik wel of niet naar begrafenis moet gaan. Mijn verstand zegt niet gaan, maar gevoel zegt wel gaan.....
Ik denk dat een kaart al voldoende is, daarmee betuig je toch duidelijk je medeleven. Je kan er ook in vermelden dat het je erg heeft aangegrepen. 8 jaar is een lange tijd, en als er geen contact meer is geweest zeg ik: niet gaan Succes met je keus
Ik zou ook een kaart sturen en het daarbij laten aangezien je al een poos geen enkel contact hebt gehad met je ex-schoonfamilie.
Uit hetgeen je schrijft denk ik op te maken dat je vanwege je gevoel aangedaan te zijn en verdrietig, wel zou willen gaan, maar dat je verstand je belet te gaan. Dat je verstand met argumenten op de proppen komt als: geen contact meer gehad. Al zo lang geleden etc. Ik weet natuurlijk niet wat voor band je hebt gehad met de vader van je ex-man, maar ik kan me zo voorstellen dat wanneer deze altijd goed is geweest, je er behoefte aan hebt zelf afscheid te nemen. Zou het een optie voor je zijn om je ex-man te bellen en hem te condoleren, en dan je dilemma wel/niet gaan voor te leggen? Ik vul het allemaal maar in hier , maar misschien ben je bang mensen voor het hoofd te stoten als je jouw eigen behoeften in dezen volgt? Je geeft helaas te weinig info om goed in te kunnen schatten wat precies je dilemma is. Wat weerhoudt je te gaan? En wat is nu juist hetgeen dat je 'aanspoort' te gaan? Misschien dat dit beantwoorden voor jezelf al richting kan geven. In algemene zin zou ik adviseren: volg vooral je GEVOEL. En houd daarbij dan wel rekening met het feit dat niet iedereen laaiend enthousiast zal zijn je te zien. Maar dat is ook niet je intentie, toch? Hoe dan ook, ik wil je heel veel sterkte wensen en veel wijsheid bij het nemen van een beslissing. Ik denk dat je die diep in je hart wel genomen hebt, maar er niet voor durft te staan. Liefs, Chipske
hoe lang zijn jullie getrouwd geweest, en hoe was de band met je schoonouders?? ik zou denk ik wel gaan.....
Deze reacties had ik inderdaad wel verwacht, en zo reageert mijn omgeving (huidige vriend, moeder, zus) ook. En mijn verstand blijft ook zeggen niet te gaan. Chipske, ik was toen ik daar over de vloer kwam 15 tot 23 jaar. Dus ik ben een beetje met hen opgegroeid. De band was niet super met mijn schoonvader, omdat die ook niet geweldig was tussen hem en zijn zoon (mijn ex). Maar denk dat dat ook te maken heeft met de leeftijd (puberen en zo). Ik hb met mijn ex na onze scheiding geen contact meer gehad, tot vorig jaar Sinterklaasavond. Hij belde toen op omdat hij weer eens bij wou praten. Hij overviel mij daar na 7 jaar enorm mee, heb zijn nummer genoteerd en gezegd dat ik terug zou bellen. Dat heb ik gedaan, maar ik belde toen ongelegen. Hij heeft daarna niet meer teruggebeld en ik heb zijn nummer niet meer. Gevoel zegt dat ik niets ''te verbergen'' heb voor mijn schoonvader, maar ik voel me zo schijnheilig als ik nu ineens op zijn begrafenis kom, na jaren van geen contact. Lastig!
Ik zou toch altijd uitgaan van mijn gevoel bij een begrafenis. Als je gevoel zegt dat je afscheid moet nemen, moet je dat gewoon doen, anders krijg je misschien spijt. En waarom zou je scheve gezichten krijgen als je na jaren van geen contact op die begrafenis komt? Ik spreek uit ervaring (helaas ben ik er intussen expert in) dat het juist voor de familie heel fijn is als er mensen komen van wie je het niet verwacht. Bovendien is het de 'schuld' van beide kanten dat er geen contact meer is, dus daarover hoef je je niet lullig te voelen. Zij hebben het ook laten liggen. Het is juist een heel mooi gebaar als je er wel heengaat en als het ware de eerste hand weer uitsteekt.
Ik zou je gevoel volgen, als je er de behoefte aan hebt om afscheid te gaan nemen, waarom niet? Je hoeft dat toch niet te verantwoorden. Waarom zou dat schijnheilig zijn? Je gaat toch niet om iets te bewijzen, je gaat voor jezelf. Het klinkt alsof je denkt dat je niet hoort te gaan, maar dat begrijp ik niet zo goed. Denk je dat dat voor iemand vervelend is? (je zou toch het nr van je ex kunnen achterhalen als je daar bang voor bent, maar je bent toch allebei volwassen mensen, jullie zijn al een hele tijd uit elkaar en hij heeft vast wel iets anders aan zijn hoofd) Je bent echt niet de eerste die naar een begrafenis gaat van iemand die ze lang niet gezien hebben. Het is toch normaal dat niet iedereen actief een deel van je leven blijft uitmaken, maar dat betekend toch niet dat geen afscheid van ze mag nemen? Die goede man vindt het vast niet erg als je even gedag komt zeggen hoor.
Fijn dat je nog extra info geeft Schatjeboutje! Jullie waren feitelijk nog jong toen jullie een relatie kregen/hadden en deze uiteindelijk beëindigd werd. En jullie zijn in zekere zin dan inderdaad samen 'opgegroeid'. Dan is het nogal wat om ineens te vernemen dat iemand die een belangrijke rol in (een groot deel van) je leven heeft gespeeld er niet meer is. Oké, bellen is dus geen optie want je hebt zijn telefoonnummer niet meer. Er is dus eigenlijk al die tijd geen contact meer geweest tussen jullie, op die 'losse flodders' na dan, vorig jaar. Maar weet je, volgens mij doet dat allemaal niet ter zake. Volgens mij gaat het erom dat je helder krijgt wat voor JOU goed voelt en goed is om te doen. Stel dat jouw besluit geen enkele impact zou hebben op wie dan ook, je zou dus lekker egoïstisch gewoon kunnen kiezen wat voor JOU goed voelt, wat zou je dan doen? Zou je dan gaan of juist niet? Als het voor jouzelf belangrijk is afscheid te nemen, zorg dan dat je afscheid kunt nemen. Op wat voor manier dan ook. Is het niet door naar de begrafenis te gaan, danwel door een afscheidsritueel te creëren waar jij vrede mee hebt. Ik begrijp niet goed wat je bedoelt met 'niets te verbergen hebben voor je schoonvader'? Opnieuw denk ik uit je schrijft op te maken dat je wel zou willen gaan, MAAR dat het oordeel van anderen (en jouw oordeel over jezelf -> getuige de schijnheiligheid die je aanhaalt) je belemmert voor jezelf te kiezen. Erg lastig inderdaad. Want je weet (en bent er ook bang voor) dat de mogelijkheid bestaat spijt te krijgen van je keuze. Je bent niemand iets verschuldigd. Dat je jouw voormalige schoonfamilie een condoleancekaart stuurt is heel vriendelijk en lief. Misschien ervaar je dit eenvoudig als je plicht, misschien ook komt het echt uit je hart. Waar het naar de begrafenis gaan betreft, gaat het enkel om jouw afscheid van je schoonvader. Als hij/dit belangrijk voor je is, ga dan! (en ga dan bijvoorbeeld ergens achteraan zitten, zodat je na de dienst meteen kunt gaan als je niemand onder ogen wilt komen en/of bang bent anderen te kwetsen met jouw beslissing) Maar laat anderen, wie dan ook, niet voor JOU bepalen wat jouw keuzes zouden moeten zijn. Jij bent de enige die er de rest van haar leven mee moet leven. Pfff, klinkt zwaarder dan het bedoeld is Maar je begrijpt vast wel wat ik ermee wil zeggen.... Meid, kies voor JEZELF. Het is JOUW leven. JOUW afscheid van een belangrijk persoon uit je verleden. Wat je ook kiest, vertrouw erop dat het de juiste keuze zal zijn. Maar kies wel bewust! Dan kun je achteraf nooit anders dan concluderen dat je op grond van wat je op het moment van je keuze wist/dacht/voelde de voor jou juiste keuze hebt gemaakt.
Het klopt dat mijn verstand doet wat mijn omgeving van mij verwacht. Ze staan allemaal direct klaar met hun oordeel: je had toch geen goede band, het is al zo lang geleden, blablabla. En ik denk inderdaad dat ik me wil aansluiten bij wat iedereen wil. Pffff....ik heb de hele dag al niks uitgevoerd, voel me heel raar en vreemd. Het gekke is dat ik ook zo met mijn schoonmoeder mee leef, hartstikke lief mens. Ik vind dat als ik ga, dan ga ik inderdaad voor mijn schoonvader. Maar ik ben ergens ook bang dat ze me niet eens zullen herkennen of dat er een scene ontstaat (tja, weet ik veel, ik zit me echt alle scenario''s in mijn hoofd te halen). En naar een begrafenis gaan en niet condoleren, da's niet mijn ding, dan moet je het ook af maken, vind ik. Tja, dat niets te verbergen, zo letterlijk bedoel ik dat niet hoor. Het is meer het gevoel van: ik kan er gewoon naar toe omdat ik hem heb gekend. Maar het schijnheilige gevoel blijft toch ook hangen. En tuurlijk moet contact komen van 2 kanten, dat is absoluut waar. Ik vraag me ook af hoe mijn ex in deze situatie zou reageren (Stel mijn moeder overlijdt). Maar ja, dat is een man en die reageren meestal wel anders en een stuk nuchterder. Ben er nog niet uit. Ik ben wel erg blij met jullie lieve reacties. Doet me goed dat de meningen ook wisselen (hoewel het voor mij misschien makkelijker was als iedereen zou zeggen: ja ga, of nee, ga niet). Ik heb nog een hele dag om ervover na te denken. Ben wellicht ook bang om de confrontatie met mijn verleden an te gaan.
Op dit soort momenten valt het aspect 'tijd' gewoon effe weg, is er alleen gevoel en herinnering. Helemaal niet vreemd dus dat je meleeft met je ex-schoonmoeder (die je graag hebt). En ook niet verwonderlijk dat je je de hele dag al raar, vreemd voelt. Sta jezelf toe te voelen wat je voelt! Rationaliseer dat niet weg.... Schijnheilig? Wat bedoel je daar precies mee? Voel je een tikkeltje schuld omdat je nooit meer contact hebt opgenomen? Schaamte omdat het zo is gelopen? Vind je dat je hierdoor het recht hebt verspeeld gevoelens van verlies, verdriet, spijt te ervaren omdat je ex-schoonvader overleden is? Hoort er het label 'schijnheilig' op als je na jaren geen contact te hebben gehad laat blijken dat het je verdriet doet dat iemand is heengegaan? Maar meisje toch, zou een vreemde wereld worden hoor als iedereen zo zou denken En ik denk dat er een stuk minder mensen op begrafenissen zouden komen Kwel jezelf niet zo met al die mogelijke scenario's! Hoe men zal reageren als ze jouw zien, valt niet te voorspellen. Tuurlijk, ze zijn enorm verdrietig en hun reacties zullen daarom ook gekleurd zijn door hun verlies. Weet jij veel, misschien is je ex-schoonmoeder juist erg dankbaar dat je komt? Maar dan nog......waak voor de valkuil je keuze op anderen te baseren! Ik denk zelfs dat wanneer je werkelijk puur vanuit jouw eigen gevoel afscheid te willen nemen van je ex-schoonvader gaat, je mogelijk negatieve reacties van je af kunt laten glijden, hier boven kunt staan. Omdat je deze begrijpt, maar niet persé op jezelf betrekt en er vervolgens je ego mee aan de haal laat gaan. Je gaat per slot van rekening niet om een wit voetje te halen of waardering te ontvangen voor je opkomst, toch? M.a.w. je gaat niet om je ego te prikkelen, maar om uiting te geven aan je gevoel (van liefde) voor je ex-schoonvader (en familie). Dat jij je op dit moment t.o.v. je ex-schoonfamilie schuldig of wat dan ook voelt over het gebrekkige contact de afgelopen jaren, tja, dat kan. Zie het onder ogen en trek er lering uit. En maak dan vervolgens een 'vrije' keuze. Ja, het is een confrontatie met je verleden. En Ja, dat is natuurlijk niet gemakkelijk. Maar heb vertrouwen in jezelf! Vertrouwen in jouw keuze(s)
ik zou persoonlijk wel gaan. je kan bijvoorbeeld gewoon een beetje achterin gaan staan. misschien krijg je later spijt als je niet gaat en dat wil je ook niet denk ik. spijt dat je wel gegaan bent krijg je namelijk denk ik niet. t is een begravenis en niemand zou je daar vandaan sturen. ik vind dat t echt getuigt van respect als je na al die jaren toch nog afscheid komt nemen.
Ik zou gaan als je gevoel zegt dat je het moet doen. Het feit dat je geen contact meer had staat er los van.. je hebt wel 8 jaar lang contact gehad.. toch? Ik ben niet zo lang geleden ook naar begrafenis geweest van de vader van een schoolvriendin die ik al zeker 20 jaar niet meer gezien heb. Maar toch ben ik gegaan, ik ben er jarenlang over de vloer gekomen dus waarom geen afscheid nemen? Sommigen vinden het hypokriet als je dat doet, omdat je bij leven ook geen belangstelling meer had voor elkaar.. maar daar heb ik geen boodschap aan... de tijden dat ik er wel kwam waren leuk.. en als ik er voor kies dan om op persoonlijke wijze afscheid te nemen.. is het mijn keuze en die van niemand anders.
Als jij er heen wilt gaan zou ik erheen gaan tenzij er ïn besloten kring" staat. Als je niet gaat kun je er spijt van krijgen aangezien je er nu wel mee bezig bent. Als ik jouw ex vriend was zou ik het fijn vinden als er zoveel mensen zouden komen die zijn vader willen gedenken. Maar dat ben ik
Die mensen zijn zo te lezen erg lang in je leven geweest. Een kaart zou ik sowieso sturen. Ik persoonlijk zou wel langsgaan, juist omdat ze veel in je leven zijn geweest.
Ik zou zeker gaan.... Waarom? Een paar maanden geleden is mijn vader overleden, veel te jong, op 52-jarige leeftijd. Ik zag als een berg op tegen de begrafenis, maar toen we zagen hoeveel mensen er kwamen, ook mensen met wie we al jaren geen contact meer hadden gehad, gaf dat zoveel troost...Onder meer het ex-vriendje van mijn zusje, met wie we ook al meer dan een jaar geen contact meer hadden, maar die mijn vader wel heel goed kende....Mijn moeder had een kalmerend pilletje geslikt en was heel rustig maar toen ze hem zag brak ze echt. Het was zo fijn en zo mooi om te zien dat ook hij erbij was, gewoon omdat hij, net als jij waarschijnlijk, ook een tijd deel uit had gemaakt van de familie (gewoon, in de weekenden, samen op vakantie geweest met mijn ouders etc). Je moet natuurlijk in eerste instantie voor jezelf naar de begrafenis gaan, maar ik kan niet uitleggen hoe belangrijk het voor de nabestaanden is zoveel mensen op een begrafenis te zien...Dan weet je dat je niet enige bent die verdriet heeft en die persoon vreselijk mist.