Hallo lieve meiden. Ik moet even mijn verhaal kwijt hoor. Soms voel ik mij zo verdrietig dat ik wel de tranen uit mijn kop kan janken. Mijn vriend en ik hebben een paar moeilijke jaren achter de rug door dat ik psychische problemen had en we zijn voor mij hulp gaan zoeken en nu na bijna 5 jaar gaat het zo goed met mij maar ook heb ik soms nog mijn moeilijke momentjes zoals bang om aleen te zijn (verlatings angst) Ik hou maar even op want ik moet zo huilen en min vriend komt thuis. Doei Teddy.
Ow God, dat is vervelend voor je. Ik vind het trouwens wel erg goed dat je hulp bent gaan zoeken, en dat het nu "beter" met je gaat. En die moeilijke momenten vind ik heel logisch, die heb ik zelf ook. Je hebt er niets aan, maar ik begrijp hoe je je voelt, en voor mij is het iig zo dat ik er gewoon maar mee moet leren leven... Op die moeilijke momentjes is het heel belangrijk denk ik om alles er uit te laten. Beter dan ermee rond lopen. Je kunt ook nog proberen jezelf af te leiden met leuke(re) dingen, maar weet uit ervaring dat dat niet altijd makkelijk is... Heel veel sterkte! En als je met me wilt praten kun je me altijd opzoeken hoor!
* dikke virtuele knuffel* Fijn dat het wat beter gaat met je. Ik denk dat iedereen wel zijn/haar moeilijke momentjes heeft, maar dat geeft toch helemaal niets! De angst om alleen te zijn lijkt mij erg lastig en vervelend. Ik hoop dat je met wat hulp dat ook beter kunt krijgen. Go for it girl!
Hoi Teddy, ik heb er ook nog steeds last van. Ik denk dat het nooit over gaat wel minder. Ik heb voor mijn relatie met me vriend een hele moeilijke tijd meegemaakt en ik moet nog steeds de troep opruimen en dan heb ik ook van die buien. Het moet gewoon allemaal slijten. Sterkte en ik hoop voor je dat die buien snel over zijn voor je en dat je alleen maar leuke buien krijg. Liefs Jolie
ik ben het met Jolie eens ...ook ik denk dat het nooit meer over gaat ...ook bij mij blijft het steeds terugkomen ...je leert er mee omgaan maar zelfs dat zal niet altijd lukken ...meid een hele dikke knuf
ik snap precies wat je bedoel en ik denk dat het ook nooit meer helemaal over gaat bij mij niet tot nu toe maar veel sterkte ermee
Ik weet ook precies hoe je je voelt, ik heb medicatie gekregen voor mijn angstaanvallen, ook verlatingsangst, maar toch komt het af en toe weer opzetten... Volgens mij is dat iets waarmee we ons hele leven blijven worstelen, helaas
sommige mensen missen een stof in hun hersenen die depressies veroorzaken ...we hebben dus het genotshormoon niet zeg maar ...dat kan je opvangen met medicatie ....en therapie volgen om er beter mee om te kunnen gaan ...maar ik denk wel dat je je hele leven er moet leren om mee omte gaan
Lieve meiden bedankt voot julie lieve reacties. Het gaat wel weer beter hoor en ik heb en fijne avond. Ik ben dus al zo'n 5 jaar bezig met therapie en ik volg nu een cursus die mij helpt om met mijn emoties om te gaan,hoe om te gaan met andere mensen in gesprekken en ik heb vaardigeheden geleerd hoe ik kan handelen inmoeilijke situaties. De cursus duurt een jaar en ik ben volgende maand klaar. Ik ben zo gegroeit en zo veel beter geworden,ik heb gewoon met mij zelf en mijn lieve mannetje een leuker leven. Soms dan heb ik het nog even moeilijk maar het loopt niet meer zo uit de hand teminste en we kunnen er goed over pratensamen. Ja en als je samen veel ellende mee maakt word je sterker samen en onze relatie is zo hecht dat gaat niet meer stuk dus dat is echt fijn. En nu een kleintje waar we op hopen want nu is het wel zo dat ons leventje daar klaar voor is ook omdat het met mij zo goed gaat en ik veel stabieler in het leven sta. Fijn dat ik hier mijn verdriet even kwijt kan. En lieve meiden die het ook moeilijk hebben alle goeds voor julie en kom maar uit huilen hoor ik hoop julie zo veel mogelijk te kunnen steunen door er te zijn. Doei dikke knuffel Teddy.