Hetzelfde, maar dan met 4. Ik kan echt genieten van mijn ouder-wordende kinderen. Alleen het eerste jaar na de jongste had ik nog wel echt een kriebel, ik wijt het maar aan de hormonen.
Namen verzinnen en reacties kinderen kan ik ook wel over fantaseren maar reacties van verdere omgeving....nee niet echt, naar mijn idee gaan die alleen maar slecht zijn dan aangezien die laatste keer al niet mals waren. Dus die fantasie sla ik over Verder herken ik me heel erg in je post
Heel herkenbaar. Al ben ik zo blij dat D richting de peutertijd gaat en ik echt geen baby meer zou willen. Ik kan er echt over zwijmelen.. Een naam, de reactie van de kinderen enz. Maar nee.. mijn verstand heeft in deze echt de overhand.. Gelukkig.
Nee. Maar ik had die behoefte ook niet toen ik nog wel een kinderwens had. Pas redelijk onderweg (rond de 16 a 20 weken) dat we gingen nadenken. Dan is het geslacht bekend en wordt alles wat meer concreet. Maar ik gaf mijn knuffels, poppen en barbies vroeger ook nooit echt namen. Ik had 2 of 3 namen die ik kon onthouden en alles heette gewoon zo als mensen erom vroegen. Ik snap nog steeds de behoefte niet van mensen/kinderen die dat doen haha
Ik juist helemaal niet. De jongste was echt een surprise-baby en heb echt moeten wennen aan het idee weer opnieuw de luiers in te gaan. Onze jongste is een week voor de 4e verjaardag van zijn (toen jongste) broer geboren, dus het was ook best een stap terug. Ik was juist erg blij toen onze jongste een jaar was
Mijn kinderen zouden het waarschijnlijk helemaal geweldig vinden. Maar dan wel een broertje. Ik zou dan juist een meisje willen. Daar hebben we al sinds ons trouwen (20 jaar bijna) een naam voor. Veerle zou ze gaan heten. Maar helaas... niet kunnen gebruiken Gaat ook niet gebeuren. Jongste is 9. Ik ben bijna 47. Man is de 50 ruim gepasseerd. En heel misschien binnenkort echt uit de luiers.
Toen wij een wens hadden voor een derde kindje maar wat niet lukte had ik ook een hele namenlijst. Toen we een nieuwe robotstofzuiger kregen heb ik hem James genoemd, zo had ik ons eventueel derde zoontje willen noemen Inmiddels is het helemaal afgesloten en zou ik geen derde kindje meer willen. Ik vind de leeftijd die de jongens nu hebben zo vreselijk zwaar 11& en bijna 13, nee dat wil ik echt niet nog een keer meemaken.
Dochter doet dat ook niet. Ze heten Dikpoes, Dunpoes en Minipoes. Dino. Giraffe. Slang en slangie. Bruine beer, grote beer en dat soort dingen.
Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen Hier tot nu toe hele brave tieners (bijna 13 en 15), dus het valt hier ontzettend mee (en vind ik het echt een leuke fase). Tot nu toe vind ik 0-4 echt wel het pittigst. Maar vraag het me over een jaar of 10 nog eens.
Ik vond de tropenjaren ook heel zwaar maar deze leeftijd vind ik anders zwaar. Mijn jongens denken vooral alleen maar aan zichzelf, laten alles slingeren en luisteren slecht. Kan er de hele dag druk mee zijn ze volgen elkaar ook zo lekker snel op Nu zijn wij ook wel ouders die behoorlijk op schermtijd en normale bedtijden zitten en dat zorgt voor veel discussies en gedoe. Ik zie vriendjes helemaal compleet vrij gelaten worden en denk dat je het dan een stuk relaxter hebt. Ook ben ik altijd thuis als de kids er ook zijn dus meer momenten om me te storen.
Hier is namen verzinnen overigens voor mij net zoiets als op Funda snuffelen; ik wil helemaal niet verhuizen, maar ik kijk toch En ik fantaseer ook over andere huizen etc. Met een derde kindje is dat een beetje hetzelfde dus; ik fantaseer, verzin leuke namen, maar de keuze is echt duidelijk gemaakt op geen derde
Ai, dat is niet fijn Bij de slaapkamers ben ik vrij makkelijk hoor, zeker als ze op het VO zitten: hun kamer, hun pakkie aan. Wel laat ik regelmatig even weten dat ze toch wel even op mogen ruimen. Maar ik controleer niet echt of ze het doen. Ze halen er zelf ook af en toe een sopdoek doorheen. En bijv in de vakanties pak ik het samen met ze even aan. (Dan gebeurd het weer eens goed) In de algemene ruimtes zoals de woonkamer enzo laat ik ze gewoon met elkaar even opruimen. De een de stofzuiger, de ander de schoenenkast. Zoon van 11 kan max 3 uur per dag op zijn telefoon. Dat redt hij vaak niet. Hij mag bijv na schooltijd een poosje en daarna moet hij gaan spelen (of zich vervelen) De oudere jongens hebben een pc of ps op hun kamer, daar geven we niet echt regels aan. Tot nog toe hebben we de ervaring dat ze een poos veel gamen, maar dat ze naarmate ze ouder worden vanzelf minder gaan gamen. Druk met vrienden, bijbaantje, schoolwerk... Qua bedtijd is het hier vrij simpel. Ze gaan op een bepaalde tijd naar bed. Zoon van 14 bijna 15 moet ik nog even zeggen dat het bedtijd is, dan stapt hij op. De ouderen gaan gewoon vanzelf. Wij hebben tot nog toe echt makkelijke kinderen.
Herkenbaar! Ik vind het wel eens leuk over namen te denken zowel voor kinderen als voor dieren Maar nee, op dit moment echt geen kinderwens meer. Heerlijk dat de ze ouder worden, zou echt niet moeten denken aan de zorg voor een baby. Ik geniet onwijs van hun fases nu, de jongste wordt ook zo’n heerlijke peuter nu, echt een cadeautje is zij.
Ik vond 0-4 ook veel makkelijker dan de (pre)puberteit. Inderdaad: kleine kinderen, kleine zorgen (meestal dan), grote kinderen, grote zorgen. Ik fantaseer wel eens over nog een kindje. Heb dat ook heel lang echt heel erg gewild. Inmiddels weet ik niet of ik het nog zou willen. Als het gebeurt wel, maar dan zou het echt een cadeautje zijn, zeg maar. Ik denk wel na over namen en kleding en kamer ed ook, maar we zullen er niet bewust voor gaan. Sowieso omdat mijn man nooit de wens voor een derde heeft gehad, maar dus ook omdat ik niet weet of ik het nog wil (het kindje wel, maar de zwangerschap en bevalling niet).