Naam overleden broertje in naam als het een meisje word

Ik vind het juist een mooi idee en als het niet de roepnaam is zou ik het voor een meisje ook niet gek vinden.

 

Ik zou het ook niet doen. Het is nogal beladen, vernoemd worden naar je overleden broertje.

 

Ik vind het ook beladen en zou niet vernoemen naar een overleden broertje. Ik begrijp dat het voor voor de ouders een mooie betekenis heeft. Maar voor het kind zelf is dat heel anders. Die heeft het broertje ook nooit gekend. Het kan ook een gevoel geven dat je een vervanging bent.
Wil je toch iets van de naam van het broertje meegeven dat zou ik een aantal letters gebruiken of een afgeleide naam, naam met dezelfde betekenis. Dan is het niet meteen zo opvallend en kan je de vernoeming zelf uitleggen als het kind er groot genoeg voor is.
Ts, succes met het maken van een beslissing. Dat is vast niet makkelijk.

 

Ik vind het heel mooi hoor! Zou er zelf denk ik ook voor kiezen. Vind het niet richten op vervanging of beladen of wat dan ook. Vernoemingen zijn altijd een eer, naar wie je dat ook doet en of die persoon nog leeft of overleden is. Dat zie ik in dit geval niet anders.

 

Mooi!

Ik twijfelde bij een eventuele 2e dochter hoe ik het moest doen. ik wilde graag mijn broer vernoemen maar die heette Bart. Dat vond ik bij een meisje niet zo leuk. Bartje, kon, maar dat vond ik ook gek.
Uiteindelijk zou ik voor Babette gegaan zijn.
Ik vind wel dat een vernoeming dicht bij de oorspronkelijke naam moet blijven, maar soms gaat het gewoon niet.

 

Ik denk ook dat het meer iets is wat voor jullie als ouders misschien goed voelt, maar hoe is dät voor je zoon of dochter? Zeker als het inderdaad de exacte naam is...
Kinderen voelen vaak al het verdriet van ouders en hebben soms het idee dit bij ouders weg te moeten nemen. Daarnaast is een overleden kindje altijd lief, die kan (helaas) niet meer stout doen en het levende kindje wel. Die kan daardoor het gevoel krijgen niet altijd aan de verwachtingen te kunnen voldoen. Als je dan ook nog letterlijk vernoemd bent kan dat een gevoel geven van surrogaat, waarbij je altijd faalt want geen enkel kind is perfect.
Dat hoeft echt helemaal niet hoor! Vroeger werd het natuurlijk heel veel gedaan. Zelfs met eerste namen, maar vraag maar eens hoe het vervolgens voor die kinderen was.
Ik zeg niet dat je het niet moet doen, maar de vraag is voor wie je het doet, voor wie je het een mooi idee vindt en of je dit misschien ook op een andere manier kan realiseren. Want ik snap wel dat het voor jullie fijn voelt...

 

Ik zou het om bovenstaande reden ook niet doen. Het lijkt me voor jullie zoon/dochter echt niet fijn en een te zware belasting.
Mijn nichtje heeft als tweede naam de naam van haar vroeg overleden oma, maar ik vind dat echt een ander verhaal.

 

Goh zo had ik het nog helemaal niet bekeken... Vanaf het moment dat ik zwanger was was het vanzelfsprekend dat we onze overleden dochter deels zouden vernoemen in de doopnaam. Omdat wij dat zo wilden. Nooit bij stilgestaan wat het misschien voor gevolgen voor onze dochter kan gaan hebben.

Ot: onze dochter heette Annabel, bij een meisje zou het Anna worden en bij een zoon Abel. Is er geen mogelijkheid om van de naam een enigszins vrouwelijke variant te maken?

 

Dat vind ik toch alweer anders, omdat het allebei afgeleide namen zijn en niet exact dezelfde naam.

 

Ik vind dat een meisje prima een jongensnaam in haar doopnamen kan hebben. Mijn neefje heeft ook de namen van zijn grootmoeders in zijn doopnamen, gewoon, in de vrouwelijke variant.

Als het goed voelt, dan gewoon doen. En dat een kind zich als mogelijke vervanging ziet, daar ben je zelf bij om te vertellen dat dat echt niet zo is.

 

Wbt de opmerkingen over vervanging. Ik weet zeker dat elke ouder die een kind heeft gekregen na een overleden kind, dit NOOIT zo ziet. We beseffen ons allen heel goed dat elk kind uniek is en het is oneerlijk te stellen dat door simpelweg een vernoeming zou blijken dat dit kind een vervanging is. Heel pijnlijk voor ouders van overleden kindjes.

 

Ik zou het persoonlijk niet doen. Ik vind het 't mooiste om alle kinderen unieke namen te geven. Misschien kun je van de letters van de naam iets anders maken? Maar jullie moeten natuurlijk doen waar jullie je goed bij voelen!

 

Het idee vind ik mooi, maar je geeft aan dat het een echte jongensnaam is! Dat is voor mij wel een twijfel! Je dochter zou dan bijvoorbeeld Sofie Floris Anne kunnen heten....tsja dan zou ik toch proberen om er edn afgeleide naam van te maken waarbij je indirect vernoemd. Succes met de keuze.

 

Ik zeg doen. Onze dochter heet J.ames. vind het een mooi idee.

Hoeveel mannen hebben bijv Maria als tweede/derde naam.

 

Ik ken een vrouw die als tweede naam de naam van haar oudere zusje heeft gekregen, die helaas is overleden bij de geboorte.
Zij was zelf nog niet geboren en heeft haar dus nooit mogen leren kennen.
Zij zegt nu zelf dat ze het heel fijn vindt dat ze haar naam mag dragen, omdat ze haar nooit heeft leren kennen, maar ze zo toch een beetje bij haar is. Doordat ze die naam kreeg voelde ze zich er juist bijhoren.
Er wordt zelden naar haar tweede naam gevraagd, maar als iemand vraagt waar het vandaan komt dan zegt ze met trots dat ze die van haar zus gekregen heeft.

Het kan dus ook iets heel moois zijn.

 

Ik ben zelf kind wat na een te vroeg geboren en overleden kindje ben geboren.

Ik heb dat wel onbewust als druk ervaren. Toen ik in therapie ging bij steeds terugkerende depressies kwam dit er uiteindelijk toch uit.( Niet als enige oorzaak hoor)

Als ik vernoemd zou zijn naar mijn broertje had ik dit misschien nog nadrukkelijk er ervaren.

Ouders zien de nieuwe baby niet als vervanger maar dat sluit dus niet uit dat dit door de nieuwe baby wel eens lastig kan zijn.

Ik zou het dus niet doen.

 

Ik heb zelf mijn eerste kind verloren. Morgen is het 10 jaar geleden dat ze geboren is en het doet nog steeds pijn. En nee, mijn 2e en 3e kind zijn niet de vervangers van de eerste. Dat schrijft hier ook niemand, dat ouders dat zo zouden zien.

Er wordt alleen geschreven dat het KIND het zo kan gaan ervaren, al is dat dus helemaal niet zo. En of je er zelf bij bent om het te vertellen? Juist de dingen die nooit gezegd worden (door het kind, omdat hij/zij het niet kan of durft te verwoorden) gaan een eigen leven leiden, in het hoofd of in het gevoel of onbewuste van je kind.

Ik vind persoonlijk vernoemen naar een overleden kindje in de 2e of 3e naam nog wel kunnen, maar dan wel aangepast aan het geslacht. Dus een jongen krijgt een jongensnaam en een meisje een meisjesnaam. Er is vast wel een variant te bedenken, want bijna elke naam kun je veranderen naar de vorm van het andere geslacht. Ik wil daar best over meedenken als ik de naam mag weten, bijvoorbeeld via PB.

 

Ik vind het juist een mooi idee. Het idee dat het kindje hierdoor druk zou voelen, of dat het door een vernoeming een vervanging zou zijn van of zich zo zou voelen, dat vind ik nogal ver gaan. Mi zou dat meer komen door hoe er met het kindje wordt omgegaan dan een eventuele vernoeming, of het feit dat er een overleden broertje of zusje is. Ik vind het beide kanten op mooi, het nieuwe kindje hoort erbij, maar het overleden kindje ook, en op deze manier is er een mooie verbinding tussen de twee.

Of je nu kiest voor de naam zoals die is, of een afgeleide ervan, daarbij moeten jullie vooral doen wat goed voelt.

 

Vernoemen als 2e of 3e naam vind ik een mooi idee. Ik zou het absoluut niet als eerste naam doen. Dit kindje is uniek net zoals zijn/haar broer dat was en verdient daarom een eigen naam.

Sterkte.