Hier is het gewoon papa en mama. Zeg ik zelf ook tegen mijn ouders, nou ja misschien wel afgekort tot mam/pap. Ben verbaasd hoeveel er hier opgegroeid zijn met het zeggen van de voornaam, ken namelijk echt niemand bij wie dat zo ging. Voelt ook heel raar voor mij, het woord belachelijk ging ook door me heen. Nergens op gebaseerd hoor, gewoon gevoel. U zeggen we hier tegen onbekende oudere mensen. De enige u in de familie is hier de oma van mijn vriend, overgrootoma van noa, de rest je/jij!
mijn dochter zegt wel is sandra haha maar heb der gezegt dat ik dat niet zo leuk vond en liever mama genoemt wordt. zegt ze heel grappig, jij noemt mijn toch ook alciia en niet dochter . tja das dan wel weer zo. toch noemt ze me nu gewoon weer mama . wel zo normaal . was ook meer een uittest momentje verder gewoon je en jij. zo spreek ik ouders en schoonouders ook aan. mijn opa en oma spreek ik wel aan met u. dit omdat we dit aangeleerd zijn vanaf jongst af aan. zijn best bekakte mensen . andere opa en oma werden wel gewoon aangesproken met jij
Hier is het inderdaad papa en mama. Onze oudste is daar wel mee bezig, met familieverbanden en namen enzo. We hebben haar uitgelegd dat iedereeeeeen taliaa en taliaa man mag zeggen, maar zij en haar zusje de enige zijn die papa en mama mogen zeggen. Dat dat heeeeel bijzonder is en wij daar heel trots op zijn. Neefjes en nichtjes zeggen ome en tante taliaa. Ik Was 11 toen ik voor het eerst tante werd, dus was wel even wennen Hier is het je en jij. Tegen vreemden u, en tegen mijn schouders ook. Mijn man moest zelf vroeger u zeggen tegen zijn ouders en wou dat in eerste instantie ook voor onze kids. Maar hij voelt dat nu zelf ook als afstandelijk, dus gelukkig maar
Mijn baas/leidinggevende zou het ook echt niet waarderen als ik hem u zou noemen hoor. Hij wil niet in zo'n positie staan, 'boven' de rest.
In een werksetting vind ik het toch echt normaal dat ik met U aangesproken wordt, ik zou het niet op prijs stellen als mijn personeel me zou bejijen en -jouwen. Ik vind het ook erg vervelend in bijvoorbeeld winkels of horeca als zo'n jong myopie jij tegen me zegt of familiair gaat doen. Ik bedenk me dan meestal maar dat ze niet beter weten. Binnen familieverband ligt het heel anders vind ik. Ik denk niet dat het uitmaakt voor het respect dat je als ouders van je kinderen krijgt of ze je bij de naam noemen, of pap en mam en of ze u of jij zeggen. Daarnaast vind ik dat respect binnen een gezin iets is dat wederkerig is en iets is dat je moet verdienen. Ik schrik van mensen die ouders bij de voornaam noemen asociaal of zo vinden. Je moeder blijft je moeder, of je haar nou Anita, mama, mem of moeder noemt! Mijn kinderen wisselen, net als ik vroeger thuis, alles af. En uit de toon die ze gebruiken maak ik op of ze brutaal zijn of respectvol, en daarbij maakt u of jij, mama of mijn voornaam dan verder niet uit hoor!
Ik ben opgevoed met 'je/jij' tegen mijn ouders en 'papa en mama'. Opa's en oma's willen ook graag 'jij' horen, maar vonden het niet erg als je per ongeluk 'u' zei. Dat gebeurde nogal eens, omdat mijn ouders het heel belangrijk vonden dat andere mensen een 'u' zijn, tenzij ze zelf zeggen dat het niet hoeft. In mijn werk ben ik altijd een 'u' en een 'mevrouw', dat zijn de ongeschreven regels van de school. Soms floept er wel eens een 'jij' uit bij leerlingen, het ligt aan de situatie of ik daar dan wat van zeg. Mijn directeur en andere collega's willen met 'jij' aangesproken worden, dat is een beetje de bedrijfscultuur bij ons.
Mijn oude buurjongetje heeft zijn moeder ook altijd bij haar voornaam genoemd. Ik vind het zelf echt geen gehoor. Levi roept ook wel eens Erika, maar dan zeg ik altijd dat ik mama ben. Klinkt toch voor geen pan als een jongetje van 3.5 roept. Erika waar ben je ? haha nee hoor noem mij maar gewoon lekker mama.
Ik heb het idee dat dat echt iets is van die generatie. Ik heb nog een stuk jongere broer en zus en die noemen mijn ouders ook bij hun voornaam waardoor mijn oudste dat helaas ook overneemt en ik er dus opa en oma bij haar in moet stampen bij wijze van. Heel irritant. Ik vind het ook zo raar klinken dat ze hen bij hun voornamen noemen en zij vinden het weer raar dat ik met mijn halverwege de 30 nog papa en mama zeg. Mijn kinderen mogen ons niet met onze voornaam aanspreken. Mijn oudste heeft zo'n periode gehad en dan luisterde ik gewoon niet na eerst een aantal keer te hebben aangegeven dat ze mama hoort te zeggen. Ook krijg ik u zeggen er niet meer in bij haar omdat opa en oma dat niet willen en haar oom en tante dus nog heel jong zijn. Tegen ons hoeft ze geen u te zeggen.
Is dat niet gewoon een fase waarin ze min of meer zich gaan realiseren dat mama en papa ook een andere naam hebben? Die ook vanzelf wel weer over gaat? Je bent trouwens toch sowieso meer dan 'mama' of 'papa'? Net als ouders die perse met 'u' aangesproken willen worden. Ik vind dat een afstand creëren. Wij zijn wel gewoon mama en papa, maar ik zou er echt niet zo'n punt van maken als ze me straks ook bij mijn voornaam gaat noemen. Want zo heet ik óók namelijk, maar ik ben haar mama en daar kan je toch met geen spelt tussen komen
Bij ons is het net zo, soms noemen ze ons bij de voornaam of onze bijnamen , maar meestal papa en mama en geen u. Ik vind het wel prima, kan me er allemaal niet zo druk om maken. Op het werk is het gewoon helemaal afhankelijk van bedrijfscultuur etc. hoe je iemand aanspreekt. Bij de meeste organistaties waar ik heb gewerkt sprak ik ze gewoon met jij aan en de voornaam, je weet toch al binnen een dag hoe het er aan toegaat. Overigens begin ik meestal eerst met u hoor, dan zeggen ze vaak meteen wel 'zeg maar jij'. Maar ik heb ook wel ergens gewerkt waar ik altijd u moest zeggen en 'professor' eventueel i.c.m. achternaam. Onbekenden, in winkels etc. spreek ik meestal met u aan, al flapt er nog wel eens automatisch een 'je' uit bij een jong meisje achter de kassa ofzo. Mijn dochtertje weet ook wel het verschil, als ze winkeltje speelt, gebruikt ze ook altijd 'u'.
hier is het in principe alleen papa en mama, of wat zij er tegenwoordig van maakt: pap en mam (ieeeeekkks) Maar toen ik nog op het kdv werkte waar mijn dochter toen ook zat en we speelden buiten, dan riep ze altijd expres m. omdat andere kindjes mij natuurlijk ook zo noemden. Ik heb daar toen geen drama van gemaakt en haar uitgelegd dat het op het kdv mag, maar dat ik thuis gewoon mama ben. Dat ging eigenlijk heel goed.
Ouders bij de voornamen noemen nee dat vind ik niet netjes.. Ik spreek mijn ouders wel aan met pa of ma en inderdaad met u. Is normaal in onze familie.
Hangt van de bedrijfssfeer af. Hier zeggen we ook gewoon je en jij, zelfs tegen de CEO van de Benelux (als die Nederlands zou spreken, dan... ) Hier ook. Ik vind het ook gewoon goed genoeg om het over 'opa en oma' (schoonouders) en 'dede en oma' (mijn ouders) te hebben, maar mijn schoonouders zitten een beetje te zeuren. Die vinden dat er iets achter moet, om het onderscheid duidelijk te maken. Dat we bijvoorbeeld bij hen de achternaam erbij zeggen. Maar dat voelt voor mij sowieso niet goed, want mijn ouders hebben niet dezelfde achternaam. Overigens noem ik mijn schoonouders bij de voornaam en mijn man mijn ouders ook. Ik hoor ook wel eens dat mensen hun schoonouders 'pa en ma' noemen, maar dat voelt bij mij ook niet goed.
Hier zou ik ook hartelijk worden uitgelachen als ik u zou zeggen tegen de directeur, of wie dan ook. Dat was in mijn vorige werk ook. In het amerikaanse bedrijf waar ik werkte (voertaal Engels) was het makkelijker .
hier wil ik niet dat de kinderen ons bij de voornaam noemen! en ook moeten ze u zeggen (dit is bij ons in de familie gewoon zo) en jij en je tegen opa en oma ( wat ik soms weleens lees) vind ik persoonlijk echt verschrikkelijk! vind het echt respectloos (je heb niet met ze geknikkerd)
Zo zie je maar hoe dingen kunnen verschillen. Als je zelf u genoemd wil worden kan ik me voorstellen dat het respectloos overkomt richting als het naar opa en oma gedaan zou worden.
zo zie je maar dat het overal anders is gelukkig!! Ik vind juist u voor mensen die ze niet kennen en niet voor fam, zo afstandelijk. Mijn omaatje die helaas net overleden is zou ons zeer gek aangekeken hebben als wij onze kinderen het aanleerden om haar u te noemen..
Mama, mam, mammie, en zelfs Moedertje is het hier af en toe, maar bij m'n voornaam wil ik echt niet hebben! Hij zit nu wel in de fase dat 'namen zeggen' ontzeeeettend leuk is', maar dan mag hij er nog 'Mama voornaam' van maken, en niet alleen m'n voornaam noemen! Je/jij mag hier gewoon, ook tegen oma..