Wat hebben mijn twijfels er nou mee te maken dat er meerdere vrouwen moeilijker een tweede kindje kunnen krijgen!? Ik zeg dat ik er mee zit en IK heb niet gezegd dat het zielig is! Maar mijn buurvrouw! Maar ja ach, ik snap wel dat het gevoelig ligt, en mijn kind is alles behalve zielig, ik dacht meer nooit tante worden etc.. Het gemis misschien hebben van een broertje of zusje.. Maar nogmaals, ben er blijkbaar nog lang niet over uit!
ik heb volgens mij de hele insteek van het topic gemist verwennen! ja ik ben heel erg verwend...en nog! maar ik waardeer alles en werk al vanaf m'n 15e dus ik weet wel de waarde van geld onze dochter is ook heel erg verwend...word ze daar slechter door? nee...dat weet ik zeker want het is maar net wat je je kind leert. onze dochter kan heel goed delen en speeld met alle kindjes. dit deed ze al toen ze nog niet op een peuterspeelzaal zat en ze heeft ook niet op een kinderdagverblijf gezeten.
Je haalt de woorden uit mijn mond! Hahaha Mijn dochter deelt ook alles, maar dat is ook iets van mij wat ik wil in de opvoeding! En ook kan ze heel goed spelen met andere kindjes!
Voor een half jaar geleden had ik nog volmondig gezegd dat het zielig is om 1 kind te hebben... Ik ben in de zwangerschap van Tess letterlijk doodziek geweest. Heb 5 maanden in het ziekenhuis gelegen en artsen zijn meerdere keren bang geweest dat ik zou komen te overlijden. Gelukkig hebben Tess en ik het allebei overleefd en voor mij was het zo klaar als een klontje dat ik nooit voor een 2e zou gaan. Toch begon ik Tess naarmate ze wat ouder werd zielig te vinden. Niet zozeer omdat ze 'alleen' was (want ze heeft vriendjes genoeg, gaat naar een kdv, heeft een neefje van dezelfde leeftijd etc.) maar wel omdat ik zelf na dacht over haar toekomst. Zou ze altijd alleen met papa en mama op vakantie gaan?? Als ze zou gaan trouwen is er geen broer/zus die een leuk ABC of wistjedat kan voordragen, als mijn man en ik komen te overlijden staat ze helemaal alleen bij de koffie tafel om gecondoleerd te worden etc. Dat was mij reden om toch aan nummer 2 te beginnen. Helaas werd ik vanaf dag 1 van die zwangerschap weer doodziek met een miskraam tot gevolg. Het hele medische team waarbij ik onder behandeling stond heeft aangegeven dat het zeer onverstandig zou zijn om nogmaals zwanger te raken. Ik zou vanaf 12 weken opgenomen worden in het zh en met maximaal 32 weken worden ingeleid en de kans is zeer groot dat we het kindje weer verliezen of dat ik zelf zal komen te overlijden. Reden genoeg om een 2e kindje uit ons hoofd te zetten. En nu ik me er bij heb neergelegd dat mijn kleine meid altijd ' alleen' zal blijven vind ik het ineens ook niet meer zo zielig dat ze geen broertjes/zusjes heeft. Want hey..als ze ouder is ontmoet ze haar eigen vrienden, vriendje en als ze zal trouwen zullen er neefjes/nichtjes en/of vriendinnen zijn die iets leuks voor haar doen. Als we op vakantie gaan mag ze een vriendinnetje meenemen en als wij komen te overlijden zal ze allang zelf een man en zwagers/schoonzussen hebben die haar zullen steunen, ze zal niet alleen zijn.
Ik vind het dus ook niet zielig. Wij hebben ook maar 1 kindje en toevallig hadden we het er laatst over, over een eventuele 2e. Maar beide hebben we zoiets van; het is wel prima zo. Dus waarschijnlijk blijft het maar bij 1 kindje. Joris is al 4 jaar 'alleen' en is echt niet over de top verwend. Je bent misschien wat flexibeler, je hoeft tenslotte maar voor 1 kindje te kopen, dus als je bijvoorbeeld kleding koopt, koop je 10 kledingstukken voor je kindje, ipv 5 voor de 1 en 5 voor de ander. Je hoeft niet te delen... Waardoor het al snel lijkt alsof het kind verwend is. En samen spelen, samen delen? Joris had er veel moeite mee toen hij naar de psz ging (net 2 jaar), maar ook daar is hij overheen en weet dat hij moet wachten, om de beurt en moet delen. Dat leren ze al op hele jonge leeftijd en behalve als je de kans hebt om 2 kindjes vlak achter elkaar te mogen krijgen, leren ze dat allemaal op de psz of een kdv... Vriend van mijn zus is ook enigskind, heeft er totaal geen moeite mee en wilt zelf ook geen 2e kind. De een heeft het wel, de ander niet... Ieder zijn eigen 'keuze', als het al een keuze is...
Ik ben zelf ook enig kind. Ik heb mijzelf nooit als zielig ervaren. Ik wilde wel altijd een broertje of zusje. Maar goed, dat compenseerde ik dan wel met veel vriendjes en vriendinnetjes Wel een nadeel: Mijn vader verdiende best veel en ik ben behoorlijk verwend. Daar merk ik nu af en toe nog wel wat van. Ik kan er minder goed mee om gaan als dingen niet gaan zoals ik wil. Niet in extreme hoor, maar ik ben wel een beetje een perfectionist. Ik kan best sacherijnig worden als mijn planning misloopt ergens door, bijvoorbeeld. Goed, ik heb er mee om leren gaan en het gaat een stuk beter dan vroeger, maar ik ben er van overtuigd dat mensen die niet zo verwend zijn geweest, beter met dat soort teleurstellingen kunnen omgaan. Maar ja, enig kind zijn wil niet altijd zeggen dat je verwend bent Voordeel: Je hoeft geen erfenis te delen Nadeel: Bij overlijden van je ouders sta je er alleen voor. Goed, je partner (als je die hebt) zal je wel steunen, maar da's toch anders.
Nee precies, ik heb geen contact meer met ze! met mijn moeder overigens ook niet! Maar ik wil t mijn dochter niet aan doen dat ze elke keer gezeur krijgt maar dat is voor mij neit de hoofd reden! tis meer de gehele zwangerschap zelf! en ik voel mij compleet nu! heb niet zoiets van poeh we zijn niet compleet ik wil er nog 1! absoluut neit! en ik zorg wel dat mijn dochter gelukkig word en vriendinnetjes gaat maken! ;D vanaf volgende week gaat ze ook al na kdv dus leert ze ook weer nieuwe kindjes kennen!
Ik heb niet alles gelezen, hoor, dus misschien voeg ik wel helemaal niks toe, maar toch... Wij kiezen bewust voor 1 kind. We hebben een zoontje waar we erg blij mee zijn en die het erg goed doet, ik red het meestal precies met mijn energie-voorraad (chronisch ziek, dus vaak/snel moe en veel pijn) en, ook erg belangrijk, we hebben zelf allebei wel een broer/zus en beide absoluut GEEN goede relatie. Tis dat we elkaar nog wel eens tegenkomen hier of daar, maar anders zouden we elkaar absoluut niet meer hoeven zien. Het 'niet alleen zijn als de ouders wegvallen' is voor ons dus absoluut geen argument voor wel een tweede willen. Wij kijken puur naar onszelf en hoe wij ons gezin willen en dat is precies zoals het nu is: papa, mama en kind. Heerlijk! Overigens was het enig-kind zijn van ons kind wel een reden om hem naar het kdv te brengen. Hij gaat daar gem. 3,5 dag per week naartoe en leert daar prima delen, samen spelen en vriendjes maken. Ik durf te stellen dat wij zonder twijfel het sociaalste kind uit onze omgeving hebben. Daar ben ik wel blij om, want dat was wel een beetje een 'angst' - dat hij zo'n verwend naar kind zou worden, haha! Niks is minder waar.
Toch een steeds vaker terugkomend onderwerp... Leuk om te lezen dat het hier op het forum steeds meer 'geaccepteerd/begrepen' wordt dat er mensen bewust voor kiezen voor 1 kindje... Wij denken dat we compleet zijn... Al voordat ik zwanger was zeiden we tegen elkaar dat we ons types vinden voor 1 kindje... Maar, wij zeggen wel heel eerlijk.. Zeg nooit nooit.. Geen idee hoe ik me over 5 jaar voel, hoe we dan in het leven staan.. Wat we dus wel zeker weten is dat bij een eventuele 2de er wel een flink leeftijdsverschil zou zijn... Maar op dit moment voelt het nog steeds heel compleet zo... We hebben allebei reisbloed, en willen graag ons meisje mee nemen.. Met 2 zal dat lastig worden.. Ook hebben wij het gewoon niet heel breed, zo met z'n 3 gaat het prima, maar met nog een kindje erbij zal het toch allemaal wel dun gespreid zijn.. Niet erg.. Zeker niet! Dus ja verwend?? Misschien een beetje omdat we haar zo dus wel dingen gaan geven/doen die met 2 kindjes niet zouden gaan gebeuren.. Mijn vriend heeft een zus, ik een broer... allebei konden we het als kind niet zo goed met onze broer/zus vinden.. Ondertussen wel, maar toen zouden we ze allebei echt niet gemist hebben.. Mijn dochter gaat wel naar t kdv, en krijgt daar haar broodnodige oefenen met wachten (Hihi en ze is een temperamentje dus dat is niet overbodig) Enige wat ik wel moeilijk vind is wanneer wij oud zijn, en ze er dan evetueel alleen voor zou staan... Al hopen wij natuurlijk dat ze dan een relatie heeft die haar steunt.. Ook is de kans op neefjes/nichtjes klein.. Via mijn schoonzus iig niet, via mijn broer misschien ooit als mijn schoonzusje hem zo ver krijgt.. Dus ja kort gezegt... Zielig? Nee! Verwend, misschien niet het goede woord, maar ze heeft wel meer dan wanneer ze alleen zou zijn..
Ik heb ook 1 kind en nee, ik vind het niet zielig. Ik zou graag een 2e willen, maar lichamelijk kan dit niet. Ik heb een auto-immuunziekte en had bij m'n zwangerschap flink last van bekkeninstabiliteit en zwangerschapssuiker. Opnieuw zwanger worden zou een hoop risico meebrengen en de kans op een kindje met een afwijking is groter. Juist om die reden, hebben wij ervoor gekozen om niet voor een 2e te gaan. Ik zeg nooit nooit, maar ik ben net lichamelijk een beetje op orde aan het raken (bijna 2 jaar na de bevalling) en ik wil het gewoon niet Ik vind mijn dochter echt niet zielig! Ze is een gelukkig meisje, wat zichzelf prima vermaakt en wat niet omkomt in het speelgoed. Ze kan heel goed delen! Er komen hier vaak neefjes en nichtjes en vriendjes over de vloer en mevrouw geeft al haar speelgoed weg Ze zit niet op een KDV, maar gaat na de zomer naar een PSZ voor 2 dagdelen. TS: doe inderdaad wat je hart je ingeeft. Ik hoop dat je er uit komt!
Nee ik ook niet, maar toch is het niet anders voor ons en daar moet ik mee leren leven. En daarom vind ik het moeilijk als er zo makkelijk wordt geroepen hoe zielig het is voor een enigst kind. Je weet immers nooit het verhaal er achter, zo'n opmerking kan gewoon heel gevoelloos overkomen voor mensen in mijn situatie en daarom reageer ik misschien wat aangevallen. Nou dat zij dan zo.
Nee hoor, niet zielig om enig kind te zijn. Ik ben het zelf ook en kreeg altijd alle aandacht en hoefde nooit speelgoed te delen hihi. Even zonder gekheid ... ik heb het nooit als vervelend ervaren, al miste ik op vakantie bijvoorbeeld weleens een speelmaatje. Ik legde niet heel makkelijk contact omdat ik wat verlegen was. Een broertje/zusje was dan makkelijker geweest om het maar zo te verwoorden. Een vriendin zei laatst tegen me dat ze het fijner vond dat haar zoontje wel een broertje/zusje heeft, zodat als de ouders er straks niet meer zijn, ze elkaar dan nog hebben. Daar zat wel wat in en dat heeft me aan het denken gezet. Zelf wilde ik altijd al graag 2 kindjes, gewoon omdat het me geweldig leek en ook omdat ik zelf nooit een broer/zus heb gehad. Nogmaals, ik ben nooit iets tekort gekomen en ik had heus geen beter of fijner leven gehad met broer/zus dan zonder. Het is niet voor iedereen vanzelfsprekend om meer dan 1 kind te hebben, en iedereen moet dat zelf weten. Een kind vergt een hoop van je en als jij aanvoelt dat 1 genoeg is, dan is dat prima.
Het enig kind zijn is niet iets wat jij je kind aandoet, voel je dus vooral niet schuldig of aangevallen! Zielig is een raar woord, al zei ik dat vroeger ook wel over enig kinderen. Omdat ik het een beetje sneu voor ze vond, het leek me erg eenzaam. Maar als ik het zo lees ben je zelf ook verdrietig dat er geen broertje of zusje komt; waarom zou het dan niet ook verdrietig kunnen zijn voor je kind? (en wie wel zelf kiest om het bij één kind te laten moet zich vooral ook niet schuldig of aangevallen voelen, die keuze maak je toch omdat je dit voor jullie het beste vindt?!) Mensen zeggen nu eenmaal van alles terwijl ze het hele verhaal niet kennen. Probeer het van je af te laten glijden, of leg het ze uit hoe het voor jou zit als je ze de moeite waard vindt.
wat ik overigens ook niet snap is waarommmmm moeten ouders die 1 kindje willen/krijgen zich in hemelsnaam verantwoorden is toch van de zotte, net als mensen die vinden dat ik mij moet verantwoorden toen ik zwanger was van nummer 5 dus mijn antwoorden waren dan ook heel simpel omdat ik het wil PUNT de een vind een groot gezin helemaal geweldig ( zoals ik) een ander houd niet van drukte of kan er niet tegen of wat dan ook en die krijgt er 1 of 2 of 3 wat maakt het uit zolang JIJ als moeder zijnde en vader zijnde gelukkig bent zal je kindje dat ook zijn of het nu enigst kind is 2e 3e 4e 8ste het maakt niet uit
Dat lijkt me knap waardeloos, lexie! Natuurlijk hoef je je niet te verantwoorden. Wat zul je balen (en met jou alle anderen die een 1-kind gezin hebben) van iedere keer die vraag wanneer de 2e komt. Net zoals ik er jarenlang van gebaald heb als mensen die ik nauwelijks kende, me zo maar naar mijn kinderwens vroegen. Ik vond dat veel te persoonlijk, en begreep niet dat mensen zo brutaal konden zijn. Er lopen toch een hoop lomperiken rond!
Hier dezelfde ervaring, inderdaad. Zo vaak gehoord 'Nog geen tweede?'. Ik ben dus ook heel snel heel duidelijk geweest naar de mensen om ons heen dat dat niet ging gebeuren en nu hoor ik er nagenoeg nooit meer iemand over, hooguit mensen die ik pas net ken. Heb overigens wel een keer de vraag gekregen of ik mijn zoon soms niet leuk vond, want dat was eigenlijk de enige reden die hij kon bedenken waarom ik niet nog een kind zou willen... Dat vond ik wel behoorlijk onbeschoft en dat heb ik ook duidelijk laten blijken
het is gewoon nooit goed hoor, anderen hebben altijd wat te zeuren! zo werd er bij ons weleens gezegd 'zo dat is snel een 2e'! die mensen zul je toch altijd hebben hoor! als je maar zelf gelukkig bent dat is het belangrijkste!
Die kun je toch heel makkelijk omkeren: Vind jij je zoon niet leuk, dat je er nog een wilt (in de hoop dat die wel leuk is)? Of: ik vind mijn zoon zó leuk, dat ik er niet nog een wil, die kan alleen maar tegenvallen. Wij hadden maar één poging nodig om een leuk kind te maken. Ook potentieel kwetsend, maar wie kaatst kan de bal verwachten. mensen zeggen stomme dingen, omdat ze denken dat het grappig is, omdat ze graag shockeren, omdat ze.... weet ik veel waarom. Omdat ze stom zijn, misschien?