Enig kind zijn is helemaal niet zielig of triest. Ik heb altijd al 1 kind gewild en we hebben er één en daar blijft het ook bij. Gewoon omdat wij dat willen! Ik kan me ook niet voorstellen dat er hier nog een kind in huis rondloopt. Nee, ons gezin is af!
Deze las ik juist pas in een boek: de 1e is zo goed gelukt dat we niet voor een 2e hoeven gaan. Ik dacht die ga ik voortaan gebruiken! maar ja als het ooit nog eens raak mocht zijn/blijven hoe ik ga ik me dan verantwoorden Maar idd ik zei ook altijd 1 kindje is zielig. En hoe moet kk dalijk verder als wij overleden zijn? helemaal alleen.... Hopelijk heeft kk dan zelf een gezinnetje... Maar die botte opmerkingen inderdaad altijd. En nee kk is niet verwend. Behalve verwend met heel veel liefde, want die hoeft kk niet te delen. En ja wij kunnen dure vakanties nemen, maar dat hebben we altijd gedaan. ( met meerdere kinderen is dat toch duurder) Maar qua speelgoed nee en kk moet toch ook echt weleens wachten. Of delen met vriendjes. Maar kk is meer t typje: delen? Ik laat het wel uit mijn handen trekken. ( te lief dus) Dus al kies je voor een kind: het is JOUW keus. Volgens mij is de buurman stiekem jaloers
Ik denk om dezelfde reden waarom wij ons moeten verantwoorden omdat we meer dan 2 kinderen hebben. Die worden dan automatisch ook zielig gevonden, juist omdat ze moeten delen. Het is gewoon nooit goed, vooral als je afwijkt van het standaard. Ik vind enigste kinderen niet zielig, en ik vind meerdere kinderen in een gezin al helemaal niet zielig. Ik vind het wel zielig als ouders naar elkaar met de vinger wijzen en dit soort onzin verwijten. En dan zichzelf verdedigen met allerlei dingen die er totaal niet toedoen. Wat een kind nodig heeft in zijn jeugd is liefde en aandacht. Een enig kind krijgt volop ouderliefde en hoeft ouderaandacht niet te delen. Meerdere kinderen in een gezin krijgen net zoveel ouderliefde, maar moeten de aandacht van ouders delen. Daartegen krijgen ze aandacht van elkaar. Alle andere dingen (vooral de materiële) zijn echt niet belangrijk voor het geluk van een kind. Als ze WEL belangrijk zijn: dan heb je dus een verwend kind!
ik vind enig kind zijn niet zielig. Het ligt absoluut wat velen hier zeggen aan hoe je ze opvoed. Ik zal een voorbeeld van mijn neefje geven: die is nu bijna 10 jaar, enig kind en heeft een behoorlijk rugzakje (autisme en adhd gerelateerde stoornis) Hij wordt door mijn zus en zwager enorm kort gehouden, hij kan nog niet eens een scheet laten of ze zitten er al bovenop. Spelen met de buurtkinderen is ook een issue, soms gaat het goed, en ook soms niet door zijn driftbuien. Mijn zus en zwager gaan liever met hem naar Euro disney dan dat ze hem mee laten doen met een huttenbouwfestival aan de overkant van de straat. Ook zal hij het enige kleinkind zijn van de ouders van mijn zwager, de broer van mijn zwager en zijn vriendin willen namelijk zelf geen kinderen. Dus ja hij wordt enorm verwend met vreselijk dure kado's waar hij maar 5 minuten naar omkijkt. Dit is zijn verhaal, maar ik weet zeker dat er veel meer moeders zijn met 1 kind die hun kind vrijer laten en ze de kans geven zich sociaal te kunnen ontwikkelen dmv samen spelen met andere kinderen. om nog een ander bakerpraatje te ontkrachten: ik ben opgegroeid met 1 zus die 6 jaar ouder is, maar samen spelen gebeurde zeer weinig. ze wilde mij nergens bij hebben en ik was alleen gezellig als er niemand anders was om mee te spelen,een zusterband hebben wij nooit gehad. dus 2 of meerdere kinderen in 1 gezin wil niet per definitie zeggen dat ze een hechte band met elkaar zullen krijgen.
Jouw laatste alinea zet mij ook aan het denken. In onze denktijd van hoever gaan we nog. Wie zegt dat kk het gezellig heeft met een brusje??? Wie zegt ons dat ons kindje gezond is? ( mijn leeftijd gaat ook mee spelen) Zo ff off topic ( maar wel dingen die mij nu erg bezig houden. sws het enigkind gedoe)
Ik denk dat ieder voor zich de keuze zelf maakt. Oordelen over een ander z'n situatie is eigenlijk niet mogelijk. Ouders met 1 kind zullen volop vooroordelen hebben over gezinnen met meerdere kinderen en andersom natuurlijk ook. Je hebt natuurlijk niet voor niets gekozen voor een bepaalde gezinssamenstelling. Of de aandacht en liefde van de ouders nou naar meer of minder kinderen toe gaat, het zal altijd even groot zijn. Je wordt als kind heus niet meer of minder liefde omringt als er meerdere kinderen om die liefde en aandacht vragen. Ik geef mijn 4 kinderen stuk voor stuk evenveel liefde en aandacht als dat ze alleen zouden zijn geweest. Soms moeten ze die aandacht en liefde delen met hun broertje/zussen. Dan voelen ze zich echt opeens niet minder geliefd hoor.... En ik kan ze gelukkig net zoveel luxe en spullen geven als ik zou willen, maar of de kinderen daar zelf gelukkiger van worden?? Natuurlijk genieten ze er echt wel van, maar ze zijn ook tevreden met een middagje gratis naar de kinderboerderij. Mijn huis, hart en inhoud van mijn portemonee zijn groot genoeg voor een stuk of 5/6 kinderen en daar ben ik heel trots op! Ik hou me er absoluut niet mee bezig of ik tekortschiet in aandacht en liefde omdat ze met 4 zijn. Als laatste: er wordt vaak gezegd dat het zo pijnlijk/vervelend is als er gevraagd wordt waarom er geen tweede kindje komt. Ik snap heel goed dat dat ook zo kan overkomen. Maar veel mensen staan er niet bij stil dat het misschien nog wel pijnlijkeer is als er opmerkingen gemaakt worden over kindertjes die er al zijn in een gezin en die volgens buitenstaanders eigenlijk 'te veel' zijn voor de maatstaven van deze tijd en maatschappij. Dat is pas pijnlijk! Een prachtig wonder wordt eigenlijk afgedaan als te veel..... Daar heb ik moeite mee...
Ik lees dat veel mensen zich wel afvragen hoe dat moet zijn als je als ouders oud wordt of zelfs komt te overlijden. Dat je enigste kind daar dan alleen staat. Mijn man heeft geen contact met zijn zus. Maar hij en zijn zus hebben wel contact met hun ouders. Dat wordt nog moeilijk als hun ouders komen te overlijden. Ze hebben namelijk helemaal niks met elkaar en willen dit beide zo houden. Daar sta je straks als broer en zus. Ze hadden beide enigst kind willen zijn.
Ik weet het niet! Wij hebben wel gekozen voor 2 kinderen, omdat we dat ook leuker vinden voor de eerste. In het begin had ze het er erg moeilijk mee, was heel jaloers. Maar nu spelen ze zo leuk samen. Persoonlijk denk ik dat het leuker is als een kind een broertje of zusje heeft, maar dat is voor iedereen persoonlijk!
Ik ben zelf enigkind en heb er nooit last van gehad. Ik heb altijd vriendinnetjes/ vriendjes over de vloer gehad. Ben nooit verwend geweest, want ik moest al van kleine meid af aan helpen in huis. En ik werkte al voor mijn eigen geld toen ik 12 was. Ik heb nu zelf een zoontje van 3maand en ik hoef er geen 2de bij. Maar mijn vriend wil nog wel graag 1. Dus we zijn er nog niet over uit,haha.. Maar ik ben ook nog 22 dus tijd genoeg.
Nee, absoluut niet zielig. Ik ben zeker door en door verwend als kind, maar ik was dan ook een wondertje voor mijn ouders, na 10 jaar hadden ze de kinderwens opgegeven, en toen kwam ik. Heb zelf ook geen broers of zussen, maar heb ze onbewust altijd wel gemist. Zeker bij het overlijden van mijn moeder op jonge leeftijd. Er kwam zoveel op mij af als 20 jarige. Maar zoals iemand anders al schreef, sommigen hebben ook broers of zussen en daar helemaal geen contact mee, zo kan het dus ook. Gelukkig (voor mij) heeft mijn partner een grote hechte familie en heb ik er een lieve schoonzus en broer bijgekregen. Onbewust gewild en uiteindelijk toch gekregen. Liefde hoef je gelukkig niet te delen, ik ben van mening dat iedereen voldoende liefde in zich heeft voor ieder kind, of je er nou 1 hebt of 4. En verwennen doen we ze toch allemaal op onze eigen manier. Kan niet wachten tot onze kleine meid op de wereld komt. En misschien is ons gezin dan compleet. Misschien ook niet. We zien wel. Ieder voor zich. Nogmaals, absoluut niet zielig.
Jeetje Goldduke, wat herken ik veel in jouw verhaal. Ik ben óók een enig kind! Mijn ouders hebben jaren geprobeerd kinderen te krijgen (waren er "maar" 7, maar toch), er mankeerde hen beide niets, maar toch wilde het eerder niet lukken. Tot ik kwam. Ook mijn moeder is op jonge leeftijd overleden, ik was toen 18. Toch heb ik een broer of zus nooit bewust gemist. Wel heb ik altijd graag veel mensen om me heen gehad, maar daar zorgden mijn ouders dus juist bewust voor. Dat ik leerde delen, leerde dat niet alles om mij draait. Tuurlijk ben ik ook wel verwend, een ouder kan aan één kind nu eenmaal meer geven. Overigens heb ook ik nu een vriend met een hele grote familie. Toeval? Wellicht niet. Weet je, voor elke ouder is het zijn of haar eigen keus waarom je wel of niet voor een tweede wil gaan. Voor het kind is het sowieso niet erg, maar het hangt er wel vanaf hoe je ermee omgaat (denk ik). Als je het kind maar de belangrijkste normen en waarden meegeeft, maar dat is natuurlijk met 2 of 3 of meer kinderen ook zo. In ieder geval: Enig kind zijn - NEE dat is absoluut niet zielig! Liefs, Caroline
ik ben enigskind! niet bewust maar mijn moeder ging al snel na een miskraam na mij de overgang in dus kon het niet meer. ik heb er nooit 'last' van gehad. en ja, ik kreeg dingen eerder voor elkaar dan mijn vriendinnetjes die wel een broertje/zusje hadden. voordeel van enigkind is dat ik altijd wel snel vriendjes maakte, ik moest wel eigenlijk. kortom, ik heb er vroeger geen problemen mee gehad. nu denk ik ik wel eens 'had ik maar een broertje/zusje' het idee dat als (hopelijk duurt dat nog heel lang) mijn ouders overlijden dan ben ik nog maar alleen. dat idee vind ik best akelig maar ja je kunt ook een broer/zus hebben maar er geen contact mee hebben dus dat zegt ook niet zoveel. graag wil ik voor Jill wel een brusje , maar mocht dit niet lukken dan vind ik het zo ook wel prima!
ik heb 2 dochters van 3 en bijna 2 jaar, we hebben heel bewust voor een tweede kindje gekozen en we hebben haar dan ook gezond en wel mogen krijgen... maar niet omdat ze dan een mooi speelkameraadje is voor onze oudste...! maar omdat we het als een verijking in ons leven zien.. 2 van die prachtmeiden is het mooiste wat er is.... denk dat het er ook aan ligt hoe je zelf bent opgegroeid, ik lees hier veel dat ze het helemaal niet zo leuk hadden met een oudere broer of zus en dat de band ook nu niet echt geweldig is... dat heb ik zelf ook met mijn oudste zus nu, we zien elkaar echt bijna nooit... maar vroeger waren we dikke vriendinnen en 2 handen op 1 buik.... dat heb ik als heel erg prettig ervaren.. ook heb ik nog een 6 jr jonger broertje en nog een zusje van 16 jaar.. zij komt hier zeker eens in de week naartoe en blijft dan vaak slapen... mijn broertje komt hier ook geregeld en dat vinden we allemaal erg leuk dat het zo gaat... ik hoop dat mijn dochters ook veel aan elkaar zullen hebben in de toekomst.... ze schelen 16 mnd dus dat ik echt bijna niks als ze ouder zijn... ik zou ze voor geen goud willen missen en ben erg gelukkig met mijn meidjes! maar ookal kies je bewust voor 1 kindje en je vind dan dat je gezin compleet is... dat gaat verder niemand wat aan, laat ze maar lullen joh! ikzelf zou het verschrikkelijk hebben gevonden om alleen op te groeien maar dat is omdat ik niet beter wist met 2 zusjes en een broertje... het is wel altijd reuze gezellig, en ook weleens vechten natuurlijk maar je hebt altijd elkaar...
Mijn ervaring met broers en zussen is nogal breed en divers. Ik heb er namelijk 8, variërend van 1 tot 17 jaar ouder dan ik zelf ben. En met wie ik een hechte band heb en met wie minder, verandert nogal in de tijd. Afhankelijk van mijn en hun levensfase, woonsituatie en toeval. En verder heb je gewoon meer of minder persoonlijke klik met de een of de ander, maar dat is bij mij geen vast gegeven met wie wel en met wie niet, het varieert in de tijd. Op dit moment is mijn 13 jaar oudere zus een van mijn beste vriendinnen. Zij is net oma geworden en dus zitten we allebei in de babytijd, al is het vanuit een heel ander perspectief. Dit is een minder vanzelfsprekende band dan met m'n 1 jaar oudere zus (die kinderen heeft die ongeveer even oud zijn als die van mij), maar juist daarom heel erg waardevol voor mij. Ik vind dat het mijn leven rijk maakt, om uit zo'n divers nest te komen. Sowieso hebben wij een grote familie, mijn moeder komt ook uit een gezin van 9 en van die kant zijn we met 28 neven en nichten. Dan is het bij mijn vriend een stukje kariger: hij heeft 1 broer, 1 neef en 3 nichten. Een voordeel van zo'n grote familie is toch wel dat er altijd wel iemand tussen zit met wie je het goed kunt vinden. Een broer of zus is niet hetzelfde als een vriend of vriendin. Juist omdat je elkaar niet hebt uitgekozen maar 'ermee opgescheept zit' leer je om ook om te gaan met verschillen. Je kunt wel denken: ik hoef je nooit meer te zien, maar vroeger of later kom je elkaar toch weer eens tegen. Maar eerlijk is eerlijk: geen háár op mijn hoofd die er ooit over heeft gedacht zelf zo'n groot gezin te stichten! Ik ben een tevreden mens met mijn 'modelgezinnetje' van één jongen en één meisje
Lees het boek "Enig kind" van Jacqueline van Swet eens. Daar wordt korte metten gemaakt met vooroordelen dat het zielig zou zijn enzo. Ik ben er nog niet in begonnen, maar ga het wel lezen omdat mijn zoon hoogstwaarschijnlijk ook enig kind blijft.
Ik vind enig kind zijn niet zielig hoor. Onze dame is en blijft ook enig kind, maar ze heeft genoeg vriendjes en vriendinnetjes in de straat om zich mee te vermaken. Verwend is ze dan weer wel. Niet vervelend verwend, maar als ze bijvoorbeeld nieuwe schoenen nodig heeft sta ik de volgende dag al in de winkel om nieuwe schoenen te kopen. Ze krijgt altijd alles wel eigenlijk (behalve speelgoed, daar moet je toch op een gegeven moment wel de rem op zetten).
Ja maar is dat verwennen? Nieuwe schoenen. Dat zie ik niet als verwennen, maar als een noodzakelijk kwaad. je kan je kind toch moeilijk op te kleine schoenen laten lopen? Verwennen vind ik altijd zijn zin geven, veel speelgoed ed.
Ik zie verwennen ook niet per se als wel of niet (dure) spullen voor je kind kopen, maar meer als de manier waarop je omgaat met bepaald gedrag. Altijd hun zin geven, niet corrigeren als ze vervelend of onbeleefd doen. Dat is in mijn ogen verwennen en daar doe je een kind echt geen plezier mee; ze worden er in elk geval geen leukere mensen van. Ik denk wel aan verwennen als een kind altijd meteen krijgt wat hij/zij wil hebben, als het niet gewend is ook wel eens 'nee' te horen, of 'nu niet'. Zolang ze geen schoenenkast a la Imelda Marcos (wie kent haar nog) heeft, zal het wel meevallen.
ja schoenen en kleding kopen zie ik ook niet als verwend.... speelgoed dan weer wel... ze krijgen best wat maar niet altijd...