Ons zoontje heeft dagelijks tss 17-20u wat zijn huilmomentjes waar hij echt een bekoorlijke tijd na elkaar hevig kan huilen, volgens K&G het zogenaamde huiluurtje. Ik lees dat dit een veel voorkomend fenomeen is en veel babytjes dit doen. Hoe gaan jullie hiermee om? Men zegt altijd dat je moet troosten als er gehuild wordt maar ons mannetje is dan vaak helemaal niet te troosten, op geen enkele wijze... Wat doen jullie dan? Troosten, negeren, continue aandacht geven, ...?
Hier ook zo eentje. Ik probeer zo min mogelijk prikkels dus in dezelfde kamer blijven. Geen tv aan. Speentje. Wiegen. Alles geprobeerd, nu hier ook tot aan hysterisch aan toe dus m'n man is nu rondje wandelen met de wagen. Normaal valt hij dan als een blok in slaap
Een rondje met de kinderwagen is hier maar een tijdelijke oplossing. Valt tijdens het rondje wel in slaap maar eens thuis terug wakker. Vind het zo sneu voor m'n vriend. Die heeft dan een hele dag gewerkt en is blij om z'n zoontje te zien maar ziet elke dag een huilebalkje terwijl hij overdag zo vrolijk kan zijn...
Bij ons hielp ook niets, dus maar wiegen en wiegen zodat we tenminste iets deden. Het heeft hier maar eventjes geduurd, het is toen verhuist naar de middag en wat later helemaal opgehouden.
Heeft hier geduurd tot maand of drie. Daarna werd het steeds minder en minder. Wij hebben rondjes met de kinderwagen gelopen in de woonkamer. En als dat niet hielp lekker dicht bij ons houden.
Draagzak lukt maar van zodra je ff stil gaat zitten of even wat minder gaat bewegen is het terug drama. Vind de draagzak ook niet veilig als ik aan het koken bent.
Hier ook in een donkere kamer gaan zitten wiebelen. Ik zette netflix aan op de laptop, met het beeld donker en het geluid helemaal uit. Deels ter afleiding en deels omdat ik bang was anders in slaap te vallen... Koken doe ik trouwens overdag als het even wél kan, zodat het 's avonds alleen maar in de oven gezet hoeft te worden of opgewarmd hoeft te worden. Zijn genoeg gerechten te bedenken die dan prima smaken en er komen ook wel weer eens andere tijden. Koken met een buikdrager is inderdaad niet veilig en met een rugdrager zou ik het zelf ook niet aandurven.
Dragen en wiegen en sussen en tegen jezelf blijven herhalen: "het gaat over, het gaat over, het gaat over..."
Bij ons was de draagdoek de uitkomst. Als je dat met koken niet veilig vind, dan ga je met je kind in de doek het eten voorbereiden en zodra je man thuis is, hem de baby en dan kan jij het eten binnen een paar tellen koken. Ik kook gewoon met zoontje in de doek. Zoontje zit nu tijdens het eten in het wipstoelje op tafel. Hij wil erbij en dan is het prima