Hoi dames, Ik ben benieuwd of jullie dit herkennen bij een zeer jong kind. Ik wist niet beter dan dat eenkennigheid bij een maand of 7 op zijn vroegst begint. Het heeft dan wellicht ook meer te maken met verlatingsangst, maar mijn dochter lijkt nu al behoorlijk eenkennig te zijn. Zelfs als opa en oma haar even willen knuffelen zet ze het op een huilen. Pak ik haar dan weer over, dan is ze stil. Papa accepteert ze ook wel, maar ook hij kan niet eindeloos met haar tutten, want na een half uur wil ze echt weer naar mij. Is dit echt al eenkennigheid? Het is een pittig dametje met een eigen willetje. Lief, zoet, maar wel eigenwijs. Ze is ook best rap in haar ontwikkeling, erg beweeglijk en snel 'uitgekeken' op iets. Ik ben zelf pedagoog, maar ik heb dit nog nooit meegemaakt.... en omdat het mijn eigen kleine betreft en ik even niet weet hoe of wat het precies is en wat ik ermee moet vind ik dat best een beetje 'stom'. Meer moeders die een kleine hebben die al tekenen van eenkennigheid vertoond? Wanneer begon dit bij jullie? Hoe ging je ermee om?
Misschien handig om te vertellen... Ik ben zelf heel makkelijk met het te knuffelen geven van de kleine en haar meenemen als ik ergens moet zijn. Ik dacht dan ook dat ze dan wel wat gewend zou zijn op den duur... Ik ben nog steeds vrij rustig en makkelijk en vind het soms ook 'onzin' dat ze na 5 minuten alweer huilend terug naar mij wil, maar hoe meer het gebeurt, hoe meer ik al bij voorbaat ga denken:'Oh... dadelijk gaat ze huilen bij oma...', dan sta ik al paraat om haar weer over te nemen. Dat is natuurlijk ook niet echt goed.
Kan het zijn dat opa/oma haar anders vast houden? Ons mannetje heeft een sterke voorkeur hoe hij op schoot wil zitten en dat verandert elke paar weken. Nu wil hij bijvoorbeeld de wereld inkijken en alles meemaken. Oma wil hem lekker knuffelen maar hij heeft daar geen zin in en gaat dat piepen bij haar op schoot. Als we wat tips geven dan gaat het ineens wel beter. En sommige mensen vindt hij minder prettig, daar reageert hij erg op. De vriend van mijn moeder heeft een erg grof gezicht en een flinke baard, daar kijkt hij altijd erg bedenkelijk naar en is dan niet zo op zijn gemak.
Ja hier ook rond die tijd even een tijdje eenkenning geweest. Duurde niet lang en ook ik was best gemakkelijk in baby afgeven. Weet niet precies hoe lang het duurde maar het was maar kort (1-3 weken). Daarna kwam het rond de 9 maanden weer even heel erg terug. Ik kon mijn kont niet keren of hij begon te brullen. Dit duurde enkele weken en is nu ook weer helemaal over.
Zeker herkenbaar hier en ook al zo jong. Ik nam haar in het begin ook redelijk snel over als ze ging huilen maar was wel makkelijk met het 'afgeven' van haar. Nu laat ik haar eerst bij mij wennen en daarna gaat ze bij anderen op schoot, als ze dan alsnog gaat huilen laat ik hun ook troosten, een stukje lopen werkt meestal wel. Bij die mensen heeft ze het steeds minder. 1 oma blijft daardoor uit haar buurt maar nu gaat ze al huilen als ze haar stem hoort. Het duurt nu helaas al best lang.
Hier ook erg eenkennig geweest!! Een paar vreselijke dagen. Geen box, geen wipstoel, geen speeltjes, alleen maar dicht bij mij zijn en bij papa. 3 dagen later was het over. Kon een sprong geweest zijn maar ze had ook wel het tegenovergestelde. Alleen lekker willen spelen en optillen een drama.
Ons kind was met 3 maanden al erg eenkennig toevallig waren we rond die tijd ook bij de kinderarts in het ziekenhuis. Die legde uit dat kinderen gemiddeld met 9 maanden eenkennig worden maar dat dat echt maar een gemiddelde is. Dat kinderen dat ook al vanaf 2 maanden kunnen krijgen of pas met 1.5 jaar... Bij ons duurde het totdat hij dik 1 jaar was. Hij wilde door niemand anders opgepakt worden. Advies van de arts was om dit ook niet te doen, daardoor maak je je kind alleen maar angstig maar gewoon rustig af te wachten totdat het vanzelf over gaat. Ook de opa's en oma's konden hem niet oppakken dan was hij helemaal overstuur en huilde tot lang na het bezoek (al snel niet meer gedaan ook tot grote ontevredenheid van de schoonouders maar ja het kind gaat voor he) hij is nu 2 jaar en helemaal niet meer eenkennig hij rent op mensen af en kruipt erbij op schoot. Komt dus helemaal goed :-D
Heet dat niet gewoon mammahonger? Eenkennigheid begint echt pas vanaf 7 a 8 maanden. Dan zijn de hersenen dusdanig ontwikkeld dat deze nieuwe ontwikkelingsfase van eenkennigheid start (hieraan is namelijk scheidings-/verlatingsangst gekoppeld en dat snapt een kindje van 9 weken nog niet). Mammahonger is evolutionair bepaald. De nabijheid van mamma is van levensbelang. Van pappa en anderen (veel) minder. Puur evolutionair gezien he. Een jonge baby is dus geneigd vooral de nabijheid van mamma te willen.
Hier had ze ook al snel door wanneer iemand 'vreemd' was, misschien idd andere manier van vasthouden, andere geur, etc. Heel normaal hoor!
Waarom is dat niet goed? Als je haar kan troosten, is dat toch juist goed? Juist de bevestiging dat jij er bent is goed, het is niet iets dat je kan afdwingen, maar iets dat ze op een gegeven moment gewoon leert, dus juist zekerheid en troost bieden ipv haar 'dwingen' tot iets dat ze nog labg niet begrijpt.
Oh nee... Het troosten is het probleem niet. Ik neem haar gelijk over, omdat ik ook van mening ben dat baby's niet hoeven te huilen. Wat ik bedoelde was dat ik al anticipeer op wat 'misschien' gaat komen en dat ik die spanning dus al bij voorbaat opbouw en misschien ook overdraag op de kleine... Dat wil ik voorkomen zeg maar...
Ja precies. En daarnaast vind ik het helemaal niet gek dat ze na een half uur bij papa op schoot niet meer wil. Zolang wilden onze meiden echt niet op schoot gehouden worden met die leeftijd! Het was wakker - voeding - even knuffelen (max 10 min) - even in de box (max 10 min) en weer naar bed Half uur knuffelen komt zelden voor.
Mijn zoontje was eenkennig vanaf de geboorte...wilde bij niemand zijn behalve bij mamma. Hij huilde gewoon net zolang totdat hij uiteindelijk moest overgeven. Ik ben 1 keer naar de ikea gegaan en heb hem bij mijn schoonmoeder gelaten (toen was hij een week of 5)...hij was helemaal buiten zinnen toen ik thuiskwam, en zodra ik hem oppakte moest hij overgeven, na het overgeven ging hij tegen me aanliggen en viel in slaap...maar zodra iemand anders hem alleen maar aanraakte begon hij al. Nu is mijn ventje 4 jaar en nog steeds ontzettend aan mij gehecht, hij kan gelukkig wel bij anderen blijven maar het is altijd moeilijk voor hem om mij dag te moeten zeggen en zodra ik hem kom ophalen is het knuffelen geblazen. Gelukkig is mijn dochtertje veel minder eenkennig, natuurlijk wil ze het liefst haar mamma, maar ze heeft er geen problemen mee bij anderen te zijn...behalve als ze me langs ziet lopen en moe is!
Misschien is het een idee dat opa en oma de voeding geven (mits je flesvoeding geeft, bij bv wordt dat wat lastig )? Dan kunnen ze even lekker tutten met je baby terwijl ze nog niet te moe is oid.
Ik zat er ook al aan te denken om 'anderen' inderdaad een flesje te laten geven. Ik geef borstvoeding, maar heb een mooi voorraadje gekolfd. Of ik kolf de voeding vers af en laat dit dan geven. Binnenkort past een vriendin van mij een dagje op. Hiervoor wilde ik een paar keer oefenen met een a twee uurtjes bij oma. En verder hou ik haar inderdaad heerlijk bij me wel... Maar het verbaasde me dat ze zo vroeg al moeite kunnen hebben met andere mensen. Goed te lezen in ieder geval dat anderen dit ook herkennen of hebben ervaren.
Ik zou dat niet echt nodig vinden. Ik heb tot het eind van de bv (5 maanden gegeven) alle voedingen zelf gedaan. Daar hoort een baby ook te drinken en niet bij anderen. Later toen we over waren op fv zijn we langzaam de mensen die hij vaak zag ook een flesje laten geven. Dit ging ook meteen prima. Ik denk ook niet dat de eenkennigheid daarmee minder word maar dat het eerder een fase is waar ze doorheen moeten en ook weer over gaat.
Onze meisjes hadden dit in het begin ook heel erg (teveel prikkels?), maar toen ze wat ouder werden werd het juist makkelijker en zitten ze graag bij opa/oma/oom/tante om te knuffelen of een boekje te lezen. Ze waren gewoon erg kieskeurig in hoe ze op schoot zitten/liggen toen ze zo jong waren. Het hoeft dus niks te zeggen over de mate van eenkennigheid en verlatingsangst op latere leeftijd.
@S0fietje: in principe is het geven van flesjes door anderen ook niet zo nodig-nodig, maar ze gaat binnenkort ook naar opa en oma voor een oppas-dag. Dan is het fijn als ze daar lekker wat kan drinken bij een van beiden. Borstvoeding wel overigens. Dan is dat misschien niet zo 'eng' meer . Vandaag was ik trouwens met iemand theedrinken in de stad in een cafeetje en het ging juist weer heel goed. Ze heeft geen kik gegeven... Ok, ze zat dan wel bij mij, maar van de week werd ze van andermans blik of liefdevol aanspreken al verdrietig/bang. Wellicht heb ik me dus weer te vroeg zorgen gemaakt en was het inderdaad een fase'tje .