Dag allemaal, Ik vind het lastig waar ik dit topic moet plaatsen. Na een lang traject vol ups en downs hebben mijn man en ik besloten een punt te zetten achter onze kinderwens. We hebben gelukkig een prachtig wonderkind van drie jaar waar we erg van genieten. Toch merk ik dat ik het er erg moeilijk mee heb dat het boek nu definitief dicht is. Aan de ene kant lukt het me goed om de voordelen ervan in te zien (namelijk: geen intensief traject meer, geen ingewikkelde babytijd meer, geen verbouwing ivm extra kamer etc.) maar ik vind het toch lastig om het plaatje van meerdere kinderen samen uit mijn hoofd te zetten. Bovendien heb ik zelf geen ervaring met ‘alleen’ opgroeien en dus was mijn perspectief altijd gericht op meer dan 1 kind. ik ben wel al wat ouder 39 en de kans op afwijkingen of andere complicaties is dan groter dat helpt me ook wel in de acceptatie. Het leeftijdsverschil wordt ook steeds groter en de kinderen zouden dan in andere fases zitten. Hebben jullie tips of bemoedigende woorden of ervaringen die me helpen met dit proces?
Geen ervaring zoals bij jou maar hier wel bewust 1 kind. Lijkt me inderdaad lastig om afscheid te moeten nemen van de wens van meer kinderen maar voor je kindje is het niet zielig om de enige te zijn hoor! De sociale contacten zoeken ze vaak veel meer buiten de deur en mijn zoon geniet ontzettend van alle aandacht die hij altijd van mij krijgt. Ook vind ik het heel prettig dat ik helemaal op hem kan intunen en mijn opvoeding volledig aan zijn wensen kan aanpassen. Onze band is daardoor super sterk. Veel sterkte met het proces van acceptatie.